Wat heeft bloggen over seksueel misbruik me opgeleverd – gastblog Harry

Bloggen over seksueel misbruik: inzicht en pijn

In de afgelopen periode heb ik zes blogs geschreven, naar aanleiding van de ‘cursus bloggen over seksueel misbruik’ van Ivonne Meeuwsen. De blogs heb ik in korte tijd in een roes geschreven. Ik dook dieper en dieper in mijn pijnlijke verleden. Mijn verleden kwam meer en meer tot leven. Ik kwam er middenin te zitten. Dit leidde niet alleen tot meer inzicht, maar ook meer pijn: gigantisch veel pijn.

Mijn eerste trauma’s zijn verwerkt

Er zijn inmiddels een paar weken verstreken en nu ik iets meer afstand heb, kan ik een duidelijke conclusie trekken. Mijn eerste trauma’s (afwijzing en emotionele verwaarlozing) heb ik aardig verwerkt. Het is helemaal mijn verhaal geworden en het levert me niet zo veel emotionele pijn meer op, om dit onder ogen te zien. Ik voel ook bijna geen wrok meer hierover. En wat anderen ervan vinden, is niet meer relevant.

Het verwerken van seksueel misbruik is nog niet klaar

Het seksueel misbruik ben ik nog volop aan het verwerken: ik voel nog veel pijn, woede en gemis; het is nog als een open wond in mij. De schade die ik daarbij opgelopen heb (verlies van mijn mannelijkheid, kracht en seksualiteit), is nog niet geheeld. Het is nog een defect, iets wat ik mis, wat voor mij (nog) niet in orde is.

De winst van het schrijven van de blogs

De winst van het schrijven van de blogs is voor mij dat ik nu beter weet waar ik sta in het helingsproces. Ik onderschat de impact van het misbruikt zijn niet meer. Ik heb er vertrouwen in dat ik het trauma van mijn misbruik kan overwinnen. Zoals ik het trauma van mijn afgewezen en verwaarloosd zijn ook heb overwonnen.

Weerbaarder, mannelijker en volwassener

Ik weet een paar dingen die ik wil:

  • weerbaarder worden
  • mannelijker worden
  • volwassen(er) worden

Daarnaast zal ik moeten rouwen: de pijn van het trauma toelaten.

Trouw aan mezelf

Ik voel, dat ik therapie-moe ben en ook wel verleden-moe en pijn-moe. Maar ik wil mijn onverwerkt verleden ook weer niet in de doofpot stoppen. Dat is mijzelf ontrouw zijn, dat is wegkijken en dat wil ik niet meer.

Balans en in mijn kracht komen

Mijn eerste zorg is om weer een beetje in balans te komen. Afleiding helpt. Ik geloof er in dat mijn onbewuste mij helpt. Mijn grootste verlangen is om in mijn eigen kracht te komen. Maar dan écht, van binnenuit. Dit zal in kleine stapjes gaan, dat kan niet anders. Ik ben er van overtuigd, dat dit verlangen mij uit de gevangenis van mijn slachtofferschap zal bevrijden en mij weer in het volle leven zal brengen.

Harry

Besteed je helingsproces niet uit! Gastblog Marcel

illustratie bij blog over rechtszaakIn mijn rol als hulpverlener én als lotgenoot hoor ik vaak verhalen over ervaringen met een rechtszaak. Het maakt bij mij een mix van gevoelens en gedachten los.

“Ben ik te laf om een rechtszaak aan te gaan”?

‘Komt het misbruik door een rechtszaak te dichtbij of ga ik pijn uit de weg?’

“Wat schiet ik er mee op?” is een andere gedachte.

En belangrijker: “Wat is het doel van een rechtszaak?”

Wat is het doel van een rechtszaak?

Die laatste vraag heeft me overtuigd dat een rechtszaak niet zoveel zin heeft; althans niet als het gaat over helen voor jezelf. Wél als het gaat om te voorkomen dat diegene meer slachtoffers maakt. Overigens kun je daarvoor ook alleen een melding doen.

Helen is niet het doel van een rechtszaak

Onze rechtsspraak is geen instrument om te helen. Het systeem is daarvoor niet ingericht en zal dat ook nooit kunnen. Het kan hoogstens een vorm van ‘genoegdoening’ geven, als iemand terecht wordt veroordeeld. Het hoogst haalbare is denk ik dat het een pleister op de wonde kan zijn. Als een rechtszaak tenminste verloopt zoals het slachtoffer het graag zou willen.
En dat is maar zelden het geval volgens mij …

Triggers in een rechtszaak

Vaak wordt een rechtszaak juist je achilleshiel omdat je getriggerd wordt in je onmacht. Je moet voor een rechtszaak namelijk heel veel uit handen geven. Dat kan traumatiserend werken, doordat je opnieuw die onmacht ervaart; zeker als het uitmondt in een teleurstellende strafmaat of zelfs vrijspraak.

