De vraag van Amanda: ‘Wat is normaal?’

De vraag van Amanda: ‘Wat is normaal?’

In de serie vragen van lotgenoten vandaag de vraag van Amanda. Natuurlijk is ‘Wat is normaal?’ een heel brede vraag, maar waar het Amanda om gaat is hoe mannen en vrouwen met elkaar omgaan. Wat is normaal in de omgang op het werk, privé en in de sociale situatie. In deze blog ga ik voor de leesbaarheid even de mannen als ‘seksueel intimiderend’ aanwijzen en vrouwen als slachtoffer. Natuurlijk kan het heel goed andersom ook gebeuren, maar de praktijk wijst uit dat dit vaak de verhoudingen zijn.

Normaal is cultuurafhankelijk

Wat normaal is hangt natuurlijk af van de cultuur waarin je woont en wat de geldende afspraken zijn. Die cultuur kan ook nog eens verschillen per situatie. Wat normaal is bij jou thuis is wellicht als je op bezoek bent bij een ander niet passend. Dat kan voor bijzonder genante situaties zorgen.

Als 19 jarige ben ik naar Amerika gevlucht, om de thuissituatie met het seksueel misbruik te ontlopen. In Amerika heb ik 6 jaar gewoond en ik voegde mij naar de lokale normen. Terug in Nederland deed ik heel Amerikaans: Ik was op bezoek bij een vriendin en toen mijn glas leeg was dook ik zelf zo de koelkast in. Ineens waren alle ogen op mij gericht. Wat deed ik fout? 

Wat ik me niet had gerealiseerd is dat in Nederland mensen veel vaker en sneller bij een ander thuis worden uitgenodigd, maar dat dit niet meteen betekent dat je ‘eigen’ bent. Amerikanen ontmoeten elkaar eerst een keer of tig in een bar of restaurant. Als je bij hen thuis komt dan ben je ‘binnen’ en betekent ‘make yourself at home’ ook letterlijk: zorg zelf voor je eigen drinken.

Normaal is een afspraak

Wat normaal is in een bepaalde situatie is gebaseerd op expliciete en impliciete afspraken. De expliciete afspraken staan in reglementen en wetten. Daar staat bijvoorbeeld in dat je anderen niet mag lastigvallen met seksuele opmerkingen in een werksituatie, iets wat in de kroeg juist wél weer passend kan zijn. Overigens betekent ook in de kroeg ‘geen interesse’ dat verdere dubbelzinnige opmerkingen in dezelfde richting grensoverschrijdend zijn en dus ongewenst. De impliciete afspraken zijn moeilijker te duiden. Die kun je alleen uitvinden door er vragen over te stellen en door daarin ook keuzes te maken.

Wat is normaal op het werk?

Wanneer je op het werk met elkaar omgaat is het normaal dat er géén ondertoon van seksualiteit in de conversatie zit. Dat betekent niet dat seksualiteit of relaties geen onderwerp van gesprek kunnen zijn, maar het is de toon die de muziek maakt. Opmerkingen als ‘Daar zou ik wel een keer een beschuitje mee willen eten’ of ‘Wat een lekker sletje’ zijn beslist niet acceptabel. Ook niet in typische mannenberoepen. Overigens is wat normaal is niet altijd hetzelfde als wat ‘gangbaar’ is. Helaas is het in veel sociale situaties gangbaar om dit soort opmerkingen te maken.

Soms zijn mannen onwetend

De meeste mannen maken zich liever niet schuldig aan seksuele intimidatie. Dit is mijn stellige overtuiging. Veel vrouwen doen er in situaties waarin zij zich onprettig bejegend voelen het zwijgen toe. Helaas zijn we als vrouwen vaak te weinig assertief om te zeggen: ‘Hé, zo praat je niet over vrouwen/mij’. Natuurlijk zijn er mannen die er op kicken om vrouwen te onderdrukken, maar voor een deel van de mannen geldt dat ze simpelweg niet het signaal krijgen dat het niet oké is om seksualiserend over vrouwen te praten. Sommige mannen denken werkelijk dat ‘lekker sletje’ een compliment is!

