Waarom de zelftest seksueel misbruik?
Soms weet je niet of je misbruikt bent als kind. Soms weet je wel dat je misbruikt bent, maar je hebt geen idee dat de dingen waar je last van hebt, te maken (kunnen) hebben met het seksueel misbruik dat je toen hebt meegemaakt. In onderstaande zelftest seksueel misbruik staan allerlei symptomen genoemd die te maken kunnen hebben met seksueel kindermisbruik. Natuurlijk is het niet zo dat als je veel van deze klachten hebt, je per definitie seksueel misbruikt bent, maar het kan wel een aanwijzing in die richting geven.
Herkenning en bewustwording door de zelftest seksueel misbruik
Voor mij was een vergelijkbare lijst echt een schok van herkenning. Een aantal dingen had ik zelf al wel bedacht, of waren heel voor de hand liggend, zoals mijn nachtmerries en de problemen die ik had met autoriteiten. Maar het seksueel misbruik bleek op mijn leven een veel grotere stempel gedrukt te hebben dan ik me had beseft.
Zorg goed voor jezelf bij het bekijken van deze lijsten. Het kan confronterend of triggerend zijn om te lezen. Mocht je, naar aanleiding hiervan, vragen hebben waar je het graag eens met een ervaringsdeskundige, coach of therapeut over wilt hebben, stuur dan even een mailtje. Ik kan je zelf helpen óf, als je dat liever hebt, doorverwijzen naar iemand anders die zich ook gespecialiseerd heeft in het helpen helen van seksueel misbruik.
ZELFTEST SEKSUEEL MISBRUIK
Kijk in hoeverre je last hebt van de onderstaande klachten. Hoe meer van deze klachten je hebt en hoe vaker je er last van hebt, hoe waarschijnlijker het is dat ze met seksueel misbruik te maken hebben. Natuurlijk is het geen garantie, slechts een aanwijzing, maar in elk geval is het raadzaam als je veel van deze klachten hebt, om hulp te zoeken. Deze lijst is ook te vinden in mijn boek ‘Helen van seksueel misbruik. Het trauma voorbij’.
Angsten
- Angst om alleen te zijn
- Bang in het donker
- Angst voor afwijzing/verlatingsangst
- Angst voor intimiteit/seksualiteit/seksuele gevoelens
- Onberedeneerbare angst voor bepaalde plaatsen (park, bos, kasten, slaapkamers)
- Angst voor gyneacologisch onderzoek
- Onverklaarbare angsten omtrent je eigen kinderen
- Overbezorgd zijn, vooral als ze de leeftijd bereiken waarop jij misbruikt bent
- Irrationele angst voor bepaalde personen
Fysieke symptomen
- Gauw misselijk/geneigd tot overgeven
- Lichamelijke signalen niet opmerken (zoals pijn, vermoeidheid, honger of verzadiging)
- Jezelf verbergen in te ruime kleding of veel laagjes over elkaar heen
- Overgewicht als manier om jezelf te beschermen
- Haat voelen voor je eigen lichaam, je geslachtskenmerken ontkennen
- Doof gevoel vooral in de lichaamsdelen die met seksualiteit te maken hebben
- Spierspanning, hoofdpijnen, rugpijnen
- Darmklachten
- Aandoeningen aan de geslachtsorganen, hevige menstruatiekrampen en verhoogd risico op vleesboom, tumoren, kanker, etc.
Psychische symptomen
- Eetstoornissen
- Stoornis in de lichaamsbeleving (BDD)
- Dwanghandelingen (OCD) en/of verslavingsgedrag (eten, werken, seks, roken, drinken, etc)
- Zelfsabotage, gevoelens van zelfhaat, zelfkastijding, automutilatie, gedachten aan en pogingen tot zelfmoord
- Emotioneel op slot gaan, onverschilligheid, depressie
- Angst- en paniekaanvallen
- Controlebehoefte, het gevoel dat je controle moet hebben over jezelf, anderen en situaties
- Perfectionisme in alle aspecten van je leven
- Overweldigende schuldgevoelens, het gevoel dat je fout bent, vooral in relaties
- Schuld, schaamte (terugkerende gedachten als: “Er is iets mis met mij”, “Ik verdiende het” en “Ik ben vies en voor altijd beschadigd” of “Ik ben alleen goed voor seks”)
- Veel van de tijd verward en gedesoriënteerd zijn
- Niet om kunnen gaan met heftige gevoelens
- Dispersonalisatie (het gevoel dat je jezelf niet bent in bepaalde situaties, meerdere persoonlijkheden ervaren)
- Moeite hebben om je eigen gedachten en gevoelens te vertrouwen
- Geen verantwoordelijkheid nemen of voelen voor je eigen leven, slachtofferschap koesteren.
- Problemen met boosheid (de angst om boosheid toe te laten, bang dat, als je je boosheid laat zien, je deze nooit meer onder controle zult krijgen, constant boos zijn of buitenproportioneel boos zijn)
- Gender dysforia
Relatieproblemen
- Het gevoel hebben dat je waardeloos bent, dat je je partner niet waard bent
- Moeite hebben om echte acceptatie, liefde en zorg van wie dan ook te accepteren
- Het gevoel hebben dat de ander altijd gelijk heeft
- Excessief voor anderen zorgen en jezelf verwaarlozen
- Patronen van herhalend slachtofferschap
- Moeite hebben met commitment aan anderen
- Je eigen kinderen niet goed behandelen zonder te weten waarom
- Moeite hebben om een emotionele band met je kinderen op te bouwen, of het tegenovergestelde, je kinderen te dicht op de huid zitten
- Onverklaarde moeite hebben met de (intieme) verzorging van je eigen kinderen.
- Je waardeloos, boos, of depressief voelen in je gezin van herkomst
- Het gevoel hebben dat je je familie moet beschermen tegen te weten wat jou is overkomen
- Mensen die zeggen van je te houden vaak testen (door nare dingen te doen)
- Excessief inspannen om anderen te plezieren, om maar goedkeuring te krijgen
- Problemen met grenzen: niet kunnen confronteren, geen nee durven zeggen, het gevoel hebben dat je moet doen wat anderen verlangen zonder rekenschap te geven aan je eigen gevoelens. Niet geloven dat je recht heb op je eigen gevoelens
Seksuele problemen
- Onderdrukte seksualiteit, seks vermijden, het gevoel hebben dat seks vies of ordinair is
- Schaamte voelen over seksuele opwinding
- Dwangmatige, obsessieve seks
- Promiscue gedrag, geen nee kunnen zeggen, geloven dat je een seks object bent en het gevoel hebben dat je primaire waarde zit in je seksualiteit
- Vaginisme, (spierspanning in de vagina waardoor penetratie onmogelijk wordt) of pijn bij het vrijen
- Seks geven om liefde te voelen, liefde geven om seks te krijgen, verwarring over het verschil tussen het verlangen naar intimiteit en het verlangen naar seks
- Onvermogen om van seks (of delen daarvan) te genieten
- Flashbacks krijgen tijdens de seks (of de partner verwarren met de misbruiker)
- Mentaal en emotioneel afwezig zijn gedurende seks
- Opdringerige fantasiën over misbruik, verkrachting of S&M beelden tijdens seks of een onvermogen om zonder deze beelden tot orgasme te komen
- Verwarring over je seksuele identiteit, voorkeur of zelfs genderidentiteit
- Seksuele afwijkingen (verslaafd aan porno, potloodventen, obscene telefoontjes plegen, etc)
- Slachtoffers die daders worden (misbruikers)
Geheugenproblemen
- Gaten in het geheugen in de vroege jeugd
- Flashbacks: gevoelens, geluiden, geuren, dromen etc, over bepaalde dingen zonder dat je noodzakelijkerwijs weet waar het over gaat
- Nachtmerries met scenes uit het misbruik of opgejaagd worden
- Een onrealistisch ideaalplaatje hebben van je eigen jeugd of je ouders
- Ontkennen wat er gebeurd is of hoe ingrijpend het was
- Minimaliseren of excuseren van de misbruik incidenten, “het was niet zo erg”, “anderen hadden het zwaarder”, “ze bedoelden het niet slecht”
- Triggers: sommige gebeurtenissen zoals: zien hoe de misbruiker jouw kind vasthoudt of je eigen kinderen bereiken de leeftijd waarop bij jou het misbruik begon, kunnen flashbacks triggeren of onverklaarbare angsten oproepen en zelfs volledige herinneringen activeren.
Spiritueel
- Boosheid tegen God, het universum of wat dan ook
- Problemen met vertrouwen in de kerk
- Je niet geliefd en geaccepteerd kunnen voelen
- Spirituele leegte voelen
- God de schuld geven van je leefomstandigheden
- Niet in staat zijn om vergeving te schenken of te ontvangen
- Je onwaardig voelen
- Zoeken naar veiligheid en rust “tegen elke prijs”
- Gevoel van hopeloosheid over jezelf en het leven
- Problemen met vertrouwen: moeite om ook maar iemand te vertrouwen, vermijden van intimiteit omdat je het idee hebt dat als ze je echt zouden kennen, ze jou zouden afwijzen
- Te goed van vertrouwen zijn
Heb je veel van deze symptomen?
Herken je jezelf in de omschrijvingen van de zelftest seksueel misbruik? Dat kan een aanwijzing zijn dat je seksueel misbruik hebt meegemaakt, maar het hoeft niet. Wel lijkt het me raadzaam om hulp te zoeken, als je veel van deze klachten hebt. Het leven is te mooi om problemen als deze niet aan te pakken.
Hoe verder?
