De film van mijn verleden
Beelden uit mijn verleden komen in een flits voorbij. ik zit in een film. Een film die mijn verleden aan mij laat zien en mij alles opnieuw laat voelen. Ik voel de gevoelens waarvoor ik mij tot op heden heb afgesloten. Ik voel mij krachtig genoeg om verder te kunnen met mijn helingsproces. Mijn kracht om deze film te laten draaien, zodat ik alles zie en voel, om mijzelf te kunnen helen.
Mijn twijfel en onzekerheid
In deze film speel ik de hoofdrol. Alles heb ik in mijn onbewuste opgeslagen. Af en toe zet ik de film op pauze, omdat ik twijfel of ik het het verder wil afspelen. Is deze film wel waar gebeurd? Is alles wel echt? Ik twijfel of ik verder ga met het beschrijven van mijn proces in mijn blogs. Ik twijfel of mijn verhalen wel worden gelezen.
Mijn geheimen en mijn familie
Ik voel mij onzeker als ik bedenk dat mijn familie mijn blogs misschien lezen en mijn geheim ontdekken. Ik twijfel over van alles, ik weet met mijzelf en mijn gevoel geen raad. Misschien is het mijn taak in deze wereld om mijn eigen twijfel, onzekerheid en angst te laten zien en toch mijn verhaal, als een soort verhalenvrouw, de wereld in te brengen. Mijn verhaal wil gezien worden. Mijn verhaal wil de wereld in.
Hoe krijg ik de regie van mijn film in handen?
De film die ik zie en voel is levensecht. Dit is de film waarvan mijn ouders de regie in handen hadden. De film uit mijn verleden. Deze film ga ik doorbreken. Ik bekijk de film in het nu. Ik ben al een eind op weg. Telkens kom ik een stapje verder. Ik maak er mijn eigen film van. Mijn film waarvan ikzelf de regie in handen heb.
Ik wil mijn vader vergeven
Ik ga verder met het schrijven van mijn blogs, het helpt mij en misschien mijn lotgenoten. Niet voor niets kwam ik op mijn keuzepunt en koos ik voor mijzelf. Waarom zou ik mijn leven nog langer laten leiden door het seksueel misbruik van mijn vader met mij. Waarom zou ik mij daar nog druk over maken. Het is gebeurd, ik kan het niet meer terug draaien. Ik wil mijn vader kunnen vergeven, ik wil rust.
Vergeven maar niet vergeten
Ik wil vergeven, maar ik zal het niet vergeten. Ik heb verdriet over het feit dat ik een incestslachtoffer ben. Het woord kan ik niet eens over mijn lippen krijgen. Ik besluit om mijn vader een brief te schrijven.
Een brief aan mijn vader die al overleden is
Ik schrijf een brief waarin ik mijn belangrijkste vraag aan hem stel, waarvan ik weet dat ik daar nooit een antwoord op zal krijgen.
‘Waarom heb je dit gedaan? Waarom was ík jouw slachtoffer?’
Mijn verdriet zit hoog, ik voel mijn tranen. Ik weet niet eens hoe ik hem zal noemen. Ik geef hem in deze brief geen naam. Na het schrijven lees ik de brief nog eens door en verbrand hem … Ik huil, maar ik voel me ook bevrijd.
Een spirituele benadering
Ik heb weer een consult bij Diane, mijn therapeute. Ik vertel haar over de brief die ik heb geschreven aan mijn vader. Haar spirituele kijk op alles helpt mij er doorheen. Door een meditatieoefening raak ik in een lichte rust. Ik voel mijn lichaam, ik voel waar ik blokkeer. Het voelt koud om mijn heen, ik schrik en zie het beeld van mijn vader. Mijn vader die al naar het licht is gestuurd, laat zich nog een keer zien. Diane verteld mij dat mijn vader zegt dat hij spijt heeft van alles en of ik hem wil vergeven. Of ik dat ook tegen hem kan zeggen.
Kan ik mijn vader vergeven?
Vergeven, zodat hij voor eeuwig naar het licht kan. Ik voel mijn verdriet omhoog komen. In mijzelf voel ik de tranen opwellen, ik voel de pijn in mijn hart, ik ga het tegen hem zeggen, ik krijg nu de kans…
‘Ik vergeef je, maar ik vergeet het niet, ik vergeef je zodat ik zelf verder kan met mijn leven, ik vergeef je omdat ik rust wil.’
