Breken met je familie

Seksueel misbruik leidt maar al te vaak tot een breuk binnen de familie. Voor buitenstaanders is het moeilijk te vatten, hoe het is om zonder je familie verder te moeten. Of als het beter is om afstand te hebben tot je familie, terwijl je tegelijk ook verlangt naar dat warme nest. Het nest dat je nooit gehad hebt.

Heeft niemand dan iets gezien?

Maar al te vaak denk je als kind dat je ouders of de rest van de familie wel weten wat er gebeurt. Zeker als het gaat om langdurig, herhaald seksueel misbruik, is het voor een kind niet te bevatten dat anderen daar niks van weten. Ook de volwassen overlever vindt het vaak heel moeilijk om te geloven dat niemand iets heeft gezien.

Ongemakkelijke boodschap

Wanneer het seksueel misbruik naar buiten gebracht wordt, vaak op latere leeftijd, is dat voor de familie een ongemakkelijke boodschap. Meestal volgt er een periode waarin ontkenning, vertwijfeling en schuldgevoelens de boventoon voeren. Dit is voor de overlever een hele lastige, want die heeft juist behoefte aan erkenning.

Voor de familie is het nieuw

Wanneer je de familie vertelt wat er is gebeurd, kunnen ze er niet meer omheen. Ze zullen iets moeten met deze ongemakkelijke boodschap. Helaas is de eerste neiging vaak ‘Het is niet waar’. Want als het niet waar is, hoeven ze er niets mee.

Zwijgen doe je niet voor jezelf

Wanneer je na de ontkenning van je familie weer ‘braaf’ meeloopt in het oude straatje, dan lijkt de orde der dingen hersteld. Alleen: jij bent nog verder beschadigd geraakt door de ontkenning. Soms denk je dat je beter je mond kunt houden, maar daarmee gaat het probleem alleen maar ondergronds. In feite is breken met je familie op zo’n moment een erkenning van hoe het is: zij zijn er niet voor jou.

Wat laat jouw familie jou zien?

Als jouw familie jouw verhaal niet erkent, wat is dan de boodschap die je krijgt van je familie? Zou je vrijwillig omgaan met andere mensen die je een leugenaar en erger noemen? Wat maakt dat je dit van je familie wel pikt?

Valse loyaliteit

Een kind is loyaal aan zijn of haar ouders, bijna per definitie. Er moet heel wat gebeuren voordat die loyaliteit gebroken wordt. Maar je bent geen kind meer. Jouw loyaliteit mag je geven aan mensen die jou respecteren. Die je geloven en erkenning geven.

Valse verplichting

Naast loyaliteit wil ‘plichtsgevoel’ nog wel eens de reden zijn om je familie dan maar te accepteren, ondanks dat ze jou niet respecteren en erkennen. Je ouders hebben je immers het leven geschonken? Maar als dat geschenk met weerhaakjes komt, is het dan wel een gift? Of meer een vergif?

Ik zal altijd van je houden, maar ik verbreek het contact

Wat mij heel erg heeft geholpen, is om de begrippen liefde en relatie te scheiden. Je kunt, onvoorwaardelijk, van iemand houden en op een zeker niveau zul je wellicht van je familie blijven houden. Maar dat betekent niet dat je jezelf niet mag beschermen door het contact te verbreken.

Zij maken hun relatie met jou ook voorwaardelijk

Wanneer je je afvraagt of je het recht hebt om voorwaarden te verbinden aan het al dan niet contact hebben met je familie, bedenk je dan het volgende: Door jouw verhaal niet te geloven en van jou te verwachten dat je je mond houdt, stellen zij ook voorwaarden aan jouw relatie met hen.

En ja, dat doet pijn

Wanneer je familie je niet erkent, doet dat pijn. Daar kun en hoef je niet omheen. Maar misschien is het beter om die pijn te voelen en daarvan te helen, zonder steeds weer datzelfde mes in diezelfde wonde om te draaien. Zonder dat je contact hebt met je familie. En van daaruit, met alle pijn die daarbij hoort, je leven verder op te bouwen.

Eén gedachte over “Breken met je familie

  1. Toen mijn vader mij seksueel misbruikt als kind, wilde mijn tante,s me niet geloven. Mijn ouders waren gescheiden en moest bij mijn oma wonen. Maar in de weekend moest ik naar me vader, samen met mijn broer. Mijn broer kreeg de opdracht om iets te doen voor me vader, zoals boodschappen halen, klusjes doen etc. En ik werd misbruikt doordat mijn vader Spaanse vlieg in mijn koffie of limonade deed. Omdat ik Geil werd moest ik me vader zin geven, hij deed veel met me zoals bij mijn moeder. Gelukkig raakte ik niet zwanger van hem. Ik was 15 toen het gebeurde. Ik kon er met niemand hierover praten. Nadat mijn vader getrouwd was liep ik van huis weg. Toen ik aangifte deed bij de kinderpolitie werd mijn vader gelooft. Er was geen bewijs. Ik bleef met trauma zitten. Nu ben ik in de middelbare leeftijd en door ervaring wijzer om jongeren te helpen met hun jeugdtrauma. Advies, schaam je niet om hulp te zoeken. Daar heb je meer profijt van dan angstvallig geheimen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.