Je kunt op veel manieren met seksueel misbruik aan de slag. Toch is het vinden van goede hulpverlening vaak niet makkelijk. Veel mensen komen toch bij hulpverleners onbegrip en gebrek aan kennis over seksueel misbruik tegen. Daarom heb ik, op een aparte website, therapeuten en hulpverleners bij elkaar gebracht die zich specifiek op seksueel misbruik richten. Door eigen ervaring of affiniteit. Allerlei verschillende soorten therapie dus de kans is groot dat er iets bij zit wat bij je past. Bekijk het aanbod op:
Hulpverlening na seksueel misbruik
Wat s de goede ‘houding’ voor een partner van iemand die sex. misbruikt is.
Wat zijn volgens jou de goede handvatten, wat hielp jou.
Wat mij hielp is onder andere:
Open praten over seksualiteit en intimiteit.
Heldere grenzen die duidelijk gecommuniceerd worden. Bijvoorbeeld over seks: wat valt daar allemaal onder? Is porno oké? Cyberseks? Zoenen? Voelen op de kleren? Ga er niet van uit dat de ander dit ‘wel zal weten’ waar het ook over gaat. praat er over en geef de ander de ruimte om hier over na te denken en er op terug te komen.
Wat doorgaans níet helpt is boos worden en de dader gaan confronteren. Boos worden is begrijpelijk maar is vaak bij een beginnend helingsproces nog een stap te ver voor iemand die seksueel misbruikt is. Het laatste wat je wilt is dat hij of zij de misbruiker gaat verdedigen.
In mijn boek staan meer handvatten en het geheel geeft ook inzicht in waar je mee te maken hebt.
Warme groet,
Ivonne
Hoi Ivonne,
Aansluitend op bovenstaande vraag… ik heb dezelfde situatie, maar wat heftiger denk ik. Mijn partner heeft me volledig afgestoten. Dit was al een poosje gaande sinds mei vorig jaar, de afstand werd groter en groter (ik als zijn ware liefde blijvend), vanwege ‘iets’ zei hij. Uiteindelijk kwam het misbruik boven water, afgelopen maart, sindsdien geen contact meer. De ware liefdegevoelens waren verdwenen… maar sloot niet uit dat ze later weer terugkomen. “En ben ik dan te laat, dan heb ik pech” waren zijn woorden. Ik kan het hele verhaal hier neerzetten, maar dat heb ik al paar keer gedaan op een website over/voor misbruikte mannen. Ik hou zo ontzettend veel van hem… ik was kapot, totdat ik alle gevolgen ervan op verschillende websites las. Mijn hart is nog nooit zo hard gebroken…. Ineens begreep ik alles! Ik ben zelf niet misbruikt dus ik zie alles snel helder. Ik ben ervan bewust geworden dat hij er zich dus niet van bewust is dat het misbruik de oorzaak is van ontzettend veel, en ook onze letterlijke afstand. Verdrietig en machteloos voel ik me… Want ik zou hem willen helpen, maar hij ‘vraagt’ afstand, ik besef dat dit hoort bij zijn verwerkingsproces. Hij ervaart wat hij voelt op dit moment, ik weet dat hij nog veel zal ontdekken… maar ik kan het hem niet vertellen. Contact (mijn liefde) stoot hij af en dat heb ik te respecteren… ik wil zijn proces niet in de weg zitten. Wacht ik? Ja… ik wacht, ik denk dat dat het beste is. Het is eigenlijk meer afwachten. Ik hoop dat u begrijpt dat dit moordend is… Weten hoe de vork in de steel zit, maar niks kunnen doen, dan hem het zelf te laten ervaren. Mijn hart breekt iedere keer als ik zoveel lees over de gevolgen van misbruik, zelfs bij het schrijven van mijn eigen verhaal houd ik het niet droog. Dat ik afstand houd heeft niks te maken met egoïsme of er niet mee te maken willen hebben…. Maar het voelt wel zo, alsof ik hem laat stikken, maar ik hou echt zo ontzettend veel van hem. Dit is heftig.
Ik weet van oorsprong eigenlijk niet meer waarom ik u dit vertel, welke vraag ik heb… Misschien toch nog de vraag: wat kan ik doen?
Maurice
PS: ik ben zeker benieuwd naar uw boek… Ik zou hem graag willen lezen als het mij op weg zou kunnen helpen, want op dit moment telt er voor mij maar 1 ding: mijn (ge)liefde.
Ik kwam er pas achter na twintig jaar huwelijk dat mijn toenmalige vrouw seksueel was misbruikt het heeft me enorm veel tijd gekost voor dat de hele omvang tot me doordrong.
De muren zijn weer opgetrokken mijn ex is niet meer aanspreekbaar.
Het heeft me mijn gezin gekost mijn zaak mijn zelfvertrouwen en een jarenlange depressie is het gevolg geweest nu gaat het weer beter met me.
Het moeilijkst te accepteren vind ik dat ik op ongeloof stuit en er eigenlijk met niemand over kan praten.
Pieter.
Ik heb iemand leren kennen die op jonge leeftijd seksueel misbruikt is. Tegenover mij is hij er heel open over en dat stoort mij enigszins, eigenlijk heel erg. Ik heb zelf met misbruik te maken gehad, maar ik ga er wat discreter mee om en dat werkt voor mij. Maar met al zijn openlijk gepraat over zijn misbruik voel ik me constant getriggered. Ik raak geïrriteerd en wil het liefst alles om mij heen kapot slaan. Dit heeft er voor gezorgd dat ik bewust afstand aan t nemen ben van hem. Hij is verder een hele leuke en intelligente man, alleen wou ik dat hij het mij nooit verteld had. Ik had een heerlijke nachtritme sinds een paar jaar eindelijk, kon mijn emoties handelen en het allerbelangrijkst, ik was 3 jaar clean. Nu lig ik ’s nachts te woelen en te piekeren, wat ervoor zorgt dat ik er overdag als een lijk bij loop. Hierdoor ben ik ook gepiekeerd en dat reageer ik op alles en iedereen om mij heen af. Ik ben inmiddels al terug gaan gebruiken, waardoor mijn minderwaardigheid gevoel is gaan stijgen, ik zonder mij af van de wereld en de realiteit. En dat terwijl ik jaren terug mijn verwerking proces al heb gehad. Ik heb maanden, uren bij de psycholoog gepraat, emdr therapie gehad. Ik had er vrede mee, had het een plek in mijn leven gegeven en nu dit. Ik ben haat gaan creëeren voor deze man, hij had zijn mond moeten houden en mij niet hoeven belasten met zijn bagage. Dit heb ik immers ook niet gedaan. Verschrikkelijk. Ik heb hem geblokkeerd en wil hem dan ook nooit meer zien of spreken. Ik moest dit even van me af zetten.
Hallo A.
Wat naar voor je dat je op de verhalen van iemand anders onderuit aan het gaan bent. Wat ik me afvraag in jouw verhaal is waarom je hem niet hebt gevraagd om te zwijgen, desnoods met de uitleg erbij dat het voor jou te belastend was? Daarin kan en mag je toch je grenzen aangeven?
Ik hoop dat je hulp vind om je vrede terug te vinden. Wellicht helpt het je om eens te kijken op http://www.hulpverleningnaseksueelmisbruik.nl Daar staan therapeuten die gewend zijn om te gaan met seksueel misbruik.
Warme groet en veel sterkte,
Ivonne
Beste A,
Iedereen gaat op een andere manier met zijn leed om. Het feit dat zijn openheid jou raakt geeft aan dat het bij jou nog enorm leeft, ondanks alle therapieën die je hebt gedaan. De boosheid die het bij je oproept is jouw eigen weerstand tegen het onder ogen zien van de emoties die gepaard gaan met zulk misbruik. Die ander wil slechts gehoord worden. Je kunt die ander vragen zijn mond erover te houden, maar waarschijnlijk niet zonder dat deze persoon het gevoel krijgt niet door jou erkend te worden. Als jullie elkaar niet kunnen vinden in de manier waarop jullie uiting geven aan jullie ervaringen is dit inderdaad misschien niet de beste match. Een relatie of vriendschap kan alleen werken als je elkaar kunt aanvaarden zoals je bent.
Ik heb wat jij schrijft andersom meegemaakt. Na jaren alles binnen te houden en steeds opnieuw getriggerd te worden (je zult altijd wel iemand tegenkomen die dat doet) ben ik ook begonnen met alles te delen. Dit heeft ertoe geleidt dat een partner me begon te negeren en dat ik de silent treatment kreeg. Dat is passief agressief gedrag. Je kunt iemand daarmee ontzettend veel pijn doen. Als je er niet mee kunt omgaan zeg het dan gewoon, neem verantwoordelijkheid, verbreek het contact, maar kijk uit dat je jouw boosheid niet projecteert op die ander. Die heeft er waarschijnlijk jaren over gedaan om zover te komen dat hij zich durft te openen en eindelijk durft te Zijn. Het moment dat je begint te delen is het moment dat je jezelf accepteert en eindelijk kunt aanvaarden (dit is iets anders dan accepteren) wat jou overkomen is. Die ander vragen dat niet te delen is die ander ontkennen in zijn zijnswezen. Als het gaat om iemand die wat verder van je af staat is het minder belangrijk, maar als je hiermee te maken krijgt met naasten is het alsof hetzelfde proces opnieuw begint: ben je zover dat je je eigen opgeslotenheid hierin overwonnen hebt, dan ontdek je pas hoe eenzaam je hierin staat in de wereld en hoe afwijzend mensen staan in het aanhoren van zulke ervaringen. Gewoon, omdat zij ook niet weten hoe ze ermee moeten omgaan, of… erdoor getriggerd worden.
