EX-press: de uitvoering van Soul Skin, Gastblog Mariël

Ik sta onder de douche. Ineens stromen er tranen over mijn wangen: “Wat heb ik gedaan?!”, denk ik. Even voel ik een oude angst. Ik heb mezelf laten zien, mezelf bloot gegeven zoals ik nooit eerder gedaan heb. Dat mag niet, dat kan niet. Ik voel de angst en mijn tranen. Ze mogen er zijn, ze horen bij mij. Het duurt niet lang want de positieve gevoelens overheersen, wat een indrukwekkende uitvoering en avond was het.

Het project

Het begint bij die ene oproep: “Ik zoek mensen die geheeld zijn van vroegkinderlijk trauma door seksueel misbruik en huiselijk geweld, voor een pilot project. Het project, van een half jaar, sluit af met een voorstelling waarin het transformatieproces van slachtoffer naar krachtige, autonome persoon in beeld wordt gebracht”. Taboe doorbreken, laten zien hoe belangrijk (lichaamsgerichte) therapie is en dat helen mogelijk is, dat zijn de doelen van het project.

Dit moet ik doen!

Ik ga het project en proces aan voor mezelf, omdat ik voel dat ik het “moet” doen. Ik ben heel enthousiast, maar besef ook dat het een pittig proces zal zijn. Als ik in het verleden mijn lichaam ál voelde, was ik me er nooit zo comfortabel in. Nu ben ik wekelijks in een dansstudio om te bewegen, te dansen vanuit de impulsen die ik voel op dat moment. Dat doe ik niet alleen, maar met een aantal andere vrouwen samen.

Langzaam kom ik in beweging

In de periode beweeg ik heel voorzichtig. Ik maak kleine bewegingen en kom nauwelijks van mijn plaats. Ik ben terughoudend in de interactie met de anderen en ga vooral met mijn aandacht naar binnen. In mezelf ben ik veilig. Heel, heel langzaam laat ik me meer zien. Na maanden repeteren ga ik “ineens” helemaal los. Ik beweeg door de hele zaal, speels en spontaan. Mijn bewegingen zijn groot, ik neem ruimte in. Als de “oefening” klaar is, krijg ik tranen in mijn ogen: “Wat heb ik gedaan?” Ik trek me terug in mezelf en ga aan de kant staan met mijn handen voor mijn gezicht. De anderen reageren enthousiast en vinden het mooi dat ik mezelf zo heb laten zien.

Schrijven en tekenen

Tijdens het project schrijven we over wat het proces van transformatie van slachtoffer naar autonomie in ons oproept. Ik vind het heerlijk om te kunnen schrijven, daarmee ben ik vertrouwd. Soms kan ik zelfs niet verwoorden wat er in mij om gaat, dan maak ik tekeningen met pastelkrijt. Het bewegen, het schrijven en het tekenen ondersteunen mijn proces van heling. Ik ontdek dat expressie essentieel is voor mij, bij me hoort.

De uitvoering: kwetsbaarheid en kracht

Het is eindelijk zover. Het is tijd om het project af te sluiten, we zijn er klaar voor. De zaal is uitverkocht. Ik kijk er naar uit. Ik ben rustiger dan ik voor mogelijk had gehouden. We beginnen en vanaf het begin voel ik wat er gebeurt, zit ik erin. Precies zoals de bedoeling is. De uitvoering gaat goed, we doen het samen en het voelt fijn.

Geraakt, ontroerd…

De reacties van het publiek, zowel persoonlijk als in het nagesprek over de uitvoering, zijn overweldigend. Zo warm! Als mijn man naar me toe komt, me omhelst en zegt hoe indrukwekkend hij het vond, komen mijn tranen los. Tranen van verwondering, trots, opluchting, ontroering en wie weet wat nog meer. Ons proces van heling, het gevoel van kwetsbaarheid én onze kracht zijn overgekomen bij het publiek. In de nabespreking zeggen lotgenoten dat ze geraakt zijn en dat ze het proces herkennen. Deze uitvoering draagt zelfs bij aan hun heling. Hoe bijzonder is dat?! De doelen van het project om taboe te doorbreken, het belang van lichaamsgerichte therapie te laten zien en zichtbaar maken dat helen mogelijk is, zijn zeker overgekomen bij het publiek.

