De opleiding van NoKidding
Gedurende de opleiding als ervaringsdeskundige binnen NoKidding leer je de visie en missie van NoKidding kennen. Je leert ook hoeveel kinderen er in Nederland mishandeld worden, wat je kunt betekenen voor een kind waarbij je mishandeling vermoed of wat je moet doen als je getuige bent van kindermishandeling.
Je eigen verhaal delen
Je leert hoe jij je verhaal kan delen begeleid door een presentator in opleiding en het verschil tussen gevoel en emotie. Wanneer iemand zijn verhaal voor de groep doet is het de bedoeling dat die persoon feedback krijgt van iedereen. Dit doordat deze feedback vaak lieve en warme reacties zijn en de persoon hier veel aan kan hebben en een helende werking kunnen hebben.
Wat het mij heeft opgeleverd
Wat ik door deze opleiding heb geleerd is dat het delen van je verhaal een helende werking heeft. Het heeft er zelfs voor gezorgd dat ik anders op de gebeurtenissen kan terugkijken. Ook heb ik geleerd dat het niet erg is om een traan te laten vallen tijdens mijn verhaal, zolang ik mezelf er niet in kwijtraak.
Juist je gevoelens delen
Juist deze gevoelens zijn belangrijk om over te brengen op anderen, zodat zij voelen wat kindermishandeling met iemand doet. Voorheen dacht ik altijd dat het beter was als ik mijn verhaal zonder emotie vertelde. Ik schaamde me voor mijn gevoelens, leek het wel. Inmiddels weet ik dat dit niet nodig is.
Mijn eerste keer voor een groep spreken
In de laatste bijeenkomst van de opleiding werd ik al gevraagd of ik (nota bene binnen mijn eigen school, maar wel een andere klas) mijn eerste keer voor een paboklas wilde gaan staan. Tijdens de opleiding ben ik gegroeid in het vertellen van mijn verhaal. Ondanks dat twijfelde ik aan mijn capaciteiten. Toch zei ik ja. De directeur van de opleiding had er vertrouwen in dat ik het al zou kunnen en daar putte ik moed uit. In de dagen van tevoren was ik heel zenuwachtig. Ik sliep slecht, kon me minder goed concentreren en was sneller geprikkeld.
De dag zelf
Ik word wakker met gierende zenuwen door mijn lijf. Nu nog erger dan de afgelopen dagen. Er spoken allerlei vragen door mijn hoofd:
- Kan ik wel een mooi verhaal neerzetten?
- Ga ik niet te snel praten?
- Vinden ze mijn verhaal wel inspirerend?
Mijn vriend heeft vrij gevraagd, zodat hij vandaag met mij mee kan. Als eerste vertelt een andere ervaringsdeskundige haar verhaal aan een groep. Een aantal leerlingen raakt geëmotioneerd door haar verhaal. Zij hebben zelf ook iets meegemaakt of kennen een kind waarvan zij vermoeden dat die in een onveilige situatie zit. Na haar verhaal kwam er veel positieve feedback terug van de studenten.
Na de pauze ben ik aan de beurt
Na deze eerste workshop wisselt de klas. Ik voel direct dat er een wat gespannen sfeer hangt. Dit slaat weer op mij terug. De presentator vertelt vooraf de visie en missie. Daarna ben ik aan de beurt. De presentator stelt mij vragen en ik vertel hoe mijn gezinssituatie eruit zag en een deel van mijn levensverhaal. Ik zie niet veel gebeuren bij de studenten die voor mij zitten. Ik ga twijfelen, doe ik het niet zo goed als de eerste ervaringsdeskundige?
Feedback
De feedback komt en ik wacht gespannen af. Stuk voor stuk geven de studenten mij mooie feedback. Ik hoor dat ze veel aan mijn verhaal hebben gehad en dat ze in het vervolg met hun vermoedens van kindermishandeling eerder zullen handelen. De presentator benoemt dat ze opgemerkt had, dat de klas terughoudend was. Toen kwam de aap uit de mouw: ze hadden van leerlingen uit de eerste workshop gehoord, dat ze het vrij heftig vonden. Dit maakte dat de leerlingen zich gespannen voelden. Wat ook meetelde was dat deze leerlingen een gemengde groep was, uit meerdere klassen en elkaar dus niet goed of zelfs helemaal niet kenden.
Een tevreden gevoel
Ik ben blij dat de presentator dit ter sprake heeft gebracht. Het lag dus helemaal niet aan mijn presentatie dat de studenten niet zo veel reactie gaven. Samen met de mooie feedback die ik later kreeg van de studenten, kijk ik terug op een mooie eerste workshop. Eentje waarvan ik hoop nog velen te doen.