Voor het verwerken van je eigen ervaringen is het van belang aandachtig en liefdevol aanwezig te blijven bij jezelf en het helemaal binnen laten komen. De manier om om te gaan met het leed van een ander is precies hetzelfde: wees aandachtig en liefdevol aanwezig. Niemand zegt dat het gemakkelijk is of dat er een short cut is om er overheen te komen, maar het helpt een boel als je bewust bent van de eigen weerstanden en die stukje bij beetje probeert af te breken. Dat is overigens geen denkproces, maar een gevoelservaring. Sterkte.
Beste Sue,
Ik ben het met je eens dat het voor de partner van A. waarschijnlijk heel belangrijk is om gehoord te worden. Maar alsmaar getriggerd worden is geen pretje. Daarin mag je best een grens aangeven. Verantwoordelijkheid nemen kan ook zijn dat je daarin je grenzen aangeeft. ‘Ik snap dat het voor jou belangrijk is om te vertellen, maar IK kan er niet tegen, omdat ik met mijn eigen demonen worstel’. Dat is geen afwijzing, maar een grens aangeven. De ander kan daaraan zijn of haar conclusie trekken ten aanzien van de relatie.
Natuurlijk herken ik ook wat je zegt: ‘Ben je eindelijk klaar om te spreken, luisteren mensen niet’. Maar rücksichtslos mensen confronteren met je verhaal, zonder dat je rekening houdt met de gevoelens van anderen is ook niet de weg.
Waar het ons vaak nog aan ontbreekt is de taal om over seksueel misbruik te kunnen spreken zonder dat we daarin bij de feiten blijven hangen, maar dat we op het niveau van betekenis met elkaar in gesprek gaan.
Warme groet,
Ivonne
Hoi ivonne
Ik ben een vrouw van 54.
Mijn vader heeft mij vroeger, toen mijn moeder nog werkte en ik was toen 15, maandenlang betast. Hij raakte altijd mijn borsten aan, ik durfde er niets van te zeggen, nu heden na mijn moeders overlijden kijkt hij wel eens naar mijn borsten. Hij zei vorige week nog toen hij langs kwam op de koffie, mag ik jouw borsten aan raken, ik zei rot op. Hij ziet alles als een spelletje geintjes, hij zegt moet je daarom boos worden, je bent mijn dochter wat maakt het uit. Sinsdien heb ik geen behoefde om mijn vader nog te zien. Ik ben een gelukkige vrouw. Ik heb een lieve man, ik heb een goed en gelukkig huwelijk.
Aansluitend op bovenstaande vraag:
En wat als je partner je volledig afgestoten heeft, alleen weet hij niet waarom maar ik wel? Wat is dan de juiste houding?
Ik hou zo ontzettend veel van hem, mijn hart breekt iedere keer weer bij het lezen van alle gevolgen van seksueel misbruik. Mijn positie is moordend soms… Maar ik hou wel de door hem gevraagde afstand, letterlijk.
Maurice
Hallo Maurice,
Wat een heftige situatie waarin jij je bevindt. Helaas, je kunt het ei niet vanaf de buitenkant openbreken: hij moet zich ontworstelen aan zijn eigen demonen, aan zijn eigen angsten. Tot die tijd kun je alleen het voorbeeld geven, een warme broedplaats bieden en beschikbaar zijn.
Zolang hij je niet toelaat (en het is de vraag of dat ooit zal gebeuren) is elke aandrang vanuit jouw kant een inbreuk, hoe moeilijk dat ook is. Mogelijk wil je hier verder over praten, ook om te kijken hoe jij in deze moeilijke situatie overeind kan blijven. Ook daarvoor ben ik als online counselor beschikbaar. In het boek staan overigens veel tips voor partners, wellicht dat dat je op weg kan helpen.
Sterkte en warme groet,
Ivonne
Bedankt voor uw lieve reactie. Sorry voor mijn dubbele post, ik dacht dat die eerste mislukt was.
Mijn laatste woorden aan hem waren dat hij altijd bij mij terecht kan. Niet dat ik wacht, ook niet dat ik zoek, maar gewoon mijn leven leidt. Is dit dat goede voorbeeld? Ik probeer het soms te blokkeren omdat het mij emotioneel ontzettend diep raakt en me soms in de weg zit, maar het lukt niet. Dan droom ik wel over hem of voel ik zijn zielsverdriet…
Ik praat er met veel mensen over, al ben ik snel bang dat mensen geloven dat ik alleen maar aan mezelf denk… dat zou de grootste belediging ooit zijn.
Ik weet dat ik voorzichtig moet zijn, ik heb idd ervaren dat contact als inbreuk werd ervaren, maar toen was het misbruik nog niet boven water. Ik probeer positief te blijven…. zonder mij zou het misbruik op de achtergrond gebleven zijn. Het heeft zo moeten zijn.
Bedankt voor uw woorden.
Maurice
Ook misbruik dat op de achtergrond staat heeft invloed op je leven, alleen heb je er dan helemaal geen grip op. Je schrijft: ‘Mijn laatste woorden aan hem waren dat hij altijd bij mij terecht kan. Niet dat ik wacht, ook niet dat ik zoek, maar gewoon mijn leven leidt.’
Mijn vraag is: heb je alleen de eerste zin gezegd? Of ook de rest? Want als je dat laatste hebt gezegd is het een goed voorbeeld van wat ik bedoel met complete communicatie.
Overigens is ‘altijd’ nogal een lastige. Wie weet waar je over 4 of 5 jaar bent, laat staan over 30. Er over praten is belangrijk en vergis je niet: Jij bent ook belangrijk. Jij bent hierdoor uit het lood geraakt en hebt verdriet. Dat mag er zijn.
Warme groet,
Ivonne
Hoi,
Ja, ik heb ook dat laatste gezegd, dat ik gewoon mijn leven leidt. In een email, niet sms… Omdat ik sms te ‘opdringerig’ contact vind. Ik weet niet of hij de mail gelezen heeft (hotmail), maar daar moet ik op vertrouwen.
Ik ben in ieder geval ‘blij’ dat ik ben toegelaten bij een besloten bijeenkomst over seksueel misbruik voor mannen die misbruikt zijn en/of voor hun partners. Ik ga er morgen heen. Ik hoop dat ik daar wat aan heb, al was het steun. Bedankt voor uw reacties.
Maurice
Beste Maurice,
Ik was zelf aan het googlen over misbruik. Dit doe ik vaker wanneer ik weer in een situatie terecht kom als gevolg van het misbruik. Ik ben nu 29, ik was 14 toen ik ben misbruikt door een oudere man. Ik heb er tot mijn 25e niet over gepraat, wel zelf al aan gewerkt. Ik kom net van een meisje waar ik sinds kort mee ga, we hebben het vanavond over ons verleden gehad. We hadden het al vaker gehad over dat we allebei een verleden hebben maar omdat het zo pril was vonden we het allebei nog iets voor later.
2 jaar geleden werd ik me bewust dat ik heel graag een vriendin wilde, daarvoor had ik daar eigenlijk helemaal geen behoefte aan. Ivm verwerken en heb best veel vrienden/vriendinnen waar ik me goed bij voelde. Toen ik het besefte en er open voor begon te staan kwamen er vrouwen in mijn leven. Het waren echter vrouwen die zelf ook veel mee hadden gemaakt. Het probleem is dat bij misbruik de ene vaart op fysiek contact terwijl de ander (ik) daar angst voor heeft. Voor mij heeft het heel lang (en nog een beetje) een ander aanraken als onrespectvol gevoelt. Ik wilde iemand niet voor mijn eigen lusten gebruiken. Ik wilde er voor iemand zijn, luisterde eigenlijk voornamelijk naar haar, wilde alles geven. Hierdoor trok ik vrouwen aan die wanneer we te close werden in paniek raakte (hadden nog niet verwerkt) en het contact dan ook verbroken. Ik begrijp je pijn heel goed, maar het ligt niet aan jou. Je moet ook van jezelf houden en begrijpen dat wie jij bent of wat je ook hebt gedaan hoogstwaarschijnlijk los staat van wat die ander nu doet. Gevoelens kunnen zo heftig worden dat deze vermijden een overlevingsmechanisme is geworden. Tijdens maar volgens mij vooral na het misbruik wil je niks meer voelen, de pijn gebruikt te zijn als een stuk vlees doet ontzettend veel pijn.
Ik vind het heel eng en fijn tegelijkertijd dat iemand om mij geeft maar ben vaak erg onrustig door het verleden. Ik weet waar dat vandaan komt en heb daar aan gewerkt, maar dit is niet een proces van een paar weken. Ik vertrouw haar nu maar tegelijkertijd voel ik dat niet. Ik weet dat dat gewoon tijd nodig heeft, maar die tijd is verschrikkelijk. Ik wil bij haar zijn maar tegelijkertijd is het ook heel moeilijk bij haar te zijn, de angst van verlies van wat je zo graag wilt. Iemand jou pijn laten zien kan de ander afschrikken, erover praten zorgt ook voor controleverlies omdat de gevoelens dan zo zwaar de overhand nemen. Ik heb veel vrienden die het weten en kan er nu goed over praten, maar de eerste keer vertellen is verschrikkelijk (en fijn, dat weet nadat ik meerdere mensen erover vertelde). Maar iemand waar je meer dan normaal iets voor voelt versterkt alles nog is.
