Het einde van het schooljaar

De zomervakantie komt er aan. De zon schijnt. Ik smeer mij in met zonnebrandcreme om niet te verbranden. Ik voel dat mijn lichaam aandacht nodig heeft. Mijn lichaam waarin mijn gevoelens zitten opgeslagen. De kinderen op mijn werk sluiten dit schooljaar af. Ze nemen afscheid van de vertrouwde klas en leerkracht. Een stukje veiligheid wordt afgesloten.

Nog geen afscheid voor mij

Ik kan nog geen afscheid nemen van mijn proces, mijn laatste stukje schijnveiligheid houd ik nog vast. Het is een laatste stukje bescherming, opdat ik niet helemaal verbrand. Ik vertrouw erop dat het goed komt met mij en dat ik mijn verleden achter mij kan laten. Ik verwacht dat ik me van binnen vrij ga voelen, zodat ik op weg kan gaan richting mijn eigen geluk. Maar ik ben er nog niet.

Schrijven helpt me

Ik lees mijn blogs terug. Ik besef dat ik al een eind op weg ben in mijn proces. Mijn proces met vallen, opstaan en vooral doorzetten. Dit is ook mijn kracht besef ik, dat ik kan doorzetten en het niet opgeef. Al lezend besef ik dat mijn helingsproces in een sneltreinvaart gaat. Door mijn vertrouwen in mijn therapeute Diane voel ik alles opnieuw en kan ik het een plek geven of los laten. Als ik afdwaal brengt zij mij door haar meditatieoefeningen weer in de realiteit. Aarden … zoals ze dat steeds zo mooi noemt. Ook door het schrijven van mijn verhalen verwerk ik mijn gevoelens en besef ik waarom ik iets voel.

Ik put kracht uit de natuur

De natuur is belangrijk in mijn proces. Diane herinnert mij er vaak aan, vooral te genieten van de eenvoudige dingen om mij heen. Van de zon die energie geeft. Van de bloemen en de vogels die fluiten. Ondanks alles kan ik mijn vader dankbaar zijn, dat hij zijn kennis en liefde voor de natuur aan mij heeft door gegeven. Ik ben in en met de natuur opgegroeid. Tussen de bomen in het bos voel ik me veilig. Als kind heb ik mij er vaak tussen verschuild. Ik heb er tegen gepraat, mee gehuild en gelachen. Ik heb er tegenaan geschopt. Toen al gaven de bomen mij de energie om te kunnen overleven. Ook nu heb ik die energie nodig.

Mijn werk helpt me

Ik zie dat ik vaak schrijf over mijn werk. Mijn werk is erg belangrijk voor me en het sleept me erdoorheen. Ik krijg er waardering, ze hebben mij nodig. Het biedt me regelmaat en structuur. Doordat ik werk, kan ik niet verdrinken in mijn verdriet. De kinderen en mijn collega’s wachten op mij. Rond deze tijd zijn de kinderen vrolijk, want het is tijd voor het schoolreisje. Het veilige schooljaar wordt afgesloten.

Het verlies van de illusie van veiligheid

Het stukje illusie van veiligheid, dat ik tot nu toe vasthoud om verder te kunnen, geeft mij tegelijk ook veel verdriet. Het verdriet heeft te maken met het beginnend besef dat mijn moeder ook een grote rol speelt in mijn hele proces. Dit het laatste stukje schijnveiligheid dat ik nog vasthoudt. Zolang ik dit niet overwin, duwt het mij steeds een stapje terug.

Ik wil kunnen houden van mezelf

Mijn proces met al zijn gevoelens gaat verder. Ik ben er nog niet. Het laatste stukje, om veilig mijn overkant te kunnen bereiken, moet ik nog doorstaan. Mijn gedachten en gevoelens zijn niet altijd één, mijn gedachten gaan nog vaak met mij op de loop. Het rottige gevoel van verdriet maakt mij onrustig. Ik weet dat ik het verdriet moet accepteren, moet voelen om verder te kunnen, maar in plaats daarvan zoek ik de oorzaak. Verdriet loopt als een rode draad door mijn proces. Ik voel me verdrietig, omdat ik mijn eigenwaarde niet voel. Ik heb het gevoel dat álles van mij is afgepakt. Dat het allerbelangrijkste is afgepak: te kunnen houden van mijzelf. Ik huil bij dit besef.

Reacties houden me overeind

Mijn lotgenoten reageren op mijn blogs. Ze vinden herkenning in mijn verhalen. Dit is waarom ik ze schrijf. Ze zijn niet de enige. Mijn verhaal nadert zijn eind: Ik ga aan de slag met het opbouwen van mijn eigenwaarde. Ik ga van mijzelf leren houden. Het laatste stukje dat ik nog vasthoud, laat ik nu los. Mijn verdriet, omdat mijn moeder ook een grote rol heeft gespeeld. Niemand heeft mij ooit kunnen of willen helpen, zelfs mijn moeder heeft me in de steek gelaten.

Geef me de energie

Om dit verdriet aan te kunnen, heb ik energie nodig. Dit laatste stukje kan ik nog niet afsluiten. Niet zoals de kinderen op mijn werk dit schooljaar afsluiten. Ik hoop dat ik de kracht en energie ga voelen om ook hier nog mee aan de slag te kunnen gaan. Het voelt als het laatste stukje uit mijn proces, om de overkant te kunnen bereiken. Ik vraag Diane om hulp. Ik mag niet zinken op de bodem, want dan is alles voor niets is geweest. Energie…….ik smeek er nu om!!

Deel op Facebook

Tweet