Nieuw project van stichting Open Mind

Wat is Stichting Open Mind?

In 2002 is de stichting Open Mind opgericht om het project ’50 ontmoetingen’ te kunnen realiseren. Open Mind brengt op creatieve wijze maatschappelijk moeilijke onderwerpen over het voetlicht bij het grote publiek door het verwezenlijken van artistieke projecten en het vertellen van relevante verhalen in de openbare ruimte.Het project ’50 ontmoetingen’ waarbij 50 fotografen en 50 bekende Nederlanders een ontmoeting hadden met 50 asielzoekers was een groot succes. Ons laatste project was ’10 jaar later’, een vervolg hierop in de vorm van een boek, een reizende tentoonstelling en een documentaire waarmee bijna 16 miljoen mensen zijn bereikt. Het resultaat was dat er meer begrip is gekweekt voor asielzoekers in Nederland.

Nieuw project: ‘Seksueel misbruik’

We hebben ervoor gekozen om het onderwerp ‘seksueel misbruik’ ons nieuwe project te maken. Doel is om seksueel misbruik in Nederland beter bespreekbaar te maken en slachtoffers te ondersteunen in het naar buiten brengen van hun verhaal. Daarvoor start Open Mind een landelijk project waarmee zij Nederlanders motiveren zich massaal uit te spreken tegen seksueel geweld.

Kunst tegen seksueel misbruik

Open Mind start in september 2015 een reeks aan cross-mediale activiteiten waarmee we het publiek de mogelijkheid bieden zich uit te spreken tegen seksueel misbruik en voor steun aan slachtoffers. De aftrap is een persoonlijke brief aan de minister president, die tegelijk een oproep is tot een wetswijziging.

Steunbetuigingen tegen verjaring seksueel misbruik

De verjaring van seksueel misbruik is vele slachtoffers een doorn in het oog. Gemiddeld doet een slachtoffer er 12 jaar over om met zijn of haar verhaal naar buiten te komen. Daarbij maakt het geen verschil of de dader meerderjarig was of niet, en ook voor de wet zou dit geen verschil moeten maken.

Wetswijziging gevraagd!

Bij tenminste 40.000 steunbetuigingen, wordt dit onderwerp in de tweede kamer behandeld en kan de wet alsnog zodanig gewijzigd dat elk seksueel misdrijf strafbaar is, wanneer ook gepleegd. Ofschoon het niet eenvoudig zal zijn om deze wet gewijzigd te krijgen, is dit een goede manier om aandacht te genereren, betrokkenheid te realiseren en het onderwerp bespreekbaar te maken. 

De brief is slechts het begin!

Met deze brief wil Open Mind een start maken in het doorbreken van het taboe en onze missie in het terugdringen van seksueel misbruik. De actie wordt ondersteund door portretten, gemaakt door een vooraanstaand fotograaf/filmmaker. De steunbetuigingen en de verhalen zullen op talloze manieren de ronde gaan doen, waaronder een door Nederland reizende installatie, waarin middels een printer iedereen real-time alle steunbetuiging ziet vallen en die onze zichtbaarheid zal vergroten bij een groot en breed publiek. Na deze tour geven we al het materiaal aan een bekend beeldend kunstenaar die op basis daarvan een blijvend kunstwerk zal maken voor in de openbare ruimte.

Een nieuw sociaal kunstproject van Open Mind

Kortom, een nieuw sociaal kunstproject waar Open Mind wederom een groot publiek mee denkt te bereiken. En een niet direct zichtbaar groot probleem in onze samenleving zichtbaar en bespreekbaar wil maken met de doelstelling het uiteindelijk terug te dringen.

Oproep aan jou!

Om dit te realiseren zijn we momenteel op zoek naar mensen die met hun verhaal naar buiten willen treden. Verhalen die helpen in het onderbouwen van onze actie Nederland zich uit te laten spreken tegen seksueel misbruik en mogelijk tot een wetswijziging in het kader van de verjaring. We zoeken mensen die bereid zijn om hun verhaal te delen. We zoeken jou!

 

Contactformulier

[contact-form to=’mir@stichtingopenmind.nl %26#x002c; Ivonne.windtraveller@gmail.com’ subject=’Ja! Ik wil mijn verhaal delen!’][contact-field label=’Naam’ type=’name’ required=’1’/][contact-field label=’E-mail’ type=’email’ required=’1’/][contact-field label=’Reactie’ type=’textarea’ required=’1’/][/contact-form]

Wat vertel ik de kinderen over mijn incest-verleden?

De vraag van ‘Mooiezooi’: Wat vertel ik de kinderen over mijn incest-verleden?

