Zwangerschap en dissociatie

Voorproefje uit het boek:

Een stukje uit één van de ervaringsverhalen uit het boek. Dit is een deel van het verhaal van Mimi. Over dissociatie tijdens de bevalling. Het boek geeft onder andere tips om hiermee om te gaan.

Geen flauw idee

Ik heb nog met niemand gepraat over bevallen. Ik weet helemaal niets van het hele proces. Als ik een slijmprop verlies, denk ik dat er iets mis is en dus bel ik het ziekenhuis om raad te vragen. ‘Dan is het tijd om naar het moederhuis te komen.’ is het antwoord. (Het moederhuis is een soort bevallingskliniek, in België)

De weeën

Ik heb veel contracties, ik heb heel veel pijnlijke weeën, maar ik heb geen ontsluiting. Ze leggen mij aan een infuus om de ontsluiting op te wekken. Vrij snel komen er hele heftige persweeën, maar ik mag niet persen, want ik heb nog niet genoeg ontsluiting. Ik roep het uit: ‘Het moet er uit’, maar ik heb nog steeds onvoldoende ontsluiting, dus ik mag niet persen.

De bevalling

Op een gegeven moment besluiten ze dat het toch geboren mag worden. Als ik de verloskamer ingebracht word, zie ik daar een vreemde meneer. Ik raak in paniek, weet niet wat ik moet doen, ik flip helemaal. Ik hoor ook niets. De gynaecoloog herken ik, maar er loopt allemaal volk dat ik niet ken. Ik ben gewoon weggegaan (gedissocieerd). Ik pers, maar er komt maar geen beweging. Met verschillende mensen duwen ze met geweld op mijn buik, om het kindje eruit te halen.

Traumatische ervaring

Ik heb extreem geschreeuwd tijdens de bevalling. Achteraf zeg ik: als ik had geweten dat ik seksueel misbruikt was, dan zou ik het daarmee vergeleken hebben. Alsof ik opnieuw seksueel misbruikt werd.

 

Terug uit de dissociatie

Op een gegeven moment ben ik er weer. Ik voel dat Arthur, mijn zoontje, door het geboortekanaal naar buiten glijdt. Ik krijg Arthur op mijn buik gelegd, maar ik ben er vies van. Hij zit onder de smurrie, dat had ik niet verwacht. Ze halen hem weg om hem schoon te maken. Ik word naar een andere ruimte gebracht, omdat ze in de gaten willen houden dat ik geen bloeding krijg. Heel alleen lig ik daar. Ik hoor de hele tijd een baby huilen en ik denk dat dat mijn baby is. ‘Waarom brengen ze hem niet?’ denk ik. Ik voel me daar heel verlaten.

Dan komen ze me halen en geven ze mij de baby in handen. Dat is een heel bijzonder moment, dat ze dat kleine bolleke in mijn armen leggen.

Bestel het boek hier

Meer lezen? Oplossingen, ervaringsverhalen en tips? Bestel hier het boek: Zwangerschap na seksueel misbruik

Hartverwarmende reactie van een partner en tips

Partners in beeld

Van de week kreeg ik deze reactie op mijn boek ‘Partners in beeld’. Ik heb gevraagd of ik hem (anoniem) met jullie mocht delen. Dat mocht! 🙂

Hallo Ivonne

Ik wil je graag even een mail sturen met dank en blijk van waardering voor het schrijven van het boek Partners in Beeld. Jouw verhaal, overwegingen en tips of adviezen zijn zo herkenbaar en eigenlijk ontzettend fijn om te lezen. Als partner weet je, werkelijk waar, niet wat je moet doen of waarvoor je staat, je bent echt compleet machteloos. Er is zo weinig zinvolle en leesbare informatie voor partners en jouw boek geeft enig houvast en hoop. En ja ook enige verlichting in mijn eigen pijn, die ik helaas in de afgelopen 20 jaar met mijn partner ook heb meegekregen. Na overspel van mijn liefste ben ook ik volledig kapot gegaan, je boek is helaas een redelijke accurate weergave van mijn verhaal, ik was helemaal op en leeg …

Dankzij jou boek zijn hier open gesprekken ontstaan voorbij mijn eigen pijn, geheel onpartijdig en onbedreigend, nieuwsgierig. Ik weet, eerlijk waar, niet zeker of onze relatie nog stand had gehouden als ik jouw verhaal, adviezen en zienswijze niet had kunnen en willen lezen.

Anyway we zitten er nu middenin en doen het waar mogelijk samen. Ja ik ben iemand die niet gaat weglopen en doe het niet uit medeleven. Ben wel onzeker, what’s next.

Vind dat de gesprekken ons leven nu wat te veel beheersen, de frequentie is nogal hoog. Heb je tips om hierin enige remming en balans aan te brengen…

Op verzoek anoniem.

De tips waar deze anonieme partner om vraagt

Ik denk dat het goed is om de gesprekken te kaderen. Als de gesprekken een vaste tijd en plaats hebben, dan zijn andere tijden ‘vrije tijd’. Het is lastig hoor, dat herken ik wel.

Parkeerplaats

Als je samen kijkt wat een goede frequentie is om met elkaar in gesprek te gaan hierover, kun je afspreken dat, wanneer er op een andere dan de afgesproken tijd iets aan de hand is, je dat parkeert: ‘Daar hebben we het morgenavond tussen 8 en 10 over’. Wel belangrijk dat je die tijden ook goed benut en dat alles wat geparkeerd is besproken wordt. Of als er tijd te kort is en het lukt niet om iets te bespreken, je dit item actief parkeert (benoemen: nu lukt het niet, wanneer wel?) en erop terugkomt.

Bespreek de frequentie met elkaar

Heb eens een gesprek over:
    • Hoe vaak spreken jullie er nu over?
    • Wat zou elk van jullie een goede frequentie vinden?
    • Als je partner meer nodig heeft dan jij, waar kan hij/zij dan terecht? (zijn er anderen met wie het bespreekbaar is?)

Alternatief plan

Een andere insteek (wat mij betreft tweede keus), zou zijn dat je de tijd waarop je het er níet over hebt, kadert. Zoals je van je werk ook vrije dagen krijgt, kun je ‘misbruik vrije dagen’ plannen. Dat vergt wel enige inspanning en begrenzing, want iets wat er níet mag zijn heeft de neiging om juist meer aanwezig te zijn. Dat maakt dat deze oplossing minder goed werkt.

Dingen om op te letten

Hoe staat het met jouw zelfzorg? Heb je ontspanningsmomenten? Heb je contact met vrienden waarmee je af en toe ‘los’ kunt gaan, gewoon sporten, een biertje, een gezellig uitje? Ook dat kan het minder zwaar maken.

Pak een ander project samen op

Deze klinkt misschien minder voor de hand liggend, maar werkt vaak wel heel goed. Wanneer alles over het helen gaat, is dat heel belastend. Het kan voor beide partijen fijn zijn om een ander ‘project’ op te pakken, zelfs als dat een pittige klus is. Daarin kun je allebei even met ‘iets anders’ bezig zijn, waaraan je je eigen en elkaars kwaliteiten kunt ervaren en op een andere manier aan iets samenwerken.