Het is idd zo dat je er niet op moet rekenen dat die persoon ooit nog terug komt. Ik weet dat sommigen waarschijnlijk nooit zullen genezen/helen. Je moet het idd zelf willen en doen. Ik weet nu heel veel maar het doen is nog erg zwaar. Ik kan je geen tips geven maar weet uit ervaring dat je eigenlijk machteloos staat. De reden dat ik het haar zo snel heb verteld was omdat ze niet snapte dat ik nog nooit een relatie heb gehad, ik heb humor en ben een goede gesprekspartner. Ik zie er goed uit en heb een sterke eigen mening, heb in mijn leven wel mijn eigen pad gelopen. Mijn helen begon rond mijn 17e. Ik ben op mijn 17e gaan fitnessen, later op tae kwondo en daarna kickboxen om mijn zelfvertrouwen op te bouwen (ook gedeeltelijk onbewust, maar ik wilde die angsten aangaan). Ik accepteerde mijn angsten, liet ze zijn zodat ik er aan kon werken. Een lang proces. Ik heb ook veel geblowd op momenten om rust te vinden, maar was ondertussen wel bezig.
Dit deed ik (vechtsport en krachttraining) om het vertrouwen te verkrijgen dat niemand mij meer zomaar iets kan aandoen. En daarnaast dat ik zelf echt wel wat kon. Daarna ben ik erover gaan praten en sinds kort dus kan ik echt over mijn gevoel praten en zo dus ook voor mezelf zorgen, er voor mezelf helemaal zijn wanneer ik dat nodig heb. Ik verloor mezelf in het verleden altijd bij een meisje, en daarvoor bij eigenlijk vrijwel iedereen. Dan weet je op een gegeven moment niet meer wie je bent. Alleen maar bezig met hoe de ander zich voelt, hierdoor ben je er zelf niet meer. Dat zal je geliefde waarschijnlijk ook ervaren, jij bent juist door de liefde die hij dan ervaart een gevaar. Hij verliest dan zichzelf en dat werkt niet in een relatie. Ik probeer ook niet de hele dag aan haar te denken maar ook aan mezelf, goed eten sporten naar vrienden etc… Dan kan ik er ook echt zijn voor haar en behoud ik ook mijn eigenwaarde, dat ik er ook mag zijn. Ik hoop dat je hier wat mee kan.
Grt Wout
Beste lezer,
Ik ben de 73 jarige man van een 70 jarige vrouw die in haar prille jeugd (8 jr) door een oude man, een vriend van haar grootvader, sexueel is betast en thuis regelmatig “billenkoek” kreeg van haar vader. Ze weet nog steeds niet waarom. We hebben twee prachtige zonen, maar van sexuele intimiteit kon nooit sprake zijn, zelfs niet in onze huwelijksnacht. Beiden zijn we als maagd het huwelijksbootje ingestapt. Rond mijn 40e ben ik drie maanden met een andere vrouw geweest, maar na het lezen van haar hartverscheurende brief begreep ik dat haar liefde voor mij en mijn liefde voor haar belangrijker was dan wat ook ter wereld.
Ondanks mijn sexuele onrust heb ik altijd van haar gehouden maar was haar, tot die bewuste brief, niet trouw gebleven. Dat doet mij nog steeds piin. Ik heb altijd geprobeerd uit te vinden waarom ze zich sexueel niet kon uiten. Altijd pijn bij het vrijen. Pas zes jaar geleden, nadat ik weer eens te kennen had gegeven dat een broer/zus relatie voor mij niet voldoende is, kwam het hoge woord van het kindermisbruik er uit. Dat was méér dan heftig. Alles valt nu op z’n plaats.
Na bezoek aan een psychologe/sexuologe werd duidelijk dat mijn vrouw niemand maar dan ook niemand kan vertrouwen. Professionele behandeling heeft geen zin. Ze voelt zich een mislukkeling. Alles wat direct of indirect met sex te maken heeft is vies, ook boeken, films enz.
Langzaam leert ze nu mij te vertrouwen. Langzaam werken we nu samen aan het herstel. Of dat ooit bereikt wordt is niet zeker. Door haar veiligheid en onvoorwaardelijke liefde te bieden hoop ik met kleine stapjes haar te laten voelen dat zij er toe doet, haar te laten voelen dat ze mooi is, dat ze een heerlijk lijf heeft en dat ze mij nog steeds opwindt, dat wat haar overkomen is niet háár schuld is, maar ook niet de mijne. De weg die wij nu bewandelen is vol problemen maar we leggen hem wél samen af. Onze liefde groeit nog steeds.
Mijn dringend advies aan iedereen die misbruikt is, zou ik wel willen schreeuwen: “Vertel het je man of vrouw, ook al is het nog zo moeilijk, hij/zij heeft er recht op!!”
Als je, zoals ik, niet wist wat er was gebeurd, dan doe je soms dingen om je sexuele behoeften te bevredigen waar je later spijt van hebt. Het verdriet is dan nóg groter.
Als je bedenkt hoeveel kinderen worden aangerand, dan moet het aantal relaties met problemen toch gigantisch zijn? Ik denk dat hier een giga taboe op rust. Laten we dat taboe doorbreken zodat het beter bespreekbaar wordt en niet langer verzwegen wordt.
Man Van
Hallo A,
Tot tranen toe geroerd door jouw brief. Welk leed gaat er schuil onder meer dan 40, 50 ? jaar dealen met de gevolgen van seksueel misbruik. Wat moeten jullie beiden eenzaam geweest zijn. En wat een ongelofelijke kracht heeft jullie huwelijk dat je nu kunt zeggen dat jullie SAMEN aan de heling ervan werken.
Helen is mogelijk en ja, dat is soms een lange weg. Maar godzijdank lopen jullie die samen. Mooi om te lezen en een prachtige oproep om openheid naar partners. Niet alleen hebben die er recht op, ze kunnen je ook echt helpen, terzijde staan. Je hoeft t niet alleen te dragen!
Dank je wel voor deze reactie.
Ivonne
Hallo man van,
Dank je wel voor je ontroerende verhaal.
Ik ben zelf ook meerdere keren misbruikt en heb dit ver weg gestopt. Heb het in een lade gestopt en ben op wilskracht door mijn leven gegaan. Recentelijk ben ik me bewust geworden, bewust van hoe ik het in mijn (gevoels)leven en relaties heb gedaan en welke impact dit heeft gehad.
Ik heb niet veel relaties gehad, dit was te beangstigend voor mij, terwijl er zoals Wout dat ook schrijft, juist een groot verlangen is. Inmiddels heb ik door liefdevol naar mezelf te kijken en om te gaan, vertrouwen dat dit een keer zal gebeuren. Uw verhaal sterkt mij en geeft me vertrouwen, dat het mogelijk is.
S. Rosa
Wat een mooi verhaal ikzelf zit nu ook in dit schuitje en hoop eruit te komen
Wat een verdriet, machteloosheid, de schaamte en angst is zooo verstikkend ik herken het helemaal. Het bepaald ,( ik wil zo graag schrijven bepaalde ) mijn leven .
Ik ben misbruikt op jonge leeftijd , mijn ouders deden en doen alsof het nooit gebeurd is, ben op overlevings , wilskracht en spirituelekracht verder gegaan.
Vertrouw niemand , durfde niet eens geregeld naar dezelfde kapper, winkel , ed
In relatie’s is de spanning tussen hunkeren naar omarming liefde tederheid en zorg scheeuwend terwijl als ik het krijg, zo bang wordt dat ik er niet mee om kan gaan en mensen weg stuur. Wat een weg en nu gaat het al zooo veel beter dan eerst , nu durf ik dit hier te schrijven.
Nog een lange weg te gaan, ben ondertussen vaker trots op mezelf
Hallo anoniem en iedereen die hier leest.
De weg naar heling is vaak lang, maar mijn boodschap is: Helen kan. Ik ben zelf ruim 10 jaar in therapie geweest, allerlei soorten, van hapto tot hypno en van PRI tot Reichiaans lichaamswerk. Een helse klus, maar inmiddels ben ik ook al ruim 10 jaar geheeld. Ik heb geen last meer van het verleden, ook al is het er nog wel. Alles wat ik doe, wat ik schrijf, is bedoeld om anderen te helpen, te ondersteunen en te inspireren om ook te helen.
Je bent op weg, je gaat er komen. Houd vol, houd vertrouwen in jezelf!
warme groet,
Ivonne
Pingback: Zelftest Angsten | Helen van seksueel misbruik
Pingback: Diagnose is een overbodige stap bij seksueel misbruik | Helen van seksueel misbruik
Mijn man weet dat ik ben misbruikt. Hij weet alleen niet dat mijn vader de dader was. Dit geheim begint mij op te breken. Ik zou het soms wel willen uitschreeuwen. Ik zou van mijn man wel wat meer steun willen krijgen. Hij vindt het allemaal al zo lang geleden, maar ik ondervind nog elke dag de gevolgen. Ik vertrouw bijna niemand, kan mijn gevoelens niet uiten en weet dat mijn ware ik ergens heel diep in mij verstopt moet zitten. Ik weet dat ik het niet ben, maar ik voel mezelf lelijk, vies en dik. Ik ben ongelooflijk eenzaam en er is niemand die dat aan mij kan zien.
Hoi M.
Wat een rot situatie is dat hé? Dat je rondloopt met een geheim en daardoor juist ook helemaal alleen bent. Juist door dat geheim ook, kan je man je onvoldoende steunen. Wel moedig van je dat je het hier en nu een klein beetje aan het uiten bent. Je bent niet alleen in wat je meemaakt, die eenzaamheid heb ik ook heel erg gekend. Misschien kun je langzaam stappen ondernemen om er over te gaan praten (echt, dat lucht op). Mogelijk kan ik als online coach iets voor je betekenen daarin. Kijk maar of dat bij je past als een soort ‘eerste stap’.
