Seksueel misbruik behoeft geen (andere) diagnose
Vloeken in de kerk, ik weet het. Maar waarom hebben we een diagnose nodig, wanneer de symptomen die mensen hebben een heldere oorzaak en achtergrond hebben, namelijk het seksueel misbruik zelf!
Seksueel misbruik heeft duidelijke kenmerken
Mijn haren gaan recht overeind staan, wanneer ik hoor dat slachtoffers van seksueel misbruik bijvoorbeeld ‘borderline persoonlijkheid stoornis’ of ‘angststoornis’ opgeplakt krijgen. Zelfs de diagnose ‘complexe PTSS’ is naar mijn smaak overbodig. Je bent seksueel misbruikt. Daar kun je een aantal problemen aan over houden, waaronder: angsten, nachtmerries. Voor meer voorbeelden, zie zelftest. Het is eenvoudig vast te stellen of iemand seksueel misbruikt is. Je kunt het ze namelijk vragen.
Waar of niet?
We weten allang dat het geheugen ons parten speelt. Dat ieder van ons zijn eigen waarheid heeft en dat voor veel mensen geldt, dat ze de details niet meer zo helder hebben. Maar doet het er eigenlijk wel toe? Wat de waarheid is, maakt helemaal niet uit voor de hulpverlening.
Waarheidsvinding heeft geen plaats in de hulpverlening
Het trauma dat de cliënt zich herinnert, is voor die cliënt waar. Dat geeft je als hulpverlener de vrijheid om, wat de cliënt uit zichzelf loslaat over het trauma, als waarheid aan te nemen. Het actief zoeken naar herinneringen is daarbij overbodig en bovendien vaak hertraumatiserend (tenzij de cliënt vooral last heeft van het niet weten). De mate waarin en de manier waarop iemand last heeft van het verleden, zou leidend moeten zijn voor de hulpverlening.
