Verpleegopleiding
Het is september 1988 .Ik ben 17 jaar en eindelijk is het dan zover! Ik begin aan de verpleegopleiding in het ziekenhuis waar ik geboren ben, waar ook mijn moeder háár opleiding heeft gedaan. Als klein meisje wist ik al dat ik verpleegster wilde worden. Ik had een compleet ziekenhuis van Playmobil. Mijn nicht, die arts wilde worden, en ik fantaseerden toen we klein waren altijd, dat zij de arts was en ik haar verpleegkundige.
Ik verhuis naar de zusterflat op het terrein en begin vol goede moed aan de opleiding. Ik weet dan nog niet dat alles anders zal gaan lopen. Het is best spannend om op mezelf te gaan wonen, al ben ik wel blij dat ik thuis weg ben. Het geruzie en gedoe met mijn broertjes ben ik wel zat. Wél vind ik het eenzaam zo alleen op mijn kamer, al heb ik goed contact met mijn buurvrouw.
Geconfronteerd met verleden
De theorielessen krijg ik bij een ander ziekenhuis, samen met leerlingen van diverse ziekenhuizen uit de regio. Ik kom in een leuke klas terecht en voel me er thuis. Ook de leraren zijn aardig. Als we in groepjes aan een thema gaan werken, kom in een groepje die het gaat hebben over incest. We moeten zelf dingen bedenken die we kunnen gebruiken voor dat thema. Ook moeten we bedenken hoe we als verpleegkundige hiermee te maken kunnen krijgen. Het thema duurt een aantal weken.
Confronterend om mee bezig te zijn
Ik merk dat het best confronterend is voor mij. We besluiten een interview te houden met een agent van de zedenpolitie. Met zijn drieën gaan we naar het politiebureau en daar gaan we in gesprek met die agent. Die man vertelt over hoe je aangifte kunt doen en meer van dat soort praktische zaken. Op een gegeven moment maakt hij een grapje: “1 op de 4 is slachtoffer dus wie van ons vier is het?” Hij zegt meteen dat je zo niet moet denken natuurlijk, maar ik schrik wél. Ik hoop dat de anderen mijn reactie niet zien.
Het thema incest confronteert mij
Tijdens de weken dat we met het thema bezig zijn, zit ik niet lekker in mijn vel. Ik voel me verdrietig en eenzaam. Jannie, onze klassenleraar en leraar verpleegkunde, heeft in die dagen erna in de gaten dat er iets met me is en knoopt een gesprek aan. Ze is heel vriendelijk en ik vertrouw haar zodanig, dat ik vertel wat mijn opa met me heeft gedaan. Dat daardoor het thema waar we mee bezig zijn wel heel erg confronterend is.
Een belangrijke stap: Er over praten!
Samen met Jannie besluit ik dat het goed is hier met Monique, de docent psychologie, over te praten. Voor het thema-project besluit ik een interview met mezelf te houden, maar de anderen daarbij niet te vertellen dat ik de geïnterviewde ben. Ik vertel hen dat ik het gesprek houd met een kennis van mij. Het is erg confronterend om mijn verhaal in interviewvorm op papier te zetten, maar helpt me ook om de dingen op een rijtje te zetten. Nadat ik het interview aan de klas heb voor gelezen praat ik er met Monique over.
Praten, praten en nog eens praten
Ik praat veel met Monique en Jannie over het misbruik in het verleden .Over Opa en die jongen uit het dorp. Ik voel me eindelijk begrepen door iemand. Ze veroordelen me niet maar luisteren zonder te oordelen. Ik ben wel voortdurend bang dat ze me ook zullen laten vallen. Dat ze de afspraak om te praten zullen afzeggen. Ik heb sterk het gevoel dat er voor mij geen tijd is, dat ik waardeloos en nutteloos ben. Ik voel me een stuk gereedschap meer niet.
Gelukkig laten ze mij niet vallen
Het is zo fijn met iemand te kunnen praten. Als de dames merken dat het me te veel aanvliegt, bieden ze me aan dat ik bij hen kan slapen. Het besef, dat het eigenlijk niet normaal is wat opa deed, is beangstigend en ik vraag me af of ik niet meer verzet had moeten plegen. Maar ik was wél altijd blij dat ik er iemand lief voor me was. Ik ben op school zo vaak gepest, dat ik blij was dat er iemand was die me wel de moeite waard vond.
Troost
Zo logeer ik een paar keer bij allebei en dat geeft me de energie om door te gaan. Jannie heeft vier katten een van die katten ”Mormeltje” voelt dat ik behoefte heb aan troost. Jannie ziet dat en ze besluit dat het goed voor me is, als ik die kat mee naar huis neem. Dat vind ik een bijzonder cadeau en deze kat haalt mij uit mijn eenzaamheid en geeft me troost als ik het moeilijk heb. Bij Jannie voel ik veel liefde en troost. Terwijl ik, als ik bij Monique logeer, juist blij ben eindelijk te kunnen praten over mijn nare herinneringen.
Redders in de nood
Deze twee dames hebben dus veel voor mij betekend en ben dan ook nieuwsgierig hoe het nu met ze is, maar heb ze tot op heden niet terug kunnen vinden. Maar ik blijf altijd met grote dankbaarheid aan ze terug denken, want ik weet niet wat er toen van mij terecht zou zijn gekomen als ze me niet opgevangen hadden.
Tijdelijk stoppen met opleiding
Helaas zit ik op dat moment zo met mezelf in de knoop, dat ik in overleg met ziekenhuis besluit voorlopig met de opleiding te stoppen. Eerst ga ik aan mezelf werken. Dat doe ik door bij het JAC in een praatgroep te gaan. Ik baal ervan dat ik mijn droom voorlopig moet opgeven, maar heb er dan nog alle vertrouwen in dat het goed gaat komen.
Helaas nooit meer teruggegaan
Helaas is het er nooit meer van gekomen de opleiding af te maken. Ik baal er nog altijd van, dat ik onder andere door wat die man heeft gedaan, het niet kan opbrengen mijn droom te verwezenlijken. Ik heb later wel geprobeerd weer te beginnen, maar op dat moment zat ik nog steeds niet goed in mijn vel en ben toen niet aangenomen op een opleiding.
Een nieuwe start
Ik kom via een uitzendbureau terecht bij het bedrijf waar ik nu al meer dan 25 jaar werk. Ik vind het tot op de dag van vandaag jammer dat ik mijn droom niet heb kunnen waarmaken, Maar heb al die tijd wel geleerd in de avonduren. Eerst vakken op de HAVO. Daarna nog de doktersassistente opleiding. Door omstandigheden heb ik alleen het theoriegedeelte afgerond en toen ik moeder werd haalde ik daar verder mijn voldoening uit .
Turnjuf
Ook heb ik een opleiding gevolgd om turnjuf te worden en ik geef nu al enkele jaren met plezier gymles op een turnvereniging naast mijn baan. Toch blijft het kriebelen. Op dit moment ben ik begonnen met een korte HBO cursus in de psychologie om te kijken of ik het niveau aan kan, met het plan om daarna een bachelor opleiding van 4 jaar te volgen. Op die manier hoop ik alsnog in de gezondheidszorg aan de slag te kunnen en mijn droom te verwezenlijken. Je bent immers nooit te oud om te leren en te dromen.
Rija
Vertel ook jouw verhaal
Heb jij ook een verhaal om te delen? Wil jij leren hoe je jouw verhaal op een goede manier onder de aandacht brengt? Geef je op voor de cursus ‘Bloggen over seksueel misbruik’
