Waarom wil ik mijn verhalen delen met anderen? Het kost me tijd en moeite, waarom zou ik ze de wereld in brengen? Wat maakt dat ik graag wil dat ze worden gelezen? Ik hoef niet lang over deze vraag na te denken. Mijn gevoel en de drang om het te delen zit in mij. Ik wíl het zwijgen doorbreken, om lotgenoten herkenning en het gevoel geven dat je er niet alleen voor staat. Iedereen laat ik mee reizen in mijn verhaal. Mijn reis gaat verder.
Het is stil in mij
Ik deel mijn verhaal, ik houd mij niet stil. Toch voel ik mij van binnen vaak stil en eenzaam. Vandaag is zo’n dag van stilte. Stil in mij. Het is de stilte voor de storm, de storm van mijn gevoelens. Gevoelens die ik nu wél voel. Gevoelens waar ik geen raad mee weet.
Verdriet vanwege mijn moeder
Het gaat een aantal dagen goed en dan opeens zak ik weer omlaag. Vaak weet ik met mijzelf geen raad. Ik voel mij onrustig en voel mij intens verdrietig. Het rotgevoel van verdriet, dat ik nauwelijks kan omschrijven. Ik besef dat dit verdriet te maken heeft met mijn moeder. Het besef en gevoel dat mijn moeder mij niet heeft kunnen of willen helpen. Ik wou dat ik haar kon loslaten, maar dat kan ik niet. Zij is mijn moeder.
Ik voldoe niet aan de regels
Volgens de ongeschreven ‘regels’ van het leven hoort een moeder de belangrijkste persoon in je leven te zijn. Ik voldoe vaak niet aan die ongeschreven regels. Ik leef niet volgens die regel, mijn moeder was er niet voor mij. Voor mij gelden andere regels. Ik voel mij vaak bijzonder, anders. Mijn regels zijn bepaald door mijn verleden. Hierin heb ik zelf geen keus gehad.
Mijn verlangen en mijn gemis
Inwendig heb ik altijd verlangd naar bevestiging, steun, aandacht en begrip van mijn moeder. Dingen waar ik altijd naar heb verlangd. Ik kan boos en verdrietig zijn om het besef dat ik dit heb gemist, maar dit helpt mij niet met het vinden van mijn geluk. Het geheim van het misbruik ligt zwaar op mijn maag. Ik ben verkouden, hoesterig en ik voel me grieperig. Dit gevoel, ik moet er iets mee.
Ik beslis om het niet meer te verzwijgen voor mijn moeder
Mijn verkoudheid, mijn brok in mijn keel zijn signalen van spanning. Ik voel dat ik het aan mijn moeder moet gaan vertellen. Het gevoel wil eruit, de drang is groot. Ik ga het mijn moeder vertellen. Dit is mijn eigen keuze, eindelijk kies ik hierin voor mijzelf. Vandaag ga ik mijn moeder vertellen van het seksueel misbruik van mijn vader met mij. Ik overleg dit met niemand. Dit is mijn keus. Ik wil dit zelf. Het woord moeten draai ik om in willen. Ik wil dit.
Het gesprek met mijn moeder
De zon schijnt, we zitten buiten. Ik ontmoet mijn moeder buiten, waar ik mij veilig voel. Ik kijk omhoog naar de zon,de wolken,de bomen. Er strijkt een vogel naast mij neer en blijft zitten. Ik voel mij veilig. Ik voel dat ik niet alleen ben. Zij zijn er altijd voor mij geweest. Ik voel de ondersteuning in de stilte van mijn moeder de natuur. Ik vertel met tranen in mijn ogen tegen mijn moeder dat haar man, mijn vader mij als kind seksueel heeft misbruikt.
De stilte spreekt
Het blijft stil. Mijn geheim is geen geheim meer. Mijn hoop op erkenning, liefde, aandacht en begrip raakt verloren in de stilte. De hand die ik zoals altijd heb uitgestoken, wordt ook nu niet vastgepakt. Mijn boodschap komt niet over. Ze ontkent, weet van niets, toont geen emotie of begrip. Nul, niets, nothing, afgelopen, einde verhaal. Ik voel me opgegeven door mijn moeder. Dit voelt nu zwaarder dan het misbruik van mijn vader.
‘Waarom heb je mij niet geholpen?’
Ik vraag Diane, mijn therapeute om hulp. Ik wil proberen mijn moeder los te laten. Door een meditatieoefening raak ik in een lichte rust. Ik zie het beeld van mijn moeder en ik voel mijn verdriet. Diane vraagt mij wat ik graag aan mijn moeder wil vragen of zeggen. Mijn belangrijkste vraag aan mijn moeder “Waarom heb je mij niet geholpen? Waarom liet je mij alles ondergaan. Waarom was je er niet voor mij?”. Ik huil terwijl ik dit vraag. Ik laat mijn tranen zien. Het verdriet om mijn moeder zit diep. De ontkenning van mijn moeder, het gebrek aan emoties, aan begrip.
Dit gevoel kan ik niet zomaar een plek geven. Diane helpt mij hiermee. Zij geeft mij niet op. Haar rotsvaste vertrouwen in mij, in dat het allemaal goed komt met mij, sleept mij er doorheen. Ik vertrouw op haar, ik vertrouw op haar woorden, ook als ik ze zelf nog niet kan voelen.
Omgaan met onmetelijk verdriet
Ik sta niet toe dat dit verdrietige gevoel over mijn moeder mijn geluk in de weg staat. Mijn taak is nu om mijn moeder los te laten. Zij mag niet de hoofdrol spelen in mijn verhaal. Zij mag mij niet langer beinvloeden in alles wat ik denk en doe. Ik wil haar niet mee op mijn reis. Ik ben aan de beurt. Ik maak mijn eigen keuzes. Ik ben op zoek naar mijzelf, naar wie ik ben. Ik ga op zoek naar mijn eigen geluk. Voor mezelf.
Stil