Slachtoffer van incest, hoe vertel ik het?

Erkennen dat ik slachtoffer ben van incest is heftig. Ik heb het 42 jaar weggedrukt in mijn onderbewuste. Het is overweldigend, pijnlijk om te zien en te voelen. Nu ik eenmaal onder ogen zie dat het de realiteit is, wil ik het ook vertellen in mijn omgeving. Vertellen dat ik slachtoffer ben of was, dat is confronterend :“Hoe zullen anderen reageren? Geloven ze me? Wijzen ze me af? Vinden ze het belachelijk?”

Als ik vertel dat ik misbruikt ben, erken ik mezelf

Ik kan me zelf nauwelijks voorstellen dat ik slachtoffer ben van incest, wat mijn vader met me heeft gedaan. Ik weet het wel maar om het volledig binnen te laten komen, blijft moeilijk voor mij. Toch wil ik het delen, moet ik het delen, de last is te groot om alleen te dragen. Ik begin voorzichtig met het vertellen aan mensen die ik vertrouw, maar liefst niet al te dichtbij staan. Zo zijn er bekende collega’s waar ik mee spreek en enkele vriendinnen. Ik spreek hardop uit dat mijn vader me misbruikt heeft en ik voel wat het met me doet. Het helpt me erkennen dat het echt is.

Mijn vader heeft me misbruikt

Langzaam maar zeker vertel ik het meer mensen. Ik bereid dit nooit voor. Vaak ontstaat in een gesprek bij mij het gevoel: “nu vertel ik het” en dan zeg ik: “Mijn vader heeft mij misbruikt”. Afhankelijk van de reactie en vragen van de ander vertel ik dan meer of niet. Tot mijn verbazing gelooft iedereen mij. Ik ben daar blij mee natuurlijk, maar ik geloof bijna niet dat ik serieus wordt genomen. Ik ben ervan overtuigd dat anderen mij niet serieus nemen omdat ik als kind niet gezien en gehoord werd.

Het slaat in als een bom

Ik ben 45 jaar als ik begin met lichaamsgerichte therapie. Al heel snel heb ik een enorme behoefte om meer mensen uit mijn omgeving op de hoogte te stellen, zeker ook familie. Door de therapie en alle herinneringen die boven komen, voel ik me overweldigd en ben ik uitgeput. Ik wil vertellen waarom het niet goed met me gaat. Bij mijn schoonfamilie vertel ik het vanuit een soort van spontaniteit in het moment, onvoorbereid dus. Bij mijn broers en zus is het voor mij aanzienlijk ingewikkelder om het te vertellen. Ik ben ontzettend bang voor hun reactie. Bang dat ze me niet geloven, dat ze me afwijzen. De één vertel ik het per brief, een ander tijdens een wandeling, de derde tijdens een etentje bij ons thuis en de laatste bij een bezoek bij hem thuis. Bij ieder slaat het in als een bom.

“Join the club”

Hoe ik het ook vertel, het is iedere keer zenuwslopend: klotsende oksels, klamme handen, hoge ademhaling. Ook zij hebben tijd nodig om te verwerken. In hun beleving tot nu toe ben ik vroeger behoorlijk “de dans ontsprongen”. Ik ben degene die het goed had. Wat zij zien, is dat moeder veel tijd en aandacht voor me heeft, terwijl zij op school zitten of aan het werk zijn. Ik doe altijd of het goed met me gaat, want dat is wat moeder van mijn verwacht. Zo is het beeld. Eén van mijn broers benoemt dat en zegt vervolgens: “Join the club” . Hoe wrang kan het zijn?!

Half open

In mijn omgeving ben ik vrij open over het feit dat ik misbruikt ben en dat ik nu in therapie ben. Ik besef wel dat het voor veel mensen heel schokkend is om te horen, dat merk ik aan reacties. Daar houd ik rekening mee. Mijn doel is ook niet om te choqueren en confronteren. Ik heb steun en erkenning nodig. Ik vertel meestal niet op welke leeftijd het misbruik plaats vond. Het is vast té heftig om te horen dat ik als baby al ben misbruikt, iets wat laatst in een herbeleving is bovengekomen. Ik deel ook nooit wát er allemaal gebeurd is. Ik vul in voor een ander dat incest al moeilijk genoeg is en dat ik ze verdere details beter kan besparen. Daarmee bescherm ik mezelf waarschijnlijk ook, of dat nu wel of niet nodig is. Het hoort bij mijn overlevingsmechanismen.

