Alleen zijn is niet hetzelfde als eenzaamheid. Je kunt je heel alleen voelen in gezelschap en je kunt je heel alleen op de bank heel tevreden en gelukkig voelen. De vraag is dan ook: wat ik eenzaamheid wel? Hoe ziet eenzaamheid eruit? En wat is de verbinding met seksueel misbruik?
Een definitie van eenzaamheid
Mijn persoonlijke definitie van eenzaamheid is niet kunnen delen wat er in je leeft. Of dat nou mooie inzichten of ingewikkelde gevoelens zijn, als je iets kunt delen met de ander en je voelt je begrepen dan ben je in verbinding. Je wordt gezien en gehoord, jouw bestaan wordt levensecht, je wordt erkend in wie je bent.
De mens is bedoeld om verbonden te zijn
Natuurlijk zijn er mensen die graag vaak alleen zijn, maar het is niet het verlangen van de doorsnee mens om alsmaar alleen te zijn. Dat is waarom er zoveel dating-sites zijn en daarom lopen we allemaal rond met een mobiele telefoon. We houden elkaar in de gaten op facebook en vertellen over ons leven in prachtige literaire werken of laten we zien wat er in ons leeft door het maken van schilderijen en andere kunstwerken. We zoeken contact met anderen over wat er diep van binnen leeft.
Eenzaamheid en het geheim van seksueel misbruik
Als je een groot geheim hebt, zoals seksueel misbruik, dan is het delen voor jou niet eenvoudig. Het is vaak moeilijk om er over te vertellen. Het is niet zo gebruikelijk om er over te praten. Mensen zeggen niet vaak: ‘Ik ben als kind misbruikt’ zoals ze wel zeggen: ‘Mijn fiets is gejat’, terwijl die dingen bijna even vaak voorkomen.
Moeilijk voor de omgeving om te luisteren
Hoe lastig het is om er over te vertellen, wordt nog eens versterkt doordat mensen om je heen het soms ook moeilijk vinden om erover te horen. Kinderen zijn zo klein en kwetsbaar, dat het lastig is om te horen dat er ook nare dingen gebeuren met kinderen. We hebben met zijn allen een cultuur gecreëerd waarin we dat liever niet zien.
Delen is het medicijn tegen eenzaamheid
Als je seksueel misbruikt bent en je praat daar niet over, dan heb je dus een groot probleem. Iets wat voor jou heel veel invloed op je leven heeft (gehad) kun je niet delen met de mensen om je heen. Soms schaam je je of je voelt je schuldig en wilt niet dat mensen dit van je weten.
Ook als je de schaamte al voorbij bent
Het is het nog steeds iets waar je niet makkelijk over spreekt. Zelfs als je er inmiddels van doordrongen bent, dat het jouw schuld niet was en je je niet hoeft te schamen voor de misdaad van de ander. Het is doorgaans niet een praatje voor gezellig tijdens de maaltijd of op een feestje. Een deel van jou blijft eenzaam en onzichtbaar. Het doet pijn om niet gezien te worden in wie je bent, in je pijn, je verdriet, je boosheid.
Ook je succesverhaal kun je niet delen
Als je er niet over kunt praten zit de eenzaamheid in alle gevoelens over seksueel misbruik die je hebt. Ook de glorie van het helen kun je dan niet delen. Jouw zelfoverwinning, de kracht die je aanboorde om ondanks alles te overleven, het is alsof ze er niet zijn. Die eenzaamheid is slopend en het enige medicijn tegen de eenzaamheid dat ik ken, is er zelf over leren praten.
We moeten het gesprek veranderen
We moeten leren praten op een manier die ons niet alleen als slachtoffers erkent, maar ook duidelijk maakt hoe ongelofelijk krachtig we zijn. Denk je eens in: wij hebben iets doorstaan en overwonnen waar anderen niet eens over durven praten! We moeten duidelijk gaan maken dat wij de held en het middelpunt zijn van ons eigen verhaal.
Wij moeten de eenzaamheid van de stilte doorbreken
Wij, degenen die misbruikt zijn, zullen de stilte moeten doorbreken, want wij zijn degenen die er het meest belang bij hebben. Want de eenzaamheid in die stilte is moordend. Het praten over seksueel misbruik is van vitaal belang om die eenzaamheid te doorbreken. Eerst in een veilige setting, met lotgenoten bijvoorbeeld, of bij de therapeut. Maar daarna ook in onze families, kennissenkring, in de media, in de wereld. Ieder op zijn eigen tijd en op zijn eigen manier. Niet iedereen hoeft online #metoo te roepen, maar je hoeft er ook niet alleen mee te blijven worstelen.
