Mijn vorige blogs lees ik terug, ik voel mij weer verdrietig. Het verdriet om het seksueel misbruik loopt als een rode draad door mijn proces van helen heen. Het verdriet dat ik niet kan omschrijven en waar ik steeds op vastloop. Ik besef dat ik er zelf nog lang niet ben. Het heeft een impact op mijn leven ik kan het niet zomaar even in één keer een plek geven. Mijn proces van helen doorsta ik met ups en downs en dankzij mijn wilskracht.
Als ik iemand een berichtje stuur via Facebook of WhatsApp ,dan eindig ik het met een icoontje van een ballon. Het is een soort handtekening van mij, ik wil vandaag graag mee met deze ballon, mee de lucht in vliegen, weg van alles en iedereen…
Vandaag vliegt mijn verhaal als een ballon. Een ballon die niet met de stroom mee kan vliegen, want de lucht loopt er langzaam uit, de kracht is eruit…
Ik ben in nood!
Het verdriet dat ik niet meer kan omschrijven, een eenzaam gevoel. Ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan. De kinderen op mijn werk slepen mij er doorheen, ze vertrouwen mij, ze voelen alles van mij, ik hoor bij hen. Ik krijg meer knuffels, tekeningen met hartjes. Ik ben één van hen. Ze voelen mijn verdriet, maar vragen mij niets… Ik wandel nu vaak met de hond, mijn hond waar ik alles tegen kan vertellen, die mij begrijpt en die mijn tranen ziet.
Boosheid en onmacht
De hele dag denk ik aan het misbruik. Ik ben boos op iedereen, boos op mijn vader, boos op mijn moeder, maar ook vooral boos op mijzelf. Ik doe dit immers allemaal mijzelf aan, ik laat al die nare gevoelens toe. Was ik maar nooit aan dit proces begonnen, ik wil dit niet meer. Ik kan deze gevoelens niet accepteren en loslaten. Ik doe alles alleen, niemand mijn verdriet zien. Waarom heeft mijn vader mij misbruikt?
Ik voel mij moe, ik heb geen energie meer, ik wil Diane, mijn therapeut, om hulp vragen maar iets houdt mij weer tegen.
Ik geef het op
Het duurt mij allemaal te lang, al deze nare gevoelens wil ik niet meer, ik weet niet meer wat ik moet doen. Mijn vrolijke lach is verdwenen, ik voel mij depressief. Had ik het geheim maar nooit geweten. Ik wil rust, niets meer voelen, ik verlang er naar, afgelopen, einde…
De lucht is uit mijn ballon, in mijn verhaal zit geen kracht meer, mijn verhaal stopt…
De kracht van mijn wil
Ik voel het naar boven komen. De kracht van mijn wil! Mijn wil heeft mij al zover gebracht,, mijn wil geeft het nu ook niet op. Ik ben trots op mijn sterke wil. Die heeft mijn vader mij niet af kunnen nemen. Mijn wilskracht heb ik op dit moment zo hard nodig.
Ik blaas mijn ballon weer kracht in. Ik gebruik de kracht om mijn gevoel weer te kunnen beschrijven. Langzaam stijgt de ballon weer.
De kracht om hulp te vragen
Mijn wil heeft nog de kracht om mijn vingers over de letters te sturen. Mijn gevoel van nood en mijn vraag om hulp stuur ik naar Diane. Het is net alsof ze er op zit te wachten want ik krijg gelijk een bericht terug. Ze is echt een engel! Haar bericht begint met’’ lieve Ilse’’, ze weet niet dat deze zin op dit moment zoveel voor mij betekent. Ik huil en lees haar bericht,
Lieve Ilse,
Je bent heel krachtig, je zult geduld moeten hebben. Het komt allemaal wel goed. Wil jij in de slachtofferrol blijven?
Een hernieuwde kracht
Een slachtofferrol, nooit, ik laat mij niet kennen, ik wil vooral niet zielig zijn. Mijn kleine stukje wilskracht komt nu in verzet. Niemand mag mijn tranen en verdriet immers zien. Ik hoor de stem van mijn innerlijke ik, ze praat tegen mij en zegt “kom op Ilse, je kunt het, je bent een survivor, erger als wat je allemaal al hebt beleefd kan het niet zijn, je bent aan dit proces begonnen, je maakt het ook af!”
Ik besef wat de bedoeling is van mijn proces
Wat ben ik blij met Diane, ze weet op het juiste moment de juiste woorden te sturen. Zij voelt wat ik ook voel. Zij weet hoe ik mijn proces moet doorstaan, zij laat mij gewoon alles weer opnieuw voelen. Het gevoel van misbruik, waar ik mij op dat moment voor heb afgesloten, ik voel het en zal het allemaal letterlijk weer gaan voelen. Dat is de bedoeling van mijn proces van helen, zo kan ik genezen, ik heb het nu allemaal door. Ik ben blij en huil tegelijk…
Mijn ziel en ik gaan op reis, op reis naar het voelen van mijn kracht, de kracht en lucht in mijn ballon om te kunnen vliegen. Mijn ballon vliegt weer, mijn verhaal verteld weer verder, flying high…
Ik heb heel me leven genoeg verdriet gekend. Niet vanwege alleen seksueel misbruik, maar ook door het vele pesten op scholen, straat, me werk etc. Ik zit nu ook op therapie om goed te functioneren en goed om te gaan met conflicten en emoties. Soms is het weleens goed om je niet gevangen te voelen in een ballon of een glazen stolp. Je kan ook iets doen wat je leuk vind om je af te leiden. Ik kan wel begrijpen dat je in de put zit en daar heb ik ook vaak last van. Het heeft tijd nodig om je wonden dat als stigma in je ziel zit te herstellen. Ik wens je veel sterkte
Dank je voor je reactie op mijn verhaal! Ik wens jou ook heel veel sterkte?
Hoi ik snap het heel goed !
Zelf heb ik er ook voor gekozen om dit proces in te gaan, sta nog maar in het begin , heb een goeie therapeut die mij leert om met deze gevoelens en emoties en niet meer bang te zijn. Heel veel sterkte met jouw proces !!
?We komen wie we kunnen zijn ,
er zeker!!
Doegg Geesje