‘Pas als het voldoende donker is kun je de sterren zien’ – Ralph Waldo Emerson
Sterrenloze hemel
Het is donker, pikdonker, maar vooralsnog is er geen ster aan de hemel te bespeuren. Ik tuur en tuur, maar zelfs het kleinste lichtpuntje bereikt mijn ogen niet. Is het omdat ik nog niet gewend ben aan de nacht of omdat het toch nog niet voldoende donker is? Of misschien ben ik teveel bezig met de sterren willen zien en laat ik daardoor het donker niet echt toe?
Schemerduister
Een buitenstaander zal vast zeggen dat ik in de schemer sta, want van buiten lijkt het lichter dan het van binnen is. Men verwacht namelijk dat ik in de bloei van mijn leven ben. Ik ben 21, ik studeer, ik hou me graag met creatieve dingen bezig, ik rij paard en ik heb mensen om me heen die om me geven. Er komen al wat barsten in dat mooie plaatje als ik vertel dat ik anorexia heb. Hiervoor ben ik nu in behandeling, de zoveelste therapie, maar deze keer doe ik het voor niemand anders dan mezelf. Ik zweef niet meer tussen leven en dood. Ik ben de veiligheid van mijn anorexia langzaam aan het opgeven en dat maakt me enorm bang. Het maakt de nacht donkerder dan hij al was.
Barsten in het mooie plaatje
Van het mooie plaatje blijft nog minder over als je hoort dat ik met een groot en eenzaam geheim rondloop. Een geheim dat weliswaar steeds minder geheim wordt, maar alleen maar zwaarder gaat wegen (net als ik). Het geheim dat ik doorgaans tegenover mijn hulpverleners mijn trauma noem, omdat ik dat een minder beladen woord vind dan de woorden seksueel misbruik. Elk verhaal is anders, zo ook het mijne. Bij mij was het geen man, maar een zus waar ik al veel mee had meegemaakt. Het ligt ingewikkeld en mede om haar te beschermen schrijf ik niet onder mijn eigen naam.
In het donker op zoek naar het licht
Ergens in die nacht zonder sterren hou ik me vast aan het feit dat ze er wel zijn. Dat ik iets niet zie betekent namelijk niet dat het er niet is. In dat opzicht ben ik al verder dan ik ooit was. Vroeger dacht ik dat sterren niet bestonden, dat er in het donker van de nacht alleen maar meer ellende tevoorschijn kwam. Het bloggen is een poging om een toch zo’n ster te zien, een klein lichtpuntje in al het donker om me heen. Voor mezelf en voor een ander. Ook wil ik niet meer zwijgen, maar echt de stilte doorbreken is nog te ver weg. Ondanks al het zwart om me heen ben ik er zeker van dat ik ooit wel echt de sterren aan de hemel zie staan en dat het daarna weer langzaam licht wordt. Ik hoop dat anderen daar ook van overtuigd kunnen zijn.
De hoop is als de nachtelijke hemel: er is geen plekje zo donker of het oog, dat er enige tijd op gericht blijft, ontdekt tenslotte een ster.
Voor je moed om dit te gaan schrijven, ondanks dat je de stilte nog niet echt durft te doorbreken. Hiermee zet je voor jezelf maar ook voor anderen een ster aan de hemel. En wie hem ontdekken wilt, ontdekt die ster van moed, hoop en kracht!
Bedankt voor je mooie reactie G.
Vind t dapper van je!
Moedig!!
Ik hoop dat wij ook een ster(retje) voor je kunnen zijn/worden!