Waarom wil ik mijn verhalen delen met anderen? Het kost me tijd en moeite, waarom zou ik ze de wereld in brengen? Wat maakt dat ik graag wil dat ze worden gelezen? Ik hoef niet lang over deze vraag na te denken. Mijn gevoel en de drang om het te delen zit in mij. Ik wíl het zwijgen doorbreken, om lotgenoten herkenning en het gevoel geven dat je er niet alleen voor staat. Iedereen laat ik mee reizen in mijn verhaal. Mijn reis gaat verder.
Het is stil in mij
Ik deel mijn verhaal, ik houd mij niet stil. Toch voel ik mij van binnen vaak stil en eenzaam. Vandaag is zo’n dag van stilte. Stil in mij. Het is de stilte voor de storm, de storm van mijn gevoelens. Gevoelens die ik nu wél voel. Gevoelens waar ik geen raad mee weet.
Verdriet vanwege mijn moeder
Het gaat een aantal dagen goed en dan opeens zak ik weer omlaag. Vaak weet ik met mijzelf geen raad. Ik voel mij onrustig en voel mij intens verdrietig. Het rotgevoel van verdriet, dat ik nauwelijks kan omschrijven. Ik besef dat dit verdriet te maken heeft met mijn moeder. Het besef en gevoel dat mijn moeder mij niet heeft kunnen of willen helpen. Ik wou dat ik haar kon loslaten, maar dat kan ik niet. Zij is mijn moeder.
Ik voldoe niet aan de regels
Volgens de ongeschreven ‘regels’ van het leven hoort een moeder de belangrijkste persoon in je leven te zijn. Ik voldoe vaak niet aan die ongeschreven regels. Ik leef niet volgens die regel, mijn moeder was er niet voor mij. Voor mij gelden andere regels. Ik voel mij vaak bijzonder, anders. Mijn regels zijn bepaald door mijn verleden. Hierin heb ik zelf geen keus gehad.
Mijn verlangen en mijn gemis
Inwendig heb ik altijd verlangd naar bevestiging, steun, aandacht en begrip van mijn moeder. Dingen waar ik altijd naar heb verlangd. Ik kan boos en verdrietig zijn om het besef dat ik dit heb gemist, maar dit helpt mij niet met het vinden van mijn geluk. Het geheim van het misbruik ligt zwaar op mijn maag. Ik ben verkouden, hoesterig en ik voel me grieperig. Dit gevoel, ik moet er iets mee.
Ik beslis om het niet meer te verzwijgen voor mijn moeder
Mijn verkoudheid, mijn brok in mijn keel zijn signalen van spanning. Ik voel dat ik het aan mijn moeder moet gaan vertellen. Het gevoel wil eruit, de drang is groot. Ik ga het mijn moeder vertellen. Dit is mijn eigen keuze, eindelijk kies ik hierin voor mijzelf. Vandaag ga ik mijn moeder vertellen van het seksueel misbruik van mijn vader met mij. Ik overleg dit met niemand. Dit is mijn keus. Ik wil dit zelf. Het woord moeten draai ik om in willen. Ik wil dit.
Het gesprek met mijn moeder
De zon schijnt, we zitten buiten. Ik ontmoet mijn moeder buiten, waar ik mij veilig voel. Ik kijk omhoog naar de zon,de wolken,de bomen. Er strijkt een vogel naast mij neer en blijft zitten. Ik voel mij veilig. Ik voel dat ik niet alleen ben. Zij zijn er altijd voor mij geweest. Ik voel de ondersteuning in de stilte van mijn moeder de natuur. Ik vertel met tranen in mijn ogen tegen mijn moeder dat haar man, mijn vader mij als kind seksueel heeft misbruikt.
De stilte spreekt
Het blijft stil. Mijn geheim is geen geheim meer. Mijn hoop op erkenning, liefde, aandacht en begrip raakt verloren in de stilte. De hand die ik zoals altijd heb uitgestoken, wordt ook nu niet vastgepakt. Mijn boodschap komt niet over. Ze ontkent, weet van niets, toont geen emotie of begrip. Nul, niets, nothing, afgelopen, einde verhaal. Ik voel me opgegeven door mijn moeder. Dit voelt nu zwaarder dan het misbruik van mijn vader.
‘Waarom heb je mij niet geholpen?’