Deze vraag van ‘Mooiezooi’ is er echt eentje om over na te denken. Wanneer je incest of seksueel misbruik hebt meegemaakt, dan ben je nooit het enige slachtoffer. Je hele netwerk, familie, partner, vrienden, iedereen heeft er direct of indirect mee te maken. Zelfs wanneer je het goed verwerkt hebt, heeft het veel invloed gehad op je leven. Daarmee heeft het zijn impact op iedereen die van je houdt.

Mooiezooi geeft aan dat zij haar eigen incest verleden goed verwerkt heeft en niet zal instorten als ze het haar kinderen zou vertellen, maar vraagt zich af of het voor de kinderen (puberleeftijd) niet te belastend zal zijn. Het is niet niks wat je een kind vertelt, over hun opa in dit geval, zelfs al zien de kinderen opa nooit. Is het beter om het verleden te laten rusten?

Vragen voor ouders die seksueel misbruikt zijn:

  • Moet ik het de kinderen vertellen?
  • Wat is een goede leeftijd om het te vertellen?
  • Hoe vertel je zoiets?

Leren omgaan met de realiteit

Kinderen zijn de wereld nog aan het leren kennen. Ik ben een groot voorstander van leven in de realiteit. Helaas is de wereld geen sprookjesparadijs (al kan het er in sprookjes overigens ook behoorlijk gewelddadig aan toe gaan). Je taak als ouder is niet om je kind te behoeden voor al het ‘kwade’ in de wereld. Jouw taak is om hen de tools, het vertrouwen en de ruimte te bieden om te leren omgaan met de wereld. Daarbij hoort ook de realiteit van incest en seksueel misbruik.

In Nederland wordt 1 op de 4 meisjes seksueel misbruikt

De realiteit is niet anders en de kans dat jouw kind te maken krijgt met seksueel misbruik is gewoon 25% als het een meisje betreft. Jongens scoren 1 op de 6 en dat komt neer op 16%, ook zeker niet te verwaarlozen. De kans dat een kind bijvoorbeeld aangereden wordt is vele malen kleiner (minder dan de helft). Toch vertellen we kinderen al van kleins af aan uit te kijken met oversteken. Op dezelfde manier denk ik dat we kinderen van jongs af aan moeten vertellen over seksueel misbruik.

Een gewaarschuwd mens telt voor twee

Zou ik adviseren om het de kinderen te vertellen? Jazeker zou ik dat. Ik zou zelfs zeggen, zo vroeg mogelijk. Kinderen krijgen absoluut iets mee van wat er speelt en als ze het fijne er niet van weten, gaan ze zelf invullen wat er aan de hand is. Kinderen hebben daarbij ook nog de neiging om de schuld naar zichzelf toe te trekken. Wanneer ze van jou horen wat er aan de hand is, kunnen ze ook met hun vragen bij jou terecht.

Hoe licht je een kind in over je incest-verleden?

Hoe je een kind inlicht over het verleden is van veel factoren afhankelijk. De leeftijd van het kind is natuurlijk belangrijk, maar ook de aard van het kind. Kinderen zijn best in staat om te begrijpen, al vanaf heel jong, dat opa vervelende dingen heeft gedaan en dat je hem daar de kans niet meer voor wilt geven. Het vertellen is gelijk een mooie aanleiding om eens met je kind te praten over grenzen. Vanaf een jaar of twaalf snappen kinderen zeker waar het over gaat als je het over incest of seksueel misbruik hebt.

Praten over (on)gezonde seksualiteit

Wanneer je zelf al door het proces van helen heen bent en je kunt er goed over praten, zou ik de kinderen op de hoogte brengen. Net zoals je waarschuwt voor het verkeer, je hen voorlicht over de mechanische aspecten van seksualiteit, zou ik hen ook vertellen over wat er gebeurt als het mis gaat. Als iemand over je grenzen gaat en wat je kunt doen als dat gebeurt. Gezien het feit dat de gemiddelde leeftijd waarop seksueel misbruik begint acht jaar is, kan je er volgens mij niet vroeg genoeg mee beginnen om kinderen daar bewustzijn op te geven. Dat het jou overkomen is, maakt je dan gelijk tot de expert en degene aan wie ze dat soort moeilijke dingen kunnen vragen.

Wat als je het nog niet goed verwerkt hebt?

Als je het verleden nog niet goed verwerkt hebt, denk ik ook dat het van belang is dat de kinderen op de hoogte zijn van wat er is gebeurd. Ze hoeven geen details te weten, maar als jij als vader of moeder nog in therapie bent, triggers hebt of depressieve buien, dwanghandelingen of welke van de lange termijn effecten van seksueel misbruik dan ook, dan hebben je kinderen daar mee te maken. Het is van groot belang dat ze snappen dat het niet hun schuld is, dat ze weten waar het vandaan komt, op hun eigen niveau. Als je er zelf niet over kunt praten, is het een goed idee om je partner of een vertrouwenspersoon te laten vertellen. Op die manier hebben ze gelijk ook weer iemand waar ze met vragen naar toe kunnen.

