Ik weiger me nog langer te schamen

Schaamte. Ik schaam mij niet meer. Waarom zou ik mij moeten schamen? Het seksueel misbruik heeft in mijn kinderjaren plaatsgevonden. Ik was afhankelijk van volwassenen. Ik was niet bij machte om dat wat er gebeurde te keren. De dader(s), die moeten zich schamen!

Wie is Anja Zandbergen

Ik ben Anja en sinds kort heb ik een eigen blog. De eerste post heeft de titel “Taboe”. Wat is een taboe? Waarom is het zo ingewikkeld om het taboe rondom seksueel misbruik te doorbreken? Om die vraag te beantwoorden ga ik bij mijzelf te rade. Wat heeft al die tijd gezorgd dat ik zelf ook het taboe in stand hield? Waarom durfde ik niet te praten?

Symposium “wat wél werkt!”

Recent was ik op het Symposium “Wat wél werkt!” van ‘Hulpverlening na seksueel misbruik’. In de middag volg ik de workshop bij Ivonne Meeuwsen. Aan de hand van stellingen komen we in gesprek. Mijn blog komt ter sprake. Ik kan niet goed uitleggen waarom ik het begonnen ben. Ik móet praten, dat is wat ik zeker weet. Ik vertel dat ik het best lastig vind om te bepalen wat ik vertel en hoe ik het vertel. Er is zoveel wat ik wil vertellen. Dan zegt Ivonne: “Ik geef cursussen in het schrijven van blogs over seksueel misbruik. Stuur maar eens wat op dan zal ik kijken of ik je kan begeleiden”.

Spannend

Zo, best spannend zeg! Ivonne is met haar vijfde boek bezig. Ik mag een post naar haar versturen, welke zij zal beoordelen. Hoe gaaf is dit! Ivonne, schrijfster van meerdere boeken wil mijn post lezen! Ivonne leest wat ik haar stuur: De opsomming van redenen waarom ik het taboe in stand hield. Kort daarop krijg ik van Ivonne mijn eerste opdracht. Er is veel meer te vertellen per onderwerp. Dus ik begin met de eerste van mijn opsomming: Schaamte

Schaamte

Schaamte was een reden om het taboe in stand te houden. Waarvoor schaamde ik mij dan? Hoe voelt schaamte en was mijn schaamte terecht?

Ik stop het ver weg uit schaamte

Ik ga terug in de tijd. Schaamte en angst maken dat ik het niet meer weet. Dat ik het niet meer wil weten en het heel ver weg stop. Ik schaam mij voor mijn vader. Hij is vaak dronken. Ik durf geen vriendinnetjes mee naar huis te nemen. Mijn vader…

Stop, ander woord! Het woord “vader” tikken voor de man die mij verwekt heeft voelt niet goed!

Ik noem hem: Dader-vader

Al zoekend op het internet kom ik een blog van iemand tegen. Zij gebruikt “vader-dader”. Mooi gevonden. Ik draai het om “dader-vader”. Voor mij is hij in de eerste plaats een dader. Bij mijn geboorte kreeg hij de titel “vader”. Alleen: Hij is niet de enige dader. Om het duidelijk te houden daarom “dader-vader”.

Mijn dader-vader verbergen voor vriendinnetjes

Ik neem liever geen vriendinnetjes mee naar huis. Als mijn dader-vader dronken is kan hij heel erg schelden. Hij is heel grof met woorden en altijd is er de kans dat hij gewelddadig wordt. Dat hij gooit met spullen of tegen dingen aan slaat of schopt. Of mijn moeder en zus slaat. Tijdens die buien heb ik een streepje voor. Hij slaat mij nooit. Toch schaam ik mij voor zijn gedrag en de manier waarop hij mij misbruikt. Ik neem dus nooit iemand mee naar huis. Ik ben altijd bang dat de ander ruikt dat hij alcohol gebruikt. Wat zouden ze dan denken? Wat zouden ze van mij vinden als ze weten dat mijn dader-vader zoveel alcohol gebruikt? Ik ben altijd bang veroordeeld te worden voor de daden van mijn dader-vader.