Ik vraag Diane, mijn therapeute om hulp. Ik wil proberen mijn moeder los te laten. Door een meditatieoefening raak ik in een lichte rust. Ik zie het beeld van mijn moeder en ik voel mijn verdriet. Diane vraagt mij wat ik graag aan mijn moeder wil vragen of zeggen. Mijn belangrijkste vraag aan mijn moeder “Waarom heb je mij niet geholpen? Waarom liet je mij alles ondergaan. Waarom was je er niet voor mij?”. Ik huil terwijl ik dit vraag. Ik laat mijn tranen zien. Het verdriet om mijn moeder zit diep. De ontkenning van mijn moeder, het gebrek aan emoties, aan begrip.
Dit gevoel kan ik niet zomaar een plek geven. Diane helpt mij hiermee. Zij geeft mij niet op. Haar rotsvaste vertrouwen in mij, in dat het allemaal goed komt met mij, sleept mij er doorheen. Ik vertrouw op haar, ik vertrouw op haar woorden, ook als ik ze zelf nog niet kan voelen.
Omgaan met onmetelijk verdriet
Ik sta niet toe dat dit verdrietige gevoel over mijn moeder mijn geluk in de weg staat. Mijn taak is nu om mijn moeder los te laten. Zij mag niet de hoofdrol spelen in mijn verhaal. Zij mag mij niet langer beinvloeden in alles wat ik denk en doe. Ik wil haar niet mee op mijn reis. Ik ben aan de beurt. Ik maak mijn eigen keuzes. Ik ben op zoek naar mijzelf, naar wie ik ben. Ik ga op zoek naar mijn eigen geluk. Voor mezelf.
Stil
Beste Ilse,
Dit is zo herkenbaar. Ook ik ben slachtoffer van seksueel misbruik, in dit geval door mijn opa. Het ergste van alles is dat mijn moeder ervan wist en mij toch willens en wetens naar die man toestuurde, terwijl zij wist dat mijn oma er niet zou zijn. Ik ben inmiddels 60 jaar. Toen ik 48 jaar was, had ik eindelijk genoeg moed opgebouwd om mijn moeder hiermee te confronteren. Maar net als jouw moeder ontkende ze alles en gaf mij zelfs aan dat ik het gefantaseerd had. Ze was alleen even vergeten dat zij mijn zus had gewaarschuwd dat opa “niet met zijn handen aan haar plassertje mocht komen”. En dat deed zij in een brief. Met die brief heb ik haar geconfronteerd en nog zei ze dat ik het gelogen had. Dat was voor mij het moment om met mijn moeder te breken.
Het is een rouwproces. Het heeft mij zeker drie jaar gekost om dit achter me te laten. Mede door hulp van een psycholoog. Ik koos ook voor mezelf en dat is goed geweest.
Ik wens je heel veel sterkte en kan alleen maar aangeven dat je het met de tijd en plekje kunt geven, al zal het nooit helemaal uit je leven verdwijnen, helaas.
Helaas ken ik je gevoel, mijn ouders negeerde het: ik was gek, mijn broer heeft mij niet misbruikt.
Stil
Ilse heel veel liefde geluk en geen leeg gevoel, dit had ik kunnen schrijven. Alleen het was mijn moeders broertje. Ik wil geen therapie volgen. Ik leef mijn leven met man en volwassen kinderen. Mijn moeder is nu 11 jaar dood … geen stress meer, Ik zeg probeer echt alles uit het leven te halen,
geniet van kopje koffie of thee de kleine dingen. Denk aan je. gr Suus
Ook ik ben misbruikt door mijn vader toen ik een jaar of 11 was. Ik vertelde het mijn moeder toen ik zelf kinderen had. Ze wist het niet, maar geloofde me zei ze. Ze heeft er haar eigen ding van gemaakt, haar eigen verdriet. Ze ging niet bij hem weg. Ik heb het aan mijn moeder vertellen uitgesteld tot ik dacht dat zij het aankon. Het huwelijk van mijn ouders stelde niets voor. Vader was dominant en lui, nam nauwelijks verantwoording voor zijn vrouw en zijn gezin en had moeder tijdens hun huwelijksjaren zo gekleineerd dat er van haar niet zo heel veel meer over was. Moeder ging niet weg. Ik heb mijn moeder losgelaten. Maar dat was een lange pijnlijke strijd met mezelf. Het blijft pijnlijk, maar ik heb er mee leren leven.
