Stil verdriet
Mijn eerste blog is geplaatst. Het is een confrontatie met mijn gevoelens, maar geeft me ook een trots gevoel. Mijn verhaal gaat de wereld in, op reis naar lotgenoten. Misschien wordt mijn verhaal een herkenning en hulp voor anderen. Het verhaal gaat over de pijn in mijn ziel en over mijn helingsproces.
Mijn ziel is gewond …
Na mijn eerste consult fiets ik versuft naar huis, bij mijn therapeute Diane. Ik vertel niet aan mijn kinderen dat ik door mijn vader ben misbruikt. Daar wil ik ze niet mee belasten, dat lijkt me te confronterend en Ik bescherm ze daarvoor.
Praten en zwijgen
s’Avonds in bed vertel ik Mariel dat mijn vader mij seksueel heeft misbruikt. Meer vertel ik haar niet, ik kan dat nog niet. Het woord misbruik krijg ik nauwelijks uit mijn mond. Ik vind het erg en ik wil er niet over praten, ik schaam mij ervoor. Het lukt me niet om te slapen, de hele nacht denk ik eraan. s’Ochtends voel ik mij moe en verdrietig.
Wat moet ik doen?
Ik weet niet wat ik nu moet doen, hoe moet ik in vredesnaam nu verder. Diane heeft mij daar niks over verteld. Ik ga naar mijn werk. Mijn werk is nu extra belangrijk voor mij. Daar weet ik wat er van mij word verwacht, ik heb daar grip op. Ik heb afleiding en de dag gaat snel voorbij.
Eindelijk komen de tranen
Ik lig weer op tijd in bed, voel mij moe en denk steeds aan het misbruik. Is het wel echt gebeurd? In de ochtend als iedereen weg is, komen eindelijk de tranen. Ik huil om mijn vader, om wat er gebeurd is en ook omdat ik nu pas op 47 jarige leeftijd bevestiging krijg. Waarom ik, vraag ik me af, waarom ik?
Ik zwijg over wat er in me om gaat
Ik laat mijn verdriet aan niemand zien, ik kan het niet eens… Mijn ziel wil het heel graag, maar mijn angst houd mij tegen. Ik wil geen antwoord willen geven op de vraag waarom ik mij zo voel. Ik ben bang voor de reacties, ik heb angst om afgewezen te worden, bang om mensen kwijt te raken. Dat is niet mijn sterkste kant, ik heb dat nooit geleerd. Ik vind het heel moeilijk iemand vertrouwen, ik kan niet over mijn gevoelens praten, niemand voelt wat ik nu voel. Niemand durf ik te vertrouwen, want men kan er mij mee kwetsen en ik ben oh zo kwetsbaar nu. Ik doorsta mijn verdriet alleen, alleen in stilte! Mijn overtuiging is: Dit is mijn geheim, ik moet het eerst zelf zien te verwerken. Ik mag mijn vader niet verraden.
Mijn lichaam verraad hoe het met me gaat
Mijn lichaam liegt niet. Ik val af, zie er slecht uit. Ik moet van mezelf gewoon doorgaan met alles. Niemand mag denken dat er iets met mij aan de hand is.Maar het misbruik speelt de hele dag door mijn hoofd. ik sta er mee op en ga er weer mee naar bed. Ik voel mij heel erg teleurgesteld, in alles. Ik douche mij vaak, voel mij vies, voel mij klein, ik kruip het liefst weg.
Van buiten word ik steeds stiller
‘Ik doe boodschappen en loop terug naar mijn fiets. Opeens is het net of iemand mij tegenhoudt. Ik sta stokstijf stil, kijk om mij heen en ik zie dat iedereen verder loopt! Ik voel mij alleen, ziels alleen. Niemand kijkt naar mij, niemand ziet hoeveel verdriet ik heb, niemand helpt mij. Ik voel mij echt alleen, een heel eenzaam gevoel. Pijn in mijn ziel, echt fysieke steken. Het doet gewoon zeer. Mijn ziel huilt. Ik ben stil’
Ik wilde een knuffel sturen, kan alleen geen afbeeldingen plaatsen.
Liefs Gonnie
Hoi,
Ik heb je knuffel ontvangen hoor,dank je!
Lieve Ilse, Onze geest is een prachtig werkend mechanisme. Als iets te zwaar is om te verdragen, wordt het ergens opgeslagen in het onderbewuste. Het komt pas tevoorschijn in het bewuste als je er klaar voor bent. Het feit dat het nu naar buiten komt betekent dat je het nu aankunt. Ik weet wat een eenzaam proces het is, hoe je lichamelijk, geestelijk en emotioneel helemaal in beslag genomen kunt worden. Ik weet ook dat je dit pad alleen loopt zoals wij allemaal. Ik hoop dat je je ervan bewust bent dat er soms mensen langs de kant van jouw pad staan om je aan te moedigen, je een hart onder de riem te steken, je iets te drinken geven als je dorst hebt. Mensen die weten hoe zwaar en eenzaam jouw pad kan zijn en heel soms een klein stukje met je meelopen. You can do it girl, just like Yvonne did, like I did, like so many people did and do. 😉 Liefs
Lieve Hannie,dank je voor je mooie reactie op mijn verhaal,blij om te lezen dat er herkenning is, je hoort nog van mij in de fb groep ??❤️
Heel herkenbaar!
Ik wist het pas op 55 jaar. Dat ik seksueel misbruikt was door mijn vader.
Xx
Hoi Paula
Ik zie je reactie nu pas! Dank je. Fijn dat mijn verhaal herkenbaar is voor jou. Gr Ilse?