Let op: trigger waarschuwing.
Alleen al nadenken over het feit dat ook baby’s en peuters seksueel misbruik meemaken, roept bij veel mensen walging en weerzin op. Lees deze blog dan ook niet als je niet lekker in je vel zit. Het thema is heel kwetsbaar, zorg goed voor jezelf als je dit gaat lezen. In deze blog verzamel ik wat er zoal wél bekend is over seksueel misbruik van baby’s en peuters.
Ook baby’s en peuters worden misbruikt
Nederland is wakker geschud door de affaire Robert M. rond 2010 waar, uit beelden en filmmateriaal, onomstotelijk kwam vast te staan dat baby’s en peuters misbruikt worden. Toch is het ook na deze grote zaak nog moeilijk om je er een voorstelling bij te maken. Er is relatief weinig over bekend en weinig onderzoek naar gedaan. Ik heb het internet afgespeurd naar wat er wél bekend is.
Doorgaans ernstig misbruik
Baby’s en peuters worden, vaker dan hun oudere lotgenoten, ernstig misbruikt. Dit houdt in dat er, vaker dan bij oudere kinderen, penetratie plaatsvindt en dat er ook (relatief) vaker foto- en filmbeelden van worden gemaakt. Lees het onderzoek hier. Penetratie van baby’s en peuters is fysiek mogelijk en het gebeurt dus ook. Het seksueel misbruiken van baby’s en peuters, komt het meeste voor in familiekring.
Geen last van?
Ook toen het verhaal van Robert M. naar buiten kwam, waren er nog professionals die beweerden dat het beter was om niet met de kinderen te praten over wat er gebeurd is, ook later niet, in de veronderstelling dat deze kinderen het zouden vergeten.
‘Psycholoog Bullens: ‘Een baby ervaart het verschil niet tussen een thermometer die in de anus wordt gebracht of iets anders dat naar binnen gaat. Je hebt taal nodig om herinneringen te creëren en daar betekenis aan te geven.’
Het idee dat kinderen geen herinneringen maken omdat ze geen taal hebben, vind ik persoonlijk ridicuul. Een baby heeft bijvoorbeeld vanaf 6 maanden ‘objectpermanentie’: als je dan een speeltje verstopt of kiekeboe speelt, weten ze waar ze moeten zoeken. Dit is een vorm van herinnering. Daarnaast wordt steeds meer duidelijk dat wij als mensen een lichaamsherinnering en celgeheugen hebben. In mijn ogen is ontkennen van de herinnering van een baby of peuter dan ook een gevaarlijk idee, met een lange en tamelijk dramatische geschiedenis:
Opereren zonder narcose
Heel lang heeft men in de medische wereld aangenomen dat baby’s en peuters, omdat ze nog geen woorden hebben, ook geen herinneringen hebben aan wat hen is overkomen vóórdat ze 3 jaar zijn en dat ze geen pijn zouden voelen! Dit heeft in de medische wereld geleid tot misstanden, zoals het zonder narcose opereren van baby’s en peuters. Tamelijk een medische misser als je de vele verhalen van hervonden herinneringen en de invloed van stress op baby’s en peuters bekijkt. Of een baby pijn voelt? Vraag het de gemiddelde moeder, niet de gemiddelde medicus.
Hervonden herinneringen
Inmiddels is voor de meeste mensen wel duidelijk dat het lichaam meer herinnert dan de hersenen in woorden kunnen vatten. Uit vergelijkend onderzoek blijkt onder meer dat er twee manieren zijn waarop herinneringen kunnen terugkomen: spontaan en binnen een therapeutische setting. Voor spontaan teruggekomen herinneringen is volgens dit onderzoek doorgaans meer steunbewijs dan bij herinneringen die in een therapeutisch sessie naar boven zijn gekomen.
Herinneringen of niet, het bestaat!
Het debat rondom baby- en peutermisbruik gaat vaak over het al dan niet betrouwbaar zijn van de herinneringen. Wanneer je deze blog leest omdat je voor jezelf informatie zoekt, kun je die discussie links laten liggen. De ‘winst’ van Robert M. is dat we in elk geval wéten dát het gebeurt. Of het jou is overkomen weten alleen jij en de pleger.
Gevolgen van seksueel misbruik bij baby’s en peuters
Als we in plaats van ‘bewijs zoeken’ gaan kijken naar de gevolgen, dan zien we grote problemen. Ernstig ontregelde stress-systemen, hechtingsproblematiek, nachtmerries, verlatingsangst: ze spelen door de kindertijd en vaak tot ver in de volwassenheid een rol. Helen van seksueel misbruik wordt daarbij bemoeilijkt: enerzijds door de vaagheid van de herinneringen en herbelevingen en anderzijds door het ongeloof dat overlevers van dit type misbruik extra vaak op hun pad krijgen.