Sociale schaamte

De tweede reden is sociale schaamte. Dit is het effect dat degene met de grootste mond de lachers op zijn hand krijgt. Er is lef voor nodig om in de volle voetbalkantine op te staan en te zeggen: ‘Ik vind het niet prettig zoals jij over vrouwen praat’. Daar is heldenmoed voor nodig en maar al te vaak is er één grootbek en 50 oncomfortabele zwijgers. Als de 50 zwijgers zouden weten hoeveel bijval ze krijgen als ze op zouden staan, dan zou het beeld snel veranderen.

Normaal is aan verandering onderhevig

Vroeger was het normaal dat vrouwen thuis zaten, voor de kinderen zorgden en weinig te zeggen hadden in de maatschappij. Inmiddels is dat danig verandert en wij zijn opgegroeid in een wereld waar de vrouwen vóór ons hard geknokt hebben voor gelijke rechten en daarin in elk geval deels geslaagd zijn. De generatie na ons zal een andere wereld treffen waarin zeker op het gebied van seksuele omgangsnormen een en ander zal zijn veranderd.

Wat normaal is, daar kunnen wij invloed op hebben!

De wereld is aan het veranderen. Het beste is dat te zien aan de veranderende mores over wat we ‘date-rape’ zijn gaan noemen. In het verleden was een meisje dat met een jongen op stap ging een ‘slet’. Als zij dan verkracht werd, was dat haar verdiende loon. Ze moest zich schamen. ‘Had ze maar niet zo’n kort rokje moeten dragen’. Tegenwoordig gaan er duidelijk steeds meer stemmen op om dit soort ‘victim blaming’ een halt toe te roepen. In Amerika zijn ze de wetgeving aan het wijzigen zodat er duidelijk in komt te staan dat alléén een nuchter(!) en helder ‘ja’ instemming is met seksueel contact. Een meisje dronken voeren en dan zeggen dat ze gewillig was is dus verkrachting, onder de nieuwe wet.

Oproep: Help mee bepalen wat normaal is

Hoe kun je helpen bepalen wat normaal is? In wat voor wereld onze kinderen straks opgroeien? Dat kan alleen door je stem te laten horen voor wat jij vindt dat normaal is. Want 50 zwijgende mannen in een voetbalkantine houden een ‘rape-cultuur’ in stand als zij zich niet uit gaan spreken voor de normen die zij willen. Vandaar een oproep aan mannen:

Heel concreet actieplan voor mannen

Tips over hoe jij als man kan zorgen dat vrouwen zich veilig voelen om je heen.

  • Vraag vrouwen naar hun beleving over hoe er (in jouw kringen) over vrouwen gepraat wordt
  • Grijp in als je grensoverschrijdingen waarneemt. Zeg minstens dat jij het niet op prijs stelt
  • Wees alert op de grens tussen een compliment en een grensoverschrijdende opmerking (een compliment gaat over de persoon, een grensoverschrijdende opmerking gaat over een lichaam)
  • Laat je gevoel spreken. De meeste mannen voelen wel als iets grensoverschrijdend is, maar stoppen dit gevoel weg
  • Spreek je uit als de gelegenheid zich voordoet, tegen seksualiserend gedrag jegens vrouwen.
  • Deel onderstaand filmpje over hoe belachelijk seksualiserend vrouwen in reklamefilmpjes geportretteerd worden en praat er serieus over met je vrienden. (let op: de inhoud van het filmpje kan confronterend/triggerend zijn)

Concreet antwoord aan Amanda

‘Wat is normaal?’ is een vraag die niet gemakkelijk en eenduidig te beantwoorden is. In een oud liedje van Robert Long staat de tekst:

‘Ach ieder mens moet elke dag opnieuw beslissen.
Hoever hij gaan wil en hoeveel hij accepteert.
Als je alleen maar aandacht schenkt.
Aan wat een ander vindt of denkt.
Dan wordt je steeds weer in een hoek gemanoeuvreerd’

Wat normaal is bepaal je voor een deel zelf. Door wat je wel en niet accepteert van de ander. Voor een deel bepaal je het samen, door te praten over wat je wél en niet acceptabel vindt. Het makkelijkst doe je dat in eerste instantie met de mensen die dicht bij je staan. Samen sta je daarin sterker. Vandaar dat ik het toejuich dat je mij deze vraag hebt gesteld.

