Lotgenotendag in Tiel

Dominique benaderde mij met de vraag of ik aandacht wilde vragen voor de lotgenotendag die zij organiseert. Een dag voor en door slachtoffers. Lotgenoten die slachtoffer zijn van de procedures van de overheid. Daarbij gaat het niet alleen om de lotgenoten die deze procedure gevolgd hebben, maar ook degenen die juist buiten deze commissies en regelingen vallen. Onderstaande tekst is een oproep van Dominique om naar de lotgenotendag in Tiel te komen.

Slachtoffer van de procedures

Van heel veel slachtoffers, gedupeerden, lotgenoten, ervaringsdeskundigen seksueel misbruik, horen, lezen en zien we de onvrede die is ontstaan nadat de onderzoeken vanuit de overheid zijn gestart. De onvrede, boosheid verdriet maar voornamelijk de teleurstelling, waar wij mee te maken hebben (gehad), is gegroeid naarmate de tijd maar ook de regelingen voorbij zijn gegaan en niet iedereen heeft iemand om zich heen die een ondersteuning kan geven.

Lotgenoten onderling weten als geen ander wat wij hebben meegemaakt, ook in de afgelopen jaren nadat wij moedig genoeg waren om daarover te praten hebben we ondervonden hoe moeizaam het kan zijn om deze waarheid op tafel te krijgen en te houden. Wij onderling weten wat we hebben moeten doorstaan en wat we nog steeds doorstaan en Wij hebben de behoefte om daar over te praten met mensen die niet eerst vragen om bewijs maar eerst vragen hoe gaat het nu met je, hoe ga jij er mee om?

de lotgenotenbijeenkomst van 29 april is verzet naar Zaterdag 27 mei

We vragen een bijdrage van €10,- per persoon. Voor dit bedrag krijgt u koffie / thee, iets lekkers en tussen de middag is er een lunch met versgemaakte soep en broodjes. Op het eigen afgesloten terrein is er voldoende gratis parkeergelegenheid en er zullen buiten het personeel en de lotgenoten / gedupeerden / slachtoffers seksueel misbruik verder geen andere mensen aanwezig zijn.
Wilt u aanwezig zijn bij deze bijeenkomst lotgenoten seksueel misbruik / mishandeling
Voor aanmelding of voor meer informatie kan u contact opnemen met;
Dominique; Telefoonnummer; 06 5388 0100
Email: an-niem@live.nl of Facebook: https://www.facebook.com/dominique.melimelo

Mijn vorige blogs lees ik terug, ik voel mij weer verdrietig. Het verdriet om het seksueel misbruik loopt als een rode draad door mijn proces van helen heen. Het verdriet dat ik niet kan omschrijven en waar ik steeds op vastloop. Ik besef dat ik er zelf nog lang niet ben. Het heeft een impact op mijn leven ik kan het niet zomaar even in één keer een plek geven. Mijn proces van helen doorsta ik met ups en downs en dankzij mijn wilskracht.

Als ik iemand een berichtje stuur via Facebook of WhatsApp ,dan eindig ik het met een icoontje van een ballon. Het is een soort handtekening van mij, ik wil vandaag graag mee met deze ballon, mee de lucht in vliegen, weg van alles en iedereen…

Vandaag vliegt mijn verhaal als een ballon. Een ballon die niet met de stroom mee kan vliegen, want de lucht loopt er langzaam uit, de kracht is eruit…

Ik ben in nood!

Het verdriet dat ik niet meer kan omschrijven, een eenzaam gevoel. Ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan. De kinderen op mijn werk slepen mij er doorheen, ze vertrouwen mij, ze voelen alles van mij, ik hoor bij hen. Ik krijg meer knuffels, tekeningen met hartjes. Ik ben één van hen. Ze voelen mijn verdriet, maar vragen mij niets… Ik wandel nu vaak met de hond, mijn hond waar ik alles tegen kan vertellen, die mij begrijpt en die mijn tranen ziet.

