Waarom wil ik mijn verhalen delen met anderen? Het kost me tijd en moeite, waarom zou ik ze de wereld in brengen? Wat maakt dat ik graag wil dat ze worden gelezen? Ik hoef niet lang over deze vraag na te denken. Mijn gevoel en de drang om het te delen zit in mij. Ik wíl het zwijgen doorbreken, om lotgenoten herkenning en het gevoel geven dat je er niet alleen voor staat. Iedereen laat ik mee reizen in mijn verhaal. Mijn reis gaat verder.

Het is stil in mij

Ik deel mijn verhaal, ik houd mij niet stil. Toch voel ik mij van binnen vaak stil en eenzaam. Vandaag is zo’n dag van stilte. Stil in mij. Het is de stilte voor de storm, de storm van mijn gevoelens. Gevoelens die ik nu wél voel. Gevoelens waar ik geen raad mee weet.

Verdriet vanwege mijn moeder

Het gaat een aantal dagen goed en dan opeens zak ik weer omlaag. Vaak weet ik met mijzelf geen raad. Ik voel mij onrustig en voel mij intens verdrietig. Het rotgevoel van verdriet, dat ik nauwelijks kan omschrijven. Ik besef dat dit verdriet te maken heeft met mijn moeder. Het besef en gevoel dat mijn moeder mij niet heeft kunnen of willen helpen. Ik wou dat ik haar kon loslaten, maar dat kan ik niet. Zij is mijn moeder.

Ik voldoe niet aan de regels

Volgens de ongeschreven ‘regels’ van het leven hoort een moeder de belangrijkste persoon in je leven te zijn. Ik voldoe vaak niet aan die ongeschreven regels. Ik leef niet volgens die regel, mijn moeder was er niet voor mij. Voor mij gelden andere regels. Ik voel mij vaak bijzonder, anders. Mijn regels zijn bepaald door mijn verleden. Hierin heb ik zelf geen keus gehad.

Mijn verlangen en mijn gemis

Inwendig heb ik altijd verlangd naar bevestiging, steun, aandacht en begrip van mijn moeder. Dingen waar ik altijd naar heb verlangd. Ik kan boos en verdrietig zijn om het besef dat ik dit heb gemist, maar dit helpt mij niet met het vinden van mijn geluk. Het geheim van het misbruik ligt zwaar op mijn maag. Ik ben verkouden, hoesterig en ik voel me grieperig. Dit gevoel, ik moet er iets mee.

Ik beslis om het niet meer te verzwijgen voor mijn moeder

Mijn verkoudheid, mijn brok in mijn keel zijn signalen van spanning. Ik voel dat ik het aan mijn moeder moet gaan vertellen. Het gevoel wil eruit, de drang is groot. Ik ga het mijn moeder vertellen. Dit is mijn eigen keuze, eindelijk kies ik hierin voor mijzelf. Vandaag ga ik mijn moeder vertellen van het seksueel misbruik van mijn vader met mij. Ik overleg dit met niemand. Dit is mijn keus. Ik wil dit zelf. Het woord moeten draai ik om in willen. Ik wil dit.

Het gesprek met mijn moeder

De zon schijnt, we zitten buiten. Ik ontmoet mijn moeder buiten, waar ik mij veilig voel. Ik kijk omhoog naar de zon,de wolken,de bomen. Er strijkt een vogel naast mij neer en blijft zitten. Ik voel mij veilig. Ik voel dat ik niet alleen ben. Zij zijn er altijd voor mij geweest. Ik voel de ondersteuning in de stilte van mijn moeder de natuur. Ik vertel met tranen in mijn ogen tegen mijn moeder dat haar man, mijn vader mij als kind seksueel heeft misbruikt.

De stilte spreekt

Het blijft stil. Mijn geheim is geen geheim meer. Mijn hoop op erkenning, liefde, aandacht en begrip raakt verloren in de stilte. De hand die ik zoals altijd heb uitgestoken, wordt ook nu niet vastgepakt. Mijn boodschap komt niet over. Ze ontkent, weet van niets, toont geen emotie of begrip. Nul, niets, nothing, afgelopen, einde verhaal. Ik voel me opgegeven door mijn moeder. Dit voelt nu zwaarder dan het misbruik van mijn vader.

‘Waarom heb je mij niet geholpen?’

Ik vraag Diane, mijn therapeute om hulp. Ik wil proberen mijn moeder los te laten. Door een meditatieoefening raak ik in een lichte rust. Ik zie het beeld van mijn moeder en ik voel mijn verdriet. Diane vraagt mij wat ik graag aan mijn moeder wil vragen of zeggen. Mijn belangrijkste vraag aan mijn moeder “Waarom heb je mij niet geholpen? Waarom liet je mij alles ondergaan. Waarom was je er niet voor mij?”. Ik huil terwijl ik dit vraag. Ik laat mijn tranen zien. Het verdriet om mijn moeder zit diep. De ontkenning van mijn moeder, het gebrek aan emoties, aan begrip.
Dit gevoel kan ik niet zomaar een plek geven. Diane helpt mij hiermee. Zij geeft mij niet op. Haar rotsvaste vertrouwen in mij, in dat het allemaal goed komt met mij, sleept mij er doorheen. Ik vertrouw op haar, ik vertrouw op haar woorden, ook als ik ze zelf nog niet kan voelen.