Nieuwe (vaste) gastblogger stelt zich voor: Marja

Marja logoEr is leven na seksueel misbruik!

Spannend om te gaan schrijven over mezelf, mijn belevenissen en worstelingen in het leven, en natuurlijk waarom ik geworden ben wie ik nu ben. Trouwens er is niks mis met mij, mocht je dat nu gaan denken!

Iets over mezelf

Ik ben een 56 jarige vrouw en woon in een klein gesloten dorp in Brabant. Dat “gesloten” karakter van het dorp maakt het voor mij lastiger. Daarom schrijf ik onder een pseudoniem. Ik leef samen met mijn hondje. Mijn hond is belangrijk. Alle honden die ik heb gehad waren belangrijk. Een hond geeft mij meer zin in het leven en geeft mijn leven meer glans. En er is altijd iemand blij als je thuis komt.

Mijn liefdesleven

Ik heb in het verleden samengewoond, één keer met een man en één keer met een vrouw. Op het moment heb ik geen relatie. Om eerlijk te zeggen, dat is omdat ik niet weet wat ik nu precies wil. Wel een vrouw, dat is zeker, maar op het moment geniet ik van mijn vrijheid en ik ben ook een beetje bang om dat op te geven. Ik ben bang om geclaimd te worden, om de vrijheid die ik eindelijk veroverd heb op te moeten geven. Ik ben nu ongeveer 10 jaar alleen met een kortstondige relatie tussendoor. Ik word ouder, dus ik heb zo mijn gewoontes, eisen en lichamelijke klachten, maar diep in mijn hart wil ik wel een relatie.

Mijn achtergrond

Ik kom uit een grote familie en daar heeft incest plaats gevonden, door zowel mijn vader als mijn broer en dit heeft een groot gedeelte van mijn leven bepaald. Ik heb nog nooit echt geleefd: mijn leven werd bepaald door mijn verleden. In mijn omgang met mensen had ik een grote muur om mij heen gebouwd en daar kwam echt niemand door heen, ook niet degene waar ik een relatie mee heb gehad. Daar ben ik uiteindelijk op stuk gelopen. Alleen bij mijn honden kon ik mezelf zijn, met al mijn angsten en pijnen en wanhoop. Mijn honden hebben meer gezien dan alle mensen in mijn leven bij elkaar.

Heel veel therapie

Ik heb heel veel therapieën gehad die niet hielpen. Het maakte me alleen maar slechter en ik raakte steeds dieper in de put. Maar door te blijven vechten ben ik gekomen waar ik nu ben. Ik kan weer genieten van het leven, ik kan mensen weer meer toelaten. Ik leef nog wel bij de dag, maar begin ook steeds meer toekomst te zien en ook plannen te maken hiervoor.

Mijn toekomst

In mijn toekomst wil ik iets betekenen voor andere mensen die te maken hebben gehad met seksueel misbruik. Door mijn verhalen te vertellen en door duidelijk te maken dat er hoop is. Mensen die dat willen, kunnen mij nu al hiervoor benaderen.

Er is leven na seksueel misbruik!

Ik had nooit verwacht dat ik nog een keer gelukkig zou zijn, maar het is echt waar: ER IS LEVEN NA SEKSUEEL MISBRUIK 

Als het BIG-register onvoldoende zekerheid biedt

‘Veroordeelde psychiater deels geschrapt door tuchtcollege.’