Warme groet,
Ivonne
Hallo Ivonne en lezers .
Volgende week word ik 54 , het was 3 dagen na mijn 49ste verjaardag dat ik werd geconfronteerd met een volledige stilstand – blockkade . Ik kon niet meer bewegen dan mijn mond en mijn ogen , toen er buren kwamen op mijn angst kreten om hulp was ik ook mijn geestelijke vermogen kwijt . Een goede vriendin kwam 10 dagen op mij passen , ik wist niet eens meer hoe koffie te zetten in mijn eigen keuken . En aantal dagen later kwam er ,na 38 jaar , uit dat ik sexueel misbruikt was . Dit bleek mij later , was het fundament voor andere meerdere opgebouwde trauma die ik al had laten behandelen . Dit grote opkomende probleem was geen tijd meer voor omdat ik op het punt stond om te verhuizen naar Bali Indonesie , waarvan dit schrijven ook komt . Want daar kon ik gelukkig zijn en worden dacht ik na meerdere vakanties in dit mooie land . Maar niets is minder waar . Ik durf heel goed in de spiegel naar mij zelf kijken en heb dan ook al veel over mijzelf ontdekt . Ik kom uit de geestelijke gezondheid zorg . Als ik uw controle lijst lees , lees ik bevestiging van wat ik zelf al had geannaliseerd . Ik sla de plank vaak niet ver mis wat kijken naar mijn eigen (gestoorde) gedrag betreft en aan voelen , deze bevestiging voelt goed , ik deug nog wel degelijk . Maar de trauma is er niet mee weg gewerkt . Sinds 2 maand heb ik (voor het eerst in mijn leven (ik dorst relaties nooit aan) een heel lieve vriend (ik ben homo) maar beide kunnen wij niet open zijn naar de families door christelijke achtergronden , maar wij genieten erg van elkaars aanwezigheid . Tegelikertijd beangstigt het mij ook als hij mij zal gaan verlaten . Mijn moeder (86) schrijft iedere week een meel , = mail , om contact met mij te houden , veel staat er niet in maar zij eindigt wel iedere week met : Liefs je mem = moeder . Iets wat zij met woorden niet kan uitspreken . Met de rest van de fam (5 zussen 2 broers) is er nagenoeg geen indirect contact meer , wat ik weet is via face book . Ik besef nu , via uw site dat ik daar debet aan ben . Ik haal aan tot ik ze smoor en dan stoot ik af . Ben ik ook nog Kreeft , bang om afgewezen te worden . Leuke combi , hahaha ! Ik ben , ondanks alles toch blij dat ik nog leef, heb heel vaak gedacht mij te gaan verhangen omdat het leven voor mij en niet begrepen te worden Zooo zwaar is . Maar ik hang aan het leven en wil er iets moois van maken . Je bent nooit oud genoeg om te leren , en ik heb al zo veel geleerd en ontdekt in dit harde leven . Ben een strijder , daarom woon ik hier , weg van fam , die mij niet kan begrijpen en mij niet meer veroordeeld . Ik STRIJD mijn eigen leven , wil MIJ zelf begrijpen mijn leven met alle grillig en emotioneel gedrag . Daarna kan mijn fam mij (hopelijk) ook begrijpen . Door uw site heb ik weer in mijn eigen spiegel mogen kijken , veel dank daar voor . Ik wil niet graag terug naar Nederland , als het moet is het om een behandeling sexueel misbruik te ondergaan , dat is wat ik aan een paar goede vrienden kenbaar heb gemaakt . Want het word na 5 jaar erkenning van sexueel misbruik (is het wel zo) tijd dat deze pijn word opgeruimd . Tussen 10 jaar en (bijna) 54 ligt wel heel veel miskenning en ellende . maar ik ben er van overtuigd dat ik nu op het goede spoor ben . Veel , heel veel suc6 voor alle anderen op zijn , haar zoektocht naar je zelf ! groet en sterkte in deze strijd om erkenning . W .
Hai Wayan,
Mooi om te horen dat je herkenning en erkenning vindt in deze lijst, en dat voor jou de tijd om dit te helen is gekomen.
Of het noodzakelijk is om naar Nederland te komen is de vraag. Ik coach mensen via Skype. Dat kan ook als jij daar zit en ik hier. 🙂
Warme groet,
Ivonne
Mensen, treurig om dit te lezen. Heb zelf (man, 24 jaar) ook iets in die trend meegemaakt nog niet zo lang geleden (stomdronken= dus eigen schuld) . Dit houdt ik liever voor me, want voor de personen die erbuiten staan is het lachwekkend :p. Het komt veel(!) vaker voor dan dat menigeen denkt.
Echter, uiteindelijk dan, ontstaat al het leed door je eigen gedachten,JA JOU EIGEN GEDACHTEN! Die persoon/mafketel die jou dat heeft aangedaan is er niet, nu niet en nooit niet. Hij/zij is onderdeel van het verleden. En het verleden bestaat niet, zeker niet als je er blijvend lichamelijk letsel aan over hebt gehouden
Ik geef toe, heb er zelf ook nog regelmatig last van, tot aan jankens toe, en duidelijk is geworden hoe meer ik erover praat met meerdere mensen hoe meer het van me afglijd.
Het is eigenlijk veel erger als JIJ zoiets een ander aan doet. Zou moet je dan maar denken als je er weer aan denkt. En anders is EMDR- misschien een optie.?
Zelf heb ik nadien me meer verdiept in de mensheid op aarden, geschiedenis en religie en dan kom je toch de keiharde conclusie tegen dat het gewoon helemaal NIKS voorstelt.
Gegroet, jullie vriend
Hallo ‘vriend’,
Wat naar dat iemand seksueel misbruik van je heeft gemaakt toen je dronken was. Wanneer je gaat vergelijken is er altijd wel iemand die het erger heeft (gehad) dan jij. Dat helpt misschien om het te relativeren, maar dat betekent nog niet dat het daarmee niet erg was of lachwekkend.
Overigens ben ik het niet met je eens: dat iemand stomdronken is, is nog geen excuus om over zijn grenzen te gaan. Integendeel: als iemand dronken is mag je hem of haar niet in staat achten om een goed besluit te nemen en is seks dus sowieso zonder instemming en in feite altijd verkrachting.
Er zijn gelukkig veel manieren om te helen van seksueel misbruik. Overigens is EMDR bij een enkelvoudig trauma nog wel aan te bevelen, maar bij chronisch vroegkinderlijk trauma heb ik er zo mijn bedenkingen bij, vooral omdat er dan vaak veel méér nodig is dan alleen EMDR. Dat wordt nog wel eens vergeten.
Warme groet,
Ivonne
Au ik herken zoveel punten maar het waa al voor mij bekend dat ik misbruikt ben loop inmiddels een paar maanden bij psygoloog en ik schilder, teken en schrijf het van me af woorden kan ik er vaak niet voor vinden hoe ik me voel kwam toevallig op deze site maar ik zal de site zeker in de gaten houden
Herkenning is één van de redenen dat ik de zelftest op deze site heb gezet. Vooral omdat het vaak voorkomt dat mensen wél weten dat ze seksueel misbruikt zijn, maar niet weten dat heel veel klachten daar op terug te lijden zijn.
Super dat je bij een psycholoog loopt. Wellicht is het ook een idee om het boek te bestellen? Daarin krijg je op een overzichtelijke manier allerlei handvatten.
Hallo,
Het blijft maar als een vaag schimmig iets in mijn hoofd spoken.
Waarom begon ik elke keer als ik de persoon zag te huilen,ik weet dit zelf niet maar dat is mij verteld.
Ben nu 57 jaar en begin het vermoeden te krijgen dat er sexuele handelingen met mij gedaan zijn toen ik nog een baby was.
En na het lezen van de zelf test zijn er een groot aantal punten overeen met mijn tot nu toe verlopen leven.
M
Goeiedag,
Ik ben aan het lezen in het boek:’Helen van seksueel misbruik’ en kwam deze link daarin tegen.
Eén van mijn behandelende therapeuten raadde mij dit boek aan,
ik ben 25 jaar en functioneer niet (eten, drinken, slapen, communiceren,….) heb nog nooit normaal kunnen functioneren en na jarenlang te hard mijn best gedaan is mijn kracht op. (sinds mijn 4 jaar traden er allerlei symptomen op van fysiek en mentaal ziek zijn)
Ik leef al sinds mijn 4 jaar op het randje tussen leven en dood. Een van de verhalen die bij mij blijft terug komen is seksueel misbruik….
Ik heb wel altijd situaties van verwarring en grensoverschrijdend gedrag gekend , alsof andere mensen een reclame lamp van ‘GEBRUIK MIJ’ zien flikkeren boven mijn hoofd.
Het enige probleem is= ik herinner mij niets van seksueel misbruik….
een leven van overschrijden van grenzen en grenzeloosheid, machteloosheid wel…
maar ik kan me niet herinneren dat ik voor mijn 16 jaar gepenetreerd ben geweest,
betast wel door verscheidene mensen vanaf mijn 6 jaar, maar dat lijkt in mijn opzicht niet zo erg, toch zeker niet in het kader van hoe ik niet functioneer als persoon.
Vele verhalen van misbruik en ook wat er in uw boek staat, voelt zo bekend,
maakt zoveel los in mij…. maar ik heb geen extreem fysieke of mentale herinneringen, ik heb enkel de reacties van mijn lichaam als ik getriggerd wordt.
