Wat een rare vraag, dat weet je toch gewoon?
Nee, dat weet je soms niet. Soms kan een traumatische ervaring, welke dan ook, zo inslaan dat ons bewustzijn dit niet kan verwerken. Ons mentale systeem heeft daarvoor een soort van beveiliging ingebouwd en is in staat om de gehele traumatische ervaring te verplaatsen naar ons onderbewustzijn. Eigenlijk supercool dat we zo’n bescherming hebben, maar helemaal feilloos is het niet.
Mijn eigen ervaring
Ikzelf ervaar dat ik eigenlijk tot op de dag van vandaag niet 100% kan toegeven dat mijn verkrachting ook daadwerkelijk gebeurd is. Ik heb deels onbewust maar zeker ook bewust een ingebouwde buffer. Hoe werkt dat bij mij? Terug in de tijd:
Ik ben 12 jaar
Ik ben 12 jaar en echt nog een naïef kind. Ik heb, zoals in die tijd de gewoonte is, geen seksuele voorlichting gehad dus weet van niks. Tijdens de verkrachting heb ik een uittreding: ik zit in een boom BOVEN de situatie en ik kijk naar beneden OP de situatie.
Beschermd door de uittreding
Die uittreding ervaar ik als een soort bescherming van God, de Engelen het Universum, het AL of hoe je het ook wenst te noemen. Voor mij is contact met de Engelen heel normaal. Op mijn 8ste had ik al een visuele confrontatie met Maria en het zijn duidelijk de Engelen die mij beschermen op dat moment. Ik zie alles, als een lege film. Maar ik voel niks, niet fysiek en niet emotioneel.
Ik vertel het meteen
Ik word daar als een vuilniszak achtergelaten en pas veel later sta ik op om terug te lopen naar de camping. Alles is een beetje vaag, maar als ik op de camping aankom, loopt daar de vriendin van mijn moeder en die vertel ik het. Haar antwoord is verwoestend. Zij zegt: ‘Je hebt het je ingebeeld, dat kan onmogelijk gebeurd zijn.’
Niemand zal me geloven
Mijn kinderlijke conclusie is, dat als zij mij niet gelooft, geen enkele volwassene dat zal doen. Ik vertel het twee jaar lang aan geen enkele volwassene. Wel loop ik naar de zandbak waar mijn vrienden zitten en toen ik hen vertelde wat mij gebeurd is, zijn we met z’n allen teruggegaan. We bekogelen deze boerenjongens met water en zand. Hun overalls mochten niet nat worden en daar hadden wij als wraak lekker wel voor gezorgd.
Waar je over zwijgt, bestaat niet
Door de uittreding heb ik het niet bewust meegemaakt en door twee jaar lang mijn mond daarna dicht te houden bestond het niet. Wat je niet uitspreekt is er niet, toch? Zo heb ik het overleefd en daar ben ik gek genoeg, erg dankbaar voor. In mijn geval was mijn overlevingssysteem zo sterk, dat zelfs tijdens hypnose-sessies een psychiater mij zei er niet verder mee te gaan. Hij legde uit dat het kennelijk zo erg was dat mijn ziel het niet wilde prijs geven om mij te beschermen, “Je hebt het meegemaakt, je hoeft het je niet te herinneren, het heeft geen functie”
Terug naar die rare vraag
Terugkomend op de vraag waar deze blog mee begint: Je weet dus niet altijd zeker of je seksueel misbruikt bent. Dat kan komen doordat je tijdens het gebeuren uittreed of door allerlei andere overlevingssystemen. Soms weet je dus niet bewust dat je seksueel misbruikt bent, maar onbewust weet je systeem het wel. Het hoeft niet altijd tot in detail, herinnerd te worden. Soms is het fijner om niet alles te hoeven weten.
Heb je na deze blog vragen of opmerkingen deel ze alsjeblieft met me. Samen zijn we sterker!
Liefs,
Collette
Als je 12 jaar bent, hoort een dader met zijn gore poten van jou af te blijven. Ik zelf was ook nog maar een kind toen het gebeurde. Het ergste wat een kind kan overkomen is incest en seksueel misbruik. Pedofielen denken een streepje voor te hebben, dat kinderen maar op los fantaseren. Het belang van de kinderen gaan voorop, altijd. Het doet er niet toe of je het zelf uitlokt of niet. Een volwassen dader hoort zijn handen thuis te houden. Jij bent niet degene die schuld heeft, maar de dader zelf. Ik wens je veel sterkte met de verwerking.
Niet jij maar de dader is schuldig. Kinderen fantaseren dat niet
Hallo Colette,
Veel van wat je schrijft is herkenbaar. Ik heb het daar ook moeilijk mee. Alleen, ik ontken en minimaliseer de feiten, omdat ik ze mij niet meer herinner. Ik kan de feiten niet zwart op wit op tafel liggen en HIJ (ik kan hem onmogelijk nog vader noemen) erkent geen enkele schuld. Dat maakt het enorm moeilijk om te weten dat ik inderdaad misbruikt ben door hem.
