De docuserie ‘Misbruikt’ van BNN/VARA, Gastblog Lynelle
Inmiddels is het alweer een maand geleden dat mijn aflevering van de docuserie Misbruikt op tv is geweest. Toch kan en wil ik hier nog zoveel over vertellen. Er gebeurde natuurlijk veel meer omheen, dan uiteindelijk te zien was in de aflevering.
Doordat ik niet alles in één blog kan vertellen, verdeel ik het in drie blogs, waarin drie verschillende onderwerpen naar voren komen.
In deze eerste blog wil ik eigenlijk vooral vertellen hoe het in z’n werk ging achter de schermen en geef ik ook een inkijkje in mijn hoofd en gevoelens destijds van opnamen tot uitzending.
Het begin
Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik werd gevraagd om mee te werken aan deze docuserie, toch was het alweer afgelopen Januari.
Ik kreeg een berichtje van één van de redacteurs die aan dit programma zou gaan werken. Het was toen zelfs nog een opzet, een idee. Er moest nog onderzocht worden of het haalbaar was om een documentaire serie over seksueel misbruik te maken. Dit wilden ze onderzoeken door onder andere met personen, zowel mannen als vrouwen, in contact te komen die seksueel misbruik hebben meegemaakt en daardoor een zo goed mogelijk beeld te kunnen verwerven rondom dit beladen onderwerp.
Ik doe mee!
Direct wist ik: dit wil ik doen! Doordat ik vind dat dit een bespreekbaar onderwerp moet zijn en dat lukt alleen door erover te praten.
Na het eerste gesprek op de locatie van het productiehuis van de docuserie werd er gevraagd of ik mee zou willen werken aan de daadwerkelijke opnamen voor deze docuserie. Ondanks dat ik meteen volmondig ‘ja’ zei, kreeg ik bedenktijd. Maar ook na deze bedenktijd wist ik dat ik dit nog steeds wilde.
Gesprek met psycholoog Margreet, van de docuserie
Vooraf aan de opnamen kreeg ik eerst een gesprek met Margreet. Zij is een gespecialiseerde psycholoog op het gebied van seksueel geweld.
In het gesprek met haar werd er gekeken naar hoe ver ik in mijn verwerkingsproces was en of ik in staat was om mijn verhaal openlijk te vertellen met alles wat er ook omheen zou komen kijken. Uiteindelijk bleek dit zo te zijn en mocht ik hierdoor dus enige tijd later ook echt beginnen aan de opnamen.
In de tijd van de opnamen heb ik nog een aantal keer contact gehad met Margreet. Ik mocht haar ten alle tijden contacten wanneer ik mijn ei kwijt wilde, niet lekker in mijn vel zat of een vraag had. Hier heb ik veel aan gehad. Ook doordat zij toch de opnamen van dichterbij meemaakte dan mijn ‘eigen’ psycholoog.
De opnamen
In de tijd naar de opnamen toe was ik erg zenuwachtig. Ik merkte dat ik veel meer lichamelijke klachten kreeg. Pijn in mijn schouders, rug, hoofd, buik. Al met al, spanning. De eerste opname vond ik heel erg spannend. Ineens een team mensen om je heen die je amper kent, waaraan jij je verhaal gaat delen, met een camera erbij.
Wat heel erg fijn was, was dat het team heel veel geduld had en warme mensen waren. Ik mocht zelf invullen wat ik wilde gaan doen en met wie ik in gesprek wilde gaan. Er werd regelmatig door het team gevraagd hoe ik mij voelde en of ik er nog steeds achter stond om te gaan doen wat op de planning stond. Uiteindelijk werden de opnamen zelf voor mijn gevoel iets gemakkelijker, ik wende aan het team, de camera en het microfoontje dat in m’n kleding zat.
Wel was ik sneller geprikkeld, heel moe en een stuk emotioneler. Gelukkig heb ik een onwijs lieve vriend, Nick, die er voor mij was. Hij heeft mij er echt doorheen gesleept en voor me klaar gestaan als geen ander.
Aan tafel bij Eva Jinek
Enige tijd na alle opnamen werd er gevraagd of ik mee wilde in de live-uitzending van Jinek. Ik was meteen enthousiast, maar desondanks was ik ‘niet normaal’ zenuwachtig de dag van de uitzending. De zo bekende kledingcrisis speelde een rol, met een emotionele uitbarsting tot gevolg van de zenuwen. Ik weet nog dat ik vroeg: ‘Is het echt live live?’ Ergens in de hoop dat er misschien nog stukjes geknipt konden worden. Maar het was dus echt live live, haha.
Zo bang als ik was om iets raars te zeggen, te gaan stotteren, van mijn stoel te vallen of mijn glas over de tafel te laten vallen, zo gaaf dat ik het achteraf vond. Na de uitzending had ik zóveel berichtjes gehad dat ik door de bomen het bos niet meer zag en die avond besloot om tot de volgende dag te wachten om weer eens verder te kijken. De berichtjes waren vooral heel positief, complimenten of mensen die hun verhaal kwijt wilden.
De uitzending van Misbruikt
Samen met Nick mocht ik een paar weken voor de uitzending op tv mijn aflevering bekijken. Ik had het gevoel dat ik wilde huilen en overgeven van de zenuwen. Toen ik eenmaal de aflevering had gezien viel het me alleszins mee. De aflevering was veel minder zwaar voor mezelf om naar te kijken dan ik had verwacht. Misschien wel doordat ik het zelf veel intenser heb beleefd dan uiteindelijk terug op beeld is te zien.
Ondanks dat ik de aflevering al had gezien ging ik op de avond van de uitzending toch nog een keer kijken. Doordat mijn vriend werken was, is een vriendin voor mij gekomen en hebben we samen gekeken. Ik merkte dat ik me wel enigszins oncomfortabel voelde hierbij en er zelf dus eigenlijk nog moeite mee had, dat iemand je verhaal zó expliciet meekijkt. Toch ben ik heel blij ermee dat ze er voor me was! Als ik alleen was geweest had ik het denk ik toch wel misschien veel zwaarder opgepakt.
Wordt vervolgd …