Hoe kom je te weten wat er met je gebeurd is….
ik heb al geprobeerd een leven te bekomen dat wel goed en veilig voelt,
maar dat is grandioos gefaald, hoe kan ik verder met helen als ik niet weet wat er gebeurd is, ik kan me niet verdedigen tegenover de wereld als ik niet weet wat er gebeurd is….
Hallo Marie-Suzanne,
Wanneer ik je verhaal lees, valt me op dat je aangeeft geen concrete herinneringen te hebben aan een penetratie voor je 16e. Daarnaast geef je aan wel te herinneren dat je betast bent. Ik veronderstel dat je daarmee bedoelt dat dit je borsten, billen of vagina betreft.
Kern van sexueel misbruik is, dat iemand over je intimiteitsgrenzen (vertrouwensgrenzen) heen fietst, zonder je instemming. Zoals eerder genoemd, staat dit gelijk aan verkrachting.
Het feit dat je deze dingen ‘ bagateliseert’ , geeft aan dat je je eigen grenzen kwijt bent. Het zou m.i. goed zijn als je een therapeut kunt vinden die je helpt om uit dit verwarrende proces te komen.
Sterkte!
Verbijsterd maak ik deze test. Eigenlijk herken ik bijna alles.
Vorige week maandag. Ik lees de Margriet die mijn moeder lees en bestudeer het artikel ‘kan deze relatie worden gered’? Het artikel gaat over een vrouw die afstand neemt van haar partner, en opziet tegen seksualiteit. Ze denkt dat ze zelf niks ergs heeft meegemaakt, haar zus is wel misbruikt toen ze jong was. Als ik de reactie van Annette Heffels lees, schrijft ze dat de vrouw mogelijk een PTSS heeft, omdat het wel degelijk zo kan zijn dat haar associatie met seksualiteit in deze periode is bepaald. Haar angst mag bestaan.
Tranen lopen over mijn wangen. Ik huil zo hard dat ik moet overgeven. Nu, 14 jaar naar mijn eerste vervelende seksuele ervaring pak ik de telefoon en ik maak een afspraak bij de huisarts (ik ben nu 20 jaar). En ik kan terecht, de volgende dag.
Toen ik zes jaar was speelde ik bij een vriendje. Dit deed ik wel vaker. We speelden samen en opeens deed hij zijn broek uit. Hij liet zijn piemel zien en zei dat ik mijn vagina moest laten zien. Want anderen deden dat ook, zei hij. Hij bleef maar aandringen dat ik mijn vagina moest laten zien en ik zijn piemel moest aanraken.
Ik weet nog hoe blij ik was toen zijn moeder ons riep of we misschien een ijsje wouden. Hoe vaak dit is gebeurd weet ik niet meer.
De basisschoolperiode gaat door en ik word een puber. Vanaf mijn 14e ga ik wekelijks stappen bij een plaatselijke discotheek. Ik herinner me goed wat voor een periode dit was. Regelmatig zoende ik met een verschillende jongens, maar ik voelde me altijd afgewezen, en vooral niets waard. Het was voor mij onmogelijk te denken dat iemand me zou willen om wie ik was.
Wanneer ik 16 ben krijg ik een vriendje van 23. Hij dwingt me tot handelingen waar ik nog niet aan toe ben. Ik voel me vies, bang en lelijk. Wat haat ik mijn lichaam.
Mensen omschrijven mij als een pittige, lieve, vrolijke, enthousiaste, mooie (sociaal pedagogische hulpverlening) studente die geniet van het leven. En dat is eigenlijk ook zo. Ik heb lieve ouders en een hechte vriendengroep, haal goede cijfers en heb leuk werk. Het voelt alleen zo eenzaam om constant met dit onderwerp bezig te zijn zonder dat iemand ervan af weet.
Ik vraag me altijd af of wat ik heb meegemaakt wel ‘erg genoeg’ is. Want ik (zover ik me herinner) niet verkracht. En het laatste wat ik wil is dat mensen me een aansteller vinden.
Ik merk dat het pijn doet om mensen kwijt te raken waar ik van houd. Wanneer ik iets met een jongen heb, beëindig ik dit zo snel mogelijk weer. Iemand toelaten durf ik niet. Een tampon inbrengen lukt me niet, het idee seks met mezelf te hebben maakt me misselijk. Het lijkt wel alsof mijn lichaam op slot zit. Wanneer iemand me aanraakt lijkt het wel alsof ik het niet voel. Mijn tepels worden niet hard en mijn gedachten zijn er niet bij. Ik word niet ‘nat’. Wanneer ik samen ben, ben ik zo bang dat diegene me vervolgens verlaat. Dat hij bij me weg zal gaan, dat ik alleen zou bestaan voor seks. Terwijl ik wel heel goed lichamelijk contact heb met mensen om mij heen, waarvan ik weet dat het alleen vriendschappelijk is.
De huisarts heeft me een verwijsbrief gegeven. Ze adviseert me EMDR therapie.
Z
Heb ik iets aan het boek als mijn herinneringen (in beeld) er nauwelijks zijn, alleen bestaan uit nare gevoelens, zwarte gaten in mijn geheugen en een hele rij aan symptomen?
Hoi AnonieM,
Ik denk van wel, omdat het boek vooral over helen gaat. Ik vind jouw vraag wel mooi. Ik zal uitgebreider antwoord geven in de vorm van een blog.
Dank je voor de vraag.
Ivonne
Dankjewel Ivonne, ik zal de site in de gaten houden.
Hoi AnonieM, het boek ‘ik doe het licht aan’, ooit verschenen een jaar of 20 geleden, is een prachtig ontroerend documentje precies over jouw vraag. Misschien is het nog tweedehands te krijgen?
Ik heb ook een vraag, namelijk: wat vertel je je eigen kinderen? Ik heb twee pubermeiden, en ik ben zelf door mijn vader misbruikt als kind. Er is om die reden geen contact meer met hun opa en oma, die van mij eisen dat ik mijn ‘beschuldigingen terugneem en anders wilden ze mij niet meer zien’.
Mijn kinderen weten wel dat het niet pluis was bij ons thuis, maar moet ik ze ook vertellen van de incest? Het ene moment denk ik: het zou hen helpen begrijpen waarom er geen contact meer is en dus is het goed, het andere moment denk ik: ik zadel ze op met míjn shit, dat kan ze beter bespaard blijven. Ik weet het werkelijk niet. Ik heb het zelf wel goed verwerkt hoor. Dus ik kan het wel vertellen zonder zelf in te storten ofzo. Maar toch is het een supernaar bericht om te horen over je opa lijkt mij, zelfs als je ze niet meer ziet.. Wat zou jij hierin adviseren?
Hallo Mooiezooi,
Vind je het goed als ik ook deze vraag in de vorm van een blog beantwoord?
Warme groet,
Ivonne
Hallo Ivonne en alle andere lezers,
Ik kom uit een groot gezin en ben zelf de jongste, ook nog van een eeneiige tweeling. Op mijn 12e kreeg ik suikerziekte, diabetes 1, en moest ik heel nauwkeurig gaan leven, met medicijnen, voeding en beweging, om niet in de problemen te komen. Ik voelde me héél kwetsbaar, vooral ook, omdat mijn moeder niet goed met het feit dat ik niet meer gezond was kon omgaan. Zij zag het als een straf van God! Zij kon mij niet helpen, te leren, hoe ik moest prikken, wat ik mocht eten etc. Ik voelde geen vertrouwen meer in haar, terwijl onze band tot dat moment altijd heel close was geweest.
Wij gingen ieder jaar naar zee op vakantie. Daar vonden we het heerlijk. Er was een badmeester, die zorgde voor de veiligheid van de badgasten en hij organiseerde van alles voor kinderen op het strand. Mijn moeder had veel vertrouwen in hem en vond het ook nooit een probleem als ik naar hem toe ging. Ze leek het wel gemakkelijk te vinden, als even een ‘vertrouwd’ iemand op mij lette!
Nou DAT deed hij ook, maar vooral om zijn eigen ‘nood’ te ledigen. Hij was vriendelijk, nam me mee in het huisje dat boven in de duinen stond, deed de deur op slot en nam mij op zijn schoot. Hij kwam klaar, terwijl ik op zijn schoot zat, het voelde warm. Ik wist niet wat er gebeurde, had eigenlijk nog nooit iets over sexualiteit gehoord. Hij ging heel zeker over mijn grenzen, maar ik was een kind met veel vertrouwen in de mensheid. Ik wilde ook graag ‘goed en aardig’ zijn. Wilde ook niet graag afgewezen worden.
Ik kwam vaak bij die badmeester. Werd ook vaak door hem betast in het donker, met de deur van het strandhuis (EHBO) op slot! Ik herinner me nog wel dat hij altijd om zich heen keek als ik arriveerde, voordat hij me in het huis meenam. Ik was bijzonder kwetsbaar en mijn moeder meende dat ik in ‘goede’ handen was. Er was ook nooit gelegenheid om het haar te vertellen. Ik voelde dat het niet juist was wat er gebeurde, maar schaamde mij te zeer, vooral voor het verbreken van het vertrouwen dat zij in die man had! Dat heeft een aantal jaren geduurd. Iedere vakantie weer. Eigenlijk leek het wel of ik er naar toe getrokken werd.
Later, veel later, bijna 40 jaar nadat het allemaal had plaatsgevonden, ben ik het gaan vertellen. Dat heeft mij heel goed geholpen. Ik hoef er niet over bezig te blijven, maar ik wil, als het kan, het wel vertellen aan anderen.
