Ilse schreef eerder een serie blogs. Voor iedereen die daardoor geraakt is en zich afvraagt: ‘Hoe zou het nu met Ilse zijn?’ schreef zij deze update:
Welkom
Ik stopte met schrijven over mijn proces van helen van seksueel misbruik. Ik stopte met het schrijven van mijn blogs. Het lukte niet meer. Het lukte mij niet meer om mijn woorden op papier te krijgen. Ik was te verdrietig, teneergeslagen en voelde mij ontzettend in de steek gelaten.
Mijn schrijven, mijn uitlaatklep liet mij in de steek. Ik was offline.
WELKOM …
Ik pak de draad weer op. Ik wil mijn lotgenoten en lezers van mijn blogs laten weten hoe het nu met mij gaat. Helen is delen is iets waar ik voor sta. Waar ik in geloof. Ik zet de computer aan. Ik log in met mijn naam. Het eerste wat ik lees is “Welkom Ilse”. Ik ben weer terug. Ik ben weer online!
Hoe gaat het verder?
Mijn verhaal gaat verder. Mijn hulp van Diane stopt. Ik heb meer hulp nodig. Hulp die Diane (mijn therapeute) mij niet kan geven. Ik voel mij verdrietig. Ik voel mij in de steek gelaten door Diane. Ik wil mijzelf niet opgeven, want ik ben nu al zover gekomen. Anders is alles voor niets geweest. Ik voel mij verdrietig dat ik mijn proces niet samen met Diane kan af maken. Ik begrijp haar besluit, maar het voelt ontzettend alleen.
Mijn eigen tempo
Het gaat allemaal in mijn eigen tempo van helen. Ik besef dat het tijd is om niet alleen over mijn gevoel te schrijven, maar om erover te praten. Praten over mijn gevoel. Praten over wat er allemaal is gebeurd. Geluid geven aan mijn gevoel.
Praten is niet zomaar iets
Pff….dat is niet zomaar iets. Dit vind ik ontzettend moeilijk. Ik voel dat er in mijn lichaam iets zit wat eruit moet . Ik voel het letterlijk. Ik ben al ver gekomen. Ik heb van alles gevoeld. Alleen zit het allemaal nog opgesloten in mij en wil het eruit. Eruit in woorden en beweging.
Ik zoek hulp
Ik weet niet waar ik nu terecht kan. Ik zoek hulp bij mijn huisarts. Ik vertel haar mijn verhaal. Mijn huisarts verwijst mij door naar de GGZ hier in de buurt. Gelukkig ben ik snel aan de beurt en krijg ik een gesprek met een psychologe. Ik voel een klik met haar. ik durf haar te vertrouwen.
Intensieve therapie
Na een aantal gesprekken adviseert ze mij om deel te gaan nemen aan MBT therapie. Mentalization Based Therapy: Een zwaar traject van 2x in de week 2 jaar lang therapie. Ik sta hiervoor eerst nog een jaar op de wachtlijst. Tot die tijd kan ik terecht bij mijn psychologe.
Angst en twijfel
Ik lees allerlei negatieve berichten over de GGZ . Over hun manier van werken. Het maakt mij angstig en twijfelachtig. Ik twijfel of ik de MBT therapie moet gaan volgen. Wéér nieuwe mensen om te gaan vertrouwen. Opnieuw mijn verhaal te vertellen. Mijn angst of het wel lukt binnen de twee jaar, die voor deze therapie staat. Toch pak ik deze kans.
Ik volg MBT twee jaar lang
Ik volg de therapie twee jaar lang. Groepstherapie, drama, pmt en emdr . Eigenlijk alles wat ze mij in die twee jaar aanbieden. Ik durf mijn hulpverleners daarin uiteindelijk te vertrouwen. Ik durf me veilig te voelen en mij kwetsbaar op te stellen. Ik begrijp waarom ik iets doe of voel. Ik krijg handvaten aangereikt. Ik pas ze toe op mijzelf en het lukt.
Hoe gaat het nu met mij?
Hoe gaat het nu met mij? Dit vind ik een rotvraag. Automatisch geef ik meestal het antwoord goed. Maar wat is goed? Het misbruik blijft een rol spelen in mijn leven. Het gaat met ups en downs. Maar ik voel mij tevreden over hoe het nu met mij gaat. Ik durf hulp te vragen. Ik accepteer wie ik ben met mijn tekortkomingen, maar ook met mijn doorzetting en kracht. Ik ben blij dat ik het proces ben aangegaan. Blij dat ik de juiste hulp en hulpverleners ben tegen gekomen. Ën ik ben blij dat ik weer online ben.
Ik voel mij Welkom …