Liz Berghuis heeft een dissociatieve identiteitsstoornis als gevolg van seksueel misbruik en mishandeling door haar vader in haar vroege jeugd. In deze twee boeken geeft zij een inkijkje in haar innerlijke structuur, de wereld van iemand die in 147 afzonderlijke delen uit elkaar gevallen is. Ze geeft ook een blik op de ingewikkeldheden van behandeling van deze stoornis en de valkuilen die daarin voor de hulpverlener zitten.
147 persoonlijkheden
Wanneer je als kind uiteenvalt, zoals Liz het noemt, ontstaan er meerdere persoonlijkheden. Het duurt even voordat je in het boek helder krijgt wie op welk moment aan het woord is. ‘De schrijfster’ is in feite één van de alters of subpersoonlijkheden. In de loop van het verhaal wordt duidelijk dat er twee ‘hoofdpersonen’ zijn: de moeder en de schrijfster.
Valkuilen in therapie
Een valkuil voor de therapeut is dat het soms verleidelijk is om één persoon onevenredig aandacht te geven en te steunen. Na het uitkomen van het eerste boek wordt de schrijfster door het publieke succes de ‘hoofdpersoon’. Dit leidt uiteindelijk tot een diepe depressie bij de moeder en een innerlijke verdeeldheid onder de andere alters, een soort van innerlijke burgeroorlog.
U bent niet ziek, u lijdt
In het tweede deel gaat ze in op een therapie die haar helpt. Het uitgangspunt van de therapie is: ‘U bent niet ziek, u lijdt’. Vanuit dat inzicht wordt het mogelijk om iedereen binnen de innerlijke structuur van Liz op zijn of haar eigen tempo te laten integreren of de keuze te laten maken om dat niet te doen. Om tot een werkbare formule te komen die het lijden minimaliseert, in plaats van dwangmatig op integratie in te zetten.
Hulpverlenen zonder oordeel
Het vermogen om alle innerlijke anderen te waarderen en zonder oordeel te ontmoeten is cruciaal voor een geslaagde begeleiding die recht doet aan alle delen van de persoon. Daarbij is het van belang om de hele groep in beeld te hebben en te zien voor wat zij zijn: belangrijke, noodzakelijke onderdelen van het overlevingssysteem. Dit geldt ook voor de delen die mogelijk (zelf)destructief gedrag vertonen.
Ervaringen van anderen
Het tweede boek vertelt het verdere verloop van de begeleiding en maakt dan de switch naar de begeleiding die zij biedt aan anderen die lijden aan DIS. Korte en langere verhalen die lezen als een referentie aan Liz. Om die reden haak ik eigenlijk af als het niet meer om haar verhaal gaat. Er wordt naar mijn smaak te weinig nieuwe informatie geboden in die ervaringsverhalen. Mogelijk is dit voor de lezer die zelf DIS heeft anders.
Eigen regie
Haar belangrijkste boodschap staat in het tweede boek. Helaas komt dit voor mij wat minder uit de verf. ‘U bent niet ziek, u lijdt’ is in mijn beleving een belangrijk inzicht. Het geeft de schrijfster zelf de regie over haar leven en haar eenwording, haar heling.
Voor wie zijn deze boeken?
Ik verwacht dat de boeken voor mensen met een dissociatieve identiteitsstoornis veel herkenning zullen geven. Voor professionals die werken met dit thema is het boek goede achtergrondinformatie om de ingewikkeldheid te begrijpen.
Ik heb een persoon in mijn hoofd en die noemde ik Cynthia. Dat heeft ook te maken door mijn jeugdtrauma en door de miskraam in 1987. Toen mijn jongste zoon Ralf geboren werd in 1990 kreeg ik een postnatale depressie en leefde Cynthia in mij. Ik moest Ralf dumpen van haar. Maar ik zocht hulp en kreeg tabletten. Hierna was de PND over. In 1994 liet ik me steriliseren, ik had al 2 zoons. In feiten was het beter zo maar kreeg geen steun van mijn ex-man en zijn ouders. Ik begon te vermageren en kwam Cynthia weer terug. Zij vond mij een waardeloze moeder. Ik kreeg ruzie met mijn ex-man en wou van de brug afspringen. Ik belandde in het ziekenhuis en kwam in de paaz. Na zoveel jaren een nare huwelijk en pesterijen in de familie ging ik scheiden. Cynthia bleef terugkomen. Ik kreeg allerlei medicijnen die averechts werken. Toen kreeg ik zyprexa maar raakte ik aan de drank. Toen ik seroquel kreeg werd het rustig in me hoofd. De psychiater zei dat ik borderline heb. Maar bij sta op zorg werd ik nog beter behandeld omdat ik ook nog automunitatie deed, me zelf bijten en snijden. En toen de behandeling goed aansloeg, kreeg ik te horen dat ik clean ben en dat er geen borderline is. Ook dat ik met mijn verloofde gelukkig ben.