Littekens

Smalle witte lijntjes, horizontaal naast elkaar. Subtiel, maar voor mij duidelijk zichtbaar. Ik weet dat de littekens er zitten en hoe ze daar komen, maar ik wil het niet zien. Het liefst verstop ik mijn armen onder lange mouwen, zodat ik het bestaan van de lijntjes kan ontkennen. De schaar heeft nooit over mijn arm gekrast en het bloed heeft nooit gestroomd. Er is niets aan de hand.

Korte mouwen

Maar dan wordt het warm. Zo warm dat lange mouwen geen optie meer zijn. Vertwijfeld sta ik voor mijn kast. Mijn blik gaat van een trui naar een t-shirt en weer terug. Van veilig en veel te warm naar kwetsbaar en aangenamer. Ik kies uiteindelijk voor de korte mouwen en alhoewel ik weet dat de lijntjes nauwelijks zichtbaar zijn ben ik toch bang dat iemand het opmerkt.

Wonden

De littekens staren me de hele dag aan, confronterend. Want tussen de lijntjes verschuilt zich de pijn. Ik beschadig mezelf niet meer, maar de wonden zitten nog binnenin mij. Als ik de littekens zie borrelt de onzichtbare pijn omhoog. Voor even weer zichtbaar, maar alleen voor mij. Wonden die meer verzorging nodig hebben dan de zichtbare wonden ooit hadden.

Vervagen

Aan het einde van de dag verstop in mijn armen weer veilig onder lange mouwen, maar niet voordat ik met mijn hand de lijntjes even zacht heb gestreeld. Dezelfde hand die ze heeft veroorzaakt. De lijntjes mogen er zijn, want ze zijn er al. De pijn zal vervagen, de littekens misschien uiteindelijk ook. Anders worden ze een subtiele herinnering aan het gevecht dat ik heb gevoerd om te staan waar ik dan sta.

Jessica’s eigen blog staat hier: Uit het donker

Deel op Facebook

Tweet