Trouw aan jezelf!
Het is snel gebeurd, vooral als je jezelf nog niet zo heel goed kent. Ken je dat? Dat je ja zegt tegen iets wat niet ‘klopt’ bij wie je bent. Je probeert te voldoen aan de wensen, eisen en adviezen van anderen. Het is één van de vele manieren waarop onze afweermechanismen in de weg kunnen zitten.
Advies vragen
Advies vragen kan goed gaan, maar veel vaker gaat het mis. Dan doen we wat die ander ons aanraadt, los van onze eigen gevoelens, los van onze intuïtie. Want als je iemand om advies gevraagd hebt, is het dan niet ‘onbeleefd’ of ‘ondankbaar’ als je toch je eigen zin doet? Met frisse tegenzin gaan we dus toch naar die film, doen we toch mee met de kerstviering of beginnen we toch aan dat dieet…
Voldoen is niet voldoende
Hoe vaak voldoe je aan de wensen en verlangens van anderen? Hoe vaak zeg je ja, terwijl je niet durft te voelen dat je hart nee zegt? Uit beleefdheid, gebrek aan assertiviteit, omdat je niet durfde tegen de stroom in te gaan. Te weinig ‘Ik-kracht’ noemde mijn therapeut dat ooit.
De veilige weg
Meegaan met de stroom lijkt veilig. Doen wat anderen zeggen, wat je therapeut zegt of je familie. Doen wat anderen voor jou hebben uitgezocht. Maar: ‘alleen dode vissen zwemmen met de stroom mee’. Het lijkt veilig, maar het is een manier van ‘om het leven heen gaan’ in plaats van leven.
Ingebouwd excuus
Als het dan mis gaat (en maar al te vaak gaat het mis), dan was het immers niet ons eigen idee? Je hebt een ingebouwd excuus als het mis gaat. Dan is het de schuld van de adviseur, die had ons beter advies moeten geven. We zijn wéér het slachtoffer. We hebben iemand gevonden om de schuld te geven van ons falen en daarmee verleggen we de verantwoordelijkheid voor ons eigen leven.
Jezelf zijn in een wereld met alleen maar anderen
Het vraagt moed om je eigen weg te volgen. Om desnoods tegen het advies van anderen in je eigen ‘ding’ in de wereld te zetten en te doen waar jij je goed bij voelt. De moed om jezelf te zijn, in een wereld met alleen maar anderen.
Vanaf nu is mijn leven van mij
Hoe zou het zijn als je vandaag besluit: ‘Vanaf nu is mijn leven van mij!’?
- Wat zou je gaan doen?
- Wat zou je niet meer doen?
- Welke dingen doe je nu op ‘hun’ manier, die je graag anders zou willen?
Dat kunnen hele kleine dingen zijn. De manier waarop je de kopjes in de vaatwasser zet of dat je je haar laat groeien of juist afknipt. Maar het kunnen ook beslissingen zijn met verstrekkende gevolgen. Of je je familie nog wilt zien of niet (en onder welke voorwaarden). Of je aangifte wilt doen of niet.
Er op terug komen
Maar wat doe je als je al ja hebt gezegd, tegen iets wat voor jou niet klopt? Wat als je al iets beloofd hebt? Zelfs dan is het meest eerlijke om trouw aan jezelf te blijven. Om toe te geven: ‘Ik heb me vergist’. Dat is moeilijk, want dat voelt hartstikke kwetsbaar. Die kwetsbaarheid is tegelijk je kracht. Uit ervaring kan ik zeggen dat het ontzettend oplucht (ook als je zeven doden sterft, voordat je het durft).
Hoe eerlijk ben jij met jezelf?
