twaalf september tweeduizendvijftien
NIET ELKE DAG
zeven jaren gaan zo snel
soms de hemel soms de hel
de eerste zeven waren goed
dat is tenminste wat ik vermoed
van zeven tot veertien…
ik herinner het me weer
soms doet het nog zeer
de derde periode van zeven jaar…
van school uit huis eigen boontjes doppen
boulimia steekt de kop op maar ik weet het te stoppen
van eenentwintig tot achtentwintig…
proberen carrière te maken dat is wat je dan doet
leuke baan leuk appartement het gaat heel goed?
de vijfde periode van zeven jaar…
samen met een man een toekomst opbouwen
dat resulteert helaas in een periode van rouwen
van vijfendertig tot tweeënveertig…
een burnout én verwaarloosde postnatale depressie…je hoort het goed
hebben een zware druk gelegd op mijn gemoed
de zevende periode van zeven jaar…
gelukkig gescheiden dat klinkt vast raar
maar voor mij de beste keuze…vandaar
van negenenveertig tot vierenvijftig…
een oud trauma komt naar boven drijven
ik verhuis laat alles achter me en begin met schrijven
de volgende ronde van zeven jaar…
ik treed de toekomst tegemoet met open vizier
en hoop op een ronde met liefde en plezier
positief denken heeft nog nooit iemand kapot gemaakt
ook al ben je in het leven nog zo hard geraakt
niet elke dag is misschien goed
maar er is iets goeds in elke dag
Yvonne