Helen doe je zelf

Ik ben tot de conclusie gekomen dat echt helen pas lukt als ik het zelf doe op een manier waarop ik controle heb over mijn proces. En dan bedoel ik mijn eigen verwerkingsproces.
Want dat blijft – ongeacht of de daderes vastzit, vrij rond loopt of inmiddels overleden is.

Grote helende stappen

In mijn verwerkingsproces heb ik in het verleden een grote stap gezet die ik je niet wil onthouden. Ik heb een opstelling gedaan waarbij ik, gesteund door vele mannen achter mij, de daderes heb verteld wat de schade en de pijn is die haar daden bij mij hebben teweeggebracht.

Symbolisch teruggeven

Toen ik dat symbolisch terug kon geven en zij het aan kon nemen merkte ik dat mijn boosheid waar ik nog mee worstelde, verdampte als sneeuw voor de zon. Deze, zelf georganiseerde sessie, heeft mij meer gebracht dan welk strafrechtelijk proces ooit zou kunnen.

Los komen van de daderes

Met andere woorden; ik kwam steeds losser van de daderes, op een manier die een rechtszaak nooit zou kunnen doen. Waarbij een rechtszaak zelfs erg in de weg zou zitten. Ik snap dat elk verhaal uniek is en dat iedereen voor zichzelf moet besluiten wat voor hem/haar de juiste route is.

Houdt zelf de regie

Maar wat ik wel wil meegeven: blijf in de regie en uit de onmacht.

Als je naar aanleiding van dit bericht wat kwijt wilt of hulp zoekt kan je me mailen op info@craftingpeople.nl of bellen: 06 51901985 (Marcel) bij voorkeur tussen 08-09u.

Craftingpeople.nl

Ik heb toekomst, gastblog Mariël

Ik heb een toekomst

Vandaag geef ik mezelf een dag vrij. Een dag om uit te rusten na een weekend werken. Het werk in huis mag blijven liggen. Ik lig op de bank, probeer mijn lichaam te voelen en mezelf helemaal te ontspannen. Allerlei gedachten gaan door mijn hoofd, ze laten me niet los. De mooie ontwikkelingen in mijn leven van de laatste maanden. De verbinding die ik voel met mezelf en met andere mensen, familie, vrienden, nieuwe contacten. Zo lang was dat een groot verlangen en nu is het werkelijkheid geworden. Beetje bij beetje dringen ook de gedachten aan een toekomst zich op. Dan ‘moet’ ik weer schrijven, deze blog.

Ik verlang naar een toekomst

Mijn hele leven al, werk ik naar een toekomst. Ik verlang naar een beter leven, succes, erkenning en nog veel meer. Ik droom van een mooi leven. Een leven dat vele malen beter is dan wat ik heb. Ik voel me altijd zo eenzaam.

De hoop houdt mij overeind

Die droom, die hoop houdt me overeind. Het MOET beter kunnen dan nu. Het is een klein vlammetje waar ik me op de een of andere manier aan vast houdt. Het heden is verwarrend, moeilijk, soms ondraaglijk. Ik creëer een schijnveiligheid om te kunnen overleven maar nergens voel ik mij werkelijk veilig.

Ingehaald door het verleden

Ik leef naar de toekomst en toch, toch word ik steeds ingehaald door het verleden. Door hard te werken, gaat het steeds beter met me. Ik ben succesvol in mijn opleidingen en in mijn werk, maar het voelt nooit goed genoeg, ik ben nooit goed genoeg. Er is een enorm gat dat nooit gevuld wordt.

Een leven vol triggers

Ik word keer op keer getriggerd. Een gebeurtenis, een gesprek, een vraag, ze kunnen me zomaar compleet onderuit halen. Emoties overspoelen me dan en nemen me mee naar het verleden. Alleen dat weet ik niet. Ik snap er niets van; ik ben een verstandige, onafhankelijke vrouw, hoe kan dit dan gebeuren? Later besef ik dat het triggers zijn. Het verleden laat zich zien door een voorval, een moment dat me terug neemt in de tijd. Het is een manier van mijn lichaam en geest om te zeggen: “je hebt nog wat te verwerken”.

Dealen met het verleden in het heden

Ik zet twee jaar al mijn plannen in de ijskast. Dat is moeilijk want ik werk graag en ben graag bezig, maar werken leidt ook af. Ik ben in therapie om mijn incestverleden te verwerken. Het is zwaar. Er is geen toekomst, en als ik aan de toekomst denk word ik overspoeld door machteloosheid. Er is een heden, een heden waar ik vaak niet mee om weet te gaan.

Helen is hard werken

Ik ben vaak moe, ik rust veel en tegelijk werk ik hard. Incest verwerken is hard werken. Ik wil niet blijven hangen in mijn proces, ik wil een toekomst als onafhankelijke, zelfstandige vrouw. Het verwerkingsproces brengt me vaak naar het verleden. Het verleden laat zich zien als beschadigde delen van mezelf, mijn innerlijke kinderen. Alle delen, willen gezien, gehoord en erkend worden. Er lijkt geen einde aan te komen en toch, ik voel me stap voor stap steeds sterker. Mijn vertrouwen in mezelf neemt toe.