Schaamte vanwege vier daders

Ja, vier daders. Dat heeft ook wel gezorgd dat ik mij schaamde. Vier daders! Hoe vertel je dat dan. Wat voor vragen krijg je dan. Vier daders, hoe kan dat! En dan vul ik zelf in, “Dan zal je zeker zelf wel een aandeel hebben gehad”. Vier! Dat kan toch niet. Uit wat voor gezin kom jij dan? Schaamte, schaamte, schaamte! Over de andere daders schrijf ik in een volgende post.

Schaamte is een gevoel

Schaamte is bij mij een gevoel diep van binnen. Ergens diep in mijn buik begint dat te knagen. Dat is er zomaar! PATS BOEM! Zo maar, met een hele, ogenschijnlijke, simpele vraag, wordt dat knagende gevoel aan gezet. ‘Wat voor opleiding heb jij gedaan?’
BAM! Daar is ie!

Schaamte!

Het ratelt in mij: ‘Uh, wat moet ik nu zeggen. Hoe moet ik het nu zeggen. Ik ben naar de Huishoudschool geweest. Even voor alle duidelijkheid, iemand die naar de Huishoudschool is geweest hoeft zich helemaal nergens voor te schamen! Helemaal niets mis mee! Je kan heel goed terecht komen. Kijk naar mij!’

Maar als ik mij schaam…

Als ik mij schaam weet ik niet meer hoe ik moet reageren. Mijn adem stokt in mijn keel. Ik voel me benauwd. Het knagende, rottende gevoel in mijn buik verspreid zich. De ene kant op mijn benen in. Ik voel me wankelen, ik wil mij vasthouden, voel de grond niet meer. Straks val ik! HELP!

Paniek

Vanaf mijn buik omhoog, naar mijn keel, ik heb het al benauwd, verder omhoog mijn hoofd in. PANIEK! Ik kan niet meer denken.
‘Welke opleiding? Help! Wat moet ik nu zeggen, hoe moet ik kijken. WAT MOET IK DOEN! Straks zien ze het, komen ze er achter dat ik misbruikt ben. Wat moet ik nu zeggen. Kon je niet naar een andere school? O, help! Hoe moet ik uitleggen waarom ik naar de Huishoudschool ben geweest? Ik zat in mijn overlevingsmodus, ik moest alle zeilen bijzetten om op de been te blijven. Mij te verstoppen zodat niemand er achter zou komen. Ik had geen ruimte in mijn hoofd om te leren. Ik was nog druk doende met het opbouwen van mijn muur. Mijn “weg van gevoel-muur”.’

Ik kan echt wel leren

Ik mompel dat ik niet echt een opleiding heb gedaan. Maar later wel cursussen hoor! Zelfs een HBO opleiding! Ik kan echt wel leren!

Na zo een ogenschijnlijke simpele vraag ben ik dagen van slag. Wat denken ze nu van mij? Zouden ze iets vermoeden? Ik schaam mij dat ik niet bij machte was om te leren. Ik schaam mij omdat ik misbruikt ben. Ik schaam me dat het seksueel misbruik zo bepalend is geweest voor het verloop van mijn leven.

De schaamte voorbij

Ik ga niet zeggen dat ik mij nooit meer schaam. Maar dat knagende rottende heftige gevoel, dat heb ik niet meer. Ik kan met opgeheven hoofd zeggen, DIT BEN IK!
Ik ben trots op wie ik ben. Ik schaam mij niet meer voor wat de daders mij hebben aangedaan. Ik schaam mij niet meer voor de Huishoudschool. Dit ben ik! Ik ben trots op wie ik geworden ben.

Soms duikt de schaamte weer op

Schaamte blijft een killer. Het kan zo maar weer opduiken, als uit het niets! Maar ik herken het. Ik ga het niet meer uit de weg! Ik laat mij niet meer beperken door schaamte!

Wat was het in mijn brein dat ik mij afvroeg wat ze van MIJ zouden denken als ze erachter kwamen dat mijn dader-vader een alcoholist was? Wat raar, achteraf dat ik me als kind van zes jaar, verantwoordelijk voel voor mijn dader-vader? Dat ik me als kind zo verantwoordelijk voel en me schaam voor het gedrag van mijn dader-vader.

Ik hoef mij niet te schamen

Het misbruik is mij aangedaan door volwassen mensen met onvolwassen gedrag. Als kind was ik niet bij machte om mij daar tegen te verzetten. Mij treft geen enkele schuld dus hoef ik mij ook niet te schamen!

Deel op Facebook

Tweet