Het gaat vooral over de impact

Wat ik deel, gaat over de impact die de incest heeft gehad op mijn leven, hoe het nu met me gaat, hoe moeilijk het soms is. Dat is voor veel mensen al heel moeilijk om te begrijpen. Het duurt nu al meer dan een jaar, dan moet het toch wel beter gaan. “Je moet je schouders er maar onder zetten”. Ja, dat is het ‘m nu juist, dat heb ik altijd gedaan en dat houd ik niet langer vol. Er is iets anders nodig. Zolang ik het gevoel heb dat mensen het goed bedoelen, heb ik niet zo’n moeite met “onhandige” reacties.

Deze blogs over mijn ervaringen deel ik bewust alleen op de website www.helenvanseksueelmisbruik.nl. Ik heb zelf een website, een facebook pagina en twitter maar daar deel ik de blogs niet. Dat is nog een stap te ver voor mijn gevoel. Ik sta me de ruimte toe om daarin te groeien.

‘Bedoel je dat opa je verkracht heeft?’

Ik besef dat ik het belangrijk vind dat de kinderen ook weten dat ik door hun opa ben misbruikt. Ze zien natuurlijk al lang dat ik veel verdriet heb en vaak boos ben. Ik probeer het vaak af te schermen, maar ze voelen wel dat het niet goed gaat. Uit eigen ervaring weet ik hoe verwarrend het is voor een kind als je moeder zegt dat het goed gaat en zich niet goed voelt. Bovendien wil ik niet dat ze het via een ander horen, nu steeds meer mensen op de hoogte zijn. Bij hen vertel ik het ook op een moment dat ik denk: “Nu kan het”. Overigens beiden vertel ik het één-op-één. Mijn zoon (hij is 15) schrikt er wel van maar zegt ook: “ik dacht al zoiets”. Mijn dochter (zij is dan 13) is echt geschokt. “Bedoel je dat opa je verkracht heeft?” Ja, directer kun je het niet zeggen. Mijn dochter is heel boos, nog steeds. Ik ben blij dat ik het verteld heb. De kinderen weten nu wat er speelt, er is geen geheim meer. Het is moeilijk, maar bespreekbaar.

Een jaar na de onthulling

Mijn broers en zus weten het nu allemaal ongeveer een jaar. Mijn verhaal heeft behoorlijk wat teweeg gebracht. Eén broer reikt nu uit en wil graag meer delen, meer contact. Hij heeft het er moeilijk mee en beseft hoe weinig hij eigenlijk weet van mijn verleden. Ik verlang ernaar om meer contact te hebben en om gezien te worden, maar mijn vertrouwen is zo beschadigd dat het moeilijk is om me open te stellen. “Wat als ik weer teleurgesteld wordt? “ Ik heb dit ook met hem gedeeld en hij begrijpt dat ik tijd nodig heb en hoopt op een positieve uitkomst. Met de andere twee heb ik redelijk contact. Het onderwerp incest ligt lastig bij hen maar niet vanuit afwijzing van mij. De redenen zijn voor mij begrijpelijk en daarmee staat het ons contact niet in de weg.

‘Ik denk dat je hierin alleen staat’

Mijn zus heeft mij laatst laten weten: “Ik begrijp niet waar je doorheen gaat. Het gaat mijn voorstellingsvermogen te boven, het lijkt wel of het over een andere vader gaat. Ik denk dat je hierin alleen staat”. Het raakt me diep, het voelt als een herhaling uit het verleden. Ik word niet erkend en niet gezien. Wat ik vertel, kan niet waar zijn. De pijn zit diep, ze raakt aan de pijn rondom mijn moeder, die in feite hetzelfde deed. Onze relatie verloopt al langer moeizaam, zeker omdat ik afstand heb gevraagd om ruimte voor mijn proces te hebben. Dat heeft haar pijn gedaan. Vanuit pijn kunnen we nu niet verder samen. Dat is hard, keihard.

