Alsof ik er eigenlijk niet ben

Ik staar voor me uit. Mijn ogen rusten op een punt in de verte, maar ik zie niets. Het landschap raast ongemerkt aan me voorbij, alsof het er eigenlijk niet is. Bomen komen dichterbij en zijn nog sneller weer verdwenen. Ik zit in de trein, met mijn armen krampachtig om mijn tas geslagen. Ik weet dat ik er ben, maar niemand lijkt me op te merken en mijn omgeving beweegt zich voort als een droom. Alsof ik er eigenlijk niet ben.

De pleisters worden voorzichtig verwijderd

De afgelopen maanden heb ik mijn trauma’s zorgvuldig bedekt en gedaan alsof ze er niet waren. Verscholen onder pleisters etterden de wonden wel door, maar ik onttrok ze aan het zicht. Vandaag heeft er iemand voorzichtig aan de pleisters getrokken en dat doet pijn. Een pijn die zich van binnenuit langzaam weer naar de oppervlakte begeeft. Wat er schijnbaar niet was, is nu opeens weer zichtbaar.

Ik wil verdwijnen

Dagen gaan voorbij en razen langs me heen als de bomen die ik vanuit de trein zag. Wazig, alsof ze er eigenlijk niet zijn. Ze lijken een eeuwigheid geleden, maar tegelijkertijd zijn ze pas net voorbij. Ze zitten vers in mijn geheugen, maar voelen onbereikbaar. Ondertussen beweegt de pijn zich door mijn lichaam. Het knijpt mijn keel dicht, slokt mijn eetlust op en zorgt ervoor dat ik wil verdwijnen.

Twijfels

Met de pijn komen ook de twijfels weer omhoog. De angst dat mijn trauma’s eigenlijk geen trauma’s zijn en er iets mis is met mij, niet met wat ik heb meegemaakt. De trauma’s kan ik bedekken en de pijn kan ik ontkennen, maar de twijfels doen nooit alsof ze er niet zijn. Ergens wil ik niets liever dan de trauma’s weer onderdrukken, maar uit het zicht vormen ze het grootste gevaar. Want je kunt wel doen alsof het er niet is … maar het is er.

Project DIS is me is een initiatie van Anne Lagemaat die zelf als jong meisje DIS ontwikkelde. Het doel van het project is om een stem te geven aan de mensen met DIS zelf. Hieronder introduceert zij zelf het project:

Project DIS is me – mensen met DIS zelf aan het woord

Toen ik een aantal jaar in therapie was voor mijn dissociatieve identiteitsstoornis (DIS), kwam ik op het idee voor dit project. Mijn DIS ontstond doordat ik als jong meisje traumatische ervaringen opdeed waar ik met niemand over mocht praten. Ik leerde in therapie dat ik wel mocht praten over mijn ervaringen, waardoor het langzaam beter met me ging.

Eenzaamheid en machteloosheid

Toch was er iets dat mijn hoop op herstel overschaduwde. Via de media hoorde ik telkens mensen zeggen dat DIS niet bestaat, dat vroegkinderlijke traumatische ervaringen niet waar kunnen zijn, en dat DIS voortkomt uit je eigen fantasie. Daardoor voelde het alsof datgene wat ik geleerd had, namelijk dat ik er over mocht praten, buiten de behandelkamer nooit werkelijkheid zou worden. Toen die gedachte bij me opkwam, voelde het alsof er een dikke wolk voor de zon schoof; ik voelde me eenzaam en machteloos.

Lotgenoten

Tijdens de eerste jaren van mijn behandeling vermeed ik alle (online) artikelen, films en berichten over DIS en vroegkinderlijk trauma. Ik raakte er telkens volledig van uit balans. Na een aantal jaar brainstormde ik steeds vaker met lotgenoten over de mogelijkheid om een ander geluid te laten horen. Óns geluid, de stem van mensen met DIS zelf.

Project DIS is me

Zo werd in de zomer van 2021 het project DIS is me geboren. Het is een online project over de ervaringen van mensen met DIS en naasten. Met een team ervaringsdeskundigen met DIS verzamelen we aan de hand van elke maand een ander thema ervaringen van een grote groep mensen met DIS, die we via het project anoniem publiceren op diverse social media kanalen en de website.

Doel van het project DIS is me

Aan het einde van het project hopen we door het uitbrengen van een digitale publicatie op basis van het projectmateriaal een zinvolle bijdrage te leveren aan voorlichting, psycho-educatie en onderwijs over DIS vanuit cliëntperspectief. Onze wens is dat veel mensen met DIS en naasten zich door het project gezien, gehoord, erkend en/of minder alleen zullen voelen.

Kijk voor meer informatie op www.dis-is-me.nl

Anne Lagemaat, projectleider

De titanenstrijd van een als leerling seksueel misbruikte man

Het boek beschrijft, meeslepend en indringend, de ervaringen van Louis. Zijn jeugd waarin hij verwaarloosd werd, de voorliefde van zijn moeder voor meisjes, waardoor hij zijn mannelijkheid opzij schuift en een engelachtig meisje gaat zijn.

Zijn worsteling blijft niet onopgemerkt en een meester op school neemt hem onder zijn hoede. De meester heeft echter andere bedoelingen en misbruikt hem. Het is de opmaat van een leven waarin schuld, schaamte, waanideeën en seksualiteit zich op een verwrongen manier aandienen. In zijn hoofd ontwikkeld zich een duistere wereld.

