Mijn motivatie om dit te schrijven
Ik ben, als partner van, ervan op de hoogte dat slachtoffers heel veel last van seksueel misbruik kunnen hebben. Er is veel te doen, en terecht, om dit grote menselijke en maatschappelijke onrecht op te vangen en het taboe, het stille zwijgen te stoppen. Immers dat is een bron van het lijden dat ermee samenhangt: de schaamte en de schuld.
Ook omstanders zoeken hun weg
Maar ook de partners die er serieus een weg in trachten te zoeken, voor hun lief, voor hun liefde en voor zichzelf, hebben ermee te stellen. Hier is nog te weinig aandacht voor. Ook kinderen van slachtoffers seksueel misbruik hebben er mee te maken. We zijn allemaal gediend als er een mens tot de best mogelijke versie van zichzelf mag opgroeien. Het is niet het stille lijden van het slachtoffer alleen. Het is het stille lijden van het hele systeem.
Mijn ervaringen als partner
Ik heb zelf ervaren dat de machteloosheid als partner zo groot was, dat ik mijn leven met mijn eerste partner, een slachtoffer van misbruik heb verloren. Het was een verlies van alles waarin ik met haar op had gebouwd. In de eerste twintig jaren dacht ik dat we samen waren. De laatste vijf jaren bestonden uit machteloos zijn, uit verlies van veel waar ik in geloofde, zonder het gevoel te hebben dat ik er wat aan kon doen.
Ik weet vanaf de dag dat wij de eerste keer vreeën, dat zij misbruikt is. Zij vertelt dat en ik schrik. Ik heb altijd de hoop dat het goede van de relatie haar ook goed doet en dat het ook steeds beter zal worden. Het tegendeel blijkt het geval. Ik kan haar blokkade die steeds verder opgebouwd is, niet verminderen, niet omzeilen. Ik verdiep me ook in de patronen, ik lees me in. Echter als het niet mogelijk is om gevoelens, emoties en fysieke nabijheid te delen dan is een man-vrouw relatie in een huis niet meer houdbaar. Sowieso is het bespreken van gevoelens voor elkaar en emoties moeilijk voor haar. Haar dissociatie van lichaam en gevoelens is haar isolement.
Zij verwacht dat ik wel ergens in een overspelsituatie terecht zal komen. Ik ben blij dat niet gebeurt. Hoewel het verlangen naar intimiteit er altijd blijft, stap ik nooit, ook niet bijna, in een relatie met een ander gedurende de 25 jaar van onze relatie.
Ik leg een stuk van mijzelf en mijn struggle bloot, in een serie blogs op deze website, ten dienste van wie er wat mee kan. Ik heb al mogen ervaren dat het een aantal slachtoffers van misbruik ook verder heeft gebracht, als zij mijn weg hebben gehoord. En de partners van: hopelijk ook …
Mijn advies: lees ook het boek van Ivonne Meeuwsen: Partners in Beeld. Het maakt het beeld compleet.
Marcel Hendricx
Zoek je hulp?
Kijk op ‘Hulpverlening na seksueel misbruik’. Binnenkort heb ik daar ook een profiel
Mijn partner weet ook van mij dat ik als kind seksueel misbruikt ben. Hij houd rekening met me. Seks is niet belangrijk.
Ik heb nog steeds het begrip niet gevonden of de gesprekspartner die mij snapt.
Ik ben ervan overtuigd dat dat ook alleen maar gaat lukken met een partner van iemand die seksueel is misbruikt en daar pas later achterkwam.
Er moeten toch mannen te vinden zijn met ervaringen zoals ik die heb.
Tot nog toe werd ik van het onbegrip alleen maar eenzamer.
Ik ben na 50 jaar nog steeds bezig als partner om de gevolgen van het misbruik van mijn vrouw in haar jeugd te verwerken,en mis in mijn omgeving het begrip wat het voor mij als partner heeft gehad in mijn leven