I’m walking on a wire
I close my eyes and fly out of my mind
Into the fire
– uit Sunny came home van Shawn Colvin
Vallen
Angst dringt zich aan me op. Ik probeer me te focussen op wat de psychiater tegenover me zegt, maar haar woorden komen amper bij me binnen. Ik word duizelig en het voelt alsof ik val, eindeloos val. Het wordt steeds moeilijker om me te blijven concentreren en de psychiater wordt steeds vager. Haar gezicht verdwijnt in een wazige poel en mijn lichaam vliegt erachteraan.
Tissues
Wanhopig zoeken mijn ogen de kamer af naar een beetje houvast. En die vinden ze: de tissue box. Hij voelt ver weg en onrealistisch, maar ik kan hem scherp zien. De rest van de sessie klampt mijn blik zich aan de tissues vast, terwijl de woorden uit mijn mond zich bijna automatisch tot antwoorden op vragen vormen. De angst is weg, verdwenen in dezelfde poel als de psychiater en mijn lichaam.
Dissociatie
Sinds kort weet ik dat wat er met mij gebeurt dissociatie heet. Ik wist eerder wel dat het bestond, maar de dissociatie waar ik uit mijn omgeving bekend mee was zag er zoveel anders uit dan wat er met mij gebeurt. Ik heb wel eens met een therapeut gedeeld wat ik ervaarde en dat ik op zo’n moment niet bij mijn emoties kon, maar haar reactie was dat dat niet kon en dat ik hoe dan ook iets moest voelen. Daarna heb ik er jaren over gezwegen, want het kon immers niet.
Overlevingsmechanisme
Ondertussen weet ik dat het een overlevingsmechanisme uit mijn jeugd is, van de momenten waarop ik machteloos was en vluchten uit mijn lichaam de enige mogelijkheid was. Dat mechanisme is in het heden nog steeds actief. Iets triggert me en mijn bewustzijn checkt uit. Ik ben er nog wel, ik kan nog op dingen reageren, maar het lukt me niet om er bewust bij te blijven. Het is alsof mijn hoofd bij de treinpoortjes uitcheckt, maar ik mijn lichaam ben vergeten mee te nemen. Ik weet niet wanneer het zich weer bij mijn hoofd voegt en ik ben de controle kwijt.
Nu
Nu weet ik wat er aan de hand is valt het me pas op hoe vaak het gebeurt. De ene keer heftiger dan de andere keer. Soms lang, soms kort. Maar elke keer ingewikkeld en vanuit heftige emoties. Nu ik het weet kan ik er ook mee aan de slag, leren hoe ik ermee om kan gaan. Zodat ik in de toekomst in het nu kan blijven en ik niet meer bijna machteloos het vuur van controleverlies in wordt gezogen.
Jessica’s eigen blog staat hier: Uit het donker
Ik ken dat gevoel. Heel eng zelfs. Alsof jou identiteit uit je lichaam getrokken word. Een soort boze dromen en toch in het echt zien. Ik heb borderline maar ik ben bijna klaar met mijn therapieën.Ooit hoorde ik de stem van mijn vader mijn naam roepen. Een zachte rustige stem, maar dan van iemand die zijn spijt heeft betuigd. Ik heb mijn vader allang vergeven. Vanuit mijn geloofsovertuiging weet ik dat mijn hemelse vader dichter bij is gekomen. Ik kan erin berusten. Maar dit verhaal is heftig en het maakt jou sterk. Mijn complimenten