Mijn verkrachter is dood – Gastblog Marja

Mijn verkrachter is dood

Marja logoMijn verkrachter is onlangs dood gegaan. Het was niet onverwacht: Ik wist dat hij ging sterven. Ik had zelfs medelijden met hem, omdat ik zag hoe hij ziek hij was en hoe hij door de ziekte ALS alles verloor. Zijn hele waardigheid was weg, alleen zijn hart en hersenen werkten nog. Dat gun ik niemand, ook mijn verkrachter niet.

Geen excuses, geen spijt, nooit

Maar hij gunde mij eigenlijk ook niks, geen excuses, geen spijt. Althans dat heb ik nooit gezien. Hij praatte nooit over het seksueel misbruik en deed alsof er niks gebeurd is. Het eerste wat bij hem uitviel was zijn spraak. Misschien was het misbruik in zijn ogen een spelletje. Ik zei immers geen nee? Ik zal het nooit te weten komen wat hij dacht.

ALS maar dan zonder de aandacht

Eigenlijk is het heel vergelijkbaar wat hij had en wat hij met mij heeft gedaan. Hij heeft mij mijn waardigheid ook afgenomen. Mijn hart werkte, mijn hersenen werkten en ook ik had geen stem. De rest van mij was levenloos. Ik heb vaak een poging gedaan om een eind aan mijn leven te maken. Ik had in die tijd ook een soort ‘ALS’, maar hier was geen aandacht voor!

Ik leef en hij is dood

Gelukkig heb ik een medicijn gevonden voor mezelf: verwerken en dan weer gaan leven. Het is niet zo eenvoudig als het klinkt. Ik heb er zo’n 25 jaar over gedaan, maar ik LEEF en hij is dood. Zijn medicijn moet nog gevonden worden. Wat ik heb geleerd is dat je het bij jezelf moet vinden. Ik ben mijn eigen medicijn en ja het is een eenzame strijd.

Seksueel misbruik maakt je eenzaam

Eenzamer dan bij ALS, want ALS is toch zó zielig. Dan lopen de mensen hard voor je. Dan wordt er gesmeten met emmers ijskoud water, als een manier om te laten zien dat je betrokken bent. Maar was ik niet even zielig in die tijd? Had ik niet nét zo hard de betrokkenheid en ondersteuning van anderen nodig? Niemand gooide met ijswater voor mij.

Mensen kunnen raar denken

Als iemand ziek is, pijn heeft en ook nog dood gaat, is dat erg. Mensen kunnen raar denken: ‘Ze denken die gaat dood, die heeft aandacht nodig’. Maar is er voor degene die pijn in haar hart heeft dan geen aandacht nodig? Ook die is op weg om dood te gaan. Zelfs dood te willen.

Ik dacht vroeger: ‘Ging ik maar dood’

Ik heb vaak gedacht: ‘ging ik maar op een legale manier dood’. Ik wilde op een menswaardig manier doodgaan, niet eenzaam in mijn eentje alle pillen opeten in de hoop dat ik niet meer wakker zou worden. Toch heb ik dat vaak gedaan, als het te zwaar werd, mijn wanhoop te groot. Ik moet er wel bij zeggen dat ik nu blij ben dat ik telkens wakker ben geworden. Na al die jaren begin ik nu eindelijk te leven. Sommige mensen blijven me pijn doen, maar ik kom er steeds weer sterker uit.

Hij is dood

En hij? Hij kwam er niet sterker uit. Hij is dood en als er iets boven is, zal hij dat met zichzelf uit moeten vechten. Stiekem hoop ik dat het hem net zoveel kruimels kost als het mij heeft gedaan. Maar aan de andere kant gun ik het niemand!

Ik dacht dat ik verdrietig zou zijn

In de weken voorafgaand aan zijn dood dacht ik steeds: ‘ik zal wel verdrietig zijn als hij dood is.’ Het is tenslotte toch mijn broer. Maar tijdens de herdenkingsdienst met al die mooie woorden dacht ik steeds, jullie moesten eens weten. Nee, ik was niet verdrietig. Een week erna was ik zelfs opgelucht dat hij dood is.

Het voelt als een BEVRIJDING!!! Ik heb de dood overwonnen!!!

Ik voel me een stuk vrijer. Ik heb nu het geluk dat allebei mijn verkrachters dood zijn. Ik kom ze nooit meer tegen!

 

Marja: De verkrachtingen, daar raak je aan gewend

Marja logoWat heeft het meeste indruk op mij gemaakt in mijn leven?