Dat alles heeft ook te maken met het feit dat mijn moeder geen werk heeft gemaakt van de ontwikkeling van mijn zelfbeeld. Ik wist zelfs niet eens wat ik leuk, goed of verkeerd vond. Ik deed gewoon at ik moest doen, of zoals het hoorde.
Gelukkig wordt nu veel meer aandacht besteed aan het ontwikkelen van je authenticiteit. Daar ben ik veel mee bezig geweest en dat heeft me geholpen het gebeurde te verwerken.
Dat wilde ik even kwijt.
Een hartelijke groet,
Margreet.
Ik zit sinds augustus 2016 bij Sta op zorg in Vlissingen. Dat is een instelling voor mensen met een trauma ervaring, en die verslaafd zijn, die ook mishandeld zijn etc. Ik heb daar een goeie psychotherapeute die mij gedragstherapieën geeft, wekelijks. Aan de hand van me dagboeken schrijf ik wat ik mee heb gemaakt. Ik ben een boek over mijn jeugdherinneringen aan het schrijven over het pesten op school en de omgeving, eventuele fobieën, watervrees, vrees voor contacten leggen, ik was erg verlegen. Ook was ik vanaf me 8 ste jaar seksueel misbruikt eerst betast door me buurjongen van 12 jaar, de buurman, en later werd ik verkracht door me jeugdvriend, en toen door me vader. En nog eens misbruikt door de vriendjes van me broer en me broer was medeplichtig. Hij had het kunnen stoppen door mij te beschermen. Ik was weggelopen van huis. Later kwam ik bij een opvanggezin maar het hield niet op. Ik zag dat de vader zijn kinderen mishandeld en misbruikt. In de tehuis kwam ik tot rust, maar werd elke keer gepest op school. Ik kreeg een psycholoog maar ik hield alles voor me. Ik vertrouwde niemand. Echte vriendjes kon ik niet krijgen, want hun konden mij niet gelukkig maken in de liefdes die hun me wilden geven. Hun wisten niks over me verleden en ik stopte het weg. Mijn voormalige man kwam er wel achter en in plaats van me te helpen, haalde hij de contacten van me familie weg. Hij ging me niet beschermen maar me betuttelen zodat ik helemaal niks meer mocht. Ik kreeg 2 kinderen met een achterstand. Na 13 jaar kwam ik erachter dat me voormalige man een verwante autistische contactstoornis heeft en een narcistische afwijking had waarvan ook een stoornis was van dwangneuroses en posttraumatische stress syndroom. Ik liep weg omdat ik zelf ook psychisch niet goed in me vel zat en hulp nodig had. Maar na de ene relatie van de andere begon ik me zelf te verminken. Contact met me familie had meer voeten ten aarde gekost. Ik ging me zelf snijden, me verhongeren, veel drinken en dat alles bij elkaar omdat ik een waarloos leven heb gehad. Relaties gingen stranden. Hun begrepen me niet. Me huidige vriend wel en die wist precies wat ik had. Maar de diagnose werd ook bij de ambulante hulp gesproken. Ik scheen een borderline stoornis te hebben maar ook ADHD verwante contactstoornissen, omdat ik vaak onbegrepen voelt, niet tegen prikkels kon. De prikkels en overvraagd worden maken me van slag af. Aan de hand van de psychologische testen zal ik zwak begaafd moeten zijn, en dat terwijl de leerstoffen niet eens moeilijk waren. Ik kwam gewoon uit een ontwrichtte gezin en ontwrichtte huwelijk met me 2 kinderen die een achterstand hadden in hun leren. Leren kon ik wel, maar via de WARS testen bleek uit dat ik psychische achterstand heb op emotionele vlaktes. Mijn huidige vriend herkent zich eigen er ook in. Hij had in zijn jeugd ook mishandeling gehad. We zijn beide naar sta op zorg en hebben beide veel baat bij. Later krijgen we nog testen en gaan we cursus volgen om weerbaarder te worden. Omdat ik me zelf ook bijt als ik opgefokt word, gaat Richard het me afleren en ik had door de therapie een huiswerk gekregen over de pannetjes methode, Ieder pannetje heeft een fase, een gewoon pannetje op het fornuis tot pannetje die borrelen, koken en overkoken. De pannetjes systeem werken goed.
Ik ga deze week het boek bestellen en ik hoop dat ik mede door het boek de gebeurtenis een plekje kan geven. Zoals gelezen bij vele andere mensen, heeft het boek/geeft het boek veel herkenning.
Ivonne, ik ben nu al dankbaar dat ik in contact met je ben gekomen, omdat je een gevoel geeft dat ik er niet alleen voor sta en moed moet blijven houden.
Ik ben als een heel klein meisje “misbruikt ” waar ik pas achter kwam met mijn 37 ste. Ik heb/hoefde geen vriendjes. Maar na een blaasonsteking kwam ik bij mijn ma en ik zei: dat was toen zoals vroeger ( dan zat ik te huilen achter een kacheltje omdat het zo’n pijn deed). “Nooit geen blaasontsteking gehad,” zei mam en toen ging er een film draaien. Ik kreeg het zo voor me. Mams verhaal en de onderzoekingen daarna klopten dus niet. Er was een verhaal van dicht groeien aan de onderkant en dat was als baby al. Ik wilde onder hypnotherapie maar de huisarts zei dat ze dan niets konden vinden. Ik heb het een plaatsje gegeven en heb nog broers en een zus. Die accepteren het niet omdat het ook hun moeder is en leven. Maar het tekent absoluut je leven en het is heel zwaar. Huilen doe ik er nog steeds om.
Pingback: Verdringing: het systeem om niet dood te gaan na een #metoo ervaring - Blogs die raken
Mijn moeder is verkracht op veertiende jaar en heeft ook mishandeling mee gemaakt door haar ouders. Ik heb geadopteerd en heb zelf veel last van spierspanning in mijn benen. Vagina en boosheid en onzekerheid en laag zelfbeeld. Kan dit ook komen door bovengenoemde ervaringen ?
Of deze klachten te maken hebben met je voorgeschiedenis en dan met name die van je moeder is moeilijk om met zekerheid vast te stellen. Wél blijkt uit steeds meer onderzoek, onder andere naar DNA, dat trauma’s zichtbaar zijn bij de volgende generatie. Daarnaast is komt het opvallend vaak voor dat seksueel misbruik in de hele familielijn speelt.
In elk geval is het een goed idee om hulp te zoeken bij je klachten, wat de oorsprong ook is.
warme groet,
Ivonne
Ik ben misbruik toen ik negen jaar was ,ben ik nog steeds een maagd .ik ben nu 27 jaar oud nooit meer seks gehad.
Goedemiddag,
Al praktisch mijn hele leven lang, probeer ik om te leven met de gevolgen van incest en misbruik. Ik ben er nooit in geslaagd om deftige relaties met mannen op te bouwen, omdat ik alleen maar negatieve ervaringen heb gehad.
Bij mij begon het misbruik al op jonge leeftijd. Uit alle fysische en psychische klachten weet ik intuïtief dat ik het diep verdrongen heb. Maar ik vind het heel heftig om geen concrete beelden te hebben, buiten enkele flarden die steeds in flashbacks terugkomen. Je twijfelt, je minimaliseert, je ontkent… Het is zo moeilijk om het op die manier een plaats te geven…
Erkenning, ik snak er al heel mijn leven naar. Dat hij zegt dat hij het gedaan heeft en erkent dat hij mijn jeugd heeft gestolen én mijn frivoliteit, mijn vertrouwen in mannen én mijn zelfbeeld aan flarden heeft gerukt.
Ik wil het allemaal achter mij laten, want vaak heb ik ook het gevoel dat mijn partner er zo over denkt :” ja, S. je bent nu al 50, laat het nu maar achter jou en concentreer je nu maar op de toekomst”. Maar regelmatig word ik terug in de tijd gekatapulteerd, als ik getriggerd word door dingen die ik lees in de media bijvoorbeeld, als ik geplaagd word door die flashbacks zoals nu.
Hoe graag ik ook alleen naar de toekomst wil kijken, toch blijft het verleden me achtervolgen. Hoe ouder ik word, hoe meer het voelt alsof ik geen recht meer heb op mijn eigen verleden. Het moet nu maar eens gedaan zijn…
Maar zo simpel is het allemaal toch niet?
Vooral dan omdat je leeft met zoveel imperfecties, zoveel klachten die je hele leven domineren: vreemde, onverklaarbare angsten, paranoïde gedachten, lichamelijke klachten, depressies, zelfmoordneigingen, dissociatieve klachten, zelfhaat, braakneigingen, …. de lijst lijkt soms eindeloos.
Ik probeer om gelukkig te zijn met wat ik heb. En ondanks alles, ben ik trots op mezelf en kan ik zeggen dat ik niet meer diep ongelukkig en depressief ben. Maar toch, de vele klachten blijven wel mijn dagelijkse leven domineren en zetten een serieuze domper op mijn levenskwaliteit.
Ik vraag mij af hoe jij Yvonne en ook andere lezers dit ervaren en ermee omgaan?
Groetjes,
S/
Hallo S/
Zo simpel als ‘het moet maar eens klaar zijn’ is het niet. Maar dat betekent niet dat het hopeloos is. Je hebt het recht om te streven naar levensgeluk en vervulling, met alles wat daar voor jou bij hoort. En helen kan, je kunt het achter je laten, maar dat vraagt wel dat je het zelf serieus blijft nemen en doorzet met je heelwordingsproces. De erkenning die je zoekt kun je eerst en vooral bij jezelf vinden. Alle klachten die je ervaart, die nu je leven domineren, kunnen verminderen, zelfs verdwijnen. Op zijn minst tot een niveau waar je er niet zo’n last meer van hebt. Dat is in elk geval mijn ervaring.