En dan… verbinding

De uitvoering is nu drie weken geleden. Ik ben onder de indruk van wat deze avond me heeft gebracht, ik kan het nog nauwelijks bevatten. Ik ben het project aangegaan voor mezelf, om meer te ontdekken en verder te groeien en om aan anderen te laten zien dat er leven is na seksueel misbruik. Mijn rode draad door het proces is vooral verbinding maken met mezelf en anderen. Gedurende het project groei ik daarin. De uitvoering heeft me meer gegeven dan ik had verwacht. Ik heb mezelf laten zien, op mijn kwetsbaarst en tegelijkertijd volledig in mijn kracht. Ik heb mezelf gegeven. Uit de warme reacties van het publiek blijkt dat het hen veel heeft gegeven, heeft geraakt. Dat komt zo bij me binnen, want ik mag dat ontvangen. Dit is het, zo voelt dat dus: verbinding! Dit is waar ik zo naar verlangde. Puur, zoals het is. Alle warmte, de omhelzingen, van bekende en onbekende mensen, ik neem het mee in mijn hart.

Initiatief

EX-press is het initiatief van Michelle Kurzenacker, choreografe en therapeute, en haar bedrijf Movedby… Onder haar bevlogen begeleiding hebben het project en de uitvoering plaatsgevonden.

 

 

Vandaag is rood, Gastblog Ilse

Keuzepunt!

Mijn werk is belangrijk voor mij, ik ben blij dat ik mag werken. De kinderen op mijn werk zijn soms vrolijk, dan weer verdrietig, maar altijd puur en echt. Ze vragen mijn aandacht, ze lijken mijn blokkades aan te voelen en houden rekening met mij. Alles gebeurt in hun tempo en dat is het tempo dat ik nu kan volgen! Op school gebruiken we met de kinderen een regenboogschema: iedere dag heeft een kleur van de regenboog. Elke kleur heeft zijn eigen karakter, maar het zijn allemaal volle, warme kleuren. Vandaag is de kleur van de dag rood.

De ballast  weegt zwaar

Mijn helingsproces gaat verder. Mijn ballon vliegt vandaag mee. Het liefst kruip ik erin en bekijk ik alles van een afstand. De ballon waarin ik mij altijd in heb kunnen verschuilen. Het teveel aan bagage voelt zwaar en belemmert mijn reis. De stem van mijn vader is als ballast, die ik onderweg kwijt moet zien te raken. Hij zorgt ervoor dat ik mij schuldig voel! Hij zorgt ervoor dat ik niet verder kan met mijn proces. Ik wil het niet meer.

Ik ben niet schuldig

Vandaag zie ik er tegenop om naar mijn therapeute Diane toe te gaan. Op de stoel in haar kamer voel ik mij angstig. Mijn lichaam trilt van binnen. Ik hoor de stem van mijn vader, die tegen mij zegt “jij zegt niks, jij bent de verrader, jij hebt ons geheim verklapt, jij bent schuldig”. Ik voel mij eenzaam en alleen. Diane brengt mij door haar stem in een lichte rust. Er komen beelden op.

Ik zie mijn vader. Ik zeg hem “ga weg, val mij niet lastig, ik kan zo niet verder met mijn proces, laat mij alsjeblieft met rust”. Het voelt koud om mij heen, ik voel zijn aanwezigheid. Hij moet weg gaan, hij mag mijn leven niet meer beïnvloeden. Ik wil nu zo graag stoppen, mijn jas aantrekken en naar huis rijden. Alles in mij wil vluchten. Maar ik zet door en blijf zitten in mijn stoel. Diane laat me niet alleen, dat voel ik. Ik wil mijn vader duidelijk maken dat IK niet schuldig ben. Ik zeg tegen hem “Ik kon er niets aan doen, jij bent schuldig, ik was nog maar een kind, ik kon geen kant op, jij had mij in jouw macht”.