Wij zijn gebaat met gepraat
Zoals de misbruiker gebaat is bij stilte, zijn wij, de overlevers van seksueel misbruik, gebaat bij gepraat. Hoe meer er over seksueel misbruik gepraat wordt, hoe minder je het gevoel hebt dat je er alleen voor staat. De eenzaamheid van de stilte doorbreken geeft ruimte en verbinding met anderen.
Praten met lotgenoten
Praten met lotgenoten kan een mooie eerste stap zijn, in het leren praten over wat je is overkomen. Mensen die hetzelfde hebben meegemaakt kunnen zich makkelijker inleven en je vindt dus een luisterend en sympathiek oor.
Samen helen
Ook praten over seksueel misbruik moet (en kun) je leren. Een mooie werkvorm daarvoor is ‘Samen helen’. Begeleid lotgenotencontact aan de hand van het boek ‘Helen van seksueel misbruik. Het trauma voorbij’. Inmiddels zijn er op diverse plaatsen in het land mensen die dit soort groepen begeleiden. Wil je meer weten? Kijk op: ivonnemeeuwsen.nl
Wow!!!!!
Niet alleen sexueel geweld. Naar mijn mening elke vorm van ernstig of/en langdurig geweld, levert dit probleem op. En de ervaring leert dat als je de moed hebt er over te praten, mensen heel erg naar er op reageren. Hulpverleners behandelen je alsof je achterlijk bent. Als slachtoffer van zul je ook wel gelijk in een dsm-model horen. Alle slachtoffers van sexueel geweld worden benaderd als borderliners, omdat men er in de hulpverlening vanuit gaat dat iedereen die hetzelfde heeft meegemaakt zich ook op dezelfde manier in het leven ontwikkelt. Uitkeringsinstanties beschuldigen je van simulatie. Als je nooit bent getrouwd blijf je voor mannen eeuwig iets waar op gejaagd moet worden, zodat je nooit meer van je angst voor mannen afkomt. Ik word als alleenstaande vrouw altijd aangezien voor een hoer die het vast met iedereen doet en zich niet binden wil. HEEL VEEL ongeloof, als iker over praat of schrijf.
Ik heb inmiddels geleerd om alleen te leven en de eenzaamheid als deel van mijn bestaan te accepteren. Ik MOEST wel. En als je daar goed in wordt, zeggen dze daar weer wat van: dat het ziek is. Of abnormaal.
Mijn eenzaamheid, is helaas ook de eenzaamheid van mijn kind geworden. Heb zovaak moeten verhuizen voor gepest en laster omdat mensen mijn leefstijl niet snappen, dat mijn kind geen of althans te weinig sociale contacten heeft. Vaak genoeg om hulp gevraagd hierbij: komt niet. ben alleen maar als moeder verdacht gemaakt. Wat ook niet erg bevorderlijk was voor mijn laatste beetje vertrouwen in mensen. Als u een oplossing weet, hoor ik het graag.
MOOI artikel hoor!
Een pasklare oplossing? Nee. Maar mijn boek en mijn werk hier is er ook op gericht om meer inzicht te geven bij deze problematiek. Ook bij hulpverleners.
Hoe meer mensen ver de beleving van mensen die seksueel misbruikt zijn gaan weten hoe minder onbegrip we tegen gaan komen.
Dank je. Kunnen we elkaar een hand geven. Ik probeer hetzelfde. Maar heb mijn meest open boek om veiligheidsredenen toch maar onder pseudoniem uitgebracht. Ik loop er wel tegen aan dat ik er alsnog en WEER met niemand openlijk over kan praten. Niet over wat gebeurd is en niet over mijn boek. Dat dus volgens mij ook niet loopt.
Ik wens je succes en dank je. Want het vraagt veel moed, wat je doet.
Dankjewel voor je heldere artikel Ivonne. Mijn ervaring is dat toen ik erover begon te schrijven ik heel veel hulp kreeg van vriendinnen en vrienden. Niet van mijn familie, dat is voor hen een brug te ver. Zij willen het liever niet weten of ontkennen het. Dat deed pijn, maar daar is beter mee om te gaan dan met je mond houden. Dat kan ik nu ook weer accepteren en hen hun eigen tempo gunnen. Dus: Alles moet open, op jouw manier en op jouw moment. Dan bevrijd je jezelf, want dat kun je alleen zelf doen. Dianne Bosch
Maar hoe gaan jullie dan om met ….leven de mensen niet meer die jullie iets hebben aangedaan? Want als zij weten dat je openlijk beschreven hebt wat er met je is gebeurd, dan kunnen andere mensen hen misschien ook herkennen en dat is iets wat daders toch graag willen voorkomen, lijkt me. De mensen die mij iets hebben misdaan ontkennen, liegen, verdraaien de feiten, leggen het probleem bij mij neer. Ik ben de schuldige, niet zij.
