Ik zal gelijk met de deur in huis vallen
Ik ben Hermie 62 jaar, homo, vader en opa, misbruikt als kind en schrijf nu in een eigen webblog op internet.
Binnenkomer
Dat was in een zin al een behoorlijke binnenkomer lijkt me zo. Wie ik ben roept bij anderen vaak vragen op. Ik probeer het allemaal open en eerlijk te houden. Niet te zwaar maar wel heel eerlijk wat ik voel en hoe ik mijn psychische problemen oplos. Dit is ook zo’n beetje hoe ik schrijf op mijn blog-pagina. ( http://ikmagzijnwieikben.nl )
Schrijven om problemen op te lossen
Schrijven is een belangrijk deel van mij geworden. Ik schrijf veel van me af. Eerst schreef ik een hoop voor mij zelf, maar sinds kort heb ik daar dus ook mijn weblog voor.
Er was voor mijn gevoel, voor de doelgroep waar ik in val, weinig te vinden over borderline en andere psychische problemen op het internet.
Ik borderline?
‘Maar jij bent een man en dan ook nog op leeftijd.’
Ja inderdaad ook mannen van mijn leeftijd kunnen die problemen hebben.
Maar niet alleen over psychische zaken stellen mensen mij vragen. Nee hoor, mensen zijn vol vragen bij mij.
‘Jij homo? Zie je niets van.’
‘Jij opa? En je bent homo hoe kan dat dan?’
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik laat niet snel zien wie en wat ik ben
Natuurlijk mag ik zijn wie ik ben, zoals iedereen. Alleen dat gevoel heb ik niet meegekregen uit mijn jeugd. Niet omdat mijn ouders dat niet wilden, maar in de 60er en 70er jaren lag het allemaal nog een beetje gevoeliger, zeker voor mensen die katholiek werden opgevoed. Bij ons thuis was het geloof en de kerk een belangrijk ding voor mijn ouders, zoals in die tijd bij veel gezinnen. Ik heb mezelf een masker aangemeten en gezorgd dat niemand ook maar zou kunnen vermoeden dat ik homo was.
Na het misbruik werd het allemaal niet makkelijker
Het misbruik (door een vriend van de familie) heeft een aantal jaren geduurd en nadat het eindelijk naar buiten kwam, is er politiewerk van gemaakt. Daarna is er nooit meer over gepraat. Dat deed je niet in een katholiek gezin.
Fort Knox
Ik heb dus een muur om mezelf gebouwd, waar niemand doorheen kwam. Met de beste veiligheidssloten op de enige deur. De muur was veiliger dan “Fort Knox”. Elk probleem wat zich daarna voordeed, gooide ik over de muur. Daar was het veilig en hoefde ik er niets meer mee te doen.
’s Nachts kwamen dingen over mijn muur heen
Natuurlijk kwam het regelmatig even kijken over de muur en dan lag ik ‘s nachts te huilen als ik alleen was. In de pubertijd kwamen allerlei problemen naar boven en werd ik steeds onhandelbaarder. Alleen niemand wist waardoor. Mijn broers en zussen hebben pas gehoord over het seksueel misbruik, nadat ik aankondigde te gaan scheiden omdat ik homo was. Zij begrepen in mijn jeugd totaal niet waarom ik zo moeilijk deed en niet “normaal” was zoals iedereen. Daarbij werd ik dan ook nog voorgetrokken omdat mijn ouders wel wisten van hoe en wat.
Nu is het allemaal in open en weet de familie wel hoe en wat
Ermee omgaan kunnen ze niet dus er is na mijn “coming out” geen contact meer. Dat was toen eenzaam, en dat is het nu nog regelmatig. Ondanks een aantal therapieën over vele jaren ( de eerste therapie was toen ik 25 jaar oud was, en de laatste heb ik gehad op mijn 60ste) is het me nooit gelukt om er helemaal uit te komen. Ook de laatste therapie heb ik niet af kunnen maken, omdat het me teveel werd. Weer stopte ik met een gevoel van onbegrepen en ongehoord te zijn.
Schrijven als zelf-therapie
Nu heb ik dan het schrijven gevonden en daar kan ik me aardig in vinden. Mijn sociale leven is beperkt geraakt, met alleen de naaste buren en enkele oude buren waar we nog een klein beetje contact mee hebben.
We?
Ja ik zeg we, want ik ben alweer 20 jaar bij dezelfde man. Hij verdient wel een lintje om nog steeds, ondank alles, naast me te staan. Daarnaast heb ik ook mijn kinderen en kleinkinderen. Het zijn letterlijk de enig overbleven familie, maar wel de allerbelangrijkste. Ik prijs mezelf wat dat betreft een gelukkig mens.
Er is rust in mijn wereld
Mijn wereld is een klein wereldje, maar wel een klein wereldje dat ik kan handelen. Het geeft mij minder problemen en dus heel veel meer rust. Als je wilt lezen hoe het verder gaat en hoe meer over de problemen en oorzaken schrijf, kijk dan rustig eens op mijn weblog http://ikmagzijnwieikben.nl .
Lieve Hermie, ben Supertrots op je.. XXX je buurmeisje
Dankjewel Jet
Hermie , respect voor jou.
En jij heb het mooi op geschreven .
Knap gedaan.
En doe de groetjes aan je man.
Donny en Henrie
Thanx mannen
Een eerlijke verhaal. Ik zelf heb twee zoons die geen vrouwen willen. Maar dat wil nog niet zeggen dat hun homo,s zijn. Ik zelf heb op me werk een lesbische collega die ook een kind heeft gekregen en dezelfde partner heeft, ook lesbienne.En er werken bij mij op de werkplaats ook homo,s, lesbiennes en transgenders en ik behandel hun als mensen. Met alle respect en God houd ook van jou
Dank je wel Marina.
Of je zoons wel of geen vrouwen willen, of ze homo zijn of wat dan ook, het zijn je zoons en je houd van hen onvoorwaardelijk. Voor iedereen die eerlijk en oprecht is, en een ander geen bewust pijn doet, moet het toch mogelijk zijn in Nederland dat hij/zij zichzelf kan zijn, en leven op de manier dat zij/hij wil
Lieve Hermie
Wat een moed en doorzettingsvermogen is hier voor nodig. Ik heb diep respect. Wat mooi dat je de weg van het schrijven hebt gevonden. De mensen die je nu om je heen hebt zijn degene die onvoorwaardelijk van je houden. Zij houden van je om degene die je echt bent, met alles wat er is. Dit is echte ware liefde.
Heel veel liefde licht en wijsheid,
Lieve groet
lieve Roswitha
Dank je voor de mooie woorden.
Het klopt helemaal wat je zegt.. zij houden onvoorwaardelijk van me. Ik ben ook zeer trots op ze en hoe ze omgaan met ons. Ze laten ook mijn kleinkinderen zien dat het heel normaal is dat ze hier twee opa’s hebben.