Omgaan met onmetelijk verdriet

Ik sta niet toe dat dit verdrietige gevoel over mijn moeder mijn geluk in de weg staat. Mijn taak is nu om mijn moeder los te laten. Zij mag niet de hoofdrol spelen in mijn verhaal. Zij mag mij niet langer beinvloeden in alles wat ik denk en doe. Ik wil haar niet mee op mijn reis. Ik ben aan de beurt. Ik maak mijn eigen keuzes. Ik ben op zoek naar mijzelf, naar wie ik ben. Ik ga op zoek naar mijn eigen geluk. Voor mezelf.

Stil

Ik zal gelijk met de deur in huis vallen

Ik ben Hermie 62 jaar, homo, vader en opa, misbruikt als kind en schrijf nu in een eigen webblog op internet.

Binnenkomer

Dat was in een zin al een behoorlijke binnenkomer lijkt me zo. Wie ik ben roept bij anderen vaak vragen op. Ik probeer het allemaal open en eerlijk te houden. Niet te zwaar maar wel heel eerlijk wat ik voel en hoe ik mijn psychische problemen oplos. Dit is ook zo’n beetje hoe ik schrijf op mijn blog-pagina. ( http://ikmagzijnwieikben.nl )

Schrijven om problemen op te lossen

Schrijven is een belangrijk deel van mij geworden. Ik schrijf veel van me af. Eerst schreef ik een hoop voor mij zelf, maar sinds kort heb ik daar dus ook mijn weblog voor.
Er was voor mijn gevoel, voor de doelgroep waar ik in val, weinig te vinden over borderline en andere psychische problemen op het internet.

Ik borderline?

‘Maar jij bent een man en dan ook nog op leeftijd.’
Ja inderdaad ook mannen van mijn leeftijd kunnen die problemen hebben.
Maar niet alleen over psychische zaken stellen mensen mij vragen. Nee hoor, mensen zijn vol vragen bij mij.
‘Jij homo? Zie je niets van.’
‘Jij opa? En je bent homo hoe kan dat dan?’
En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ik laat niet snel zien wie en wat ik ben

Natuurlijk mag ik zijn wie ik ben, zoals iedereen. Alleen dat gevoel heb ik niet meegekregen uit mijn jeugd. Niet omdat mijn ouders dat niet wilden, maar in de 60er en 70er jaren lag het allemaal nog een beetje gevoeliger, zeker voor mensen die katholiek werden opgevoed. Bij ons thuis was het geloof en de kerk een belangrijk ding voor mijn ouders, zoals in die tijd bij veel gezinnen. Ik heb mezelf een masker aangemeten en gezorgd dat niemand ook maar zou kunnen vermoeden dat ik homo was.

Na het misbruik werd het allemaal niet makkelijker

Het misbruik (door een vriend van de familie) heeft een aantal jaren geduurd en nadat het eindelijk naar buiten kwam, is er politiewerk van gemaakt. Daarna is er nooit meer over gepraat. Dat deed je niet in een katholiek gezin.

Fort Knox

Ik heb dus een muur om mezelf gebouwd, waar niemand doorheen kwam. Met de beste veiligheidssloten op de enige deur. De muur was veiliger dan “Fort Knox”. Elk probleem wat zich daarna voordeed, gooide ik over de muur. Daar was het veilig en hoefde ik er niets meer mee te doen.

‘s Nachts kwamen dingen over mijn muur heen

Natuurlijk kwam het regelmatig even kijken over de muur en dan lag ik ‘s nachts te huilen als ik alleen was. In de pubertijd kwamen allerlei problemen naar boven en werd ik steeds onhandelbaarder. Alleen niemand wist waardoor. Mijn broers en zussen hebben pas gehoord over het seksueel misbruik, nadat ik aankondigde te gaan scheiden omdat ik homo was. Zij begrepen in mijn jeugd totaal niet waarom ik zo moeilijk deed en niet “normaal” was zoals iedereen. Daarbij werd ik dan ook nog voorgetrokken omdat mijn ouders wel wisten van hoe en wat.

Nu is het allemaal in open en weet de familie wel hoe en wat

Ermee omgaan kunnen ze niet dus er is na mijn “coming out” geen contact meer. Dat was toen eenzaam, en dat is het nu nog regelmatig. Ondanks een aantal therapieën over vele jaren ( de eerste therapie was toen ik 25 jaar oud was, en de laatste heb ik gehad op mijn 60ste) is het me nooit gelukt om er helemaal uit te komen. Ook de laatste therapie heb ik niet af kunnen maken, omdat het me teveel werd. Weer stopte ik met een gevoel van onbegrepen en ongehoord te zijn.

Schrijven als zelf-therapie

Nu heb ik dan het schrijven gevonden en daar kan ik me aardig in vinden. Mijn sociale leven is beperkt geraakt, met alleen de naaste buren en enkele oude buren waar we nog een klein beetje contact mee hebben.

We?

Ja ik zeg we, want ik ben alweer 20 jaar bij dezelfde man. Hij verdient wel een lintje om nog steeds, ondank alles, naast me te staan. Daarnaast heb ik ook mijn kinderen en kleinkinderen. Het zijn letterlijk de enig overbleven familie, maar wel de allerbelangrijkste. Ik prijs mezelf wat dat betreft een gelukkig mens.

Er is rust in mijn wereld

Mijn wereld is een klein wereldje, maar wel een klein wereldje dat ik kan handelen. Het geeft mij minder problemen en dus heel veel meer rust. Als je wilt lezen hoe het verder gaat en hoe meer over de problemen en oorzaken schrijf, kijk dan rustig eens op mijn weblog http://ikmagzijnwieikben.nl .