Gastblogger Ilse, Ik ben gewoon zelf dat kind

Mijn naam is Ilse, ik ben 47 jaar oud, woon samen met mijn vriendin Mariel, we hebben twee dochters. Ik ben werkzaam als pedagogisch medewerker op een buitenschoolse opvang groep. Mijn werk is erg belangrijk voor mij, maar het is ook een beroep waarin ik steeds meer mijzelf tegen kom.

Een confronterende selfie

Ik besef en voel dat ik door de kinderen een spiegel voor mij krijg, een soort selfie. Ik word steeds geconfronteerd met mijn eigen gevoelens en merk dat ik heel veel dingen wel doe, maar eigenlijk helemaal niet kan. Het lukt me maar niet om een kind te troosten, knuffelen. Ik voel mij er rottig bij en weet er geen raad meer mee. Ze vragen er om, maar ik vlucht er voor weg. Ik ben compleet geblokkeerd. De kinderen zijn eerlijk en spiegelen mij daarmee. Ik voel mij oneerlijk naar hen toe. Ik doe alles op de automaat. Alles is toneelspel. Het is niet echt.

2016, het jaar dat alles misloopt

Mijn gevoel gaat met mij op de loop, ik voel mij in alles geblokkeerd. Er komt niets meer uit mijn handen, ik ben moe, mopperig op iedereen, ik heb nergens geen zin meer in, slaap slecht.. Ik krijg lichamelijke klachten en slik regelmatig antibiotica. Mijn hoofd is één wirwar. Ik moet controle hebben over alles, ik heb overal antennes voor. Ik ben constant op mijn hoede. Terwijl ik zo verlang naar rust.

Mijn energie is op, maar waarom?

2016 en het antwoord op de waarom-vraag

2016 is ook het jaar waarin ik antwoord krijg op de vraag waarom ik heel mijn leven al zulke rottige gevoelens heb. Het begint als mijn dochter naar een medium therapeut gaat voor het behandelen van haar eczeem. Het werkt warempel, zij heeft er geen last meer van.  Na de behandeling zegt ze tegen mij “Mam, zij lijkt heel erg op jou”

Op mij? Er gaat een lampje bij mij branden, zal ze mij ook kunnen helpen? Als ze op mij lijkt, dan kan ik haar vertrouwen en is de drempel niet zo hoog. Ik neem het risico en maak een afspraak met haar.

Alles heeft zijn oorzaak

Ik voel me gelijk goed bij haar, ik vertrouw haar. ‘Alles heeft een oorzaak’, zegt ze. Die zin blijf ik steeds in mijn achterhoofd horen. Ze begint met de behandeling. Regressie therapie:

Ik vertrouw de therapeut. Ze laat me voelen dat ik niet alleen ben, zij blijft bij mij. Ik stel me open voor de ervaring en hoor haar stem. Daarvan raak ik in een lichte rust en ik zie allemaal beelden. Ik vertel wat ik zie. Mezelf in een vorig leven. Ik zie hoe ik opnieuw geboren word. Nu ben ik ongeveer 5 jaar oud en zie mijn vader bovenop mij liggen, ik kan niet weg. Stop, ik wil niet meer zien, dit is genoeg nu! Ik voel dat ik achterin mijn stoel word gedrukt, iemand drukt mijn keel dicht. Ik krijg er geen woord meer uit.

Diane stuurt mijn vader naar het licht, de sessie is na anderhalf uur voorbij. Ik voel niks, er komen geen tranen, niks. Ik heb totaal geen gevoel, ik leef in een waas. Alleen het besef ‘Ik heb dit alles onbewust wel geweten.’ 

Het kan niet waar zijn, dat mag niet

Seksueel misbruikt door mijn vader, ik geloof het niet. Dat kan niet waar zijn, dat mag niet waar zijn. Maar mijn lichaam liegt niet, het is de harde waarheid. Op het moment van misbruik ben ik uit mijn lichaam getreden. Mijn geest was er niet bij, alleen mijn lichaam. Daarom herinner ik het mij niet, ik heb mij er altijd voor afgesloten.

Het verklaart veel

Het verklaart mijn nare gevoelens, het lesbisch zijn, geen vertrouwen in mensen, snel gekwetst voelen. Gewoon bikkelhard zijn voor mijzelf.

Het maakt ook duidelijk waarom ik op mijn zeventiende al het huis uit vluchtte. Ik heb toen al hulp gezocht voor mijn nare gevoelens, maar nooit de oorzaak kunnen vinden.

Het is ook de reden dat ik mijzelf verwond, om mijn pijn te verzachten, een stille schreeuw om hulp.

Altijd weer de zoektocht naar de oorzaak …

Alles heeft zijn oorzaak

En dan begint het. Langzaam vallen de puzzelstukjes op zijn plaats.

• Het besef waarom ik op mijn werk vast loop met allerlei gevoelens. Ik heb mij voor mijn gevoelens afgesloten om te overleven. Daardoor weet ik gewoon niet hoe daar mee om te gaan
• Ik word constant (in alles) geconfronteerd met mijzelf als kind
• Als het thema kindermisbruik word genoemd voel ik mij ongemakkelijk
• Ik voel precies welk kind extra aandacht nodig heeft, speciaal is, en maak mij daar druk om

Ik ben gewoon zelf dat kind…

De gevoelens waarvoor ik mij op dat moment van misbruik heb afgesloten, ik zal het allemaal opnieuw gaan voelen. Een eenzaam proces in mij is getriggerd. Ik heb het gevoel dat er niemand is die dit snapt. Ik voel ontzettend veel verdriet. Het moet er allemaal nog uit.

Waarom ik dit schrijf

Ik schrijf deze blog, omdat schrijven voor mij een drang is geworden. Door te schrijven verwerk ik mijn gevoelens. Het is mijn proces van helen. Het lucht mij op, zodat ik weer verder kan. Over mijn gevoelens schrijf ik in mijn volgende blog meer.

Mijn hoop

Ik hoop dat mensen die mijn blog lezen, die misschien ook met kinderen werken, door dit te lezen extra alert zijn op ‘niet pluis’ signalen van kinderen. Dat zij die kinderen extra aandacht geven. Til ze op, neem ze op schoot, omarm ze, help ze… Doe die dingen waar ik stilletjes om heb gesmeekt. Niemand die mij hoorde.

Het heeft mijn hele leven tot nu toe bepaald. Het heeft een gigantisch impact op mijn leven. Ik ben gelukkig een survivor, ik ben aan het helen…..!

Deel op Facebook

Tweet