B. en P., twee studenten van de opleiding verpleegkunde B, doen hun afstudeerproject over seksueel misbruik en zij vragen mij of ze mij mogen interviewen voor een presentatie op school. Dat wil ik wel, dus komen ze bij mij thuis.

Spannend om mijn verhaal te vertellen

Ik vind het best spannend om mijn verhaal te vertellen. Het zijn ook nog eens twee mannen, wat het niet gemakkelijker maakt. Toch lukt het me goed om mijn verhaal te vertellen. B. en P. zijn duidelijk onder de indruk en ze stellen mij een vraag waar mijn hart wel even van overslaat: ‘Wil je jouw verhaal bij ons op school vertellen?’ Oeps, die vraag had ik niet verwacht. Ik moet toch even nadenken voor ik daar ja op zeg.

Waarom vind ik dat zo moeilijk?

Waarom dat zo moeilijk voor me is, daar is maar één antwoord op. Dat komt door de vernedering die ik vroeger heb gevoeld. En hoe raar het misschien ook klinkt, dat komt niet door de verkrachtingen telkens weer. Dat komt door het ‘bekeken worden’. Dit verdient natuurlijk nadere uitleg.

Toppunt van vernedering

Ik ben 14 jaar en mijn broer “vraagt” me om in de douche te gaan. Begrijp me goed, die vraag is een bevel en ik ben zo bang dat ik dat bevel opvolg. De eerste keer snap ik niet wat ik in de douche moet gaan doen. Hij zegt: ‘Je moet gaan liggen en je kleren uit doen’ en uit angst doe ik die dingen. Dan hoor ik boven me op zolder voetstappen. In de douche zijn twee grote ronde gaten, om te ontluchten, en die komen op de zolder uit. Ik hoor gehijg, zwaar ademen. Ik besef ineens: hij is zichzelf aan het aftrekken! Dat voelt zo vies, mijn maag draait er nu nog van om. Ik voel me vernederd en zó bekeken.

De verkrachtingen daar raak je aan gewend

De verkrachtingen bijna elke dag, daar kan ik mezelf voor afsluiten. Ik trek me dan in mezelf terug, zodat ik er niet ben, maar hierbij lukt me dat niet. Achteraf besef ik dat ik die geluiden al vaker gehoord had, al heb ik er nooit bij stil gestaan wat dat geluid was. Ik stopte al regelmatig handdoeken in de ontluchtingsgaten, omdat ik me bekeken voelde en het niet goed voelde. Mijn gevoel klopt dus en vanaf die dag voel ik me echt nergens veilig meer. Een deur op slot biedt onvoldoende bescherming.

Ik verdwijn uit het zicht

Ik denk dat iedereen zich wel in enige mate bekeken voelt, als je langs een terrasje of iets dergelijks loopt. Bij mij neemt het extreme vormen aan. Ik wil onzichtbaar worden. Ik ga niet meer zwemmen met mijn vriendinnen. Ik haat de zomer, want ik wil zoveel mogelijk kleren aan hebben. Ik wil niet meer praten, want dan zien ze mij. Ik vind het verschrikkelijk om buiten mijn eigen vriendenkring contacten te leggen. Feesten zijn een ramp. Later, als ik ga werken zijn vergaderingen erg moeilijk. Ik raak elke keer in paniek en loop ook regelmatig weg uit een vergadering. Nog een geluk dat er in die tijd niet zoveel werd vergaderd als tegenwoordig.

Angst voor grote groepen

Als ik alleen ben, ken ik weinig angst, maar ik ben nog steeds bang van mensen in grote groepen. Ik maak ook moeilijk contact met mensen in zo’n situatie en voel alle ogen op me. Ik ga vaak zo zitten dat ik snel kan weglopen, de uitgang heb en houd ik altijd in de gaten. Ik voel me snel opgesloten.

Toch zeg ik ja!

Ik zeg ja! tegen B en P. Het is tijd om deze uitdaging aan te gaan. Het is een grote overwinning voor mij, dat ik voor een groep studenten durf te staan en daar mijn verhaal vertel. Ik vind het doodeng maar ik doe het! Want het is belangrijk dat mijn verhaal verteld wordt.

Een bijzondere ervaring

Dit is een heel bijzondere ervaring voor me. Ik voel me gehoord in een groep. Ik voel: ‘IK heb iets te vertellen! IK die mezelf nooit belangrijk vond.’ Dat is een heel fijn en trots gevoel!