Boosheid en onmacht

De hele dag denk ik aan het misbruik. Ik ben boos op iedereen, boos op mijn vader, boos op mijn moeder, maar ook vooral boos op mijzelf. Ik doe dit immers allemaal mijzelf aan, ik laat al die nare gevoelens toe. Was ik maar nooit aan dit proces begonnen, ik wil dit niet meer. Ik kan deze gevoelens niet accepteren en loslaten. Ik doe alles alleen, niemand mijn verdriet zien. Waarom heeft mijn vader mij misbruikt?
Ik voel mij moe, ik heb geen energie meer, ik wil Diane, mijn therapeut, om hulp vragen maar iets houdt mij weer tegen.

Ik geef het op

Het duurt mij allemaal te lang, al deze nare gevoelens wil ik niet meer, ik weet niet meer wat ik moet doen. Mijn vrolijke lach is verdwenen, ik voel mij depressief. Had ik het geheim maar nooit geweten. Ik wil rust, niets meer voelen, ik verlang er naar, afgelopen, einde…

De lucht is uit mijn ballon, in mijn verhaal zit geen kracht meer, mijn verhaal stopt…

 

De kracht van mijn wil

Ik voel het naar boven komen. De kracht van mijn wil! Mijn wil heeft mij al zover gebracht,, mijn wil geeft het nu ook niet op. Ik ben trots op mijn sterke wil. Die heeft mijn vader mij niet af kunnen nemen. Mijn wilskracht heb ik op dit moment zo hard nodig.

Ik blaas mijn ballon weer kracht in. Ik gebruik de kracht om mijn gevoel weer te kunnen beschrijven. Langzaam stijgt de ballon weer.

 

De kracht om hulp te vragen

Mijn wil heeft nog de kracht om mijn vingers over de letters te sturen. Mijn gevoel van nood en mijn vraag om hulp stuur ik naar Diane. Het is net alsof ze er op zit te wachten want ik krijg gelijk een bericht terug. Ze is echt een engel! Haar bericht begint met’’ lieve Ilse’’, ze weet niet dat deze zin op dit moment zoveel voor mij betekent. Ik huil en lees haar bericht,

Lieve Ilse,

Je bent heel krachtig, je zult geduld moeten hebben. Het komt allemaal wel goed. Wil jij in de slachtofferrol blijven?

Een hernieuwde kracht

Een slachtofferrol, nooit, ik laat mij niet kennen, ik wil vooral niet zielig zijn. Mijn kleine stukje wilskracht komt nu in verzet. Niemand mag mijn tranen en verdriet immers zien. Ik hoor de stem van mijn innerlijke ik, ze praat tegen mij en zegt “kom op Ilse, je kunt het, je bent een survivor, erger als wat je allemaal al hebt beleefd kan het niet zijn, je bent aan dit proces begonnen, je maakt het ook af!”

Ik besef wat de bedoeling is van mijn proces

Wat ben ik blij met Diane, ze weet op het juiste moment de juiste woorden te sturen. Zij voelt wat ik ook voel. Zij weet hoe ik mijn proces moet doorstaan, zij laat mij gewoon alles weer opnieuw voelen. Het gevoel van misbruik, waar ik mij op dat moment voor heb afgesloten, ik voel het en zal het allemaal letterlijk weer gaan voelen. Dat is de bedoeling van mijn proces van helen, zo kan ik genezen, ik heb het nu allemaal door. Ik ben blij en huil tegelijk…

Mijn ziel en ik gaan op reis, op reis naar het voelen van mijn kracht, de kracht en lucht in mijn ballon om te kunnen vliegen. Mijn ballon vliegt weer, mijn verhaal verteld weer verder, flying high…

Ik raak de controle kwijt

In de war en uitgeput lig ik op de bank. Mijn lijf wil niet meer en mijn ogen willen niet open. Slapen lukt niet. Steeds als ik wegzak, is er wel iets waardoor ik mezelf wakker houd, een kriebelhoest, een gedachte of even naar de wc. Er is iets in mijn lijf dat alert wil blijven, dat me wakker houdt. Ik heb dit niet eerder zo duidelijk gevoeld. Alleen bij de therapie, als we lichaamswerk doen, voel ik die alertheid, die spanning in mijn lijf.

