Blog 2 in een serie van 3
Naar aanleiding van de docuserie ‘Misbruikt’ stellen veel mensen vragen over de documentaire. Om hier verder op in te gaan en antwoorden te geven, maar ook omdat ik er zelf nog wel het een en ander erover wil delen beschrijf ik dit in mijn blogs. Het hele verhaal is niet in één blog te vertellen, dus heb ik dit onderverdeeld in drie blogs. Dit is de tweede blog. Hierin vertel ik hoe mensen uit de omgeving erop gereageerd hebben, maar ook buitenstaanders.
Reacties direct na de uitzending
Na de uitzending durfde ik eigenlijk de reacties niet te lezen. Mijn hart klopte in mijn keel en ik wist dat ik nu niet meer terug kon. De documentaire was nu officieel de wereld ingegaan. Pas nadat de hele goede vriendin waarmee ik samen had gekeken weg was ben ik reacties gaan lezen.
Mijn laatste geheim gedeeld
Ik was heel erg bang voor de reacties van mensen op de onthulling van mijn laatste geheim, mijn fysieke reactie tijdens het misbruik. Toch vind ik dat dit gedeeld moest worden, voor andere mannen en vrouwen die dit herkennen en eventueel wat aan ijn onthulling kunnen hebben. Maar mijn angsten waren er ook, zouden ze:
- anders over mij gaan denken?
- me raar vinden?
- vinden dat het mijn eigen schuld was?
Goed voorbereid door BNN/VARA
Ik ben van tevoren ingelicht over wat een uitzending mee kon brengen, ik had zelfs contactpersonen gekregen vanuit BNN mocht ik hier baat bij hebben. Toch had ik niet verwacht dat zo’n uitzending zóveel reactie te weeg zou brengen. Het voelde als een ware storm van reacties.
Overal word ik herkend
Op straat word ik herkend, op de basisschool en de buitenschoolse opvang van mijn zoontje word ik aangesproken door medewerkers en ouders van kinderen. In mijn eigen school krijg ik veel reacties van docenten en medestudenten, maar ook studenten van andere opleidingen binnen deze school word ik herkend. Wachtend op de bus en in de trein word ik aangesproken of als ik aan het fietsen ben. Zelfs nu, inmiddels zeven weken later word ik nog aangesproken op straat, op feestjes, in winkels … Het werd ook binnen mijn opleiding besproken op een open, respectvolle wijze.
Juist mijn fysieke reactie krijgt veel respons
Het onderdeel van de docu waarover ik het meest zorgen maakte dat ik negatieve of verwijtende reacties zou krijgen, mijn fysieke reactie, kreeg juist een lading aan positieve reacties. Van veel vrouwen krijg ik te horen dat zij mij zo dankbaar zijn. Zij zich herkennen zich hierin, in het zich vies voelen, het met niemand durven te bespreken, denken dat ze het wel fijn hadden gevonden, dat het hun eigen schuld was… en zo nog veel meer gevoelens en gedachten.
Geraakt door de reacties
Wat mij ontzettend raakt is dat veel vrouwen zich nu pas durven uit te spreken. Tegenover hun hulpverlener, geliefde of omgeving hebben ze tot nu toe niets gezegd over hun fysieke reactie tijdens het seksueel misbruik. Ik sprak zelfs een vrouw die er 35 jaar niks over had gezegd en dit nu eindelijk wel bespreekbaar durfde te maken. Dat raakt me ontzettend.
Moe en overweldigd
De eerste paar dagen na de documentaire was ik erg moe en ook overweldigd door de reacties. De moeheid was denk ik ook een uitlating van alle spanning die ik had. Toch voel ik mij er steeds beter over. De reacties waren voor het grootste deel positief en bemoedigend. Ik ben ontzettend blij dat ik mij over mijn angst heen durfde te zetten en hiermee iets voor andere mensen heb kunnen bereiken.
Reacties vanuit de nabije omgeving
Een zeer groot deel van de mensen reageerden positief op de documentaire. Mensen zeiden dat ze het heel goed vonden dat ik zo open ben geweest en hierin een voorbeeld ben voor anderen. Toch reageerde juist dichtbijstaande familie helaas niet zo. Zij denken dat ik het niet af kan sluiten als ik er mee bezig blijf. Of vinden dat ik mijn moeder in kwaad daglicht heb gezet. Dit in zeker nooit mijn intentie geweest, ik wilde juist ook laten zien hoe moeilijk seksueel misbruik voor de omgeving is.
‘Je had naar mij toe kunnen komen, dan was het misbruik eerder gestopt’
Er is ook gezegd: ‘Je had naar mij toe kunnen komen, dan was het misbruik eerder gestopt.’ Ik denk niet dat zij begrijpen hoe pijnlijk het is wat zij zeggen. Dat ik het gevoel krijg dat ik het zelf in de hand had moeten hebben en dat het dus mijn eigen schuld is dat het zo lang heeft geduurd. Het helpt me om te bedenken waarom zij op deze manier reageren:
- Misschien is het voor hun te dichtbij?
- Te pijnlijk dat ze het niet hebben gezien?
- Kunnen ze er niet mee omgaan dat ik er steeds opener over ben?
Ik kan me nog vele andere redenen bedenken waarom zij op deze manier reageren, maar ik zal moeten acceptateren dat zij hun manier van omgaan hebben hiermee en dat ook dat er mag zijn, hoe pijnlijk ook. Intussen blijf ik gewoon mezelf, open hierover, met het doel voor ogen om anderen te helpen. Wie weet draaien ze ooit nog bij. Zien ze in dat dit mijn manier van ermee omgaan is en dat deze manier voor mij goed werkt.
