Verhalen over seksueel misbruik
Het is 2018. Overal op de wereld komen de verhalen over seksueel misbruik naar buiten. Van jongensinternaten tot jeugdzorg. Van kindercréche tot kelderbox. Van de sportschool tot Hilversum. Van #zeghet tot #metoo. Langzaam begint het bij het grote publiek te dagen: seksueel misbruik bestaat en het is wijdverspreid.
De onderste steen boven
In 2013 sprak ik Dianne Bosch, auteur van ‘Alles moet open’ over de tijd waarin we leven. De titel van haar boek lijkt haast profetisch te zijn. Alles moet open is ook het gevoel van mensen die nu met het onderzoeken van seksueel misbruik bezig zijn. Doofpotten worden opengebroken, feiten boven tafel gehaald.
Het perspectief van helen
Ik denk dat het van groot belang is, dat we deze tijd in het perspectief van helen zetten. Als we alleen maar op zoek gaan naar genoegdoening, als we enkel inzetten op het straffen van de betrokken daders en doofpotters, dan missen we de eigenlijke kans die al deze openheid ons biedt. De kans om te helen.
De wond moet open, de pus moet er uit
Om te helen is het nodig dat we de boel flink binnenstebuiten keren. De wond moet open, er moet een drain in. Alle pus en viezigheid moet eruit. De verhalen moeten verteld. Maar er is meer nodig dan alleen maar de openbaring. Als we blijven steken in hoe erg het allemaal is, dan zitten we over 20 jaar met een nieuwe beerput.
De sleutel tot de toekomst
Helen gaat over veel meer dan alleen maar het verhaal naar buiten brengen. Dat is ‘slechts’ de eerste stap. Een belangrijke stap waar de tijd nu rijp voor is. Maar daarnaast moet er iets anders gebeuren. Het verhaal moet herschreven worden. De slachtoffers mogen hun opgedrongen en aangenomen rol loslaten. Van slachtoffer doorgroeien naar overlever, een woord waarin al iets van de kracht van het individu herleeft.
Ik kwam, ik zag, ik overleefde?
Als het daar stopt hebben we nog steeds een identiteit die gekoppeld is aan het misbruik. Uiteindelijk is helen ook het loslaten van onze identiteit als overlever. Pas als wie we zijn, niet meer gekoppeld is aan de ellende die we in ons leven te overwinnen hebben gehad, zijn we vrij van het verleden. Daar zijn nog weinig rolmodellen van te vinden.
Tot volle bloei komen
Ik ben benieuwd of er mensen zijn die dit lezen, die voelen dat ze zelf inmiddels tot volle bloei zijn gekomen. Die zich niet meer identificeren als slachtoffer en ook niet als overlever. Mensen voor wie het seksueel misbruik nog maar een onderdeel is van het verhaal dat ze over zichzelf vertellen. Mensen bij wie het verhaal inmiddels gaat over hun talenten, hun passie en hun levenslust.
Ken jij zo’n voorbeeld?
Daarvoor is de ‘Hel(d)en van seksueel misbruik Award’ in het leven geroepen. Om die helden in de schijnwerpers te zetten. Om te laten zien en voelen dat helen kan. Dat er hoop is. Dat er mensen zijn die geheeld zijn! Dat er mensen zijn die hierbij hulp kunnen bieden. Kortom, dat er ook succesverhalen te vertellen zijn.
