Overleven
Jarenlang stop ik het seksueel misbruik weg, nadat ik als tiener kort begeleiding had. Ik leef mijn leven alsof er niets gebeurd is, maar van binnen voel ik me eenzaam en alleen. Ik pas me aan aan anderen. Als er dingen gebeuren, laat ik het over me heen gaan. Of ik het leuk vind of niet, dat doet er niet zo toe.
Ik laat alles toe
In de tijd dat ik mijn man leer kennen en we bij elkaar blijven slapen, moet alles voor hem perfect in orde zijn. De slaapbank die ik op mijn kamer heb is niet goed genoeg, daar moet een extra matras op. Dat regel ik, terwijl als ik bij hem en zijn moeder thuis slaap moet ik op een dun tuinstoel matje slapen, terwijl hij heerlijk in zijn eigen bed ligt. Ik laat dat toe, ik zeg er niks van. Al neem ik later wel een luchtbed mee, als ik bij hem blijf slapen.
Ik weet niet beter
Ik heb ook helemaal niet in de gaten dat dit vreemd is, want waarom zou iemand iets voor mij doen? In de jaren dat we samen wonen, leef ik ik eigenlijk zijn leven. Ik pas me helemaal aan zijn wensen aan. Ik heb geen idee hoe ik aan mezelf moet denken.
Burn out
Tot het moment dat het niet meer gaat. Mijn moeder wordt ernstig ziek (darmkanker) en krijgt te horen dat het niet meer te genezen is. Dat is de spreekwoordelijke druppel: ik stort volledig in. Ik ga naar de huisarts en die stelt vast dat ik waarschijnlijk een Burn out heb.
Wat eraan vooraf ging
Mijn zoon zit op de basisschool en een leraar maakt zich zorgen om hem. Hij is erg intelligent maar sociaal bleef hij wat achter. Hij ging door de molen en kreeg als diagnose PDD-NOS, een vorm van autisme. We krijgen gezinsbegeleiding, mijn zoon heeft een begeleider en mijn man en ik krijgen als ouders ook een begeleider. Dat is erg fijn want hierdoor wordt duidelijk dat mijn man waarschijnlijk ook een vorm van autisme heeft, waardoor hij zich moeilijk in anderen kan inleven.
Ik sta alleen in mijn emoties
Mijn moeder wordt ziek en ik kan dat moeilijk met iemand delen door het autisme van mijn man en kind. Ik besluit om alleen een gesprek aan te gaan met onze oudercoach. Gelukkig kan ik hier goed met haar over praten. Ik vertrouw haar en we komen tot een goed gesprek. Uiteindelijk vertel ik haar, dat ik in mijn jeugd ben gepest en dat mijn opa dingen met me deed die niet horen. Dat is het moment dat mijn moeder te horen krijgt, dat ze niet meer beter zal worden en ik stort in. Onze oudercoach geeft aan dat het goed is om met een professional over mijn verleden te praten en ik maak een afspraak met de huisarts. Hij verwijst me door naar een psycholoog.
Naar de psycholoog
Ik ben een beetje angstig voor wat komen gaat, toch mail ik naar een psychologenpraktijk om een afspraak te maken. Al gauw belt de secretaresse met de vraag waar het om gaat en om een afspraak in te plannen. Als ik kort vertel waar het om gaat, besluit ze dat het goed is als het een psycholoog is die EMDR sessies kan doen. De eerste keer bij de praktijk ben ik gespannen. Ik ben wel blij dat het een vrouw is, ik denk niet dat ik me helemaal vrij zou voelen als het een man was geweest. De eerste indruk is goed. Altijd prettig want die eerste indruk is we heel belangrijk.
De eerste keer EMDR
Als ze de volgende keer voorstelt om een EMDR sessie te gaan doen vind ik dat best eng, want wat is het en wat gaat er naar boven komen. Tegelijk wil ik ook graag achterhalen wat ik allemaal verdrongen heb.
De eerste EMDR sessie
De sessie waar ik zowel tegen op zie als naar uitkijk. Ik maak een tekening van het beeld wat bij mij de meeste angst oproept. Daarna krijg ik een koptelefoon op waar links en rechts afwisselend piepjes klinken. Ik concentreer me op die tekening. Dat is lastig, ik kan mijn ogen niet open houden en die vallen dan ook dicht. Na een tijdje krijg ik het erg benauwd of iemand mijn keel dicht knijpt. Het voelt heel eng.
Als ik weer tot mezelf kom en mijn ogen open moet ik aangeven hoeveel angst die tekening oproept op een schaal van 1 op 10. Dat is erg lastig en stuit me tegen de borst waarom moet ik dat nu een cijfer geven? Dat wil ik niet. Ik concentreer me weer op die tekening en ik word erg verdrietig. Nog een keer en dan voel ik dat ik mezelf helemaal wil wegdrukken. Ik voel me als een dunne plank. Na afloop praten we nog even na en ik voel me langzaam aan weer mezelf worden.
Mezelf weggecijferd
In de maanden en jaren die volgen doe ik nog een aantal keren een EMDR sessie. Vaak komt daar in naar voren dat ik mezelf weggecijferd heb. Dat wil ik nu niet meer.
Zware therapie, maar wel nuttig
De EMDR sessies waren allemaal zwaar er gebeurde iedere keer wat anders . Maar hierdoor en door de gesprekken die ik erover met de psycholoog heb gehad, heeft al die ellende wel enigszins een plekje gekregen. Ik kan er beter mee om gaan. Ik ben er nog niet ga nog steeds naar de psycholoog, maar ik durf nu al wel meer voor mezelf op te komen. Ik voel weer dat ik er mag zijn.
Tot slot
Mijn opa heeft veel kapot gemaakt bij mij, maar mijn ervaringen hebben me ook gemaakt tot wie ik nu ben. Echt boos ben ik niet meer op hem. Ik ben wel verdrietig dat ik er nooit met hem over heb kunnen praten. Ik zal nooit te weten komen waarom hij dit heeft gedaan. Alleen zijn verklaring dat hij veel van me houdt, is voor mij niet afdoende. Als kind geloofde ik wel dat dat alles verklaarde. Ik dacht ook dat wat er gebeurde normaal was. Nu weet ik wel beter.
Wat heeft tijdens therapie het meeste indruk op me gemaakt?
Wat is nu wat tijdens de therapie de meeste indruk heeft gemaakt? Het moment dat ik besefte dat ik mezelf steeds heb weggecijferd. Dat ik het misbruik door opa en die andere jongens toeliet, omdat ik niet het gevoel had dat ik er toe deed. Dat ze het dus mochten doen, omdat ik niks was, in mijn denkbeeld. Dat ik me daarom niet durfde te verzetten.
Ik mag er ook zijn!
Gelukkig besef ik nu wél dat ik er toe doe. Dat ik niet hoef toe te laten, als mensen bij mij dingen doen of zeggen die ik niet wil.
Want JA ik mag er ook zijn.
Zoek jij ook hulp na seksueel misbruik? Kijk dan eens op hulpverleningnaseksueelmisbruik voor een therapeut met ervaring in de begeleiding van mensen die seksueel misbruik hebben meegemaakt.
