Een nieuwe fase, van overleven naar leven. Gastblog Mariël

Een nieuwe fase, van overleven naar leven

Ik voel me dankbaar voor wat er nu is. Lieve mensen om me heen en de dingen die ik mag ontvangen. Ik kan verder met mijn leven. Angst haalt me soms nog in. Blijft het nog goed gaan? Wat komt er nog? Kan ik het wel? Ik weet dat het beter gaat dan ooit tevoren, dus ik vertrouw er maar op:  het komt best goed.

Even op een roze wolk

Mijn therapeut zegt: “Je bent bijna klaar”. Ik? Bijna klaar? Ongelooflijk, kan het echt? Is het echt? Twee weken loop ik op wolken. Ik voel me super. Kan ik nu echt gaan leven? Dank komt de realiteit weer langs. Bijna klaar is nog niet helemaal, dus er zijn best nog blokkades neer te halen. Als ik een dag moe ben, overvalt me de gedachte:  “Ojee, wat komt er nu?” Angst komt boven. Ik ben bang om voor de zoveelste keer onderuit gehaald te worden door mijn verleden. Door de schaduwen uit mijn kindertijd, die mijn hele leven op de loer hebben gelegen. Bang dat mijn emoties me weer overnemen. Bang dat alles uit elkaar spat als een zeepbel. Even mooi, even vliegt de zeepbel met prachtige kleuren door de lucht, tot… PATS!

Leren vertrouwen op mezelf

Het is moeilijk om op mezelf te vertrouwen, dat er nu een basis is die er niet eerder was. Dat ik nu gelukkig mag zijn zonder dat iemand zegt: “Jij hebt niets te willen” of “jij moet je mond houden”. Zonder dat iemand me afkeurt, dat ik het niet goed doe en mijn grenzen worden overschreden, letterlijk en figuurlijk. Het is moeilijk om te geloven dat ik goed ben om wie ik ben. Dat ik niet tekortschiet, me niet schuldig hoef te voelen en hoef te schamen.

Langzaam maar zeker van pijn naar genieten

Ik slinger nog heen en weer tussen het oude loslaten en stapjes te maken naar het nieuwe, naar genieten. Er zijn nog dagen dat ik los mag laten. Emoties en oude pijn komen dan boven, mijn proces is niet klaar. Andere dagen zijn fijn en voel ik me als nooit tevoren, ook als dingen tegen zitten. Het lijkt wel of niets me dan uit balans kan brengen. Dat is een geweldig gevoel. Ik ben gewend dat tegenslagen leiden tot teleurstelling en emoties die getriggerd worden. Dat geweldige gevoel wil ik natuurlijk vasthouden, maar dat kan niet. Iedereen heeft goede en minder goede dagen. Zo zal het voor mij ook zijn. Langzaam maar zeker krijgen de goede dagen de overhand. Ik ga van overleven naar leven!

Ik leer samenwerken

Om hulp vragen lukt de laatste tijd beter. Van “ik moet alles alleen doen” naar samenwerken. Dat is een hele verandering. Ik kan hulp aannemen en vind het fijn om hulp te krijgen. Er is nog wel een stemmetje, dat kleiner wordt, dat zegt: “Heb je dat wel verdiend?” en “Heb je genoeg terug gedaan?”. Het prettige van delen, samenwerken en ontvangen, overheerst gelukkig. Langzaam wordt het stemmetje stiller. Ik hoop dat het eens zal zwijgen.

gedicht Lynelle

Waarschuwing

Dit gedicht van Lynelle is indringend geschreven. Het benoemt dingen en kan daardoor voor sommige lotgenoten triggeren. Zorg goed voor jezelf door een moment te kiezen om dit te lezen, waarop jij je sterk voelt.

 

 

 

 

Daar sta je weer ineens in mijn kamer.

Je raakt mij weer aan op plekken waar jij nooit had mogen komen.

Je doet dingen die je nooit had mogen doen.

Ik hoor je gehijg,

Ik voel mijn angst.

Ik ruik alle geuren. Mijn angstzweet, jouw lichaamsgeur.

Ik zie die lust weer in je zwarte ogen.

Mijn lichaam verkrampt, ik wil vluchten, maar ik kan geen kant op.

Vaak heb ik al tegen deze momenten gevochten.

Ik schreeuwde, huilde, schopte, beet en smeekte uiteindelijk zelfs.

Maar ik weet nu dat dit niet helpt.

Jij won uiteindelijk toch altijd.

Als ik me nu niet zal verzetten zal het zo over zijn.

Eindelijk…

Je bent klaar.

Je bedreigt me voor de zoveelste keer

met wat er allemaal gaat gebeuren als ik het vertel.

Dan loop je weg, alsof er niks gebeurd is.