Twijfel je of jij het hebt meegemaakt?
Mocht je zelf twijfelen of je het al dan niet hebt meegemaakt, dan is het bovenstaande voorlopig het enige houvast. Zoeken naar steunbewijs is een mogelijkheid. Foto’s, getuigen, omstanders en andere slachtoffers, informatie over jou als baby of peuter: als dit gevonden kan worden, kan dit waardevolle informatie bieden.
Omgaan met herinneringen aan baby-misbruik
Herinneringen aan baby- of peutermisbruik zijn doorgaans fysiek. Het lichaam heeft de gebeurtenis opgeslagen en penetratie is altijd fysiek pijnlijk bij baby’s en peuters. Het is echter vaak ook voor de volwassene die deze herinneringen terugkrijgt, moeilijk te behappen. Het besef dat iemand, doorgaans iemand die dichtbij je staat, dit kan doen, is bijna niet te bevatten. Liever zouden we het niet geloven.
Kun je van baby- en peutermisbruik helen?
Ook van baby- en peutermisbruik kun je helen, maar het vraagt behoorlijk wat draagkracht, doorzettingsvermogen en moed. Het helpt als je een sterk netwerk hebt dat je kan ondersteunen. Een lastig aspect van het helen van baby- en peutermisbruik is de ‘walgingsfactor’. Er zijn hierdoor niet veel mensen waarbij je jouw verhaal kwijt kunt. Toch is dat nou net het enige wat echt helpt: Het onder ogen zien, doorvoelen en dragen van de pijn, zowel fysiek als emotioneel. Je hebt het immers al overleefd! Tegelijk kom je er niet onderuit: het doet iets met je wereldbeeld als je moet erkennen dat dit bestaat, dat het jou is overkomen.
Extreme uitwassen
Binnen bepaalde religieuze overtuigingen is het misbruiken, geweld aandoen en zelfs het vermoorden van baby’s/kinderen een onderdeel van hun rituelen. Ook is bekend dat er baby’s bewust voor dit doel op de wereld worden gezet.
AIDS remedie
Eén van de meest criminele mythe’s over AIDS is dat seks hebben met een onschuldige baby AIDS zou genezen. In een aantal Afrikaanse landen heeft dit tot een ernstige toename van baby-misbruik geleid ten tijde van de AIDS-epidemie.
Hulp nodig?
Ik kan me voorstellen als dit jou is overkomen en je op deze site bent beland op zoek naar informatie, dat je ook hulp zoekt. Dan heb je hulp nodig die niet bang is voor seksueel misbruik en die kennis van zaken heeft. Je hebt een therapeut/coach nodig die jíj niet hoeft te ontzien, waar jouw verhaal er helemaal mag zijn. Kijk op hulpverlening na seksueel misbruik voor therapeuten die speciaal aandacht hebben voor seksueel misbruik en de langetermijngevolgen daarvan.
Wat is er nog steeds weinig te vinden over dit onderwerp.
Ik ben geboren met een beschadigd gen, waardoor ik altijd al ziek ben. En altijd al pijn heb. (Ehlers Danlos Syndroom heet het.) Maar mijn vader had er belang bij dat ik niet werd onderzocht, dus hij moedigde mijn moeder aan om mij niet te geloven. Hij had iedere ochtend sex met me, vanaf dat ik 3 jaar en 2 maanden was en een grote-mensen bed kreeg. En hij douchte vaak met me, wat mijn moeder goed vond. Daarvòòr was hij altijd thuis geweest, aan het revalideren van een zeer zware verbranding. In die tijd had hij me “voorbereid” op mijn taken.
Artsen hebben altijd gedacht en gezegd dat ik niets mankeerde. En toen op mijn 17de bekend werd, dat ik jarenlang misbruikt was, wisten ze ineens heel zeker dat ik lichamelijk in orde was. Want ik had een PTSS. En ja, dat was zeker een ding. Waar ik intensieve therapie voor volgde. Maar al mijn lichamelijke klachten werden ook op het misbruik gegooid.
De therapie heeft het nooit gehad over hoe jong het gebeurde. In gesprekken wilde men daar ook niet op in gaan. Ik dacht dan ook jarenlang, dat mijn herinneringen als baby en peuter niet echt waren. Dat kon gewoon niet. Want dat betekende zo veel. Maar twee jaar geleden vond ik een logboek van mijn moeder uit die tijd. Alles wat ik me herinnerde bleek te kloppen. En daarbij begreep ik nu, hoe ik zo enorm ziek en gehandicapt heb kunnen raken. En ik begreep ineens, waarom mijn hele familie mij niet geloofde als ik zei dat ik pijn had f moe was of niet kon lopen. Allemaal dankzij het misbruik van paps.
