Poolster
Tranen van verwarring en pijn
ik weet niet meer “wie” ik moet zijn
Ik zou soms willen dat ik mijn hart kon stoppen
omdat het toch niet weet waarvoor het moet kloppen
Langzaam drijf ik uiteen
Ik voel mij zo verward en alleen
De kracht en moed in mij vervagen
Ik kan de pijn soms niet meer verdragen
Het leven is niet mooi genoeg om verder te gaan
Ik zou het liefst niet meer bestaan
Maar vergeten moet ik deze woorden
want de Poolster zal mij leiden naar het Noorden
Zodat ik mijzelf weer tegenkom en verder kan leven
samen met de mensen die om mij geven
Melissa van der Meer, 34 jaar
(geschreven rond mijn 15e jaar,1996)
Zelfs in het donkerste donker is er licht
Ik had zelfs in mijn donkerste momenten nog een piepklein lichtje in mij….de Poolster in mij, welke mij overal doorheen heeft weten te slepen. Vooral in mijn opleiding tot Dans en Beweging therapeut waar ik ruim 2 jaar geleden mee begonnen ben, kwam ik mijzelf tegen en heb ik mijzelf weer ontmoet.
Mijn woede erkennen
In deze therapie heb ik mijn immense woede kunnen en mogen uiten, ben ik mijn engste en grootste monsters tegengekomen en heb ik deze naar buiten gebracht. Ik heb mij erkend gevoeld in alles wat er mij leefde, ook met het meest lugubere en donkerste stuk in mij. Dit heeft mij veel ruimte gegeven en heeft mijn hart beetje bij beetje steeds meer geopend. Daar ben ik heel dankbaar voor!