Wat erg… hier zijn geen woorden voor. Ik leef met je mee en wens je veel sterkte.
Ik werd vanaf mijn 9e door mijn vader misbruikt.Ons gezin was al niet een toonbeeld van veiligheid door zwaar alcoholmisbruik.
Ik kreeg dubbelpech,heel vroeg volwassen.Met 11 jaar alles erop en eraan,cup D. Vanaf dat moment was ik nergens meer veilig. Jongens in ons o zo christelijke dorp vonden mij vanaf dat moment een hoer en begonnen mij dagelijks te achtervolgen,uit te kleden en aan te randen.Toen ik dit probeerde aan mijn moeder te vertellen moest ik mij niet aanstellen,zij had gehoord van de buurvrouw dat ik mij zo graag liet nemen door alle jongens uit het dorp.Tuurlijk een meisje van 11 heeft behoefte aan een gangbang.En die buurvrouw,ga je schamen vanaf nu.Maar ik was nu nergens meer veilig,thuis niet en op straat niet.Ik werd een lastige puber.Met 17 jaar hebben ze mij op straat gezet.Ik kon toen nergens terecht.
Ik heb op mijn 18de alles aan mijn moeder verteld.vanaf dat moment maakte zij mijn leven tot een hel want ik was een rotmeid die haar leven verwoeste.Ik heb meerdere malen geprobeerd met haar te praten,haar te laten inzien waarom mijn leven zo leven moeilijk ging.Waarom ik veel dingen niet kon.Dat ik alleen maar bezig was om te overleven.nee,hoor allemaal mijn eigen schuld.
Ik heb alles verdrongen maar de laatste tijd komt alles weer boven door al die dingen op tv enzo.Ga toch maar hulp zoeken denk ik.
Ik heb hier nog nooit over gesproken,alleen mijn man weet een klein beetje.
Mijn omgeving ziet mij als een positieve lachebek die sterk in het leven staat,ze moesten eens weten
Wat dapper zeg dat je dit durf vertellen wat vreselijk zeg wat je heb moeten mee maken ?
Dapper van je!
Dank voor alle reacties op mijn verhaal. Herkenning,moed en kracht hoop ik hiermee door te geven aan ‘lotgenoten’. Het is een lang en zwaar proces. Allerlei gevoelens komen omhoog. Alles wordt opnieuw beleefd en gevoeld. Ik ben niet trots op de inhoud van mijn verhalen. Toch schrijf ik mijn belevingen. Het schrijven is mijn uitlaatklep en ik wil hiermee anderen het gevoel geven dat ze niet alleen zijn. Delen… reacties terug krijgen…doorzetten!
Ilse?
Beste Ilse,
Ten eerste heel dapper dat je je verhaal deelt.
Bij het lezen van jou verhaal is het alsof het over mij gaat. Het is zo herkenbaar.
Mijn moeder wil niks meer van me weten en steun en erkenning heb ik ook nooit gehad. Sterker nog, ik kreeg te horen van mijn moeder dat ik het zelf uitgelokt had.
Veel sterkte met het stukje verwerking.
Mijn houvast is om deze ervaring om te buigen in een positieve ervaring. Dankzij deze gebeurtenis weet ik wat verdriet en gevaar is. Kan ik me inleven in anderen en hun helpen.
Deze rugzak met ervaring heb ik nu eenmaal, dus laat ik deze ervaring dan ook maar goed benutten.
Hoi Jaseta,dank je voor je reactie. Fijn om te lezen dat je je herkent in mijn verhaal. Ik hoop ook in de toekomst mijn rugzak met ervaring te kunnen gebruiken om anderen te willen helpen.Herkenning/steun. Delen is helen ,maar het belangrijkste is het gevoel doorgeven dat je niet alleen bent.
Het delen van mijn verhalen is alvast een begin….?
Wat erg voor je en zo onbegrijpelijk , als moeder ( ik heb 2 zonen) wil je toch t allerbeste voor je kind? Ik zeg altijd , de gevaarlijkste plek op aarde is daar waar iemand staat tussen mij en mijn kinderen!
Ik wou dat je mijn dochter was geweest , ik zou je beschermt hebben en je altijd een veilig gevoel willen geven!
Maar besef wel dit zegt meer iets over je moeder als over jou!
Wees en blijf trots op jezelf!
Dank je Diana…?