Warme groet,
Ivonne
Ik ben in Nederland opgegroeid als enig kind met een droom dierenarts worden, heel eenzaam en met voortdurende conflicten thuis ben ik dat gaan doen in België ik heb mijn diploma behaald maar dat ging doorheen grote conflicten en evenveel eenzaamheid en groeiende onzelfstandigheid, ik zat bij mijn afstuderen bij de sociale diensten, en ik ben als vervangend dierenarts in Frankrijk gaan wonen en werken en heb twee dochters waarvan de oudste opgroeid bij mijn ouders .Mijn vader heeft mij aangeklaagd van pedophilie, de feiten zijn verzonnen ik ben op garde a vue geweest de voogdij van mijn oudste dochter ben ik kwijt omdat ik zo naïef was in mijn kind aan hen toe te vertrouwen toen ze twee was ze is nu elf ik beschouwde mijn ouders als ideaal artiesten die in Frankrijk huizen oplappen om voor mijn hoogbegaafde dochter te zorgen, ze spreekt nu niet meer tegen me ik zal haar op haar achttiende weer terug zien de vader van het kind heeft na een zeer korte (beuchtbare) relatie een einde aan zijn relatie met mij gemaakt en bezoekt mijn ouders. De familie en hij beschouwen mij als iets vulgairs, ik werk en voedt mijn tweede dochter die ik met een andere man kreeg die mij na korte tijd ook verliet en zijn dochter niet erkend. Ik lijd vreselijk onder de afwezigheid van communicatie in mijn familie. Mijn tweede dochter en ik hebben een Nederlands paspoort mijn ouders willen niet de Nederlandse nationaliteit aan mijn oudste dochter geven, ik mag niet met haar spreken haar zusje die haar ooit in het tuinhuisje bij mijn ouders bezocht zei dat ze bij ons wilde wonen en dat ze van ons hield, ze is gewend om mij te negeren alsof ik een ziekte heb bij hun bijzijn, ze word rotverwend en is op het internaat gestoken ik heb geen telefoon geen recht niets dit alles tot het grote plezier van mijn vader die dit alles organiseerde hij is uit 36 dus drientachtig en rijd nog met mijn dochter en zijn vrouw naar Nederland . De rechters laten mij met mijn tweede dochter. Het is vechten met banken en verzekeraars die van mijn situatie niets begrijpen, de vaders zoeken geen enkel kontact zelfs niet na een informatie inwinning op het werk. Ik ben heel bang voor relaties vooral op sexueel vlak, en ga om met een soortgelijk geval we helpen elkaar. Mijn vader wil met deze man niet meer spreken. Ik herken jammergenoeg veel van de bovenstaande punten in mijn leven, ik lijd aan het onbegrip van mijn ouders en probeer de dromen en noden van mijn kinderen en van mijzelf verwezenlijkt zien
Hallo,
Het is tijd denk ik om eens iets te schrijven. Ik heb geen herinneringen van voor mijn ongeveer 12 jaar. Ik heb het altijd vreemd gevonden en niet direct aan misbruik gedacht toendertijd. Pas toen ik zonder liefde in een huwelijk stortte en kinderen kreeg, is het beginnen te dagen. Ik kreeg zoons en een dochter en was zo bang. Het eerste wat ik dacht bij de geboorte was, jou moet ik goed beschermen. En dat deed ik , tot eng aan toe. Het was een best drukke tomboy meisje, stoer . ik had angst, altijd angst. Ik vertelde vaak dat ze niemand aan zich moest laten zitten, met niemand mee mocht gaan. Ik volgde haar als ze ergens heen moest. Ik zeurde aan haar hoofd dat ze veilig moest blijven en alles tegen mij moest zeggen, niet erg misschien,
maar wel als dat continue gezegd wordt. Ik was langzaam aan het ontdekken wat er waarschijnlijk bij mij zelf misgegaan was. Mijn dochter werdt uiteindelijk misbruikt door een familielid. Ik hoorde het toen ze veertien was en ik ben ingestort, ik heb gefaald, ernstig gefaald . Zo voelt het. Mijn enige taak was mijn dochter beschermen, zelfs dat kon ik niet.
Ik ben gescheiden daarna en heb een paar slechte jaren in contact met mijn dochter gehad. Er waren zelfs familieleden die zeiden dat ik het geweten had. ! Ik zou nog liever sterven, of de misbruiker vermoorden. Mijn dochter is jaren in therapie geweest en het gaat goed met haar, en met ons. We kunnen praten , ook daarover. Ook over mijn verleden met waarschijnlijk misbruik. Dus het gaat goed met ons, en dat in nu belangrijk. Ik ga niet verder graven in mijn verleden, ik geef mijn aandacht en zorg aan mijn dochter….als ze dat aangeeft en wil. Niet opdringerig meer. 6 jaar ben ik naar een psycholoog geweest om het e.e.a te verwerken. Nu gaat t goed, op en af.
Ik ben als 16 jarig meisje aangerand door mijn vader. Hij heeft me betast toen ik bij hem bleef logeren net nadat hij en mijn moeder uit elkaar waren gegaan. Ik moest bij hem in bed slapen en daar heeft hij me onder mijn pyjama aangeraakt. Ik heb daar erg veel last van gehad (hij was vaker grensoverschrijdend).
Mijn moeder heeft een (of meerdere) persoonlijkheidsstoornissen en was er dus niet voor mij.
Ik had toen al verkering met mijn huidige man. Een schat van een man. Zorgzaam, begripvol, lief, eigenlijk alles wat je wenst in een partner. Alleen… (er is altijd een addertje) hij ging ook soms mijn grenzen over. Hij heeft me meerdere malen betast en zelfs met vingers en geslachtsdeel gepenetreerd in mijn slaap (of als ik me slapende hield). Ik heb het nooit willen erkennen, omdat hij zo lief was. Ik gaf mezelf de schuld, omdat ik hem weinig seks bood. Gaf de schuld aan het misbruik door mijn vader. Nu pas (ik ben inmiddels 40) zie ik in dat wat hij deed echt niet oké was. Hij heeft me aangerand en zelfs verkracht.
Al jaren merk ik dat ik een soort van angst heb voor zijn lichaam. Nu begrijp ik pas waarom. Ik voel me seksueel niet veilig bij hem.
En ik weet niet hoe ik dit met hem moet bespreken. Ik heb het laatst eindelijk verteld. In fluwelen handschoentjes uiteraard. Heel voorzichtig aangegeven dat het iets is dat seksueel tussen ons in staat. Ik heb echter het gevoel dat hij de echte impact niet begrijpt. Hij denkt dat het puur onhandig van hem was en hij zal het nooit meer doen. Ik voel me echter misbruikt en zit met veel vragen en verwarring. Geen idee hoe ik hier uit moet komen.
Als hij nu toenadering zoekt en ik wijs hem af, dan reageert hij gepikeerd. Dat steekt me. Alsof ik de kwade ben die hem tekort doet. Zo heb ik me ook jarenlang gevoeld. Ik snak zo naar de erkenning en het besef dat hij fout zat. Pas dan kunnen we gaan opbouwen als dat op dat vlak überhaupt nog mogelijk is.
Wat een nare situatie. Je partner beseft kennelijk niet wat hij heeft gedaan en wat dat met jou heeft gedaan. Mogelijk zou het helpen als hij daartoe bereid is, dat hij zich verdiept in de langetermijneffecten van seksueel misbruik?
Mijn eerste boek, Helen van seksueel misbruik, biedt daarvoor een overzicht. Daarnaast kan hij wellicht baat hebben bij het lezen van ‘Partners in beeld’.
Ik hoop voor jou (en hém) dat jullie hier doorheen komen, want het klinkt in elk geval alsof er veel liefde is.
Hey ik ben Jennifer ik ben 31 jaar en ben als klein meisje door mij peetvader betast. Ik kan mij niet herinneren of hij mij als kind verkracht heeft of niet, ik heb het blijkbaar weg geschoven. Nu begin ik naar alle jaren flashback te krijgen. Ik zie mij zelf als klein meisje op bed liggen en dat hij op mij ligt en verder kan ik niet herinneren wat er is gebeurt. Ik zag hem weer jaren later toen ik 13 was en mij moeder zei dat ik stijf bleef staan en ze vroeg mij waarom. Ik heb haar niks gezegt, omdat ik haar hart niet wil breken. Hoe vertel je moeder dat je peetvader die zij vertrouwt haar kleine meisje van 4 jaar meerdere keren betast heeft. Dus koos ik ervoor om dit geheim bij mij te dragen. Ik probeer het los te laten. Maar merk dat ik moeiten heb om los te laten of ik wel of niet ben verkracht als kind. Ik heb nu zelf dochtertje van twee en half en merk dat ik niemand alleen met haar wil laten. Ik doe mij best om mijn verleden niet op haar te projecteren. Zou therapie kunnen helpen om te herinneren wat er precies is gebeurt, zo dat ik het los kan laten? Of moet ik het gewoon los laten?
Hallo Jennifer,
Wat verschrikkelijk dat je op zo een jonge leeftijd misbruikt bent. Het je er ooit al met iemand over kunnen praten? Ik denk dat therapie kan helpen om ofwel te achterhalen of je misbruikt bent, of anders om beter te leren omgaan met het niet weten.
Hartelijke groet,
Ivonne