“Ik de agressor, dan kan ik er tenminste wat aan doen. Ik vuilak”

De innerlijke kinderen die in zijn hoofd leven krijgen gaandeweg een naam, worden gezien, erkend. Niet alleen het engelachtige meisje dat hij zo graag wilde zijn voor zijn moeder (waarmee hij zichzelf geweld aandeed en zelfs op het punt stond een geslachtsveranderende operatie te ondergaan), maar ook de agressor, de pijnontkenner, het kleine jongetje en meer.

Het boek neemt je mee in een wereld waarin waan en werkelijkheid door elkaar lopen en waar de innerlijke strijd pijnlijk duidelijk wordt.

Pluspunten:

• meeslepend geschreven
• rakende illustraties
• geeft inzage in de innerlijke wereld van de auteur
• benoemt expliciete seksuele handelingen

Minpunten

• kan triggeren

Al met al wordt door het boek heen voelbaar wat een strijd het voor Louis is geweest om te komen tot het punt waarin hij kan zeggen: Ik omarm het leven.

Bestel het boek hier!

Ilse schreef eerder een serie blogs. Voor iedereen die daardoor geraakt is en zich afvraagt: ‘Hoe zou het nu met Ilse zijn?’ schreef zij deze update:

Welkom

Ik stopte met schrijven over mijn proces van helen van seksueel misbruik. Ik stopte met het schrijven van mijn blogs. Het lukte niet meer. Het lukte mij niet meer om mijn woorden op papier te krijgen. Ik was te verdrietig, teneergeslagen en voelde mij ontzettend in de steek gelaten.

Mijn schrijven, mijn uitlaatklep liet mij in de steek. Ik was offline.

WELKOM …

Ik pak de draad weer op. Ik wil mijn lotgenoten en lezers van mijn blogs laten weten hoe het nu met mij gaat. Helen is delen is iets waar ik voor sta. Waar ik in geloof. Ik zet de computer aan. Ik log in met mijn naam. Het eerste wat ik lees is “Welkom Ilse”. Ik ben weer terug. Ik ben weer online!

Hoe gaat het verder?

Mijn verhaal gaat verder. Mijn hulp van Diane stopt. Ik heb meer hulp nodig. Hulp die Diane (mijn therapeute) mij niet kan geven. Ik voel mij verdrietig. Ik voel mij in de steek gelaten door Diane. Ik wil mijzelf niet opgeven, want ik ben nu al zover gekomen. Anders is alles voor niets geweest. Ik voel mij verdrietig dat ik mijn proces niet samen met Diane kan af maken. Ik begrijp haar besluit, maar het voelt ontzettend alleen.

Mijn eigen tempo

Het gaat allemaal in mijn eigen tempo van helen. Ik besef dat het tijd is om niet alleen over mijn gevoel te schrijven, maar om erover te praten. Praten over mijn gevoel. Praten over wat er allemaal is gebeurd. Geluid geven aan mijn gevoel.

Praten is niet zomaar iets

Pff….dat is niet zomaar iets. Dit vind ik ontzettend moeilijk. Ik voel dat er in mijn lichaam iets zit wat eruit moet . Ik voel het letterlijk. Ik ben al ver gekomen. Ik heb van alles gevoeld. Alleen zit het allemaal nog opgesloten in mij en wil het eruit. Eruit in woorden en beweging.

Ik zoek hulp

Ik weet niet waar ik nu terecht kan. Ik zoek hulp bij mijn huisarts. Ik vertel haar mijn verhaal. Mijn huisarts verwijst mij door naar de GGZ hier in de buurt. Gelukkig ben ik snel aan de beurt en krijg ik een gesprek met een psychologe. Ik voel een klik met haar. ik durf haar te vertrouwen.

Intensieve therapie

Na een aantal gesprekken adviseert ze mij om deel te gaan nemen aan MBT therapie. Mentalization Based Therapy: Een zwaar traject van 2x in de week 2 jaar lang therapie. Ik sta hiervoor eerst nog een jaar op de wachtlijst. Tot die tijd kan ik terecht bij mijn psychologe.

Angst en twijfel

Ik lees allerlei negatieve berichten over de GGZ . Over hun manier van werken. Het maakt mij angstig en twijfelachtig. Ik twijfel of ik de MBT therapie moet gaan volgen. Wéér nieuwe mensen om te gaan vertrouwen. Opnieuw mijn verhaal te vertellen. Mijn angst of het wel lukt binnen de twee jaar, die voor deze therapie staat. Toch pak ik deze kans.

Ik volg MBT twee jaar lang

Ik volg de therapie twee jaar lang. Groepstherapie, drama, pmt en emdr . Eigenlijk alles wat ze mij in die twee jaar aanbieden. Ik durf mijn hulpverleners daarin uiteindelijk te vertrouwen. Ik durf me veilig te voelen en mij kwetsbaar op te stellen. Ik begrijp waarom ik iets doe of voel. Ik krijg handvaten aangereikt. Ik pas ze toe op mijzelf en het lukt.

Hoe gaat het nu met mij?

Hoe gaat het nu met mij? Dit vind ik een rotvraag. Automatisch geef ik meestal het antwoord goed. Maar wat is goed? Het misbruik blijft een rol spelen in mijn leven. Het gaat met ups en downs. Maar ik voel mij tevreden over hoe het nu met mij gaat. Ik durf hulp te vragen. Ik accepteer wie ik ben met mijn tekortkomingen, maar ook met mijn doorzetting en kracht. Ik ben blij dat ik het proces ben aangegaan. Blij dat ik de juiste hulp en hulpverleners ben tegen gekomen. Ën ik ben blij dat ik weer online ben.

Ik voel mij Welkom …