De NOS site kopte vorige week: ‘Kinderporno-psychiater’ deels geschrapt’
Eerder al schreef ik een artikel over de voor kinderporno veroordeelde psychiater Van R. Over geschaad vertrouwen en of je als je een zedenmisdrijf op je naam hebt, met kwetsbare klanten mag werken. Mijn antwoord daarop is overtuigd ‘nee’. Maar ik heb het niet voor het zeggen. Dat heeft het IGZ en de tuchtrechter, die gaan over het BIG-register.

Wat is het BIG-register

In het BIG-register worden mensen met bepaalde diploma’s geregistreerd. Als klant kun jij in het BIG-register nakijken of iemand een goedgekeurd diploma heeft. Dat zegt echter nog niets over de kwaliteit van de hulpverlener of therapeut. Het zegt alleen dat iemand die opleiding heeft gedaan en dat beroep mag uitoefenen. Daarnaast behoren zij erop toe te zien dat de mensen op hun site geen illegale of onethische dingen doen, maar daar slagen ze niet altijd in. Daarnaast zegt een diploma helemaal niets over specifieke kennis over seksueel misbruik.

Biedt het BIG-register voldoende zekerheid?

In recente onderzoeken naar de betrouwbaarheid van het BIG-register door ‘De Monitor’ een televisieprogramma, blijkt dat er onvoldoende communicatie is tussen het Openbaar Ministerie en het IGZ, de beheerders van het BIG-register. Dat is kwalijk, want zo kon het drie jaar duren voordat een veroordeelde pedoseksuele psychiater, Van R., voor de tuchtrechter kwam. Naar mijn smaak gaat de maatregel die zij vervolgens nemen (dat hij niet meer als kinderpsychiater aan de slag mag) bovendien niet ver genoeg.

Waar ik het wél voor het zeggen heb!

Al een tijdje bouw ik aan een netwerk van hulpverleners rondom seksueel misbruik. Inmiddels zijn er meer dan 30 geregistreerd op mijn website ‘Hulpverlening na seksueel misbruik’. Dat is nog lang niet genoeg, maar dit zijn mensen die ik minimaal één keer gezien en gesproken heb. Ik vraag hen het hemd van het lijf over wat ze doen met hun klanten. En dan ga ik af op mijn onderbuikgevoel…

Therapeuten die ervaring hebben met hulpverlening na seksueel misbruik

Een eis die ik stel aan de therapeuten die zich op mijn site registreren, is dat ze ervaring hebben met klanten die seksueel misbruikt zijn. Je zou denken dat de meeste therapeuten wel ervaring hebben met dit thema, maar niets is minder waar. Seksueel misbruik zit niet in de meeste opleidingen, zelfs niet in de opleiding tot psycholoog, kwam ik laatst achter. Iemand die ervaring heeft met de hulpverlening na seksueel misbruik is in de praktijk moeilijk te vinden. daarom heb ik juist mijn website opgericht. Die garantie heb je dus, als je iemand op mijn website vindt.

Een onderbuikgevoel zegt ook niet alles

Natuurlijk kan ook ik niet met 100 procent zekerheid zeggen dat er geen rotte appelen in mijn mandje zitten. Zeker niet als het netwerk groter groeit en er meer therapeuten op de website komen te staan, iets wat wel de bedoeling is. Natuurlijk weet ik ook niet altijd alles, ik ben ook afhankelijk van informatie van anderen, net als het IGZ. Daarom heb ik een klachtenregeling. Als je met één van de therapeuten op de website een negatieve ervaring hebt, dan treedt die in werking. Ik schreef ook een blog ‘Wat te doen bij negatieve ervaringen met een therapeut?’ Wanneer je klachten hebt over één van de, op de website genoemde, therapeuten hoor ik er graag van. Dan haal ik eerst de therapeut van de website en stel een onderzoek in. Tenslotte wil ik een veilige bron van informatie zijn! Maar als een therapeut niet blijkt te kloppen, dan komt hij/zij er bij mij niet meer in!

