Gastblogger Marcel
Ik ben Marcel, 48 jaar oud inmiddels en heb een vroeg misbruikverleden met mijn moeder, wat voor het eerst opkwam in therapie in 2011. Voor 2011 had ik al allerlei psychosomatische en ernstige fysieke klachten, vanaf ongeveer mijn zevende jaar. Zelf wist ik dat er ‘iets’ zat, maar het werd maar niet opgepikt in de reguliere hulpverlening. Na 2011 werd dat langzaam duidelijk, totdat ik (eindelijk) een jaar geleden zelf hulp ben gaan zoeken op basis van de hulpvraag seksueel misbruik.
#Mentoo
Veel eerder gedane therapie en opleidingen helpen mij in dit proces, waar ik, als man, jullie deelgenoot van wil maken. De reden hiervoor is dat ik mezelf voel als een echte minderheid en een ander geluid wil laten horen in de #metoo discussie waar alleen maar aandacht is voor daderschap van mannen. De hulpverlening voor mannen schiet schromelijk tekort en ik hoop hiermee een aanzet te geven dat dit gaat verbeteren.
Schrijven om gezien te worden
Ik denk dat ik al ver ben in mijn verwerkingsproces. Eigenlijk denk ik dat ik klaar ben om anderen te gaan begeleiden. Wanneer ik dat doe, sta ik in mijn kracht en kan ik alles wat me is overkomen en wat ik geleerd heb ten positieve keren.
Familiedrama
Vier maanden geleden beslist een familiedrama met dodelijke afloop anders. Mijn petekind (oudste zoon van mijn broer) verongelukt en hierdoor komt mijn verwerkingsproces tot stilstand. In mijn gezin van herkomst gaat nu alle aandacht uit naar dit drama, net nu ik het misbruik bespreekbaar heb gemaakt. Ook bij mezelf bespeur ik de neiging om de dood van mijn petekind véél erger te vinden.
Terug bij af, maar met meer ervaring
Het voelt alsof ik weer ‘terug bij af’ ben. Terug in de tijd, zo’n zeven jaar geleden. Tijdens mijn burnout schrijf ik voor het eerst over mijn misbruik-verleden. Alle vragen van toen herleven. Wat is er nu werkelijk gebeurd? Ik moet mezelf nu wederom wakker schudden. Iedere keer weer zeggen: “Ja het gaat over mij en ja het is waar.” En ja, ik weet nu wat het is …
Ik ben slachtoffer van seksueel misbruik
Voor het eerst begin ik mezelf nu te zien als slachtoffer. Ik geef mezelf toestemming om me slachtoffer te voelen. Ik geef het verzet daartegen op. Ik merk hoe vaak ik de daders verdedig om de harde werkelijkheid niet te hoeven zien. Het besef komt steeds meer binnen hoe verraden ik me voel, ook door mezelf. Als ik dat toelaat merk ik dat mijn leven ‘klopt’. Alles is nu verklaarbaar en dat geeft rust; ook als het nu niet goed gaat. Het ligt niet aan mij …
Mijn moeder is de dader
Ik wilde er eerder niet echt aan. Met mijn moeder als dader ging dat nu eenmaal niet. Mijn moeder, die mij in bed de rol van partner toebedeelde en uit bed mij als haar dochter zag. Dat valt niet mee als je nog een jongetje bent …
Mijn lichaam is mijn bondgenoot
Ik verblijf op een plek waar veel natuur is, maar weinig te beleven. Het werpt me terug op mezelf en ik merk een tweespalt. Mijn lijf vindt het wel oké; in mijn hoofd benauwt het me soms. Die twee kunnen het niet zo goed met elkaar vinden, hoewel ik ‘denk’ dat ik goed in mijn lijf zit. Allerlei lichamelijke klachten laten zien dat er nog een weg te gaan is. Ik mag mijn lichaam leren koesteren . Voelen dat het echt van mij is en dat het mij de weg toont naar mijn behoeftes en mijn herstel.
Schrijven om in beweging te blijven
Voor nu maak ik zoveel mogelijk de verbinding met mijn lijf. Ik heb er hulp bij en dat helpt me om ‘in beweging’ te blijven. Want ik wil voorkomen dat ik verstijf en tot stilstand kom. Schrijven helpt mij daarbij. Vandaar dat er nog meer van deze blogs zullen volgen.
Beste Marcel, wat een open en eerlijke en heldere tekst! Ik zie je, ik lees je en wat fijn dat jij ook jezelf ziet en erkent en liefdevol steunt in dit trauma. Respect voor jou! Lieve groet, Ine
Dank lieve Ine,
de credits voor de tekst gaan grotendeels naar Ivonne; tenminste als het gaat over de helderheid. Zij dwingt me om te schrijven over mezelf vanuit het hier en nu. Dat is confronterend maar ook helend, want “ja het gaat over mij”. Mede dank zij jou sta ik hier nu…! 😉
huggg,
Marcel
Mooi Marcel! Je laat jezelf steeds meer zien!
Dit is weer een grote stap. Liefs, Mariël
ja Mariël,
jij bent daar echt wel voor mij de trigger en goede voorbeeld in geweest waarvoor veel dank!
hugg,
Marcel
Veel sterkte!
Hallo Marcel.
Ik heb bewondering voor je dat je het bent aangegaan om het proces van strijden tegen jezelf op te geven. Want pas dan kun je ervaren wat het misbruik werkelijk met je gedaan heeft. Je komt dan uit bij je diepe pijn en deze dient omarmt te worden zodat jij zelf verder kunt met het leven.
Seksueel misbruik tekent je hele leven. Je kunt deze traumatische ervaring niet ongedaan maken, wél hoe je daarmee omgaat.
Als therapeut van mensen die misbruik ervaringen hebben, ben ik regelmatig getuigen van ‘de strijd’ die men moet voeren met zichzelf. Want, jezelf hervinden en het leven op de rails krijgen, dat is hard werken. Maar nu niet tegen maar voor jezelf. En jij het dat gedaan.
Kompliment.
dank Elly!