Een belangrijke toevoeging aan jouw blog is dat ik HET weet, omdat ik na 30 jaar alle stukjes van de puzzel heb samengelegd en omdat mijn lijf niet liegt en me de hele tijd vertelt dat het echt is.
Ik was al 38 toen ik dat eindelijk durfde toe te geven. Ik had me toen tijdelijk laten opnemen, omdat ik dissocieerde. Al sinds mijn 15de heb ik enorm veel klachten van allerlei aard, gaande van enorme onverklaarbare angsten, paniek- en woede-aanvallen, vreemde nachtmerries, korte flashbacks, een enorme angst voor mannen en dus een totaal onvermogen om met hen relaties uit te bouwen, en een verscheidenheid aan fysische en psychische klachten.
Ik begreep niet waarom al die klachten mij lamlegden, mij verhiinderden om mijn dromen te realiseren. Ik bleef maar aanmodderen met al die beperkingen. En eigenlijk is dat vandaag de dag nog altijd het geval… Ik leef met de handrem op. Ik leef met een emotionele handicap en vele beperkingen. Dat vind ik erg moeilijk om te aanvaarden.
Ik ben misbruikt door meerdere mannen. Mijn rode draad in mijn leven is dat telkens ik een man vertrouwde, ik misbruikt werd. Enfin zo heb ik het opgeslagen. Ik weet dat ik het allemaal niet fantaseer en dat ik, zoals jij Colette, uit mijn lichaam trad om te kunnen overleven. Ook mijn overlevingsmechanisme is briljant en ijzersterk. Ik ben ervan overtuigd dat ik meerdere engelbewaarders heb en dat het universum mij enorm graag ziet. Alsof het het gebroken kind in mij wil koesteren en troosten. Zo voelt het vaak.
Deze week verscheen er weer iets in de media over een gemaskerde verkrachting en dat heeft me weer zodanig getriggerd dat ik terug naar het verleden word gekatapulteerd.
Ik ben boos en verdrietig. Ik ben boos omdat ik het nu al zolang meesleep en er niet vanaf geraak en ik ben verdrietig omdat mijn persoonlijkheid er door misgroeid is. Ik verlang zo enorm naar erkenning. Dat HIJ toegeeft dat het gebeurd is en hoe het mijn leven beïnvloedt. Dat Hij zich excuseert en spijt betoont. Maar dat zal nooit gebeuren. Ik heb ook gebroken met alle familieleden. Zolang zij hun daden niet onder ogen zien, wil ik hen niet meer kennen. Dat is een bewuste keuze en ik heb er nooit spijt van gehad.
Maar het feit dat ik geen erkenning krijg en geen beelden heb of maar enkele flarden en alleen op de kennis van mijn lijf moet vertrouwen, zorgt er wel voor dat ik precies niet verder geraak in mijn verwerkingsproces. Ik kan het niet achterlaten omdat het rationeel precies is alsof het niet heeft plaatsgevonden.
Voel jij dat ook zo? Hoe ga jij daarmee om? Ik ben 50 jaar! is het nu niet stilaan welletjes geweest met dit verdriet. Moet ik er nu niet maar gewoon een streep onder trekken en verdergaan met mijn leven????
Hoe ouder ik word, hoe meer ik mij schaam voor de pijn en mijn psychische lijden. Hoe ouder ik word, hoe meer ik het gevoel heb dat ik in stilte moet lijden, achter gesloten deuren, weg van iedereen…. terug naar de plaats waar het allemaal begon eigenlijk. Slik.
Ervaar jij dat ook zo? Of is er iemand die zich hierin herkent en me kan helpen om hiermee om te gaan?
Liefs,
S/
PS pas op, misschien klinkt dit allemaal erg theatraal, maar ondanks alles en de vele trauma’s in mijn leven, ben ik er toch maar in geslaagd om een redelijk gelukkig leven op te bouwen. En daar ben ik enorm trots op. Daar geef ik mezelf regelmatig een duimpje voor.
Het verhaal van Colette en de reactie van S. is erg herkenbaar voor me. Ik ‘weet’ ook niets, enkel het moment dat mijn vader de trap op kwam richting mijn kamer en de angst in mijn lijf. De rest is een zwart gat.. Nu ben ik 32 en vertel ik mezelf dat deze angst genoeg zegt, maar toch twijfel ik vaak nog of er wel iets gebeurd is. Mooi hoe je het verwoordt als ‘de kennis van je lijf’.
Het trieste is dat ik mijn vader nog steeds het beste wens en dat ik niet/amper boos kan zijn (zowel op hem als op anderen). Erkenning krijg ik niet; ik heb hem (telefonisch) ooit verweten dat ik altijd al weinig verwachtingen van hem had en dat dat nu (hij deed weer vaag) niet anders zou zijn. Toen zei hij (huichelend) dat hij niet wist waar ik het over had maar ik kon horen dat hij loog.