Alsof ik er eigenlijk niet ben

Ik staar voor me uit. Mijn ogen rusten op een punt in de verte, maar ik zie niets. Het landschap raast ongemerkt aan me voorbij, alsof het er eigenlijk niet is. Bomen komen dichterbij en zijn nog sneller weer verdwenen. Ik zit in de trein, met mijn armen krampachtig om mijn tas geslagen. Ik weet dat ik er ben, maar niemand lijkt me op te merken en mijn omgeving beweegt zich voort als een droom. Alsof ik er eigenlijk niet ben.

De pleisters worden voorzichtig verwijderd

De afgelopen maanden heb ik mijn trauma’s zorgvuldig bedekt en gedaan alsof ze er niet waren. Verscholen onder pleisters etterden de wonden wel door, maar ik onttrok ze aan het zicht. Vandaag heeft er iemand voorzichtig aan de pleisters getrokken en dat doet pijn. Een pijn die zich van binnenuit langzaam weer naar de oppervlakte begeeft. Wat er schijnbaar niet was, is nu opeens weer zichtbaar.

Ik wil verdwijnen

Dagen gaan voorbij en razen langs me heen als de bomen die ik vanuit de trein zag. Wazig, alsof ze er eigenlijk niet zijn. Ze lijken een eeuwigheid geleden, maar tegelijkertijd zijn ze pas net voorbij. Ze zitten vers in mijn geheugen, maar voelen onbereikbaar. Ondertussen beweegt de pijn zich door mijn lichaam. Het knijpt mijn keel dicht, slokt mijn eetlust op en zorgt ervoor dat ik wil verdwijnen.

Twijfels

Met de pijn komen ook de twijfels weer omhoog. De angst dat mijn trauma’s eigenlijk geen trauma’s zijn en er iets mis is met mij, niet met wat ik heb meegemaakt. De trauma’s kan ik bedekken en de pijn kan ik ontkennen, maar de twijfels doen nooit alsof ze er niet zijn. Ergens wil ik niets liever dan de trauma’s weer onderdrukken, maar uit het zicht vormen ze het grootste gevaar. Want je kunt wel doen alsof het er niet is … maar het is er.

Project DIS is me is een initiatief van Anne Lagemaat die zelf als jong meisje DIS ontwikkelde. Het doel van het project is om een stem te geven aan de mensen met DIS zelf. Hieronder introduceert zij zelf het project:

Project DIS is me – mensen met DIS zelf aan het woord

Toen ik een aantal jaar in therapie was voor mijn dissociatieve identiteitsstoornis (DIS), kwam ik op het idee voor dit project. Mijn DIS ontstond doordat ik als jong meisje traumatische ervaringen opdeed waar ik met niemand over mocht praten. Ik leerde in therapie dat ik wel mocht praten over mijn ervaringen, waardoor het langzaam beter met me ging.

Eenzaamheid en machteloosheid

Toch was er iets dat mijn hoop op herstel overschaduwde. Via de media hoorde ik telkens mensen zeggen dat DIS niet bestaat, dat vroegkinderlijke traumatische ervaringen niet waar kunnen zijn, en dat DIS voortkomt uit je eigen fantasie. Daardoor voelde het alsof datgene wat ik geleerd had, namelijk dat ik er over mocht praten, buiten de behandelkamer nooit werkelijkheid zou worden. Toen die gedachte bij me opkwam, voelde het alsof er een dikke wolk voor de zon schoof; ik voelde me eenzaam en machteloos.

Lotgenoten

Tijdens de eerste jaren van mijn behandeling vermeed ik alle (online) artikelen, films en berichten over DIS en vroegkinderlijk trauma. Ik raakte er telkens volledig van uit balans. Na een aantal jaar brainstormde ik steeds vaker met lotgenoten over de mogelijkheid om een ander geluid te laten horen. Óns geluid, de stem van mensen met DIS zelf.

Project DIS is me

Zo werd in de zomer van 2021 het project DIS is me geboren. Het is een online project over de ervaringen van mensen met DIS en naasten. Met een team ervaringsdeskundigen met DIS verzamelen we aan de hand van elke maand een ander thema ervaringen van een grote groep mensen met DIS, die we via het project anoniem publiceren op diverse social media kanalen en de website.

Doel van het project DIS is me

Aan het einde van het project hopen we door het uitbrengen van een digitale publicatie op basis van het projectmateriaal een zinvolle bijdrage te leveren aan voorlichting, psycho-educatie en onderwijs over DIS vanuit cliëntperspectief. Onze wens is dat veel mensen met DIS en naasten zich door het project gezien, gehoord, erkend en/of minder alleen zullen voelen.

Kijk voor meer informatie op www.dis-is-me.nl

Anne Lagemaat, projectleider

De titanenstrijd van een als leerling seksueel misbruikte man

Het boek beschrijft, meeslepend en indringend, de ervaringen van Louis. Zijn jeugd waarin hij verwaarloosd werd, de voorliefde van zijn moeder voor meisjes, waardoor hij zijn mannelijkheid opzij schuift en een engelachtig meisje gaat zijn.

Zijn worsteling blijft niet onopgemerkt en een meester op school neemt hem onder zijn hoede. De meester heeft echter andere bedoelingen en misbruikt hem. Het is de opmaat van een leven waarin schuld, schaamte, waanideeën en seksualiteit zich op een verwrongen manier aandienen. In zijn hoofd ontwikkelt zich een duistere wereld.

“Ik, de agressor, dan kan ik er tenminste wat aan doen. Ik vuilak”

De innerlijke kinderen die in zijn hoofd leven, krijgen gaandeweg een naam, worden gezien, erkend. Niet alleen het engelachtige meisje dat hij zo graag wilde zijn voor zijn moeder (waarmee hij zichzelf geweld aandeed en zelfs op het punt stond een geslachtsveranderende operatie te ondergaan), maar ook de agressor, de pijnontkenner, het kleine jongetje en meer.

Het boek neemt je mee in een wereld van een misbruikte man, waarin waan en werkelijkheid door elkaar lopen en waar de innerlijke strijd pijnlijk duidelijk wordt.

Pluspunten:

• meeslepend geschreven
• rakende illustraties
• geeft inzage in de innerlijke wereld van de misbruikte man
• benoemt expliciete seksuele handelingen

Minpunten

• kan triggeren

Al met al wordt door het boek heen voelbaar wat een strijd het voor Louis is geweest als een misbruikte man om te komen tot het punt waarin hij kan zeggen: Ik omarm het leven.

Bestel het boek hier!