Verschillende reacties

Bij het vertellen van mijn seksueel misbruik aan andere personen kreeg ik zeer verschillende reacties van mensen. De één reageerde met onbegrip, de ander alsof het mijn eigen schuld was. Hieronder een aantal van deze reacties.

Hoe noem ik hem

Voor de duidelijkheid wil ik alvast aangeven dat ik ben misbruikt door mijn stiefvader. Vanwege wat hij gedaan heeft, wil ik hem deze benaming niet geven, ik noem hem ‘de man van mijn moeder’.

Reactie van mijn moeder

Nu moet het klaar zijn. Het is over. Vandaag ga ik het vertellen. Ik wacht tot ik zeker weet dat hij bijna op zijn werk is met de fiets. Hij doet er ongeveer twintig minuten over, dus nu is het veilig. Ik heb dit moment al zo vaak in mijn hoofd afgespeeld. Hoe ik het vertel. Hoe zij reageert. Toch weet ik niet hoe ik het moet brengen. Ik voel mijn hart keihard bonken en mijn keel zit dicht. Zo vaak heeft deze man mij gewaarschuwd: ‘dat mijn zusjes geen vader meer zullen hebben en mijn moeder geen man, dat ik ze allemaal ongelukkig zou maken, dat hij me zou weten te vinden…’ Maar ik weet dat ik het niet meer wil, niet meer kan. Ik loop naar mijn moeder toe en gooi het eruit. ‘Hij heeft me misbruikt…’

Mijn moeder gelooft me

Ze twijfelt geen seconde en begint allerlei telefoontjes te plegen. Politie, huisarts, advocaat, zijn ouders…. De man van mijn moeder belt en vraagt, alsof er niks is gebeurd, hoe haar dag is gegaan. Ze schreeuwt tegen hem, zegt dat ze hem nooit meer hoeft te zien.

Dankbaar voor haar reactie

Nog altijd ben ik dankbaar dat mijn moeder op deze manier heeft gereageerd. Ik heb mensen gesproken die niet geloofd werden. Dat gebeurt nog veel te veel. Toch zou eenieder die met zo’n verhaal naar buiten komt, direct geloofd en gesteund moeten worden. Het is al moeilijk genoeg om het te vertellen.

Reactie van zijn moeder

Ik had een goede band met zijn moeder. Mijn moeder had haar dan ook gebeld, toen bleek dat haar eigen ouders niet konden komen. Binnen zeer korte tijd was ze bij ons. Niet lang na zijn telefoontje staat hij, tegelijkertijd met de politie, voor de deur. Hij schreeuwt meermaals naar me ‘Wat heb je gezegd!?’ Zijn moeder begint tegen de politie te schreeuwen. ‘Hij heeft het gedaan! Dat is de dader!’ Ze steunt me en troost me.

Een lange dag…

Aan het einde van de dag na het verhoor en ziekenhuis bezoek stelt ze voor dat ik bij haar blijf slapen. Haar idee is dat ik dan niet in dit huis met deze herinneringen hoef te slapen. ’s Avonds komt haar zoon naar haar huis, hij is nog niet opgepakt. Ze gaat samen met hem naar het politiebureau om hem aan te geven. Door haar reactie op deze dag had ik het gevoel dat ze aan mijn kant stond. Helaas was bleek dit niet zo te zijn.

Ze heeft na deze dag nooit meer wat van zich laten horen en doet alsof ze me niet kent wanneer ik haar tegenkom in de stad. Dat doet mij pijn.

Wat ik tegen haar zou willen zeggen

Ik denk er vaak over na wat ik tegen haar wil zeggen als ik haar tegenkom. ‘Het doet mij veel pijn dat je voor je zoon kiest, maar ook dat je hier niet open over bent. Dat je me niet eens aan wilt kijken.’ Toch komt er elke keer niks uit mijn keel, als ik haar zie. Ik ben in de war door haar gedrag en wordt op die momenten overmand door emoties.

Reactie van zijn zus

Samen met een vriendin sta ik in de winkel. Ineens zie ik zijn zus staan in de winkel. Ik bevries. Ze heeft niks meer laten horen, maandenlang niet. Wat moet ik nu doen? Tegen haar praten? Negeren? We kijken elkaar aan. Er komt alleen een geschrokken ‘hoi’ uit bij ons beiden. Ik voel verdriet opkomen. We vallen bij elkaar in de armen en beginnen te huilen.

‘Het spijt me dat ik niks meer heb laten horen.’ zegt ze. ‘Ik was in de war’ vervolgt ze. We raken enigszins in gesprek. Uiteindelijk vraagt ze om mijn nummer. ‘Dit keer bel ik je op’ belooft ze. Ik ben geëmotioneerd en voel me weer gelukkig. Het speet d’r en we gaan weer contact krijgen.