Diane stuurt mijn vader naar het licht. Mijn tranen zitten hoog, Ik voel mij eenzaam en alleen. Dat nare eenzame gevoel! Diane is er voor mij, maar deze eenzaamheid kan zij niet wegnemen. Ik kan niet meer, het is genoeg zo, ik zeg niets meer…

Mijn innerlijke kind

We halen samen in gedachten mijn innerlijke kind erbij. Ik zet haar bij mij op schoot. Ik zie haar en geef haar warmte en veiligheid door mijn arm om haar heen te slaan. De warmte en veiligheid die ze toen zo hard nodig had, kan ik haar nu, als volwassene, geven. Mijn verdriet, angst en pijn gooien we samen in gedachten in het vuur en we verbranden het. Samen lopen we naar een mooie verlichte plek in het bos. We kijken omhoog naar het grote witte licht en ontvangen energie. Op deze mooie warme plek wil ik graag blijven.

Ik draag mijn ballast nog

Na de sessie ben ik verzwakt, emotioneel, ik weet met mijzelf geen raad. In mijn hoofd is het een wirwar en ik krijg alles niet meer op een rij. Het wandelen biedt uitkomst. Ik wandel door het bos om energie te krijgen, om mijn gedachtes een plek te kunnen geven. Ik heb al vele kilometers gelopen. Vandaag loop ik alleen, ik kijk om mij heen en zie een houten bord.

Keuzepunt!

Een houten bord van het “wandelnetwerk” hier in de omgeving vangt mijn aandacht. Daarop staat het woord keuzepunt! Dit woord kijkt mij aan, het moet tot mij doordringen. “KEUZEPUNT” Met dat ik het zie, besef ik: Ik moet gaan kiezen welke weg ik wil bewandelen, ik word hierin geleid! Nu komen de tranen en voel ik eindelijk mijn kracht naar boven komen. Ik voel het nu, de kracht in mij waar Diane het steeds over heeft. Een krachtig warm gevoel. De kracht om verder te kunnen helen. Dit hele spirituele proces, ik hoop er helemaal door te kunnen helen. De nuchtere Ilse van toen, ze moet wijken voor dit besef. Er is meer tussen hemel en aarde. Ik word gesteund en geholpen, ik voel aanwezigheid…

Vandaag is rood

De stem van mijn vader heb ik onderweg uitgezet, mijn ballast heb ik afgeworpen, mijn vader reist niet meer mee. Mijn reis kwam op een keuzepunt, mijn ziel kleurt rood. Iedere dag heeft een kleur van de regenboog, de kleur van vandaag is rood. Ik voel de warmte en kracht van rood. Mijn spirituele helingsproces, mijn verhaal, we gaan verder op reis. Op reis richting de warme regenboogkleuren, richting mijn lotgenoten. Het delen van mijn verhaal voelt helend en bevrijdend.

Samen voel je je sterker, helen is delen,

Stem van mijn vader, Gastblog Ilse

Jeetje, ik schrik als ik mijn laatst geschreven blog lees. Heb ik dat geschreven? Ben ik dat zelf? Helaas… dit ben ik, dit zijn mijn gevoelens, het is mijn waarheid. Ik word weer op de feiten gedrukt en het maakt mij verdrietig. Mijn verhaal komt recht uit mijn hart…

Voor mij geen vakantie

Mensen in mijn omgeving zijn nu druk bezig met het regelen van de zomervakantie. Ze zijn vrolijk en hebben er zin in. Ik hoor niet bij hen, want ik ben niet vrolijk. Ik heb geen plannen voor de zomervakantie. Mijn vermoeidheid heeft de overhand.