Seksualiteit. Een taboe binnen het taboe van seksueel misbruik

Seksualiteit…een taboe binnen het taboe van seksueel misbruik

monique AmberDit is een blog van Monique Amber:

Een dappere lotgenote gaat een boek schrijven over de seksuele beleving van volwassenen na seksueel misbruik. Hiervoor interviewt ze mannen en vrouwen die seksueel misbruikt zijn in hun leven. Wanneer je een bijdrage wilt leveren kun je via deze link met haar in contact komen.

Gelukkig mocht het schriftelijk

Ik heb onlangs schriftelijk deelgenomen aan dit interview. Het is voor mij nog geen optie om het mondeling te doen. Natuurlijk ben ik aan het leren mijn stem te gebruiken en met kleine stapjes ga ik vooruit. Maar, je zal mij niet zomaar het woord seks horen uitspreken. Laat staan alle woorden die daarbij horen. Onlangs gebruikte een vriendin het ‘n-woord’ voor ‘het doen’ in een verhaal dat ze vertelde. Op zo’n moment schrik ik heel erg en dissocieer ik direct. Ik vind het trouwens ook een heel naar woord.

Platte taal als trigger

Ik ga het never nooit niet zo noemen, want voor mijn gevoel zit er geen liefde in deze platte taal. Dat geldt ook voor het drieletterige woord met de k, een naar woord voor het vrouwelijk geslachtsdeel, dat door bijna iedereen tegenwoordig wordt gebruikt om aan te geven dat het slecht met je gaat, of dat iets waardeloos is. Ook hier schrik ik steeds heel erg van.

Is schrijven over seksualiteit gemakkelijk?

Vind ik schrijven over seksualiteit dan makkelijk? Nee, ik vind het heel eng en ik voel heel veel schaamte. Het voelt alsof het niet mag, alsof het iets heel vies en slechts is. Maar, praten over seksueel misbruik is een taboe. En ik wil heel graag dat dit taboe doorbroken gaat worden. Dat wil ik voor de kinderen die nu slachtoffer zijn, opdat zij eerder hulp mogen krijgen. En voor alle lotgenoten en mijzelf, opdat we mogen helen en leren leven.

Praten over seks is voor veel mensen moeilijk

De meeste mensen praten niet makkelijk over seks. Ook daar rust een taboe op. Kan je nagaan hoe moeilijk dit dan is voor iemand die seksueel misbruikt is. Stel je voor:

  • Je leert onder dwang en dreiging dat je moet zwijgen.
  • Je bent zo beschadigd dat het doodeng is om gezien en gehoord te worden.
  • Je worstelt met gevoelens zoals angst, schuld, schaamte en jezelf vies vinden.
  • Als je naar buiten durft te treden met jouw verhaal, willen heel veel mensen niet luisteren door het taboe dat er heerst.

Zoiets vertel je toch niet, dat is privé, wordt er gezegd. En hetgeen waar je het meeste in beschadigd bent, je seksualiteit, is iets waar niet over gesproken wordt. En ondertussen blijven er iedere dag heel veel kinderen, jongens en meisjes, seksueel misbruikt worden en raken beschadigd in hun puurheid en seksuele ontwikkeling.

Blij met dit boek, ook voor mij een hoofdstuk om te helen

Ik ben blij dat dit boek geschreven gaat worden! Daarom heb ik de vragen beantwoord, ook al was ik daarna helemaal van slag. Ik had het namelijk niet goed aangepakt. Ik dacht dit te doen in de overleefstand, dus met alle gevoelens uitgeschakeld. Maar ja, de therapie van Margreet werkt. En dat betekent dat ik steeds slechter ben in die overleefstand. Mijn gevoelens laten zich niet meer zo makkelijk achter die denkbeeldige deur wegstoppen. Ik heb mezelf hiermee een beetje geweld aangedaan en daarom was ik zo van slag. Ik heb dit in therapie besproken. Wat ik had moeten doen, is kijken hoe ik de vragen kon beantwoorden terwijl ik goed voor mezelf zorgde en wel naar mijn gevoel luisterde. Bijvoorbeeld door het in etappes te doen.

Seks in de liefde?

