Waar blijft de sociale onrust? Waar blijft het protest?
Inmiddels meer dan een week geleden, kwam het rapport van de Nationaal Rapporteur inzake seksueel misbruik uit. In de media bleef het rustig. Geen enorme sociale onrust, nauwelijks nieuwsberichten. Hier en daar een melding in een nieuwsprogramma. Een (mooi) verhaal in Hart van Nederland. Daar bleef het bij. Terug naar de orde van de dag.
Nederland kijkt de andere kant op terwijl haar kinderen seksueel misbruikt worden
1 op de 3 meisjes, 1 op de 6 jongens
En 80% tot 90% van de slachtoffers van het seksueel misbruik blijft onzichtbaar voor de hulpverlening. Er gaat gemiddeld 8 maanden overheen tussen het incident en de melding, wanneer er überhaupt al gemeld wordt.
Nee zeggen én gehoorzamen? Hoe doe je dat?
Heel lang is de focus geweest op preventie. ‘Kinderen leren nee-zeggen’ was het beste wat preventie teams konden bedenken. Er was zelfs een onderzoek onder daders gedaan waaruit bleek dat (gepakte, gestrafte) daders beweren dat ‘Als het kind nee had gezegd of was gaan huilen was ik gestopt’. Maar vanaf dat ze klein zijn leren we kinderen dat ze moeten luisteren en gehoorzamen. Hoe verwarrend is het dan voor een kind om nee te zeggen tegen een volwassene?
Tijd voor volwassenen om hun verantwoordelijkheid te nemen!
Volgens mij is het tijd om als volwassenen onze verantwoordelijkheid te pakken. Het is tijd voor Nederland om wakker te worden! Want achteraf zijn er altijd wel mensen die een ‘vermoeden hadden’. Die een ‘niet pluis’ gevoel hadden. Er zijn altijd wel mensen die niets gedaan hebben om een kind te helpen. Die allerlei argumenten en rationalisaties hebben over waarom ze niets hebben gedaan.
Rationalisatie 1: Wat als het niet waar is?
Het eerste argument van mensen om niets te doen, niets te zeggen, is: ‘Wat als het niet waar is?’. De keiharde realiteit is dat het in veel gevallen dus wél waar is. In een klas van 30 leerlingen, met 15 meisjes en 15 jongens worden 5 meisjes en 2 à 3 jongens seksueel misbruikt. Wanneer jij een ‘niet pluis gevoel’ hebt over één van die kinderen, is de kans dus groot dat het niet pluis is!
Rationalisatie 2: Het is mijn zaak niet!
Een gemiddelde misbruiker maakt 30 slachtoffers. Hoezo ‘het is mijn zaak niet’? Wat denk je: zou jouw kind weerstand kunnen bieden aan een geraffineerde misbruiker die jouw kind inpalmt? Zou jouw kind naar je toekomen als er iets gebeurt wat hij/zij niet aan kan? Denk je heus? Denk je heus dat al die andere ouders die het overkomen is, dat niet gedacht hebben? In de realiteit vertelt een kind bijna nooit wat er is gebeurd. En erger nog: wanneer een kind voorzichtig wat loslaat, wordt het doorgaans niet geloofd!
Rationalisatie 3: Die cijfers geloof je toch niet?
Bij het ene onderzoek is het 1 op de 5, dan weer 1 op de 3. Het is gemakkelijker om te denken dat de cijfers niet kloppen. Of we beargumenteren wat er wél en niet bij seksueel misbruik hoort. Zo houden we veilige afstand van waar het om gaat: Of het nu gaat om hands-on of hands-off, met fysiek contact of zonder fysiek contact (kinderporno, webcamseks), alle seksueel misbruik is bedreigend voor een kind.
Rationaliatie 4: Kinderen vertellen dat zelf wel als ze er aan toe zijn
Een kind dat uit zichzelf vertelt over seksueel misbruik is de uitzondering. Minder dan 1 op de 10 slachtoffers komt op jonge leeftijd in aanraking met de hulpverlening. Een klein deel daarvan heeft zelf iets verteld, de rest heeft gelukkig een alerte ouder, huisarts of schooljuf of meester. Juist in de alerte omgeving valt volgens mij nog veel winst te behalen!
Rationalisatie 5: Geloven in valse meldingen
Slechts weinig kinderen komen bij de politie terecht. Daarvan is minder dan 2,3% (waarschijnlijk) een valse melding. Valse meldingen komen voor, laten we daar niet vervelend over doen. Maar ze zijn schaarser dan bij enig ander delict. De kans dat een melding op waarheid berust is nog steeds 97,7%.
Rationalisatie 6: Het is maar kinderspel, ze groeien er wel overheen
In een kwart van de gevallen is de dader zelf nog een kind, vaak een ouder kind. Bijna nooit houdt het vanzelf op. Bijna altijd leidt het tot ernstige schade aan het slachtoffer. Die schade is enorm en gevarieerd: psychisch, sociaal en lichamelijk. Seksueel misbruik is niet iets waar je overheen groeit. Tijd heelt niet, tijd verdoezelt alleen. Maar al te vaak komt een verborgen geschiedenis van seksueel misbruik terug als PTSS, angststoornissen, depressies, seksuele disfunctie, ernstige lichamelijke klachten, etc. etc. etc.
Maar wat kan ík dan doen?
Over wat je kunt doen als je een vermoeden hebt dat een kind seksueel misbruikt wordt, schreef ik een eerder blog op gezondtotaal: 5 tips over wat jij kunt doen tegen seksueel misbruik. Ik ben er van overtuigd dat iedereen kan helpen. Als iedereen helpt kunnen we dit probleem de wereld uit helpen! Want elk kind heeft het recht om veilig op te groeien!
Heel Nederland kijkt niet, want het is niet comfortabel. Stel dat je er wakker van ligt omdat je dat IETS NIET PLUIS gevoel Toelaat.
En wat dan als het wel zo is, wie jammert dan het hardst ? Niet het kind want als die al durfde te jammeren had het dat meteen al gedaan. Neen, het kind wil zelfs de ouders niet eens verontrusten, want het kind weet al uit andere ervaringen ,Hoe ongezellig het dan thuis wordt.
Dus wie jammert Mamsie en Papsie lief, omdat hun rust verstoort is misschien? ik geef ze de kans van de twijfel.
Maar wegkijkers zijn ook Schuldig . Punt uit.