Corona-triggers

‘Matroesjka’ heb ik gevraagd om een blog te schrijven over de gevolgen van de coronamaatregelen op haar als overlever van ernstige vormen van seksueel geweld. Zij komt deze gevolgen in haar dagelijks bestaan al anderhalf jaar tegen. In deze blog staan een paar korte stukjes uit haar boek. Deze staan schuingedrukt. Let op: deze stukjes kunnen triggeren.

Matroesjka

In 2019 ben ik gestart met het schrijven van een boek over mijn leven. De Coronamaatregelen hebben voor nogal wat problemen in mijn dagelijks leven gezorgd. Door dit hier te delen, wil ik andere overlevers ondersteunen en voor omstanders zichtbaar maken wat de gevolgen zijn van hun deelname aan deze Coronamaatregelen. Met de naderende komst van de QR-code wil ik mijn gevoel hierover uitspreken.

Maart 2020

In maart 2020 komen er in Nederland de eerste maatregelen om de verspreiding van een nieuw virus te voorkomen; SARS-CoV-2, wat de ziekte Covid-19 kan veroorzaken. Deze Coronamaatregelen worden steeds strenger.

In het boek dat ik schrijf geef ik een inkijkje hoe ik als kind extreem sadistische seksueel misbruik heb weten te overleven, zonder hulp, zonder enige vorm van veiligheid. Mensen keken weg en wilden of konden niet zien wat er gebeurde. Door verschillende coping-strategieën of -mechanismen in te zetten, is het mij gelukt te leven met ernstige trauma’s.
In elk geval tot maart 2020.

Help, mijn overlevingsmechanismen falen

Overleven was niet makkelijk, maar het lukte me toch om een goed bestaan op te bouwen. Tot in december 2020 het demissionaire kabinet besluit om mondkapjes verplicht te stellen. Stapje voor stapje dringen de mondmaskers door in ons sociale leven. En meer en meer raak ik uit balans.

Ik kan geen mondmasker dragen

Vanaf het moment dat ik in winkels de eerste mondmaskers zie, is het openbare leven voor mij een hel. Ik kan geen mondmasker dragen. Ik kan ook niet naar plaatsen waar ik geconfronteerd wordt met gemaskerde ‘medemensen’. Het leven was voor deze tijd al niet gemakkelijk, maar dit verdiept mijn isolement.

Onbeschaamde vragen

“Waarom is dat erg?” Is een vraag die mensen hebben gesteld.
“Zo word je niet ziek en ben je beschermd.”

Dan word ik stil.

Een stukje van mijn verhaal

Voor de lezer van dit blog citeer ik een stukje uit mijn boek. Ik heb het voor deze blog wat ingekort. Het boek is onder andere via deze site te koop.

“Mijn opa nam mij mee naar ‘God weet waar naar toe’. Ik heb echt geen idee waar hij heen reed. Ik werd in de kofferbak gestopt, met een zak over het hoofd, een mondknevel en met geknevelde handen via een wurg lus om de nek. De locatie is geheim, pas in een gebouw gaat de zak van mijn hoofd. Ademhalen is moeilijk met een zak over je hoofd en op verschillende momenten tijdens die eerste autorit dacht ik ‘Ze gaan me doodmaken’. Het einde van mij als het lastige kind. Op locatie word ik uitbesteed aan gemaskerde mannen, waar ik alleen de ogen van kan zien. Koude kille ogen die mij nooit recht aankijken…” 

Uit balans

Nadat de overheid de gezichtsmaskers verplicht stelt, raak ik voor het eerst in 16 jaar flink uit balans. Hulp is er niet, want ook bij de geestelijke gezondheidszorg zijn gezichtsmaskers verplicht. Zonder mondmasker ben ik niet welkom, ook niet bij de reguliere medische zorg, die mijn lichaam door de mishandelingen uit het verleden wél nodig heeft.

Ik vecht tegen de uitsluiting

Ik weiger als een paria behandeld te worden. Bovendien is het voor mij onmogelijk uit te leggen wat de mondmaskers met mij doen. Mensen lijken het normaal en wel oké te vinden dat de politiek kan bepalen dat je een gezichtsmasker moet dragen. Dat je anders niet welkom bent of geen zorg krijgt. Ik laat mijn tranen vrijelijk stromen vanwege de uitsluiting die ik voel, maar daarmee kom ik ook niet verder als mens.

Het trauma herleeft

In deze wereld word ik herinnerd aan de echte aard en natuur van veel mensen. Mijn mede-mensen tonen weinig begrip en ervaren het niet als uitsluiting. Je kunt toch een uitzonderspasje bij je dragen? Ondertussen moet ik wel vertellen waarom ik een uitzondering claim.

‘Ik ben slachtoffer van sadistisch seksueel misbruik’

Ik zie voor me dat ik dat openlijk op straat of bij een ingang van een winkel zeg. Ik kan het niet, zelfs niet voor een doktersverklaring. Dat is heel privé. Het heeft jaren geduurd voordat ik erover kon praten en dan zou ik nu een wildvreemde moeten laten weten waarom ik geen masker draag? Kom op, dit is te bizar voor woorden.

Mijn gemaskerde medemens

Het gaat niet alleen over dat ik geen gezichtsmasker kan dragen, het gaat ook over de gemaskerde medemens. Ik maak deel uit van een groep slachtoffers van langdurig seksueel trauma, waarbij de daders gemaskerd waren. Deze groep heeft het in deze tijd ongelofelijk zwaar. Het zien van, met name zwarte, mondmaskers roept allerlei traumatische herinneringen op. Veel van deze mensen zijn opnieuw langdurig in de overleefstand terechtgekomen. Opnieuw opgesloten, alleen ditmaal in hun eigen huis. De buitenwereld is één grote trigger geworden.