Praat over de betekenis van incest en seksueel misbruik, niet over de details

Ik denk dat geen enkel kind zit te wachten op de details van wat je precies met opa moest doen. Wat van belang is, is dat het kind snapt welke nare gevoelens erbij komen kijken. Dat het soms niet eens hele grote dingen hoeven te zijn, maar dat niemand het recht heeft om je dat nare gevoel te geven. Dat het kind snapt dat dat is waarom het verboden is om over andermans lichamelijke grenzen te gaan.

De winst van zo’n gesprek

Een gesprek over je eigen verleden is een goede gelegenheid om het met je kind te hebben over grote thema’s. Over wat respect is, wat grenzen zijn en hoe je het beste met seksualiteit kunt omgaan, om te voorkomen dat je een ander pijn of verdriet doet. Je kunt het hebben over hoe je omgaat met druk van anderen, als het om je eigen grenzen gaat. En je kunt nog maar eens benoemen dat je kind met al zijn of haar problemen bij je kan komen.

Leestip: De stem van het kind van Hanny Lynch

Het boek is een serie interviews van (inmiddels volwassen) kinderen met ouders die seksueel misbruikt zijn. Ik schreef een review en je kunt het boek ook meteen daar bestellen. Zie: Recensie ‘De stem van het kind’.

Wat is Traumaland?

Wegwijzer in Traumaland

Mijn nieuwe boek ‘Hulpverlening na seksueel misbruik’ heeft als ondertitel: ‘Wegwijzer in Traumaland’. Wat is precies Traumaland? Wat versta ik onder een wegwijzer? En hoe kan dit jou helpen om door jouw eigen Traumaland te reizen? En er aan te ontsnappen?

Wat is Traumaland?

Traumaland is het terrein waar je doorheen reist, als je heelt van seksueel misbruik. Het is een metafoor, het landschap van je verleden, waar soms hele vreselijke dingen te zien zijn. Waar je de dingen geleerd hebt, die je nu vaak in de weg zitten. Traumaland bestaat uit al je negatieve ervaringen, al je emotionele verwondingen, al je pijn en al je angsten. Jij bent de enige inwoner van jouw eigen Traumaland. Hoe kan een ander je dan de weg wijzen?

De wegwijzer

Al ben je de enige inwoner van je eigen Traumaland, dat betekent nog niet dat je moederziel alleen en verlaten bent. Iedereen heeft zijn eigen Traumaland en het ziet er voor iedereen subtiel anders uit, maar er zijn ook overeenkomsten. Bij de één ligt de grootste kloof bijvoorbeeld rond de leeftijd van 4, bij de ander juist veel later. Toch kun je wél één en ander delen over hoe de kloof er uit ziet én over hoe je een kloof kunt overbruggen. Een wegwijzer is dus iemand die al wat meer ervaring heeft met het terrein waarover jij je beweegt. Iemand die weet waar je voor moet oppassen en hoe je met de uitdagingen die je tegenkomt om kunt gaan. Misschien zelfs iemand die ervoor geleerd heeft, hoe je over dit moeilijke terrein vooruit kunt komen.

Je hoeft echt niet elke fout zelf te maken.

Leren doe je met vallen en opstaan. Fouten maken hoort erbij, ook als je gaat helen in Traumaland. Maar je hoeft heus niet alle fouten zelf te maken. Als ‘Wegwijzer’ heb ik heel wat ervaring met de kloven, bergruggen en lavastromen die het landschap van een traumatisch verleden vullen. Mijn eigen ervaringen natuurlijk, in mijn eigen Traumaland, maar ik heb ook geleerd van de ervaringen van mensen die hún eigen Traumaland doorgereisd zijn en van mensen die er nog in verkeren. Die ervaring probeer ik zo goed mogelijk door te geven, op allerlei verschillende manieren. Onder andere als coach, als schrijver en als organisator van symposia.

Experts op allerlei gebieden

Natuurlijk zijn er terreinen waar ik verstand van heb en ook gebieden waar ik minder van op de hoogte ben. Het pad dat je zelf hebt bewandeld, ken je altijd beter dan dat waar je over gehoord hebt. Ook zijn er zoveel verschillende manieren om met één probleem om te gaan en is het afhankelijk van wie jij bent als mens, welke manier bij jou past. Daarom heb ik de website ‘Hulpverlening na seksueel misbruik’ in het leven geroepen, om ook andere wegwijzers in Traumaland een plek te bieden waar jij hen kunt vinden.