Dank voor je verhaal Ilse! Ik vind iedereen moedig om dit te vertellen en het is goed om dat te doen, want het slachtoffer is eigenlijk de winnaar! Een vader, opa, broer,oom zijn grote lafaards en egoïsten! Maar de moeder, oma, tante, zeg maar de vrouw naast de verkrachter, zijn eigenlijk nog erger, door niet 100% achter hun kinderen te staan en de verkrachter niet ter verantwoording te roepen. alleen maar bang dat ze alleen verder moet zonder man. Nou liever alleen verder met de kinderen dan met zo’n viezerik verder te leven onder een dak. Eigenlijk moeten die mensen, nou ja mensen, met naam en toenaam in de publiciteit worden gebracht. Dan piepen ze wel anders.
Beste Ilse en iedereen, ik ben nu 66 en heb het gevoel dat ik vanaf mijn 17e op de een of andere manier in therapie ben geweest. Pas de laatste 4 jaar een echte goede therapeut gevonden en mijn ‘dagelijkse’ nachtmerries (vaak 2 op een nacht, mijn hele leven lang) zijn nu eindelijk zo goed als verdwenen. Altijd werd ik vermoord of vermoordde ik iemand omdat ik anders vermoord zou worden. Mijn moeder sprak af met een priester en een broer van mijn opa dat ze naar ons (5 kinderen) mochten kijken terwijl wij dan verplicht naakt moesten spelen in een ruimte van 2 m2. We moesten van mijn moeder ‘ koetje spelen’. We gingen dan elkaar melken en boven op elkaar kruipen. Pas in mijn laatste therapie begreep ik dat mijn moeder daarna met de priester naar bed ging. De broer van mijn oma werd door mijn moeder later gechanteerd om tegen de kinderrechter te vertellen dat mijn vader de ‘ schoft’ was waardoor mijn vader, onze enige beetje betrouwbare figuur in ons leven, door de kinderrechter verboden werd om nog contact met ons op te nemen. Mijn moeder was een sadist. dagelijks stond ik angsten uit. Ze heeft me een keer geprobeerd te vermoorden. Toen ik zo’n 13 jaar oud was heb ik haar op de grond geslagen en mijn handen om haar nek gedaan. Maar toen kwam er een stem door me heen, ‘ Ik wil niet als moordenaar door het leven gaan.’ Behalve de (angst voor) lichamelijke mishandelingen, mishandelde ze me ook geestelijk. Ik had een keer, ik was een jaar of 7, een poesje mee naar mijn slaapkamer genomen. Ze heeft dat poesje voor mijn ogen op straat doodgegooid. Op mijn 11e-12e jaar trok ik vaak mijn rokje zo hoog omhoog en deed ik mijn onderbroek in mijn bilspleet en dan boog ik express bij oudere mensen goed voorover om hun te choqueren in de supermarkt. Dit soort van choqueren heeft lang geduurd. Ik had altijd gestoorde seksuele relaties. Als iemand lief deed kon ik pas na mijn 35e een beetje vertrouwen. Ik heb enorm veel geluk gehad dat ik een lieve vriend en een lieve verlicht meester heb ontmoet waardoor ik nu toch nog een redelijk normaal leven kan leiden. De rest van mijn broers en zussen zijn of (zelf)doding of verslaafd of gestoord.
Beste Ilse,
Ook ik heb dit mee gemaakt, alleen dan andersom. Mijn moeder heeft mij misbruikt. Ik was 50 toen ik op hield met zwijgen en uitreikte naar mijn vader. Tevergeefs. Ik was de gestoorde die alles bij elkaar verzon, had me het aan laten praten door foute therapeuten, mijn vader stelde diagnoses die ondanks alle psychologische onderzoeken nog nooit waren gesteld. Er werden krantenartikelen rond gestuurd naar familie en vrienden over ingebeelde herinneringen. Vrienden werden gebeld door mijn vader dat zij het contact met mij moesten verbreken omdat ik gek geworden was….
De pijn is eigenlijk niet te beschrijven. Toch gaat mijn gedichtenbundel dit jaar uit komen waarin ik mijn proces heb beschreven. Mijn ouders leven nog maar ik weiger om mijn leven nog langer in de wachtstand te houden. Dit jaar word ik 60 en ik ga, de jaren die ik nog heb, vieren in vrijheid!
Taran dank je voor je reactie . Ik wens je veel sterkte met alles?
Ilse