Dichtbij
Je pijn had je willen camoufleren,
maar je was ermee weggevallen
tegen de achtergrond van ons samenzijn.
Je was steeds minder aanwezig,
veilig teruggetrokken in de stilte die je koesterde
in het gesprek met jezelf.
Mee bewegend op het ritme van mijn woorden
was je afgedreven naar een plek waar ik je minder kon voelen.
Je woorden die nacht ontkleedden ons.
Geen pijnlijk naakt dit keer.
Een bloot waarbij we samensmolten zonder aanraking.
Waarbij je pijn kwam bovendrijven op mijn tranen.
Eindelijk samen omgeven door jouw eenzaamheid.
Opnieuw een eerste aanraking, een eerste streling.
Je keek naar jezelf, je voelde voor het eerst jezelf.
Ik mocht je zien, dichtbij blijven, wachten.
Nu wordt je langzaam de vrouw van wie ik al die jaren al gehouden heb…
Stijn Schenk
Voor de liefhebber: Stijn maakte ook een prachtig beeldverhaal over dit thema op Mindshakes