Ik heb toekomst

Het lijkt ineens, maar het is jaren hard werken geweest: ik ben zover, zover dat ik een toekomst heb. Ik ben nog moe van alles wat er gebeurd is en nog gebeurt. Ik rust veel, tenminste, dat probeer ik. Plannen voor de toekomst dienen zich langzaam aan. Mijn boek over de impact van incest op alle levensgebieden, is al een heel eind. In het voorjaar 2018 wordt het uitgegeven. Het is nu al vaak een mooi onderwerp van gesprek en brengt me veel.

Bouwen aan mijn toekomst

Ik open mijn praktijk. Ik “moet” niets. Ik verbaas me. Na twee jaar “processen”, durf ik niet zo goed aan de toekomst te denken. Steeds als ik dat wel deed, werd ik teruggefloten en werd ik getriggerd. Ik leef in het heden en kijk per dag hoe het gaat. Ik heb een toekomst en mag deze nu verkennen vanuit mijzelf, vanuit wat ik fijn en belangrijk vind. De verwarring, de pijn voorbij. Dat is zo bijzonder, daar zijn geen woorden voor!

Mijn boek

Mijn boek, mocht je interesse hebben, is in de voorverkoop te bestellen via mijn website: www.wavecoaching.nl. Je helpt met je bestelling om publicatie van het boek te financieren.

Wie ben jij?

Verhalen over seksueel misbruik

Het is 2018. Overal op de wereld komen de verhalen over seksueel misbruik naar buiten. Van jongensinternaten tot jeugdzorg. Van kindercréche tot kelderbox. Van de sportschool tot Hilversum. Van #zeghet tot #metoo. Langzaam begint het bij het grote publiek te dagen: seksueel misbruik bestaat en het is wijdverspreid.

De onderste steen boven

In 2013 sprak ik Dianne Bosch, auteur van ‘Alles moet open’ over de tijd waarin we leven. De titel van haar boek lijkt haast profetisch te zijn. Alles moet open is ook het gevoel van mensen die nu met het onderzoeken van seksueel misbruik bezig zijn. Doofpotten worden opengebroken, feiten boven tafel gehaald.

Het perspectief van helen

Ik denk dat het van groot belang is, dat we deze tijd in het perspectief van helen zetten. Als we alleen maar op zoek gaan naar genoegdoening, als we enkel inzetten op het straffen van de betrokken daders en doofpotters, dan missen we de eigenlijke kans die al deze openheid ons biedt. De kans om te helen.

De wond moet open, de pus moet er uit

Om te helen is het nodig dat we de boel flink binnenstebuiten keren. De wond moet open, er moet een drain in. Alle pus en viezigheid moet eruit. De verhalen moeten verteld. Maar er is meer nodig dan alleen maar de openbaring. Als we blijven steken in hoe erg het allemaal is, dan zitten we over 20 jaar met een nieuwe beerput.

De sleutel tot de toekomst

Helen gaat over veel meer dan alleen maar het verhaal naar buiten brengen. Dat is ‘slechts’ de eerste stap. Een belangrijke stap waar de tijd nu rijp voor is. Maar daarnaast moet er iets anders gebeuren. Het verhaal moet herschreven worden. De slachtoffers mogen hun opgedrongen en aangenomen rol loslaten. Van slachtoffer doorgroeien naar overlever, een woord waarin al iets van de kracht van het individu herleeft.

Ik kwam, ik zag, ik overleefde?

Als het daar stopt hebben we nog steeds een identiteit die gekoppeld is aan het misbruik. Uiteindelijk is helen ook het loslaten van onze identiteit als overlever. Pas als wie we zijn, niet meer gekoppeld is aan de ellende die we in ons leven te overwinnen hebben gehad, zijn we vrij van het verleden. Daar zijn nog weinig rolmodellen van te vinden.

Tot volle bloei komen

Ik ben benieuwd of er mensen zijn die dit lezen, die voelen dat ze zelf inmiddels tot volle bloei zijn gekomen. Die zich niet meer identificeren als slachtoffer en ook niet als overlever. Mensen voor wie het seksueel misbruik nog maar een onderdeel is van het verhaal dat ze over zichzelf vertellen. Mensen bij wie het verhaal inmiddels gaat over hun talenten, hun passie en hun levenslust.

Ken jij zo’n voorbeeld?

Daarvoor is de ‘Hel(d)en van seksueel misbruik Award’ in het leven geroepen. Om die helden in de schijnwerpers te zetten. Om te laten zien en voelen dat helen kan. Dat er hoop is. Dat er mensen zijn die geheeld zijn! Dat er mensen zijn die hierbij hulp kunnen bieden. Kortom, dat er ook succesverhalen te vertellen zijn.

Meld hier jouw held(in) aan