De storm die seksueel misbruik heet – gastblog Jessica

“Life is not about waiting for the storm to pass. It’s about learning how to dance in the rain.” – Vivian Greene

 

De gure storm die seksueel misbruik heet

Gastblog Jessica: De storm die seksueel misbruik heetHet is donker en de maan verschuilt zich voor de storm achter de dreigende wolken. Het regent en het stormt, bliksemt en onweert. De kou wordt vergezeld door gure wind en de regen gaat af toe over in hagel. Daar waar je haar bijna niet kunt zien, verstopt achter een boom, zit een meisje in het bos dat met angstige ogen naar het natuurgeweld om zich heen kijkt.
Ze klampt zich vast aan de boom, sluit haar ogen en wacht vol angst tot de storm gaat liggen. De boom is haar enige hoop en houvast in de storm veroorzaakt door het seksueel misbruik.

Bomen als afweermechanismen

Volwassenen en kinderen klampen zich om nare gebeurtenissen en periodes (storm) te overleven vaak aan veel verschillende soorten bomen vast. Soms zijn dat sterke, gezonde bomen die je er op een goede manier doorheen helpen. Zoals de liefde en steun van een ouder. Maar soms zijn dat ook zwakke, ongezonde bomen waar je moeilijk los van kunt komen als de feitelijke storm is gaan liggen. In het heden doen deze bomen meer kwaad dan goed, terwijl ze eerder wel noodzakelijke afweermechanismen waren.

De man die een storm triggert

Ik heb zelf nooit stilgestaan bij welke bomen ik ingezet heb tijdens de storm. Totdat ik ’s avonds een man tegenkom in de bus. Hij gaat naast me zitten en knoopt een gesprek met me aan. Terwijl zijn vragen steeds meer richting versieren gaan, tel ik de minuten af totdat we bij het busstation zijn. Ik ben opgelucht als ik uitstap, totdat ik erachter kom dat we verder ook dezelfde kant uit reizen. Ik besluit een bus later te nemen en wacht een eindje verderop, uit het zicht. Hij merkt me echter op en met moeite weet ik hem af te schudden. Hij triggert een reactie bij mij.

De getriggerde reactie

Als de man met bus al verdwijnt blijf ik verstijfd staan totdat de volgende eraan komt. Omdat hij iets van van mij wou waar ik niet op zit te wachten, voel ik me opeens heel zichtbaar. Want iemand had me opgemerkt en toonde op een bepaalde manier interesse me. Ik verstop me in mijn jas en loop geluidloos naar de bus, in de hoop dat niemand me opmerkt. Zelfs een “goedenavond” tegen de buschauffeur krijg ik niet over mijn lippen, stel dat iemand me hoort.

Afweermechanismen

De volgende dag lees ik in Ivonne’s boek over afweermechanismen. Onwillekeurig moet ik denken aan de avond ervoor. Omdat ik bezig ben met het gevecht tegen mijn eetstoornis schiet ook die door mijn hoofd. Ik heb een mindere dag en elke hap kost me twee keer zoveel moeite kost. Langzaam besef ik me met welke boom dat te maken kan hebben.

De boom van niet gezien willen worden

Ik ben als kind al vrij verlegen, maar dat wordt erger. Na/tijdens het misbruik sluip ik door huis, omdat ik geen geluid meer durf te maken. Ik zeg nog nauwelijks wat in groepen, omdat ik bang ben dat anderen me dan opmerken. Ik denk: als niemand me ziet, dan ben ik veilig. Uit deze boom groeide mijn eetstoornis. Hij ligt in het verlengde van niet gezien willen worden. Ik verlies gewicht, waardoor ik letterlijk minder aanwezig word, minder ruimte inneem en minder snel wordt opgemerkt (hoop ik). De man in de bus triggerde bij mij het gevoel te willen verdwijnen, waardoor er gedachten over minder eten en afvallen omhoog kwamen.

Ooit dans ik in de regen

Mijn eetstoornis is langzaam aan het verdwijnen, ik ben aan het herstellen. Mijn wens om niet opgemerkt te willen worden, blijft echter nog wel aanwezig, maar ik kan daar minder makkelijk uiting aan geven. De feitelijke storm mag dan wel voorbij zijn, maar hij laat sporen na en binnenin raast hij nog door. Ik kan daar nog niet goed mee omgaan. Toch ben ik ervan overtuigd dat ik dat ooit wel leer. Zodat het angstige meisje tijdens de storm in het bos haar boom durft los te laten en leert hoe ze moet dansen in de regen.

