Ik ben werkgevers spuugzat!

De afgelopen jaren heb ik blijkbaar een allergie ontwikkeld voor werkgevers. Mijn excuses als jij die werkgever bent die zich echt een leider voelt, maar ik ben (de meeste) werkgevers echt spuugzat. Eigenlijk ligt dat waarschijnlijk niet eens aan deze mensen of aan hun bazige opstelling, maar wel aan mijn overgebleven triggers en de beschermingsmechanismen die de hekken dan sluiten. Zo kom ik mijn verleden van seksueel misbruik op een andere manier weer tegen.

Ik trigger op hierarchie en gezagsverhoudingen

Wat mij vooral triggert is hierarchie en de daarbij behorende gezagsverhoudingen. Ik wil graag gelijkwaardig zijn met andere mensen, overleg hebben, een vertrouwensband met mijn werkomgeving, inclusief mijn collega’s, opbouwen. Ik wil het gevoel krijgen dat ik gewaardeerd wordt voor het werk wat ik doe.

Hierarchie op Curaçao

Op Curaçao werken dingen net een stukje anders dan in Nederland. Hier is het zo dat er mensen soms op een plek zitten, terwijl ze niet de kennis en kunde bezitten om die functie uit te voeren. Het gevolg is dat iemand (ik) met kennis en kunde moet schikken naar de aanwijzingen van die persoon, die het eigenlijk helemaal niet kan beoordelen. Het concrete gevolg in mijn werk – ik werk met kinderen en jongeren – is dat er beslissingen worden gemaakt die werken ten nadele van de ontwikkeling van het kind/jongere.

Mijn waarheid

Let wel, bovenstaande is mijn waarheid. Als orthopedagoog ben ik ingehuurd om de ontwikkeling van kinderen en jongeren te bevorderen. Zo’n beslissing op basis van onkunde, door de hierarchische verhoudingen opgelegd, kost mij moeite. Het gevolg is ook vaak dat de sfeer vrij negatief is. Ook voor mijn collega’s ben ik vaak een luisterend oor en de gevoelens van mijn collega’s komen bij mij heel hard binnen.

Ik ervaar het werken in een hierarchie als zwaar

De afgelopen jaren heb ik dit steeds meegemaakt. Mijn alarmbellen gaan dan steeds rinkelen en ik hang mijn beschermingsmantel steeds steviger op mijn schouders. Ik heb dan het gevoel klein te worden, niet mezelf te kunnen zijn en niet gewaardeerd te worden. Emotioneel ervaar ik het werken bij een werkgever die sterk hangt aan hierarchie als zwaar.

Omgaan met werkgevers is een slijtageslag

Inmiddels word ik heel onzeker als het gaat om werkgevers. En heb ik de afgelopen acht jaar verschillende werkgevers versleten en zij hebben mij versleten. Ik raak erg teleurgesteld in werkgevers die onduidelijk zijn, tegenstrijdig handelen en beloftes niet nakomen. Werkgevers die weinig contact zoeken met mij als werknemer en die op basis van gezagsverhoudingen beslissingen nemen die voor onveiligheid zorgen.

Hoe houd ik me staande in dit werkgeversgeweld?

Mijn vraag is: hoe kan ik nu mijn authentieke Marjolein zijn, als die trigger, het alarm van klein worden en klein zijn, steeds maar weer afgaat? Hoe moet ik me gedragen als ik straks in een nieuwe werkomgeving kom? Hoe kan ik stoppen met een kameleon te zijn, stoppen met me steeds maar aanpassen aan de sfeer en werkomgeving waar ik in zit?

Hoe kan ik steviger mezelf zijn?

Hoe kan ik me nu stevig in mezelf verankeren, zodat ik opgewassen ben tegen de weerstanden die ik krijg als ik een keer mijn mening geef of mijn verwachtingen vertel? Hoe kan ik voorkomen dat ik me terugtrek in mijn isolement? Omgaan met werkgevers roept meer vragen op dan dat dit soort situaties antwoorden kunnen geven.

Ik heb nog veel te leren

Het is dus duidelijk dat ik veel moet leren, als het gaat om mezelf zijn. Voordat ik stevige grenzen vriendelijk doch duidelijk aan kan geven, zonder dat het meteen naar heftige situaties leidt. Een burnout is bij mij onvermijdelijk gebleken. Ik ben nog onvoldoende in staat om stress-situaties op mijn werk in goede banen te leiden. Mijn patroon is dat ik worstel tot mijn energie voor het werk wat ik doe op een nulpunt zit. Met vooral veel wilskracht worstel ik mezelf er dan weer uit.

Werkomgeving die bij me past

Inmiddels weet ik wel dat ik op zoek moet naar een werkomgeving die bij mijn persoon past. Het gaat daarbij niet alleen om het werk en de inhoud, maar ook om wat ik wil zien in een organisatie en welke sfeer ik wil ervaren in mijn werk en werkomgeving.

Het begint al bij de sollicitatie

Tijdens eerdere sollicitaties heb ik altijd de behoeften van de organisatie ingevuld. Ik vorm mij dan naar de organisatie, naar de functie en naar de mensen. Waar het werkelijk om gaat, waar ik naar op zoek moet, is een plek waar ik pas binnen de setting, zoals ik ben. Dat mijn behoeften net zo hard, eigenlijk nog harder, meetellen als die van de organisatie.

Een lange weg te gaan, maar ik ben op weg

Alle verandering begint met bewustwording. Ik ben me nu bewust van wat ik doe. Ik heb nog niet de tools in handen om er echt iets mee te doen, maar ik kan hulp inschakelen om die tools weer in handen te gaan krijgen.

Warme groet,
Marjolein

Deel op Facebook

Tweet