Ik ben bang voor represailles ook. En daarbij: ik heb nooit kunnen bewijzen wwat er is gebeurd en zolang feiten onbewezen zijn mag je mensen niet openlijk aan de schandpaal nagelen. (hoewel dat vaak genoeg omgekeerd met mij wel is gebeurd in de vorm van lasterlijke praat) Hoe gaan jullie daar mee om?
Hoi Sabine
Mijn boek (en mijn leven) gaat niet over de man die mij misbruikt heeft. Ik beschuldig in mijn boek niemand, noem geen namen en zijn identiteit doet er niet toe. In die zin houd ik er wel rekening mee, ik zit niet op een proces wegens laster te wachten. Mocht hij zich erin herkennen en er problemen mee hebben, is hij degene die zich identificeert, niet ik.
Ik hoef geen gelijk of erkenning van hem. Ik vertel mijn verhaal, zoals ik het beleef. Ik heb geen strijd meer met de man die mij misbruikt heeft. Hij is nu niet belangrijk in mijn leven.
Mijn boek gaat niet over seksueel misbruik, maar over het helen daarvan. En zelfs dan nog: mensen die zelf niet misbruikt zijn, maar een ander (jeugd) trauma hebben meegemaakt, herkennen zich erin en vinden handvatten om met hun verleden om te gaan.
Warme groet,
Ivonne
Mooi geschreven weer Ivonne, gelukkig is mijn ervaring met delen ook niet alleen maar negatief. Soms wel maar merendeels krijg ik juist begrip en maakt het erover praten wat makkelijker. Wat jammer Sabine dat je zo’n negatieve reacties hebt gehad. Ik kreeg op mijn boek eigenlijk alleen maar positieve reacties en heel erg veel steun. Het heeft mij juist geholpen. De diagnose borderline heb ik nog nooit gekregen en is ook ter sprake geweest dus ook die ervaring heb ik niet.
Hoi Ivonne
Prachtig geschreven het gevoel van eenzaamheid.
Voor mijn gevoel heb ik mijn verleden goed verwerkt maar ik voel nog dagelijks de eenzaamheid en ik denk idd dat door het niet kunnen delen binnen mijn familie een van de grootste oorzaken is voel me vaak vervreemd van hun wereld. Heb het pas tegen mijn zus gezegd na twintig jaren gezwegen te hebben maar nog niks gehoord van mijn zus en ik snap het wel haar wereld staat ook op zijn kop. Maar het geeft me nog meer reden om niks te zeggen tegen andere familieleden.
Mijn vrienden staan er ook niet echt voor open of eigenlijk ook wel maar er wordt niet over gepraat zien het wel maar vragen niks en dat belet mij ook weer om te delen. Ik had een hele fijne soulmate maar die anderhalf jaar geleden plotseling overleden en toen voelde ik die eenzaamheid niet zo ik had haar.
Maar ik ga zeker je boek kopen zo snel als kan
Aan allen die hier iets schreven en in het bijzonder aan Ivonne,
Onderweg in de heling, vond ik hier in de teksten, het gevecht en de moed, ook die van de wanhoop, de verwarring en hoop, dat er mogelijke genezing is, die zich totaal in ons kan manifesteren.
Het is een weg met haken en bochten, scherpe randen en stenen waaraan we ons verwonden, totdat het uiteindelijk in ons kan gaan rusten. Ik ben nog niet klaar, zelfs na 46 jaar niet.
Deze site met inhoud, was even een oase!
Een warme groet aan iedereen!
Martin
Wat je beschrijft is precies waar ik tegen aanloop. Herkenning dus. Je geeft woorden aan wat ik voel. Bedankt! Ik ben zoekende naar een manier dat ik mijn verhaal kan doen. In mijn gedachten zou ik er ook meer mee willen. Ik zoek mijn weg via facebook. Ik zoek een weg uit die eeuwige eenzaamheid.
Dank voor de heldere manier van onder woorden brengen. Ook vooral voor je positiviteit en nadruk op heling. Het geeft hoop. Er zijn zwarte momenten waarin ik twijfel of genezing überhaupt mogelijk is voor mij moet ik toegeven.
Ook ik heb tien jaar mijn mond dichtgehouden over wat mij is aangedaan. Nu komen alle herinneringen en emoties er in alle hevigheid uit en het is niet makkelijk. Dankjewel voor je steun en prachtige website met informatie.