Diane stuurt mijn vader voor altijd naar het licht.
Mijn innerlijk kind en ik
Ik omhels mijn innerlijke kind dat alles voelt. Zij heeft geen schuld, zij kon er niks aan doen, zij kon geen kant op. Vanuit haar voel ik alles wat zij aan gevoelens heeft opgeslagen. Nu, als volwassene, kan ik haar beschermen en troosten. Ik ben nu zelf de volwassene die ik als kind zo heb gemist, waar ik inwendig om heb gesmeekt. Ik, de volwassene die altijd dit innerlijk kind heeft teruggeduwd, nu zorg ik voor haar. Zij hoeft niet meer bang te zijn. Ik ben blij met Diane. Zij laat mij haar wereld van spiritualiteit zien en voelen. Ik geloof erin, het helpt en ondersteunt mij.
Mijn eigen geluk
Ik ga op zoek naar mijn ware ik, naar mijn eigen geluk. Mijn eigen levensfilm zonder de regie van mijn ouders. Ik hoop dat mijn toekomst levensfilm een succes gaat worden. Dat ik straks kan genieten van alles om mij heen. Dat ik trots kan zijn op mijzelf en stiekem denk dat ik eigenlijk wel een Oscar heb verdient.
Mijn verhaal is nog niet af
Mijn film vertaal ik in mijn verhaal om het voor mijzelf te kunnen verwerken. Ik draai en schrijf mijn film ook voor mijn lotgenoten, die uiteindelijk door hun eigen kwetsbaarheid en kracht ook allemaal een Oscar verdienen … Ik doe het zelf, ik ben mijn eigen regisseur, ik laat mijn kwetsbaarheid zien!
Wat knap om alles zo te omschrijven. Ik zie veel herkenning bedankt hiervoor. En dat je je vader kunt vergeven vind ik helemaal knap. Dat lukt mij gewoon niet.
Ik ben blij dat jij herkenning vindt in mijn verhaal.Ik schrijf mijn verhalen voor mijzelf maar ook zeker voor jou en andere lotgenoten❤️.Het kunnen vergeven van mijn vader is een grote stap. Ik kan je wel vertellen dat het mij rust en kracht geeft om verder te kunnen met mijn proces…. Ik wens jou ook sterkte met alles. Alles in je eigen tempo… Dank je voor je reactie.
Ilse?
Lieve Ilse,
De afgelopen maanden mag ik een stukje met je meelopen. Ik ben zo trots op je dat je de liefde voor jezelf hebt weten te vinden. Die liefde maakt dat je kunt vergeven. Voor jou zodat jij verder kunt als goede moeder voor je innerlijke kind. Vergeet je dankbaarheidsdagboekje niet. Alle liefs Hannie
Lieve Hannie,
Dank je voor je lieve reactie!
Je mag nog een stukje verder met mij meelopen?.
Liefs, Ilse?
hallo, ik herken het, de beelden als in een film en om dan je eigen regiseur weer te worden is nog een hele klus. Zo fijn om te lezen hoe jij het doet, geeft herkenning en het het gevoel dat ik er niet alleen in sta! De eenzaamheid bekneld mij enorm, letterlijk….het niet gehoord zijn, te klein zijn om woorden te geven maar wel de fysieke pijnen zo voelen en de bij behorende emoties.en flashbacks….Heb nu EMDR, zwaar heftig pijnlijk maar wil er niet langer om heen draaien. Fijn om zo lotgenoten te horen en te kunnen uitwisselen! Dank voor je moed, geeft mij ook weer inzicht en moed , een plek! ?
Hoi Mia,
Dank je voor jou reactie. Ik ben blij dat jij herkenning en steun hebt aan mijn verhalen.Jij staat er niet alleen voor! Door deze reacties krijg ik ook het gevoel van herkenning en er niet alleen voor te staan.Kracht om verder te gaan. Dat ik ze niet voor niets schrijf en deel. Delen is helen…..
Ilse?