Mijn angst, woede en verdriet zijn groot.

Ik ben blij dat dit moment over is.

Eén ding weet ik zeker, dat je me tenminste weer heel even met rust zal laten.

Want op dit moment ben je klaar…

Langzamerhand worden de geuren minder, maar mijn onbegrip groter.

Ik dacht ooit dat we normaal met elkaar konden omgaan, als twee mensen.

Tranen lopen over mijn wangen.

Maar dan word ik wakker, huilend, trillend van angst.

Ik zie dat ik veilig ben.

Jij bent er niet, tenminste niet hier, maar nog wel in mijn herinneringen.

De zomer is begonnen, gastblog Ilse

Het einde van het schooljaar

De zomervakantie komt er aan. De zon schijnt. Ik smeer mij in met zonnebrandcreme om niet te verbranden. Ik voel dat mijn lichaam aandacht nodig heeft. Mijn lichaam waarin mijn gevoelens zitten opgeslagen. De kinderen op mijn werk sluiten dit schooljaar af. Ze nemen afscheid van de vertrouwde klas en leerkracht. Een stukje veiligheid wordt afgesloten.

Nog geen afscheid voor mij

Ik kan nog geen afscheid nemen van mijn proces, mijn laatste stukje schijnveiligheid houd ik nog vast. Het is een laatste stukje bescherming, opdat ik niet helemaal verbrand. Ik vertrouw erop dat het goed komt met mij en dat ik mijn verleden achter mij kan laten. Ik verwacht dat ik me van binnen vrij ga voelen, zodat ik op weg kan gaan richting mijn eigen geluk. Maar ik ben er nog niet.

Schrijven helpt me

Ik lees mijn blogs terug. Ik besef dat ik al een eind op weg ben in mijn proces. Mijn proces met vallen, opstaan en vooral doorzetten. Dit is ook mijn kracht besef ik, dat ik kan doorzetten en het niet opgeef. Al lezend besef ik dat mijn helingsproces in een sneltreinvaart gaat. Door mijn vertrouwen in mijn therapeute Diane voel ik alles opnieuw en kan ik het een plek geven of los laten. Als ik afdwaal brengt zij mij door haar meditatieoefeningen weer in de realiteit. Aarden … zoals ze dat steeds zo mooi noemt. Ook door het schrijven van mijn verhalen verwerk ik mijn gevoelens en besef ik waarom ik iets voel.

Ik put kracht uit de natuur

De natuur is belangrijk in mijn proces. Diane herinnert mij er vaak aan, vooral te genieten van de eenvoudige dingen om mij heen. Van de zon die energie geeft. Van de bloemen en de vogels die fluiten. Ondanks alles kan ik mijn vader dankbaar zijn, dat hij zijn kennis en liefde voor de natuur aan mij heeft door gegeven. Ik ben in en met de natuur opgegroeid. Tussen de bomen in het bos voel ik me veilig. Als kind heb ik mij er vaak tussen verschuild. Ik heb er tegen gepraat, mee gehuild en gelachen. Ik heb er tegenaan geschopt. Toen al gaven de bomen mij de energie om te kunnen overleven. Ook nu heb ik die energie nodig.

Mijn werk helpt me

Ik zie dat ik vaak schrijf over mijn werk. Mijn werk is erg belangrijk voor me en het sleept me erdoorheen. Ik krijg er waardering, ze hebben mij nodig. Het biedt me regelmaat en structuur. Doordat ik werk, kan ik niet verdrinken in mijn verdriet. De kinderen en mijn collega’s wachten op mij. Rond deze tijd zijn de kinderen vrolijk, want het is tijd voor het schoolreisje. Het veilige schooljaar wordt afgesloten.

Het verlies van de illusie van veiligheid

Het stukje illusie van veiligheid, dat ik tot nu toe vasthoud om verder te kunnen, geeft mij tegelijk ook veel verdriet. Het verdriet heeft te maken met het beginnend besef dat mijn moeder ook een grote rol speelt in mijn hele proces. Dit het laatste stukje schijnveiligheid dat ik nog vasthoudt. Zolang ik dit niet overwin, duwt het mij steeds een stapje terug.

Ik wil kunnen houden van mezelf

Mijn proces met al zijn gevoelens gaat verder. Ik ben er nog niet. Het laatste stukje, om veilig mijn overkant te kunnen bereiken, moet ik nog doorstaan. Mijn gedachten en gevoelens zijn niet altijd één, mijn gedachten gaan nog vaak met mij op de loop. Het rottige gevoel van verdriet maakt mij onrustig. Ik weet dat ik het verdriet moet accepteren, moet voelen om verder te kunnen, maar in plaats daarvan zoek ik de oorzaak. Verdriet loopt als een rode draad door mijn proces. Ik voel me verdrietig, omdat ik mijn eigenwaarde niet voel. Ik heb het gevoel dat álles van mij is afgepakt. Dat het allerbelangrijkste is afgepak: te kunnen houden van mijzelf. Ik huil bij dit besef.