Seks in liefde schijnt iets moois en fijns te zijn. Weet je dat ik geen idee heb wat dat is, een fijn seksleven? Jongens mochten gewoon alles met mij doen. Ik liet alles toe, want ik wist niet beter. Ik was een soort robot zonder gevoel, een gebruiksvoorwerp. En als ik verkering had, deed ik wat er van mij verwacht werd. Op de overleefstand, met alle gevoel uitgeschakeld, lukte dit ook gewoon heel makkelijk. Als ze klaar waren met mij, nam ik een glas wijn en rookte ik een shaggie en het leven ging weer verder. Dat is het handige van dissociatie.

Dissociatie, het grote ‘vergeten’

Zo gebeurde het bij mijn opa ook. Als hij klaar was en weg was, stond ik op en liep ik naar mijn oma in de keuken. Dan voelde ik geen angst meer en was ik weer dat vrolijk babbelende, kleine meisje. Wat opa had gedaan was ik dan alweer “vergeten”.

De lange termijn effecten van seksueel misbruik

Toen ik in 1999 een relatie kreeg met mijn man had ik seks met hem omdat dit zo hoorde. Dit doet me nu erg veel verdriet, want ik houd zo ontzettend veel van hem. Dan voel ik me erg schuldig en denk dat hij beter verdient dan mij. Na een poos werd de seks heel uitdagend en vol passie. Toen leek het fijn te zijn. Ja, dat deed de alcohol. Ik heb jarenlang alle pijn e.d. verdoofd met ladingen drank. En met drank in mijn lijf voelde ik geen angst.

Contact maken met gevoelens

Van ongeveer eind 2002 tot begin 2005 leerde ik in mijn toenmalige therapie voor het eerst iets over mijn gevoelens. Ik maakte er voor het eerst contact mee. Tijdens deze sessies heb ik heel veel gehuild. En aan het einde van deze therapie, begin 2005, ben ik van de alcohol afgekickt. Dat veroorzaakte dat ik opeens weer last kreeg van allerlei triggers tijdens seks. Ik kon het door te dissociëren, maar het ging steeds vaker mis. En dan ging het ook gelijk goed mis! Alles triggerde en ik kon niet communiceren. En zowel mijn man als ik begreep niet wat er gebeurde, dat ik in paniek was. Er was helemaal niemand die ons hiermee hielp. Nare herinneringen zijn dit. Het doet zo ongelooflijk veel pijn.

Jaren zonder knuffels, zoenen en strelingen

Ik durf mijn man al jaren niet aan te raken. Hij krijgt nooit een knuffel, een zoen, een streling van mij. Laat staan dat hij seksueel aangeraakt wordt. Ik neem nooit enig initiatief, dat durf ik niet. Hier voel ik me ook erg schuldig over. Maar, hij is erg geduldig zegt hij en hij weet dat het op een dag goed komt. Daar heeft hij een rotsvast vertrouwen in. En daar houd ik mij dan weer aan vast.

Traumatherapie en een heel klein beetje voelen

Sinds ik traumatherapie heb, nu anderhalf jaar, kan ik helemaal niks meer. Ik wil het niet meer al dissocierende. Ik wil het leren met gevoel, vanuit liefde. We liggen wel regelmatig tegen elkaar aan. En dat is vaak erg fijn. En heel soms oefenen we aanraking. Soms kan ik dan een beetje voelen dat het fijn is. Algauw voel ik dan ook pijn en verdriet, omdat ik zó beschadigd ben. En dan word ik zo ongelooflijk moe. Het vergt heel veel energie van me. Ik wil het zo ontzettend graag, maar ik kan het nog niet.

In de war over seksualiteit

Ik ben erg in de war over mijn seksuele gevoelens. Ik stel mijn vragen hierover altijd per mail aan Margreet (therapeute). Zij heeft mij al heel veel uitgelegd. Zoals, dat het normaal is om seksuele gevoelens te hebben als mens. Dat ook ik dat mag en het mij niet slecht maakt. Dat het niet mijn schuld is dat ik het niet kan, niet durf en het steeds zo mis gaat. En een hele belangrijke is dat ik niet vies ben, dat mijn geslachtsdeel niet vies is. Ik begin dat nu, na de zoveelste uitleg een klein beetje met mijn hoofd te begrijpen. Margreet heeft uitgelegd dat wat opa deed vies was. Maar, dat heeft mij niet vies gemaakt. Mijn gevoel gelooft dit niet. Ik ben er van overtuigd dat ik vies en slecht ben. Zo voel ik me echt.

