De vele facetten van helen van seksueel misbruik
Nooit gedacht dat het helen van seksueel misbruik zoveel facetten had. Ik voel een drang naar vrijheid en openheid, maar ik ervaar tegelijkertijd een naar binnen kruipen en een angst voelen die me regelmatig naar mijn keel grijpt. Een soort paniek….peeuw, peeuw in gevaarlijke en levensbedreigende situaties, zoals mevrouw Stemband uitbeeldt in de Grote Meneer Cactus Show. Maar dit is geen show met afgesloten ‘rondes’ in een boksring, waarbij de bel klinkt, er veel gezongen wordt en er alleen maar blije kindjes zijn.
Klein voelen, ongehoord en ongezien
Mijn kleine ‘ik’ is niet blij want het helen van seksueel misbruik is zoals een ui, die ik moet pellen. Laagje voor laagje, dieper en dieper, pijnlijker en pijnlijker. Het was al een eye-opener dat ik me regelmatig ‘klein’ voel, ongehoord en ongezien. En toen dat duidelijk was, wat nu?
Wake up call: Ik maak mezelf klein
Nu blijkt dat ik mijzelf bewust en onbewust klein, ongehoord en ongezien heb gemaakt. De hele buitenwereld was onveilig en ik heb ervoor gekozen om mezelf daar niet meer te laten zien. Tot aan de tanden toe bewapend en er waren maar weinig die daar doorheen kunnen zien. Kwetsbaarheid, wat is dat? Daar deed ik gewoon niet aan mee.
Een ongebruikelijk vertrouwen
Eventjes heb ik dat losgelaten. Eventjes voelde ik me veilig, vertrouwd en voelde ik me verwend met liefdevolle mensen, die een voor mij ongebruikelijk vertrouwen in me hadden. Ik zou er wel doorheen vallen! Ooit zullen ze me laten vallen! Ooit zullen ze zien dat ik hun liefde niet waard ben. Allemaal gedachten die me niet verder zouden helpen, maar ik geloofde er gewoon niet in dat er van mij te houden was.
Ik wil de pijn niet voelen
Gebeurtenissen in de loop der jaren, zoals emigratie, een niet vlekkeloos verlopen zwangerschap eindigend in een HELLP syndroom, banen die niet bij mij passen en het overlijden van mijn schoonmoeder, hebben allemaal ervoor gezorgd dat ik me weer herbewapend heb. Om maar niet weer kwetsbaar te zijn, om maar niet weer de pijn te voelen, die steeds op verschillende manieren terugkomt.
Ik wil helemaal niet voelen
Om ook maar niet weer te voelen dat ik nergens geaard of geworteld ben. Om maar weer niet te voelen dat ik niet naar mijn kleine ‘ik’ heb geluisterd, waardoor ik nu maar helemaal niet meer lijk te luisteren naar gevoel, intuitie of iets wat van binnenuit komt.
Ik verlies mezelf
Dat ‘sterk’ zijn en gevecht heeft een keerzijde. Ik weet niet meer goed wie ik ben! En dat komt driedubbel binnen. Ik kan mezelf zo moeilijk laten zien, omdat ik niet meer weet hoe ik die verdediging uit moet zetten. Het is er al zo lang. Het is verankerd. Het was een rots, die me toen heeft geholpen om in het gezin te kunnen functioneren. Het was een rots, die me hielp bij mensen die te snel of te heftig binnenkomen of me uit evenwicht brengen.
Door de pijn heen, een nieuw gevoel van hoop
Maar nu is de rots, een bijna onoverkomelijke berg geworden, die dreigend zijn scherpte en donkere enorme gedaante laat zien. En toch, toch is er ergens dat lichtpuntje…..waarbij ik door de pijn heen ga en iets lichts tegenkom. Waarbij ik zie dat ik op de goede weg ben.
De zonnebloem, symbool van wie ik ooit was en weer wil zijn
Mijn buurvrouw vergeleek mij weleens met een zonnebloem, die nog niet tot bloei is gekomen, fier en sterk. Ik houd erg van bloemen en zeker van zonnebloemen. Ze doen me denken aan vroeger bij de schooltuin, toen alles nog goed leek.
Hoe zou het voelen als ik geheeld ben?
Het kan weer goed worden, als ik die berg weet te bedwingen. Dan word ik net als de zonnebloem. Zou ik me dan net zo voelen als iemand die de Mount Everest heeft bedwongen? Of als David die Goliath versloeg? Of als iemand die na een ernstig ziekbed toch weer beter wordt? Wat voor gevoel zou dat geven? Zou ik dan wel kansen en mogelijkheden aantrekken of überhaupt herkennen?
Een verlangen naar vertrouwen
Ik verlang naar die vrijheid en openheid, maar nog meer naar een gevoel van vertrouwen tot de buitenwereld, want tot nu toe heb ik me altijd laten verslaan door wantrouwen. Maar een gevecht ga ik niet meer aan. Ik ga de pijn aan……dit keer zonder verdoving.