Vol vreugde loop ik met mijn vriendin de winkel weer uit. We bespreken het nog na en ook zij gelooft erin dat het goedkomt. Maandenlang wachtte ik op een telefoontje of een berichtje… Niks. Ergens wist ik het wel, toch hoopte ik dat het anders zou zijn. Ook zij kijkt nu de andere kant op wanneer ik haar tegenkomt. Alsof ik niemand ben. Alsof zij nooit een band met mij gehad heeft.

Verwarring en verdriet

Deze reactie heeft bij mij voor veel verwarring en verdriet gezorgd.

• Hoe kan je iemand zoiets beloven en het toch niet doen?
• Hoe kan je zo geëmotioneerd raken en het achteraf dus blijkbaar niet menen?
• Hoe kun je de andere kant op kijken wanneer ik je tegenkom?

Bij zijn moeder en zus had ik liever gewild dat zij eerlijk naar mij hadden gecommuniceerd dat zij niets meer voelen voor contact. Dan was er voor mij duidelijkheid geweest en hoefde ik niet maandenlang te wachten, met het beetje hoop dat ik had.

Andere reacties

‘Je praat er wel makkelijk over hé?’ was één van de reacties van een klasgenootje waar ik mee omging. Terwijl ik juist het idee had dat ik het bij iemand kwijt wilde, maar simpelweg niet wist waar. In mijn omgeving werd er niet meer over gepraat en ik kende niemand die hetzelfde had meegemaakt.

Meer pijnlijke reacties

‘Wil je soms verkracht worden? Je lokt het wel uit met zo een jurkje.’

• Een reactie van iemand nadat een vriendin mij had ‘gerestyled’ en ik me eindelijk weer een beetje zeker voelde over hoe ik eruit zag.

‘Wat heb je ertegen gedaan?’

• Met het doel of ik me wel verzette. Deze vraag vind ik dat je die niet zomaar kan stellen aan iemand. Maakt het het dan ineens ‘minder erg’ als ik me niet verzet zou hebben? Of juist erger? Het doel van deze vraag is me onduidelijk en niet nodig vind ik.

Pesten met het seksueel misbruik

Op de middelbare school kom ik er nogmaals achter, dat je niemand zomaar kunt vertrouwen. Er is een aantal jongens van het misbruik af wisten. Het verhaal is als een speer door de school gegaan helaas. Deze jongens pesten mij hiermee, onder andere door zelfverzonnen liedjes over mij en het misbruik. Op dat moment lach ik alles weg. Ik durf er niks tegen te doen.
Toch doet dit mij ontzettend veel pijn van binnen. Ik begrijp dit niet. Hoe kun je zo met iemand omgaan? Als ik deze jongens tegenkom in de stad, zit er nog altijd in mijn hoofd wat zij hebben gedaan. Ik vraag mij af of ze dit zelf überhaupt nog weten en wat toen hun gedachten hierbij waren. Voelden zij zichzelf stoer tegenover hun vrienden op dat moment? Kunnen zij zich indenken wat dit voor mij betekent?

Ook docenten zijn onveilig

Mijn biologiedocent maakt een opmerking dat wanneer meiden al lichamelijke ontwikkelingen hebben het nooit verkrachting is. Dan lokken zij het zelf uit door hun kleding. Ondanks dat dit niet op mij persoonlijk gericht is, heb ik dit niet vergeten. Ik kan niet begrijpen dat mensen dit soort opmerkingen kunnen maken. Dat dit de mensen zijn waar wij het van moeten leren.

Hoe ik op de reacties terug kijk

Wanneer ik terugkijk naar de reacties die ik heb gekregen, vind ik het pijnlijk om te zien hoe mensen reageren op zo een ingrijpende gebeurtenis. Mensen ontweken het, wisten er niet mee om te gaan of reageerden alsof het mijn schuld was. Het lijkt alsof mensen zich totaal niet konden inleven in hoe ik me voelde.

Ik begrijp niet hoe mensen zo kunnen reageren

Dit roept bij mij vooral onbegrip op. Hoe kan dit..? Is een vraag die ik mezelf stel. Hoe kan het dat een mens soms zo ontzettend hard en gevoelloos kan reageren..? Het zijn vragen die ik waarschijnlijk nooit een antwoord op zal krijgen. Ik hoop in ieder geval dat ik met deze blog iemand kan laten nadenken over wat een reactie teweeg kan brengen.

Deel op Facebook

Tweet