Reacties houden me overeind

Mijn lotgenoten reageren op mijn blogs. Ze vinden herkenning in mijn verhalen. Dit is waarom ik ze schrijf. Ze zijn niet de enige. Mijn verhaal nadert zijn eind: Ik ga aan de slag met het opbouwen van mijn eigenwaarde. Ik ga van mijzelf leren houden. Het laatste stukje dat ik nog vasthoud, laat ik nu los. Mijn verdriet, omdat mijn moeder ook een grote rol heeft gespeeld. Niemand heeft mij ooit kunnen of willen helpen, zelfs mijn moeder heeft me in de steek gelaten.

Geef me de energie

Om dit verdriet aan te kunnen, heb ik energie nodig. Dit laatste stukje kan ik nog niet afsluiten. Niet zoals de kinderen op mijn werk dit schooljaar afsluiten. Ik hoop dat ik de kracht en energie ga voelen om ook hier nog mee aan de slag te kunnen gaan. Het voelt als het laatste stukje uit mijn proces, om de overkant te kunnen bereiken. Ik vraag Diane om hulp. Ik mag niet zinken op de bodem, want dan is alles voor niets is geweest. Energie…….ik smeek er nu om!!

Recensie: ‘De huisvriend’ van Wim Vredelieve

De Huisvriend cover‘De huisvriend’ van Wim Vredelieve, vertelt het verhaal van ‘Wimpie’ die opgroeit in een gezin waarvan vader stevig drinkt en soms geweld pleegt. In dat gezin maakt ‘de huisvriend’ zijn entree. Meegebracht door vader, huurt hij een kamer. De huisvriend en Wimpie worden vrienden, speciale vrienden zelfs. Ze delen een geheimpje.

Klassieke pedofiel of gelegenheidsdader?

Aanvankelijk lijkt het een klassieke pedofiel, die het hele gezin inpalmt, om bij het kind binnen te komen. In het vervolg van het verhaal, wordt de huisvriend echter verliefd op de moeder van Wimpie en na een gewelddadige scene wordt vader het huis uitgezet. Van lieverlee wordt de huisvriend Wimpie’s stiefvader. Na de bijzondere relatie die Wimpie eerst had, wordt hij nu kil aan de kant gezet, iets wat Wimpie als een pijnlijk verraad ervaart.

Ervaringsverhaal

Het verhaal wordt vertelt vanuit het perspectief van Wimpie. Hij vertelt over zijn worsteling met wat er is gebeurd, zijn schaamte en schuldgevoel. We leven mee met zijn dwangmatig masturberen als reactie op het misbruik en hoe hij met zijn seksualiteit worstelt als hij groter wordt. Het boek sluit af met hoe hij zich realiseert dat hij seksueel misbruikt is en besluit om de dader te vergeven.

Pluspunten van ‘De huisvriend’

Het verhaal is levendig vertelt, met niet ál te veel grafische details. Veel aandacht gaat uit naar de innerlijke beleving van Wimpie en de reacties die het misbruik, met name in zijn lichaam, oproept. Het is duidelijk waarom hij het geheim voor zich houdt. Wat ik mooi vind is dat zijn omgeving door heeft dat het niet goed gaat met Wimpie. Desondanks wordt het seksueel misbruik niet onderkent, omdat er een alternatieve verklaring voor zijn gedag voorhanden is. Dit is maar al te vaak hoe seksueel misbruik ongezien blijft.

Minpunten van ‘De huisvriend’

Het einde van het verhaal is mij wat te abrupt en daardoor niet geheel geloofwaardig. Wanneer hij eindelijk zijn verhaal aan zijn moeder vertelt, gelooft zij hem niet. De erkenning, die voor veel slachtoffers zo belangrijk is, blijft uit. In het nawoord vertelt de auteur dat aan de vergeving, die in het boek nogal uit de lucht komt vallen, wel degelijk jarenlange worsteling vooraf is gegaan.

Bevrijd van schaamte

Al met al biedt het boek een mooi inkijkje in de leefwereld van een opgroeiende jongen, die in diepe verwarring wordt gebracht door het seksueel misbruik en de reactie daarop van zijn omgeving. Het leest gemakkelijk en snel. Wanneer hij op het laatst zijn hart lucht bij zijn moeder, daarmee voor zichzelf kiest, zoals hij het formuleert, erkent hij ten diepste zijn slachtofferschap en bevrijdt zich van zijn schaamte.

Het boek kost € 12,50 en is direct hier te bestellen:

 

 

Naar de betaalsite