Stil verdriet

Mijn eerste blog is geplaatst. Het is een confrontatie met mijn gevoelens, maar geeft me ook een trots gevoel. Mijn verhaal gaat de wereld in, op reis naar lotgenoten. Misschien wordt mijn verhaal een herkenning en hulp voor anderen. Het verhaal gaat over de pijn in mijn ziel en over mijn helingsproces.

Mijn ziel is gewond …

Na mijn eerste consult fiets ik versuft naar huis, bij mijn therapeute Diane. Ik vertel niet aan mijn kinderen dat ik door mijn vader ben misbruikt. Daar wil ik ze niet mee belasten, dat lijkt me te confronterend en Ik bescherm ze daarvoor.

Praten en zwijgen

s’Avonds in bed vertel ik Mariel dat mijn vader mij seksueel heeft misbruikt. Meer vertel ik haar niet, ik kan dat nog niet. Het woord misbruik krijg ik nauwelijks uit mijn mond. Ik vind het erg en ik wil er niet over praten, ik schaam mij ervoor. Het lukt me niet om te slapen, de hele nacht denk ik eraan. s’Ochtends voel ik mij moe en verdrietig.

Wat moet ik doen?

Ik weet niet wat ik nu moet doen, hoe moet ik in vredesnaam nu verder. Diane heeft mij daar niks over verteld. Ik ga naar mijn werk. Mijn werk is nu extra belangrijk voor mij. Daar weet ik wat er van mij word verwacht, ik heb daar grip op. Ik heb afleiding en de dag gaat snel voorbij.

Eindelijk komen de tranen

Ik lig weer op tijd in bed, voel mij moe en denk steeds aan het misbruik. Is het wel echt gebeurd? In de ochtend als iedereen weg is, komen eindelijk de tranen. Ik huil om mijn vader, om wat er gebeurd is en ook omdat ik nu pas op 47 jarige leeftijd bevestiging krijg. Waarom ik, vraag ik me af, waarom ik?

Ik zwijg over wat er in me om gaat

Ik laat mijn verdriet aan niemand zien, ik kan het niet eens… Mijn ziel wil het heel graag, maar mijn angst houd mij tegen. Ik wil geen antwoord willen geven op de vraag waarom ik mij zo voel. Ik ben bang voor de reacties, ik heb angst om afgewezen te worden, bang om mensen kwijt te raken. Dat is niet mijn sterkste kant, ik heb dat nooit geleerd. Ik vind het heel moeilijk iemand vertrouwen, ik kan niet over mijn gevoelens praten, niemand voelt wat ik nu voel. Niemand durf ik te vertrouwen, want men kan er mij mee kwetsen en ik ben oh zo kwetsbaar nu. Ik doorsta mijn verdriet alleen, alleen in stilte! Mijn overtuiging is: Dit is mijn geheim, ik moet het eerst zelf zien te verwerken. Ik mag mijn vader niet verraden.

Mijn lichaam verraad hoe het met me gaat

Mijn lichaam liegt niet. Ik val af, zie er slecht uit. Ik moet van mezelf gewoon doorgaan met alles. Niemand mag denken dat er iets met mij aan de hand is.Maar het misbruik speelt de hele dag door mijn hoofd. ik sta er mee op en ga er weer mee naar bed. Ik voel mij heel erg teleurgesteld, in alles. Ik douche mij vaak, voel mij vies, voel mij klein, ik kruip het liefst weg.

Van buiten word ik steeds stiller

‘Ik doe boodschappen en loop terug naar mijn fiets. Opeens is het net of iemand mij tegenhoudt. Ik sta stokstijf stil, kijk om mij heen en ik zie dat iedereen verder loopt! Ik voel mij alleen, ziels alleen. Niemand kijkt naar mij, niemand ziet hoeveel verdriet ik heb, niemand helpt mij. Ik voel mij echt alleen, een heel eenzaam gevoel. Pijn in mijn ziel, echt fysieke steken. Het doet gewoon zeer. Mijn ziel huilt. Ik ben stil’