Wegwijzers in Traumaland

Alle hulpverleners op deze website zijn op hun eigen manier wegwijzers in Traumaland. Sommigen zijn goed in de emotionele stukken, zij leren je omgaan met de lavastroom van boosheid of de oceanen van verdriet. Anderen zijn meer gespecialiseerd in de bergen van onbegrip of kunnen je helpen omgaan met de woestijn die depressie heet. Er zijn mensen die goed om kunnen gaan met de mistige hoogvlakten van dissociatie, of de donkere bossen van nachtmerries en herbeleving. Elk van hen heeft een deel van de kaart en wellicht een deel van jouw antwoord, jouw ontsnapping uit Traumaland.

IMG_20150206_094434

‘Helen kán’ nu wetenschappelijk onderbouwd

Helen kán!

De voornaamste boodschap uit mijn boek ‘Helen van seksueel misbruik. Het trauma voorbij’ is ‘Helen kán’. Je hebt geen levenslang, zoals wel beweerd wordt, je kunt helen van seksueel misbruik. Het boek geeft je handvatten hoe je dat kunt doen. Nu las ik laatst op LinkedIn een verslag van een groot wetenschappelijk onderzoek naar helen van vroegkinderlijk trauma, onder weeskinderen uit Roemenië.

Vroegkinderlijk trauma en het brein

Omdat het brein in de vroege jeugd nog volop in ontwikkeling is, laat vroegkinderlijk trauma ernstige sporen na in het brein. Dat is meetbaar in breinactiviteit én merkbaar in gedrag. De normale ontwikkeling wordt verstoord en er ontstaat scheefgroei. Is het trauma niet een enkelvoudige gebeurtenis, maar een herhalend patroon van gebeurtenissen, zoals vaak bij seksueel misbruik het geval is, dan kan dat ernstige gevolgen hebben voor de ontwikkeling van het brein. Gevolgen die, zoals nu blijkt, teruggedraaid kunnen worden.

Het onderzoek in Roemenië

De uitgangssituatie in Roemenië was, dat er grote aantallen kinderen werden aangetroffen die in weeshuizen ernstig verwaarloosd en mishandeld waren. Een aantal van ons zal de beelden daarvan op televisie nog wel op het netvlies staan. Slechts een deel van de kinderen werd hierna liefdevol opgevangen in pleeggezinnen, de rest bleef in (weliswaar betere) jeugdzorginstellingen.

Vergelijking tussen kinderen mét en zonder pleeggezin

Uit het onderzoek blijkt dat kinderen die in een gezinssituatie zijn geplaatst en daar liefdevol zijn opgevoed, meer en betere connecties hebben in hun brein. Zelfs vergelijkbaar met kinderen die níet in hun vroege jaren te maken hebben gehad met verwaarlozing en mishandeling. Bij de groep die nog steeds in jeugdzorginstellingen verbleef trad wel enige verbetering op, maar beduidend minder dan bij de kinderen die in gezinnen werden opgevangen.

Warmte, veiligheid, liefde en aandacht wérkt!

Mijn persoonlijke conclusie is dat warmte, liefde en aandacht werkt. Het goede nieuws is dat, met liefdevolle opvang, kinderen dus weer helemaal kunnen helen, zelfs na ernstige traumatisering. Het slechte nieuws is dat zij dit veel minder makkelijk doen in jeugdzorginstellingen. De gevolgtrekking uit het onderzoek zou naar mijn idee moeten zijn dat getraumatiseerde kinderen en jongeren niet in jeugdzorginstellingen thuis horen.

Verregaande consequenties voor de jeugdzorg

Om een kind echt te ondersteunen, heeft het een stabiele thuissituatie nodig waarin het niet misbruikt, verwaarloosd of mishandeld wordt. Om dat te kunnen realiseren zal jeugdhulpverlening creatiever moeten worden. Het belang van het getraumatiseerde kind staat voorop, zegt men in de jeugdzorg. Aangetoond is nu dat het belang van het kind betekent een stabiele thuissituatie, waar het liefdevol wordt opgevangen tot aan de volwassenheid. Behandeling op een groep heeft, gezien de uitkomsten van dit onderzoek, (te) weinig effect.

Helen kán, ook voor volwassenen

Het is mijn stellige overtuiging dat helen kán, ook voor volwassenen. Dat je op elk moment kunt beslissen dat je leven van jou is. Dat je kunt doen wat jij nodig hebt om te helen. Het is niet eenvoudig en niet iedereen zal de moed hebben om er aan te beginnen, want het vraagt veel moed en doorzettingsvermogen. Het vraagt dat je bereid bent om je eigen trauma’s onder ogen te zien. Maar het kán wel.

 

Handvatten nodig? Inspiratie gewenst?

Lees mijn boek ‘Helen van seksueel misbruik. Het trauma voorbij’