 

Jessica’s eigen blog staat hier: Uit het donker

Misbruik en een eetstoornis – gastblog Jessica

Misbruik en een eetstoornis

‘Forests decay, harvests perish, flowers vanish, but grass is immortal (Bossen vergaan, oogsten bederven, bloemen verwelken, maar gras is onsterfelijk)’ – John James Ingalls

 

Bomen, oogst en bloemen

donker roze bloesem, foto van Agnes van der GraafIk loop zacht door het vervallen landschap en hoor het uitgedroogde gras, wat al een hele tijd niet meer groen is, knisperen onder mijn voeten. Hier en daar ligt een omgevallen boom, de landbouwgrond is kaal en waar ooit bloemen stonden staat alleen nog een enkele verdorde bloemknop. Ik zie voor me hoe het was: imposante bossen, volle gewassen en prachtige bloemen. Ik had er zo mijn best op gedaan, al mijn energie erin gestoken en gedacht dat het goed ging. Totdat ik een klein steekje liet vallen, waardoor alles onder mijn ogen verging. Er was geen gras om de schade op te vangen.

De invloed van misbruik

Gras is de basis waarop de rest groeit, de basis waar je op terug kunt vallen als het met anderen dingen niet goed gaat. Mijn gras heeft er nooit goed bijgestaan. Er zaten altijd meer kale en droge plekken in dan dat er groen te zien was. Tijdens het misbruik verdwijnt ook de laatste groen plek. Iemand vergiftigt mijn gras, waardoor er geen grasspriet meer omhoog kan komen. Mijn laatste stukje veilige basis verdwijnt.

Mijn eetstoornis

Ik wil niet zien wat er met mijn gras aan de hand is en vlucht weg in anorexia. Ik ervaar controle die ik elders mis. Ook is het een manier om alle verwarrende en ingewikkelde emoties niet te ervaren, omdat ondergewicht en nauwelijks eten emoties afvlakt. Bijkomend voordeel is dat mijn vrouwelijke vormen verdwijnen. Dat geeft me een gevoel van veiligheid. Ik denk mijn gras niet meer nodig te hebben.

Ontwijken

Een jaar nadat mijn eetstoornis mijn leven binnensloop (nu 5 jaar geleden) ga ik in therapie, maar het helpt niet. Ik zak dieper en dieper weg. Totdat ik me besef wat ik fout doe. Ik steek al mijn energie in bossen, oogst en bloemen. Ik denk mijn problemen op te lossen door het op andere gebieden zo goed mogelijk te doen. Ik doe mijn best op school, heb een bijbaantje en doe alles om iedereen in mijn omgeving maar tevreden te houden. Ik ontwijk op die manier waar het echt om gaat. Maar de bossen breken af, de oogst gaat verloren en de bloemen verdwijnen. Op de kaal geworden grond staat niets en ik stort in.

Aandacht voor de oorzaak

Nu doe ik het anders. Ik laat de bossen, de oogst en de bloemen even voor wat ze zijn (niet helemaal, want ze houden me ergens nog wel overeind) en ik steek mijn energie in mijn gras. Het gras laten groeien staat bij mij voor aandacht geven aan de oorzaken van mijn eetstoornis. Het seksueel misbruik wat ik heb meegemaakt is daar één van.

Onsterfelijke basis

Gras lijkt misschien op het eerste gezicht minder belangrijk dan bomen, oogst en bloemen, maar het is oneindig veel waardevoller. Het is je vangnet en vanuit het gras kunnen ook weer nieuwe dingen worden op gebouwd. Sommige dingen zijn tijdelijk, sommige dingen staan iets langer, maar op het gras kun je vertrouwen. Het zal niet vergaan. Als je het er eenmaal mooi bij hebt staan en goed onderhoudt, is gras onsterfelijk.

Lang gras…

Ik voel de stilte terwijl mijn hand door het lang geworden gras strijkt en de sprietjes tussen mijn vingers kriebelen. Dagen heb ik bij ik het gras gewaakt. De koeien met hun hongerige blikken heb ik weggejaagd en toen het weken niet regende heb ik het gras mijn laatste water te gegeven. Ik heb voor vogelverschrikker gespeeld om de ganzen weg te jagen en ik heb er zelfs tegen gepraat als niemand keek. Af en toe komt er een boom, een graanplant of een bloem omhoog en die zijn ook belangrijk. Maar het allerbelangrijkst is mijn basis: het gras.

…is mijn toekomst

Met een schok ontwaak ik uit mijn dagdroom en kom weer in het nu terecht. Nog steeds zie ik verdord gras, omgevallen bomen, kale landbouwgrond en uitgebloeide bloemen. Maar in de toekomst staat mijn gras er mooi bij, ik weet het zeker.

 

Jessica’s eigen blog staat hier: Uit het donker