Geen nieuwe beelden alsjeblieft

Mijn therapeute Diane laat mij gelukkig niet in de steek, zij kan mij weer energie instralen. Zonder het mij te vragen raakt ze mij deze keer aan. Ik vertrouw haar inmiddels en het maakt mij nu niks meer uit. Ik ben zo moe dat ik alles prima vind nu. Met haar handen maakt ze een soort van “cocon” om mij heen. Het is een bescherming voor mijn ziel. Mijn ziel die verwond is en die niet meer gekwetst mag worden. Ik voel de energie weer door mij heen stromen. Dit keer nodigen we geen nieuwe beelden uit. Voorlopig heb ik al genoeg gezien.

Stem van mijn vader

Midden in de nacht schrik ik wakker. Iemand praat tegen mij. Het is mijn vader. Mijn vader, die al overleden is, praat tegen mij! Hij is boos op mij. Ik hoor zijn stem:

“Je hebt ons geheim verteld. Je bent een verrader. Niemand zal jou geloven. Iedereen zal je in de steek laten. In alles zul je alleen staan. Het is allemaal jouw schuld”

Ik ben bang en krimp ineen onder de dekens. Ik voel me eenzaam. Het geheim mag ik aan niemand vertellen. De nacht duurt een eeuwigheid. Ik pak mijn laptop en schrijf alles van mij af… Schrijven is mijn reddingsboei, ik klamp me er aan vast!

Trillen van angst

De volgende dag voel ik mij onrustig. Ik voel dat er weer iets gaat gebeuren, ik voel het in mijn lijf. Misschien komt het door mijn vermoeidheid, misschien is het mijn angst… Mijn lichaam begint heftig te trillen, als een aardbeving in mijn lijf. Ik huil en ik weet niet wat ik moet doen. Ik voel mij schuldig.

“Waarom praat hij tegen mij? Waarom kwelt hij mij nog steeds? Ben ik nog niet genoeg gestraft? Heb ik hem zoveel verdriet gedaan en teleurgesteld? ”

Mijn angst is groot, want het trillen wil maar niet stoppen. Ik waag het om Diane om hulp te vragen. Ik vertel haar waarom ik haar nodig heb. Op haar advies haal ik rustgevende druppels bij de reformwinkel.

Even weg van alles

Ik heb een paar dagen vrij en we gaan er met z’n tweeën tussenuit. Heerlijk rust, niks hoeven te doen. Lekker wandelen en proberen te genieten van alles om mij heen. Alle ellende even kunnen vergeten… Op vakantie in de hoop dat ik vrolijk kan zijn en niet steeds aan het misbruik hoef te denken. Ik verheug mij erop…

Ik krijg geen rust

De rust blijkt van korte duur. Mijn vader reist met ons mee. Ik krijg zijn stem niet uit mijn hoofd. Hij praat steeds tegen mij en dat maakt mij bang. Ik neem de druppels om rustig te blijven. Ik probeer gezellig te zijn, maar het kost mij bakken energie. De vakantie waar ik mij op heb verheugd, valt in duigen. Er reisde er één teveel mee. Ik wil graag naar huis…

Thuiskomen

Terug in mijn vertrouwde omgeving ga ik wandelen, alleen in het bos. Daar voel ik mij veilig. Ik schrijf, slaap nauwelijks en heb weinig energie. Mijn lichaam doet pijn, ik ben verdrietig en ik voel me eenzaam. Overdag ga ik naar mijn werk, oververmoeid, maar stoppen en me ziek melden komt niet in me op. Ik volg het tempo van alles niet meer…

Te veel bagage

Ik heb teveel bagage. Mijn vader reist met me mee en dat weegt te zwaar om verder te kunnen reizen. Ik wil hem niet meenemen op mijn reis. Zijn aanwezigheid voelt als een steen in mijn maag. Ik moet dit oplossen voor ik door kan gaan, op reis naar heling. Dit deel van mijn bagage moet ik zien kwijt te raken. Ik maak een afspraak voor een volgend consult…