Ik sprak een psychiater. Hij legde me uit, dat de hele basis van jou als mens wordt gelegd, tussen je geboorte en je 12de jaar. Ongeveer. De fundering van je huis en leven wordt dan gelegd. En als de bouw van die fundering zo zwaar wordt verstoord, zeker in de beginfase, dan zit je levenslang met een steeds weer half instortend huis/leven. Zo’n fundering kan niet later alsnog worden aangelegd. Je huis/leven zal altijd zo wankel blijven.
Je kunt veel leren. Hoe je reactie normaal lijkt kun je ook leren. Maar voelen wat iemand voelt die een relatief gewone jeugd heeft gehad, is geen optie meer.
Ik was eerst geschokt, verdrietig en boos. Maar later besefte ik, dat ik nu geen energie meer zou gaan verspillen aan dingen die niet kunnen. En me meer zou kunnen richten op wat nog wel mogelijk is.
Ik hoop, dat iemand iets heeft aan mijn verhaal. Het mijne eindigt niet goed, omdat mijn ziekte ongeneeslijk en progressief is. En omdat artsen mij nog steeds niet geloven. Al krijg ik wel opiaten tegen de pijn…….Maar zonder de handicaps had ik mijn leven nog heel goed op de rails kunnen krijgen.
Ik wens jullie allemaal de kracht en alle steun die jullie nodig hebben.
hoi ik zou graag willen weten hoe het zit wanneer je als peuter bent verkracht wat de lichamelijke gevolgen zijn die blijvend zijn. Bijvoorbeeld: kan het zijn dat je bekken, je onderbuik, en vooral de spieren daar allemaal omheen voor altijd gevoelig blijven? Wie weet hier iets over? alvast bedankt!! en trouwens, super dat deze site bestaat!!!
Het lijkt erop dat fysieke gevolgen in de zin van permanente beschadigingen af en toe voorkomen. Vaak is er sprake van fysiek herstel, waarbij een arts geen sporen kan ontdekken, en tóch heeft het slachtoffer, vaak op latere leeftijd, last van allerlei fysieke klachten. Denk daarbij aan pijn bij het vrijen, vaginisme, ernstige menstruatieklachten, vleesbomen en dergelijke waarbij het hele bekkenbodemgebied verkrampt kan blijven.
Er zijn manieren om ook deze fysieke klachten aan te pakken, maar mijn advies zou zijn om dit onderdeel te maken van een bredere aanpak. Het ‘losmaken’ van dergelijke krampen kan namelijk ook psychische klachten (nachtmerries, herbelevingen, etc) triggeren en dan is het fijn als je goede, ter zake kundige, hulpverlening bij de hand hebt.
Ik ben als baby/peuter/kleuter seksueel misbruikt door mijn vader én moeder. Op 12 jarige leeftijd begon het misbruik door mijn broer.
Van mijn vader weet ik het sinds een jaar of 6. Van mijn moeder pas n paar maanden. Na haar overlijden begin dit jaar kwam alles los. Het frappante is dat ik in 2002 al schreef dat ik het vermoeden had dat mijn vader mij had misbruikt. Ik heb het altijd afgedaan als te zwaar en daar wil ik niet naar kijken. Dat het wél waar is werd bevestigd door mijn dochter die ook door mijn vader is misbruikt. Toen ik haar vertelde dat hij me misbruikt had zei ze; mij ook. En nee, helaas is er bijna niemand tegen wie je het kunt zeggen. De walging is te groot. Ik ben nu 60 en het heeft elke dag van mijn leven bepaald. Fysiek, mentaal en sociaal. Dat ik niet gek ben geworden komt door twee geweldige therapeuten die mij onvoorwaardelijk bijstaan. Ik was en ben het zwarte schaap van de familie, ik deed moeilijk. Ik kan er een boek over schrijven. Het is zwaar, belachelijk zwaar.
Wat moet jij een ongelooflijk zwaar leven hebben gehad. En dan te bedenken dat je dit je kinderen wil besparen. Ik bewonder jou moed om dit te delen!
Hoe kan het dan dat je kind ook misbruikt werd, want je zult dat kind toch zoveel mogelijk uit zijn buurt hebben gehouden? Ik wens je heel veel sterkte en liefde. Kan me niet voorstellen, dat iemand dit zijn eigen kind / kleinkind aan doet..