Kleine stappen naar troost en veiligheid

Als er geen seksuele bedoelingen zijn, kan ik het fijn vinden dat mijn man mij aanraakt. Bijvoorbeeld op mijn rug. Sinds ik traumatherapie heb, geeft dit vaak ook heel veel troost en veiligheid. Dan kan ik even ontspannen en wegkruipen in zijn veilige, liefdevolle armen. Maar, dan moet ik wel zeker weten dat de aanrakingen niet kunnen veranderen naar seksuele aanrakingen. Anders ben ik op mijn hoede.
Onverwachte aanraking is heel eng. Vooral als mijn man mij staande houdt voor een knuffel of zoen. Dat is een directe trigger. Want, mijn opa deed dit toen ik ouder werd. Dan kwam hij onverwacht van opzij vanuit de gang en pakte me vast om me op mijn mond te zoenen, of hij kwam van achter en greep me vast bij mijn borsten. Doodeng was dat. Ik vind het ook heel eng om dit hier te delen.
Als mijn man bij me komt om mij een knuffel en/of zoen te geven, moet hij eerst alleen bij me komen zitten. Dan kan ik rustig wennen aan zijn nabijheid. En pas dan kan ik de knuffel of zoen goed ontvangen.

Wat is het om te genieten van seks?

Ik kan me werkelijk niet voorstellen wat het is om te genieten van seks? Of hoe dat voelt? Ik hoop het op een dag samen met mijn man te mogen beleven!
Het is belangrijk daarvoor dat ik mijn stem leer gebruiken. Dat ik over alles leer te kunnen praten. Tijdens seks is communicatie heel belangrijk. Dat je kan vertellen wat je wel of niet wilt en wel of niet fijn vindt. Heel vaak gaat het mis, omdat er geen communicatie mogelijk is. Want, ik zwijg. Ik kan niet praten. Mijn keel zit dichtgeknepen. Ik durf de lichaamsdelen die bij seks horen niet uit te spreken. Laat staan de seksuele handelingen die je ermee kan doen. Er is te veel angst en schaamte. Ik durf zelfs niet eens om een knuffel te vragen, of een massage van mijn rug. Dit wil ik allemaal wel heel graag leren, als dit mogelijk is.

Ik wil het leren!

Ik wil alles heel graag leren! Ik heb seks altijd alleen maar beleeft in mijn hoofd denk ik, omdat ik altijd dissocieerde. Dan voelde ik wel de lichamelijke, maar niet de emotionele reacties is mij uitgelegd. Ik merk tijdens dit schrijven dat ik van alles in mijn lichaam begin te voelen. Dat ik weer van slag begin te raken.

Goed voor mezelf zorgen

Er is een heleboel schaamte. Moet ik dit wel publiceren? Dan kan iedereen het lezen. Het is nogal een kwetsbaar onderwerp. Maar, het is ook een heel eenzaam onderwerp. Waarom zou ik dit niet mogen vertellen, niet mogen delen? Ik voel ook heel veel verdriet en pijn. Om het gemis in mijn leven. Ik wil ook zo graag normaal zijn, mogen genieten in het leven. En ik wil mijn man kunnen liefhebben. Niet alleen met mijn hart en ziel, maar ook met heel mijn lijf.

Dit keer zal ik rekening houden met mezelf, met hoe ik me voel. Ik heb deze blog gisteren (zondag 1 maart 2015) geschreven en vandaag aangevuld en verbeterd. Ik ga het nog niet publiceren. Dit doe ik pas als ik voel het te willen en het te durven…

M.A

Monique Amber