Bevallingen

Vandaag ben ik geïnterviewd door twee dames die bezig zijn met hun studie verloskunde. Wat ben ik blij dat ze hun onderzoek doen met als thema seksueel misbruik en bevallen. Ik heb namelijk nooit zo goed nagedacht over de kwaliteit van de verloskundige en/of medische begeleiding in relatie tot gebeurtenissen uit mijn verleden. En ik denk dat ik daar niet de enige in ben.

Veiligheid bij de zwangerschap

Het gevoel van veiligheid, een luisterend oor bieden en iemand serieus nemen, zijn voor mij in elk geval sleutelelementen bij de begeleiding van de zwangerschap. Bij mijn verloskundige vind ik dat. Ik bestempel haar al heel snel, intuitief als heel veilig en ze heeft een goed luisterend oor. Ze neemt mijn verhaal over het verleden en het misbruik zeer serieus. We weten op dat moment nog niet, dat er meer mensen betrokken gaan zijn bij mijn zwangerschap en bevalling.

Op tijd naar het ziekenhuis

De geregelde afspraken met de verloskundige verlopen voorspoedig en we bouwen een vertrouwensband op. Rond de zevende maand constateert zij dat ik een te hoge bloeddruk heb en dat mijn zoon onvoldoende groeit. Mijn vertrouwen in mijn lichaam verdwijnt, want ik heb geen voelbare kenmerken van een te hoge bloeddruk. Vanaf dat moment kom ik via haar bij de huisarts en daarna bij de gynaecoloog terecht, waardoor de rol van de verloskundige helaas een stuk minder wordt. Binnen no time komt er een medische mallemolen op gang. Op dat moment voel ik de afstand van 8000 km tussen Nederland en Curaçao enorm, dan ben je toch ineens ver van ‘huis’. Een ziekenhuisopname is onvermijdelijk en die beslissing blijkt ook ons geluk.

Het gaat niet goed met mijn zoon

Wij zijn precies op de juiste plek, want de zwangerschap verloopt niet zoals wij het van tevoren hebben bedacht. Mijn zoon blijft nog steeds achter in zijn groei, zodanig dat zijn bewegingen in mijn buik minder worden en dat zijn hartslag elke paar minuten weer vertraagt. Met een spoedkeizersnee komt hij te vroeg op deze wereld, met een te laag geboortegewicht van nog geen twee pakken suiker. Zijn luier komt tot zijn oksels, zo klein is hij. Het is ons geluk dat de medische wereld heeft ingegrepen. Toch raakt juist dit ingrijpen het seksueel misbruik in het verleden. Ik schiet tijdens mijn bevalling in ‘beschermingsmodus’. Het ‘overleven’ begint weer.

Flashback

‘Ik sluit me af. Ik ga in de overlevingsmodus, waarbij er eigenlijk een vorm van dissociatie gebeurt. Ik zie mezelf liggen op de tafel in de operatiekamer. Ik hoor dat er rustige muziek wordt gespeeld en dat de boodschappen van Appie Happie worden besproken. Daar was de gynaecoloog toen de oproep kwam voor mijn bevalling. Ik hoor de piepjes van de apparaten waar ik aan verbonden lig. Ik zie de getallen en mijn bloeddruk loopt steeds meer op. Ik heb wel iemand bij me staan. Ik mag alles vragen. Dat doe ik ook, dan ruik ik namelijk mijn eigen bloed niet zo.’

HELLP

Na de bevalling krijg ik te horen dat ik last had van het HELLP syndroom, waarbij er sprake is van bloedafbraak, leverfunctiestoornissen en de afbraak van bloedplaatjes. Levensbedreigend voor ons allebei, maar gelukkig krijg ik deze informatie achteraf pas. Mijn zoon Ties gaat meteen de couveuse in en ligt daar negentien dagen op de couveuseafdeling. Beiden moeten we herstellen. Ons idee over het begin van ons gezin, blijkt er in het echt heel anders uit te zien.

Waar is de uitknop?

Familieleden om me heen doen hun best, maar onbewust zeggen ze precies de verkeerde dingen. “Hij is toch gezond? Het gaat toch goed met hem? Hij is er nu toch!” Dat klopt allemaal, maar het vertrouwen in mij en in mijn lichaam is weg. Mijn beschermingsmechanisme laat zich ook niet zo gemakkelijk weer uit te zetten. Weer heeft er iemand, in dit geval zelfs meerdere mensen, beslissingen voor mij gemaakt zonder mij erin te betrekken. Het kiezen, het besluiten en het handelen werden voor mij gedaan. Dit keer omdat het medisch moest. In mijn verleden, omdat mijn broer er zin in had.

Geen aandacht voor mijn verwerking

Terug in de thuissituatie heb ik behoefte aan echte aandacht voor alles wat we gezamenlijk mee hebben gemaakt. Ik wil het een plekje geven, maar ik krijg toch echt het gevoel dat al die gebeurtenissen niet belangrijk meer zijn. Dat ík niet belangrijk genoeg ben om mij die tijd van verwerking te gunnen. Ook worstel ik ermee dat ik niet eens een ‘normale’ zwangerschap heb gehad en dat het verloop zo moeizaam is gegaan.

Helen van de zwangerschap

Onlangs realiseerde ik mij dat ik de enige ben die de juiste aandacht kan geven aan mijn traumatische bevalling. Omdat ik dat nodig heb. Tijdens een gesprek over deze periode heb ik er een soort film van gemaakt, in gedachten. Een film, die we tig keer laten afspelen; langzaam, snel, gedetailleerd, vaag, in stukjes, helemaal of achteruit. We knippen erin, husselen het door elkaar en uiteindelijk zetten we erbij: DIT IS HET VERLEDEN. Het verleden hebben we bij ons in het nu. De scherpte van mijn bevalling is er, in het nu, vanaf. De rauwe kantjes zijn zachter geworden. Mijn zoon is nu 5 en hij is een superzoon. Samen met mijn man zijn we een mooi gezin, waar ik heel dankbaar voor ben.

Het gesprek met deze twee aanstaande verloskundigen heb ik als fijn kunnen ervaren. Het was een mooi gesprek. Zij hebben het gesprek helemaal bij mij gelaten en dat hebben ze precies goed gedaan.

Deel op Facebook

Tweet