Mijn verhaal is al mooi op weg, mijn blogs worden geplaatst. Als ik ze teruglees, confronteert het mij met mijn gevoelens. Ik voel mij verdrietig, alles voel ik weer opnieuw. Maar mijn doel is belangrijker. Mijn verhaal is op weg naar jullie, mijn lotgenoten, met de hoop om je te vertellen dat er hulp is om te helen. Zodat je moed durft te hebben om hulp te vragen. Ik wil je laten weten: Je bent niet alleen…

Moe tot op het bot

Mijn vermoeidheid wordt steeds erger, mijn energie is tot op de bodem, ik ben moe, ik ben op, ik kan niet meer. Mijn werk waar ik afleiding aan heb en wat tijdens dit proces zo belangrijk voor mij is: ik kan het niet meer. Ik meld mij ziek voor een week.

Ik ben geirriteerd

Thuis kan en wil ik er met niemand over praten, niemand voelt wat ik nu voel, waarom zou ik er een ander mee belasten? Ik ben slecht te pas, helemaal niet gezellig en vrolijk. Mijn humor is ver te zoeken, ik luister niet meer naar muziek, ik kan weinig hebben nu. In alles raak ik snel geirriteerd. Het is net of ik uitstraal dat ik met rust gelaten wil worden, want iedereen laat mij met rust en ze stellen geen vragen. Gelukkig heb ik weer een consult bij Diane, ik kan naar haar toe en ben blij om haar weer te zien.

Hulp vragen moet ik nog leren

“Had mij toch gebeld” zegt ze!
Natuurlijk heb ik daar wel aan gedacht, maar ik durfde het niet. Ik ben bang om afgewezen te worden, ik ben al zo vaak teleurgesteld. Al sinds het seksueel misbruik doe ik alles alleen. Er was immers nooit iemand die mij hielp?

Meer beelden

Er volgt weer een sessie en door haar stem raak ik weer in een lichte rust en krijg ik weer beelden te zien. Mijn vader ligt bovenop mij en doet van alles met mij, ik kan niet weg. Diane zegt: ‘Probeer je vader maar van je af te duwen’

Het lukt mij niet, ik kan het niet,  jij bent mijn vader, ik word niet boos op jou,  jij kunt er niets aan doen, ik ben een deel van jou, ik kan het niet …

Ik voel mij gekwetst, ik wil huilen. De tranen zitten mij hoog, maar ze komen niet. Ik zeg niets meer en blijf stil.

Accepteren

Diane adviseert mij om alle gevoelens die ik nu allemaal opnieuw voel, te accepteren en los te laten. Dat klinkt simpel, maar ik mis wel de bijlage met een gebruiksaanwijzing. Ik kan hier niks mee! Ook krijg ik het advies te gaan wandelen. Dat is niet zo moeilijk en daar kan ik wél wat mee.

Het bos biedt mij een veilige plek

Wij wonen aan een bosrand en hebben een hond, dus ik wandel al vaak. Tijdens het wandelen komen bij mij de tranen en zo ervaar ik mijn verdriet, daar waar niemand het ziet. De natuur om mij heen voelt heel vertrouwd. Het herinnert mij aan vroeger. Als kind liep ik zo, via de achtertuin, het bos in. Ik heb er vaak in gespeeld en ben er vaak naar toe gevlucht. Verstopt voor de buitenwereld en op de vlucht voor mijn vader. De ruimte tussen de bomen, de vrijheid en stilte die ik er bij voe,l geeft me een veilig gevoel. Niemand kan mij daar vinden en pijn doen. De bescherming die het mij toen gaf, waarin ik kon leven met en in mijn fantasie, vroeger heeft het me geholpen te overleven. Nu is het een gebied dat mij helpt te helen. Een stil gebied.

Spontane herbeleving

In de kledingwinkel ben ik Mariel opeens kwijt! Ik word bang en krijg het benauwd, ik raak in paniek. Tranen springen mij in mijn ogen, ik voel steken in mijn lijf. Snel loop ik de winkel uit en probeer rustig te worden. Wat overkomt mij nu weer?

Ik durf hulp te vragen!

‘Zal ik Diane bellen’, denk ik. Ik weet nu dat zij dat niet erg vindt, dus ik doe het gewoon. Gelukkig is ze er en ik kan de volgende dag al bij haar terecht. Het is net of ze op mijn telefoontje zat te wachten en ze had ook nog een plekje vrij voor mij. Ik ga naar haar toe en vertrouw haar helemaal, ze laat mij weer beelden zien:

Mijn vader ligt bovenop mij en drukt met zijn hand mijn keel dicht. Ik krijg het benauwd. Ik wil schreeuwen, maar er komt geen geluid uit. Hij doet mij pijn.

Nu word ik boos en voel ik mij sterk. In gedachten duw ik hem van mij af. In gedachten schreeuw ik: ‘Je mag dit niet met mij doen, je bent mijn vader! Ik wil dit niet, je moet ermee stoppen! Ik wil je nooit meer zien, je doet mij heel veel pijn.’

Alle gevoelens van angst, boosheid, verdriet en pijn… Samen met mijn therapeute gooi ik die gevoelens weg in het vuur. Ik wil verlost zijn van die nare gevoelens en openstaan voor mooie, nieuwe gevoelens.

Ik kan weer even verder

De sessie is voorbij. Ik kan niet meer, mijn lijf wil niet meer. Ik ben moe en uitgeblust. Verdriet, pijn, ik voel van alles. Ik laat geen traan zien, ik krijg er geen woord uit. Diane straalt mij energie in met haar handen. Van afstand want, raak mij op dit moment niet onverwachts aan! Zij voelt dit en houdt rekening met mij. Ik voel de energie, ik voel het gewoon door mijn lijf heen stromen. Ik kan weer even verder ..…

Trots dat ik dit durf te schrijven

Verder met mijn verhaal, mijn verhaal wat gelezen moet worden. Ik ben verdrietig omdat het over mijzelf gaat, maar tegelijk ook trots dat ik de moed heb om aan dit proces te zijn begonnen. Trots dat ik mijn gevoelens vanuit mijn hart kan schrijven, trots op Diane dat zij mij wil helpen in dit hele proces, mijn verhaal is nog lang niet af …

Deel op Facebook

Tweet