Hoi Ilse, is het misschien mogelijk om contact met jou te maken? Ik ben zelf 27 en ben er net achter gekomen heb hulp maar ik voel me hier erg alleen in. Liefs Roos
Hoi Ilse,
Jou verhaal had mijn verhaal kunnen zijn. Alleeen is het bij mij mijn opa die mij misbruikt. Door middel van hypnotherapie ben ik daar achter gekomen. Ik heb vanaf puber veel paniek aanvallen en depressies gehad. De laatste 13 jaar antidepresiva geslikt. In deze periode meer wel dan niet depresief geweest.
Nu helemaal van de medicijnen af.
Ik weet nu sinds een aantal weken dat mijn opa mij misbruikt heeft en er golft een tsunami aan pijn, verdriet, radeloosheid, machteloosheid en vooral eenzaamheid over me heen.
Het niet meer weten hoe het verder moet. Er in willen geloven dat het goed komt, maar ik vind dit zo moeilijk.
De beelden blijven me achtervolgen. Heb al wel aan mijn man, broer en vriendin kunnen vertellen dat ik misbruikt ben. Zij geloven mij en zijn er voor me.
Ben ontzettend blij met de therapie die ik heb. Dat alle beelden er mogen zijn en vooral dat ik het innerlijke kind op schoot mag hebben, mag koesteren, haar zeggen dat ze bij mij veilig is en dat ze nu in mijn hart zit.
Terwijl ik dit schrijf blijven mijn tranen rollen.
Mira
Hoi Mira,
Dank je voor je reactie.Fijn om te lezen dat mijn verhaal herkenning geeft. Wat goed van jou dat je het aan enkele personen hebt verteld en dat ze je geloven.Ik begrijp jou emoties. Jou gevoelens wat betreft alles. Ik weet dat het een zwaar en moeilijk proces is. Ik ben ook blij om reacties op mijn verhaal te krijgen.Mijn gevoel dat ik er niet alleen voor sta. Dat er lotgenoten zijn die weten wat je door maakt! Je bent niet alleen… Mocht je behoefte hebben om persoonlijk met mij te willen mailen….dan kan dat via Ivonne!
Groeten, Ilse
Toch heel goed van je dat je jou eigen vader kan vergeven. Ondanks je wonden in je ziel. Ik ben zelf in de middelbare leeftijd. Ik heb 2 zoons van rond de 30 jaar. Ik kon me vader vergeven voor hij dood ging in 2014. Hij kreeg longkanker en huilde van spijt door de telefoon. Ik kreeg ook tranen in mijn ogen. Hij woonde in Spanje. Te ver om te reizen voor een begrafenis. Ik had een foto van me vader opgestuurd gekregen en neer gelegd. Ik huilde toen het echt voorbij was. Uithuilen, lieve Ilse is geneeskrachtig voor je ziel. Ik ben geen psychologe maar heb veel therapieen moeten ondergaan. Ik deed mezelf pijn en dat heb ik overwonnen. Ik kon het loslaten. Ondanks het gemis. Met mijn moeder heb ik nooit geen contact gehad. Ook haar heb ik vergeven. Of zij ook nog leeft weet ik niet. Maar Ilse, er is nu ruimte voor je zelf om eraan te werken. Ik zelf schrijft veel levensverhalen in een speciale dagboek. Daar word je sterk van. En leuk om het na al de jaren terug te kijken zodat je ook verandering merkt van je zelf. Ook jezelf vergeven. Ik wens je veel geluk met je nieuwe toekomst
Hoi,
Ik zit ook midden in een wel of niet vergeven proces. Dacht dat ik het allemaal allang verwerkt had, en opeens bam, daar is het weer.
Ook ik heb mijn vader een brief geschreven. Deze staat in mijn telefoon, ik kan hem terug lezen, en wederom voelen wat ik voelde tien ik m schreef.
Dagelijks is er wel iets wat me eraan kan herinneren. Onzekerheid, een ander die achter het stuur zit, onrust, pijn in mijn lijf.
Maar ik wil verder en ga ook verder.
Binnenkort start er weer een therapie en daar kom ik weer sterker uit. Misschien EMDR, als ik dat aandurf.
Ik ga dit redden ?.
Hoi Grietje,dank je voor jou reactie. Ik wens jou veel sterkte !
Ilse?