Mijn verkrachter is dood
Mijn verkrachter is onlangs dood gegaan. Het was niet onverwacht: Ik wist dat hij ging sterven. Ik had zelfs medelijden met hem, omdat ik zag hoe hij ziek hij was en hoe hij door de ziekte ALS alles verloor. Zijn hele waardigheid was weg, alleen zijn hart en hersenen werkten nog. Dat gun ik niemand, ook mijn verkrachter niet.
Geen excuses, geen spijt, nooit
Maar hij gunde mij eigenlijk ook niks, geen excuses, geen spijt. Althans dat heb ik nooit gezien. Hij praatte nooit over het seksueel misbruik en deed alsof er niks gebeurd is. Het eerste wat bij hem uitviel was zijn spraak. Misschien was het misbruik in zijn ogen een spelletje. Ik zei immers geen nee? Ik zal het nooit te weten komen wat hij dacht.
ALS maar dan zonder de aandacht
Eigenlijk is het heel vergelijkbaar wat hij had en wat hij met mij heeft gedaan. Hij heeft mij mijn waardigheid ook afgenomen. Mijn hart werkte, mijn hersenen werkten en ook ik had geen stem. De rest van mij was levenloos. Ik heb vaak een poging gedaan om een eind aan mijn leven te maken. Ik had in die tijd ook een soort ‘ALS’, maar hier was geen aandacht voor!
Ik leef en hij is dood
Gelukkig heb ik een medicijn gevonden voor mezelf: verwerken en dan weer gaan leven. Het is niet zo eenvoudig als het klinkt. Ik heb er zo’n 25 jaar over gedaan, maar ik LEEF en hij is dood. Zijn medicijn moet nog gevonden worden. Wat ik heb geleerd is dat je het bij jezelf moet vinden. Ik ben mijn eigen medicijn en ja het is een eenzame strijd.
Seksueel misbruik maakt je eenzaam
Eenzamer dan bij ALS, want ALS is toch zó zielig. Dan lopen de mensen hard voor je. Dan wordt er gesmeten met emmers ijskoud water, als een manier om te laten zien dat je betrokken bent. Maar was ik niet even zielig in die tijd? Had ik niet nét zo hard de betrokkenheid en ondersteuning van anderen nodig? Niemand gooide met ijswater voor mij.
Mensen kunnen raar denken
Als iemand ziek is, pijn heeft en ook nog dood gaat, is dat erg. Mensen kunnen raar denken: ‘Ze denken die gaat dood, die heeft aandacht nodig’. Maar is er voor degene die pijn in haar hart heeft dan geen aandacht nodig? Ook die is op weg om dood te gaan. Zelfs dood te willen.
Ik dacht vroeger: ‘Ging ik maar dood’
Ik heb vaak gedacht: ‘ging ik maar op een legale manier dood’. Ik wilde op een menswaardig manier doodgaan, niet eenzaam in mijn eentje alle pillen opeten in de hoop dat ik niet meer wakker zou worden. Toch heb ik dat vaak gedaan, als het te zwaar werd, mijn wanhoop te groot. Ik moet er wel bij zeggen dat ik nu blij ben dat ik telkens wakker ben geworden. Na al die jaren begin ik nu eindelijk te leven. Sommige mensen blijven me pijn doen, maar ik kom er steeds weer sterker uit.
Hij is dood
En hij? Hij kwam er niet sterker uit. Hij is dood en als er iets boven is, zal hij dat met zichzelf uit moeten vechten. Stiekem hoop ik dat het hem net zoveel kruimels kost als het mij heeft gedaan. Maar aan de andere kant gun ik het niemand!
Ik dacht dat ik verdrietig zou zijn
In de weken voorafgaand aan zijn dood dacht ik steeds: ‘Ik zal wel verdrietig zijn als hij dood is.’ Het is tenslotte toch mijn broer. Maar tijdens de herdenkingsdienst met al die mooie woorden dacht ik steeds, jullie moesten eens weten. Nee, ik was niet verdrietig. Een week erna was ik zelfs opgelucht dat hij dood is.
Het voelt als een BEVRIJDING!!! Ik heb de dood overwonnen!!!
Ik voel me een stuk vrijer. Ik heb nu het geluk dat allebei mijn verkrachters dood zijn. Ik kom ze nooit meer tegen!