Uitgeput

Ik voel dit en denk: “Geen wonder dat ik uitgeput ben”. Al heel mijn leven houd ik mezelf en mijn omgeving stevig onder controle. Mijn hele jeugd heb ik dat nodig om te overleven met alle problemen in het gezin, het zorgen voor de anderen en de incest. Die controle is een deel van mij geworden: “zo ben ik”. Heel, heel langzaam bouw ik die controle af. Mijn man is van de “flexibele planning” en daardoor leer ik flexibeler omgaan met veranderingen, met mijn planning. Hij vindt dat ik er maar mee om moet leren gaan dat omstandigheden kunnen veranderen en daardoor zijn of onze plannen ook. Ik vind dat heel moeilijk want planning geeft mij controle. Hij weigert zich daarin aan te passen aan mijn controlebehoefte. Therapie en trainingen helpen me daarbij ook. Ik leer dat ik niet overal invloed op kan hebben en dat ik sommige dingen moet laten zijn. Maar nu, liggend op de bank, voel ik duidelijk dat het maar een deel van mijn controlemechanisme is, dat ik heb losgelaten.

Mijn lichaam laat zich niet sturen

Tijdens het lichaamswerk, dat onderdeel is van mijn therapie, is steeds de spanning in mijn lichaam enorm voelbaar. De controle die mijn lichaam wil houden over alles wat er gebeurt, is voelbaar. Ik ben niet in staat mijn hoofd te laten rusten in de handen van mijn therapeute. Mijn nek, schouders, willen mee helpen en willen zelf mijn hoofd omhoog houden, dragen. Eerst voelde ik niet eens dat ik het deed. Nu ben ik me er bewuster van. Mijn lichaam laat zich niet sturen door mijn hoofd. Als ik tegen mezelf zeg: “ontspan je maar”, verandert de spanning in mijn lichaam niet. Deze keer heeft mijn lichaam de leiding.

Hoofdpijn, verkoudheid en uitputting

Drie dagen lig ik op de bank en doe ik niets. Flink verkouden en met veel hoofdpijn. Ik voel dat mijn hoofdpijn komt van die controle, van het harde werken om “mijn schouders eronder te zetten”. Het feit dat ik zo moe ben en toch mezelf niet toe sta om in slaap te vallen, confronteert me heel erg met mijn controlemechanisme. Objectief gezien, is er niets waarom ik wakker moet blijven. Ik ben thuis en ik ben veilig. Mijn lichaam denkt daar anders over. Ik praat met mijn lichaam, met mezelf. “Je bent veilig, je hoeft niets te doen, alles is goed.” Steeds opnieuw blijf ik het herhalen, maar het lijkt alsof ik het tegen dovemansoren heb. Alleen met bedtijd, in mijn bed, val ik uiteindelijk in een onrustige slaap.

Controle werkt niet meer

Ik voel mijn controlemechanisme heviger dan ooit te voren. Tegelijkertijd voel ik dat het niet meer werkt. Ik merk in allerlei levenssituaties dat mijn oude manier om ermee om te gaan niet meer werkt. Ik reageer anders – directer – dan ik gewend ben van mezelf en daar schrik ik zelf van. Sommige mensen in mijn omgeving schrikken daar ook van en dit heeft in korte tijd geleid tot een breuk met enkele mensen. Mijn “oude” Mariël wil terug naar hoe het was, want daar was het veilig. “Hou je mond maar, je kunt beter niet opvallen want dan gaat het mis, dan doet een ander je pijn”. Mijn volwassen ik, is trots en wil juist verder. Zij weet dat ze niet terug kan en dat het niet goed is om terug te gaan.

De oude ik versus de nieuwe ik

Maar o, wat is die “oude” Mariël sterk. Ze haalt alle argumenten uit de kast en zaait verwarring. Ik begrijp haar zeker. Ze sleept me soms zo mee. Het is moeilijk om overeind te blijven. Het kost me een berg energie. Ik wil mijn controle kwijt. Ik zoek wanhopig naar houvast. Het zal nog wel een tijdje duren voordat de oude en de nieuwe ik samen verder kunnen.