Polarisatie

Mensen die door hun trauma’s geen mondmasker kunnen dragen, worden door de polarisatie, die door de media gevoed wordt, voor wappie en erger uitgemaakt. Dit maakt dat je ook op weinig sympathie of begrip kunt rekenen als je zonder masker de supermarkt in gaat.

Schok en triggers

Dan staat er ineens iemand in een zwart mondmasker tegen je te schreeuwen. Hoe triggerend wil je het hebben? Eén meneer pakte me zelfs vast, tijdens het maken van opmerkingen waarmee hij mij ter verantwoording wilde roepen. Sindsdien ben ik gestopt met naar de winkel gaan.

Ik zie geen mens meer

Als ik een (donker of zwart) gemaskerd mens tegenkom, kan ik drie responsen krijgen; vecht- vlucht of een freeze reactie. Wat ik zie, is voor mij geen mens meer, het is een (kinder)verkrachter!

Exposure? Liever niet

Soms krijg ik via via goedbedoelde reacties als: “Misschien mag je nu door de angst heen gaan en jezelf bevrijden.” Maar exposure werkte bij mij tijdens de therapie al averechts en leidde zelfs tot extreme ontregeling. Ik heb lang genoeg gevochten in balans te blijven om met triggers om te leren gaan.

Als ik in liefde ben voor mezelf, stel ik mij niet bloot aan mondmaskers. Want voor mij is dit respect voor mezelf hebben en in liefde zijn voor mezelf. Waarom zou ik me blootstellen aan iets wat niet goed voor me is?

Van dit lichaam blijf je af!

De stapeling van maatregelen ervaar ik als schending van het recht op onaantastbaarheid van mijn lichaam. Dit recht is extreem belangrijk!

Een PCR- test is voor mij niet mogelijk. Het gaat te ver om in dit blog te vertellen wat er allemaal in mijn mond is gedrukt en op welke manieren. Het zonder toestemming binnendringen van mijn lichaam met een voorwerp is verkrachting. Ook de druk tot vaccineren, het vaccinatie paspoort en QR code- ervaar ik als mensen willen uitsluiten als zij niet gehoorzamen aan de wil van deze overheid.

Mijn opa zou deze tijd fantastisch vinden

Mijn grootvader vond het namelijk geweldig om mij met naalden en punaises te mishandelen. Uit mijn boek:

“In het begin gebruikt hij alleen naalden en veiligheidsspelden. Hij prikt hiermee in mijn schaamlippen, liezen en billen. Tegen moeder zegt hij dat dit per ongeluk is gebeurd tijdens het verwisselen van de katoenen luier. Later prikt hij naalden in mijn hakken. Is het daarom dat ik op mijn tenen leer lopen en als kind langdurig fysiotherapie nodig heb, omdat mijn achillespezen te kort blijken?

Wat hij ook vaak doet is punaises in mijn hakken drukken, voordat hij mij mijn schoentjes aandoet. De punaises laat hij zitten.”

Uitsluiting en discriminatie

Getraumatiseerde mensen, of mensen met andere redenen die weigeren zich te laten vaccineren, lopen grote kans op uitsluiting en discriminatie. De uitsluiting heb ik al ervaren, dat is niets nieuws onder de zon. Hoe kleiner de stapjes, hoe makkelijker mensen volgen, wanneer angst voor een specifieke groep mensen wordt gecreëerd via media en politiek. Dit gaat ten koste van levende medemensen.

Iedereen die meedoet is medeplichtig

Deze vorm van rechten inperken is discriminatie en mensen die dit toestaan en volgen, kunnen zich mijns inziens niet blijven verschuilen achter de regels. Men draagt bij en is dus even schuldig aan uitsluiting.

– “Jij weigert een QR code te laten zien, jij mag hier niet naar binnen!

Of, jij weigert een PCR-test, jij bent niet gevaccineerd, dus….”

Mijn andere opa

Een andere opa van mij was een verzetsstrijder in de tweede wereldoorlog en vertelt hoe het allemaal met de joden begon;

-“Jij draagt een ster, jij bent hier niet welkom.”

Niet welkom in de bioscoop of niet in een restaurant. Dat waren toen de eerste stappen.

De vergelijking snijdt hout

Mensen worden boos als je deze vergelijking trekt, maar zo begint uitsluiting. Dat is wat ik duidelijk wil maken. Willen wij hier naartoe? Het grootste percentage van mijn leven tot nu toe ging over overleven. Om mezelf te blijven verankeren in het heden moet ik koste wat het kost voorkomen dat mijn verleden zich als een parasiet voedt met mijn emoties die getriggerd worden door de coronamaatregelen.

Ik heb de brainwashing al eens meegemaakt

Ik heb een verhaal achter het niet injecteren en geen staven in mijn mond en neus laten drukken. Een gruwelijk verhaal van een overlevende van seksueel georganiseerd kindermisbruik in Nederland. Ik heb dit soort programmering, conditionering en brainwashing al eens meegemaakt.

Ik sta voor wie ik ben

De huidige gebeurtenissen zijn voor mij kansen om te beslissen en te zijn wie ik echt ben. Dat betekent dat ik mijn gevoel van kracht wil vasthouden, in een maatschappij die mij als kind en jongvolwassene nooit heeft beschermd. Ik laat mij niet meer tot slachtoffer maken, noch de integriteit van mijn lichaam schenden.

Matroesjka

Benieuwd naar het boek dat Matroesjka schreef? Koop het via onze winkel

Deel op Facebook

Tweet